Fuck you anyway

Fuck you anyway Facebook Twitter
Φωτό: Photoharrie.
1

Κατεβαίνω τη Δορυλαίου δίπλα απ' το άβατο της αμερικανικάς πρεσβείας. Φυσάει ένας αέρας που κάνει το σκηνικό να μοιάζει με σελίδα από βιβλίο του Τζον Λε Καρέ (με πολλούς πράκτορες και πολλές συνωμοσίες). Σκέφτομαι το παλιό μου σπίτι στην οδό Μιχαήλ Μελά, απέναντι από ένα τετράγωνο που είχε έναν πολύ ψηλό τοίχο πίσω, από τον οποίο κρυβόταν ένα άδειο οικόπεδο με μερικά ψηλά δέντρα και ένα μικρό σπιτάκι. Σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή σαν κι αυτή ήταν περιέργο να έχει μείνει ανοικοδόμητο ένα τέτοιο σημείο. Αργότερα έμαθα ότι το εν λόγω κτήμα το είχε κάνει δωρεά ο Ανδρέας Συγγρός στην αλβανική πρεσβεία, ενώ ο φύλακας που περνούσε εκεί ήσυχα τη ζωή του είχε γίνει τοπικός θρύλος (υπήρχε ή ήταν φάντασμα;). Ήταν εκείνη η εποχή που το «Σπύρος και Βασίλης» της Λάχητος ήταν ακόμα ένα από τα πιο γκουρμέ εστιατόρια της Αθήνας και σέρβιρε σαλιγκάρια, βατραχοπόδαρα, πάπια με πορτοκάλι κι ένα τέλειο φιλέτο με σος «καφέ ντε παρί» για τους αστούς που είχαν μεγαλώσει με τη γαλλική κουλτούρα.

