ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 18 χρονων (αγόρι) αλλά οι γονείς μου πιστεύουν ότι είμαι ακόμα κάπου στα 12-13. Και φυσικά όταν ήμουν τόσο εκείνοι ήταν ακόμα πιο πίσω, δηλαδή πίστευαν ότι είμαι ακόμα μωρό που πρέπει να πίνει όλο το γάλα του και να μη βγει μόνο του ούτε στο μπαλκόνι γιατί μπορεί να το βιάσουν... Φυσικά όλο αυτό είχε επίπτωση στο να μη μεγαλώσω όπως θα ήθελα να μη χαρώ τα χρόνια που πέρασαν όπως έπρεπε και τώρα να είμαι ακόμα πίσω ηλικιακά... Εννοώ ότι νιώθω ακόμα παιδί 14-15 χρόνων και μάλιστα οι περισσότεροι φίλοι κ φιλες μου είναι μικρότεροι, από 14 μέχρι στην ηλικία μου δλδ 18-19. Ο πατέρας μου είναι πολύ δύσκολος χαρακτήρας με πολλά ψυχολογικά πρόβλημα, νευρικός, βίαιος, οπισθοδρομικος στις αντιλήψεις, γενικά έχει όλα τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν άνθρωπο αντιπαθή και μιζερο και δεν μπορεις να ζήσεις μαζί του... Ούτε καν αληθινούς φίλους δεν έχει με όλους έχει ξεκοψει η μόνη του "παρέα" είναι οι συνάδελφοι στη δουλειά του... Η μάνα μου είναι το ακριβως αντίθετο, πολύ γλυκιά και με πολύ καλή ψυχή, έχει ψυχή μικρού παιδιού... Όμως είναι πολύ δειλός και αβουλος άνθρωπος με αποτέλεσμα να έχει ανεχτεί πολλά απ αυτόν αλλά να μην τον χωρίσει πράγμα που θα έπρεπε να έχει κάνει για πολλους λόγους.. Αν εμένα μόνο μαζί της δεν θα είχα κανένα πρόβλημα θα τα πηγαίναμε μια χαρά όμως τώρα που ήμαστε και οι 3 νιώθω ότι ζω σε ένα αδιέξοδο..απ τη μία δεν αντέχω να ζω με αυτόν τον άνθρωπο στο ίδιο σπίτι μου κάνει κακό ψυχολογικά απ την άλλη δεν μπορώ να ζω εντελώς μόνος μου θέλω όταν κοιμάμαι τουλάχιστον να ξέρω ότι κάποιος είναι μαζί μου ότι αν χρειαστω έναν άνθρωπο θα είναι εκεί.. Συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο αλλά θέλω να ακουσω γνώμες