Και μετά, πιο κάτω, η πλατεία Μαβίλη, αχ αυτή. Εκεί που «ξεπαρθενευτήκαμε» πριν δεκαπέντε χρόνια, τις εποχές που τα έργα του μετρό είχαν εγείρει ένα εργοτάξιο στο μισό μέρος της πλατείας, εκεί που ξεκίνησε η προ-χίπστερ φάση της Αθήνας, μια πρώιμη Αβραμιώτου, ένα μέρος όπου παίζαμε μπάλα, πίναμε μπίρες απο το περίπτερο, ερωτευτήκαμε, κοιμήθηκαμε στα παγκάκια, κάναμε ολονύχτιες συζητήσεις με τους αλκοολικούς δικηγόρους που έπιναν ουίσκια με πολύ πάγο στον Λώρα. Τα χρόνια της απόλυτης αθωότητας. Hot dog με διπλό λουκάνικο από τη «θρυλική» καντίνα, κατούρημα στην υπόγεια τουαλέτα του Flower και η εμβληματική αντικατάσταση της προτομής της Αλίκης Βουγιουκλάκη με μια σιδερώστρα. Τότε κάναμε τους περισσότερους φίλους στη ζωή μας, έστω κι αν πολλόι από αυτούς έχουν χαθεί στου δαιδαλώδεις διαδρόμους αυτής της πόλης. Και τους Archive κάπως έτσι τους γνώρισα. Τυχαία. Μέσω φίλων, ύστερα από μια αθηναϊκή τους συναυλία. Και μετά περάσαμε μαζί ένα τρελό καλοκαίρι στην Ίο, που καθόμασταν όλη μέρα γύρω από την πισίνα του ξενοδοχείου και τα βράδια πίναμε κοκτέιλ στο μποέμικο Lord Byron. Οι Archive ξαναγυρνούσαν πάντα στην Ελλάδα. Άλλοτε για συναυλίες και άλλοτε για διακοπές. Και ειδικά με τον Darius (Keeler) κολλήσαμε. Και ξαναγυρίσαμε εκεί, στην πλατεία Μαβίλη, στο Μικρό Μπαρ του Γιάννη (άνθρωπος) και του Μίσα (σκύλος). Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη στην Αθήνα, από αυτά που επειδή τα αγαπάς πολύ δεν πηγαίνεις συχνά για να μην τα βαρεθείς. Ωραίο, μικρό, ξύλινο, απόμερο, με μια μικρή τηλεόραση μόνιμα συντονισμένη σε ένα teletext που μεταδίδει αποτελέσματα στοιχήματος, συχνά κάποιους ξέμπαρκους τουρίστες από το διπλανό ξενοδοχείο, ηλικίες 45+ και μουσική από κασέτα, συλλογές που έχουν φτιάξει φίλοι και γνωστοί με παλιοροκιές, τζαζ και Χατζιδάκι. Ο Γιάννης έχει μεγάλη τρέλα με τα σκυλιά. Κάποτε είχε μια σκυλίτσα, τη Μαργκώ (η οποία όταν άκουγε το όνομα «Μητσοτάκης» γάβγιζε και χτυπούσε την τζαμαρία). Ένα βράδυ η Μαργκώ χάθηκε. Κάποια από τις επόμενες ημέρες πήγε για ποτό εκεί ο Danny (Griffiths), το έτερο (μαζί με τον Darius) βασικό μέλος των Archive. Συγκινήθηκε από την ιστορία της Μαργκώ και λίγο πριν το ξημέρωμα βγήκε να κολλήσει αφίσες στη γειτονιά με το πρόσωπό της. Κατέληξε με ράμματα στα χείλη στο Ιπποκράτειο, όταν έπεσε από τη ράμπα ενός τρόλεϊ. Θυμίζω στον Darius την ιστορία και γελάει. Έχει έρθει με 5 φαν του εδώ («ποιος είσαι, ο Μικ Τζάγκερ;», του λέω) μετά το live στο Badminton. Τον τελευταίο χρόνο έχει αφήσει το νότιο Λονδίνο για το Παρίσι. Έχει ένα διαμέρισμα στη Μονμάρτη. Το περιγράφει στα κορίτσια και μετά τους λέει για τη Μαρία Αντουανέτα της Σοφίας Κόπολα και το πόσο λατρεύει αυτή την εποχή και για ένα μπιστρό δίπλα στο σπίτι του που πηγαίνει και τρώει γαλλικά τυριά και μοσχαρίσια μπριζόλα που την ψήνουν στο τραπέζι σου και τότε προσγειώνεται πάνω στο μπαρ μια μακαρανάδα με κιμά (η σπεσιαλιτέ του Γιάννη) και ο Darius παθαίνει σοκ γιατί δεν περίμενε ποτέ ότι σ' ένα μπαρ που το έχουν ένας άνθρωπος και ένας σκύλος θα έτρωγε αυτό το φαγητό στις 3 το πρωί.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Η ιεροτελεστία του πανηγυρικού πιλαφιού του Δεκαπενταύγουστου στο Καρπάθιο

Γεύση / Tα πιλάφια του Δεκαπενταύγουστου: Έτσι τιμούν τη μεγάλη γιορτή σε Κάσο και Κάρπαθο

Ακολουθώντας τελετουργικό χρόνων, στήνουν καζάνια πάνω σε φωτιές και φτιάχνουν πιλάφι, κρέας κοκκινιστό και τηγανητές πατάτες για να τιμήσουν τη μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Το κρασί με απλά λόγια / Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Πώς επηρεάζει η αστρονομία τις καλλιεργητικές πρακτικές στο αμπέλι; Η Υρώ Κολιακουδάκη και ο Παναγιώτης Ορφανίδης σε μια συζήτηση με τον Θοδωρή Κοντογιάννη για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την τεχνολογία και το κρασί, έξω από τα συνηθισμένα.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ
Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια
Ο Γιάννης μας άφησε... Η Μαργκώ εκείνο το βράδυ έφυγε για να πάει να πεθάνει μακριά από τον Γιάννη...τόσο τον αγαπούσε. Μας άφησε και ο Μίσα. Μένουμε εμείς να θυμόμαστε.