Η καύλα των άλλων: Αντικειμενοποίησέ με

Η καύλα των άλλων: Αντικειμενοποίησέ με Facebook Twitter
18

 

Λέει «θέλω να σε γλείψω πατόκορφα, θέλω να σε φάω ολόκληρη, να φτάσω στα κόκαλά σου, να κλειστούμε σ' ένα δωμάτιο για μέρες». Κι αυτό είναι φοβερό από μόνο του. Όλο αυτό το τσουνάμι επιθυμίας». Χώνει το χέρι του μέσα από το τζιν, εξάρει το δέρμα. Ανεβαίνει τη ραχοκοκαλιά προς τα πάνω, αλλιώς θα ήμουν αμυντική και το ξέρει. «Και μόνο αυτό είναι αρκετό, είναι καταβύθιση στην ηδονή, θέλω να βυθιστώ κι άλλο μέσα σου», λέει και σκέφτομαι ότι εννοεί να βυθίσει το πουλί του.


«Και δεν εννοώ να βυθίσω το πουλί μου», διευκρινίζει. «Δηλαδή, δεν θα το βυθίσεις;» λέω. Θα προτιμούσα να συμμετέχει κι αυτό. Παραδοσιακά. Με τον κλασικό τρόπο. Καλό είναι το κίνκι, κατανοώ, είμαστε όλοι κατεστραμμένοι από τον χριστιανισμό και τις μαμάδες μας. Τι να σου κάνει και η ψυχοθεραπεία, η λίμπιντο είναι λίμπιντο, δεν αλλάζει: δεν γίνεσαι foot fetishist, γεννιέσαι. Μια φορά ουρολάγνος, για πάντα ουρολάγνος.

«Και δεν εννοώ να βυθίσω το πουλί μου», διευκρινίζει. «Δηλαδή, δεν θα το βυθίσεις;» λέω. Θα προτιμούσα να συμμετέχει κι αυτό. Παραδοσιακά. Με τον κλασικό τρόπο. Καλό είναι το κίνκι, κατανοώ, είμαστε όλοι κατεστραμμένοι από τον χριστιανισμό και τις μαμάδες μας.


Με κοιτάει σοκαρισμένος. Δεν με θυμάται έτσι. Αναπτύσσει λεπτομερώς τι σκοπεύει να κάνει. Και ότι αναφερόταν σε μια επιθυμία πιο ολιστική. «Θέλω να σε κατέχω», λέει. Αρχίζω να ελπίζω σε γάμο. Ή, έστω, σε μια παραδοσιακή αντρική βαρβαρότητα. Ναι: είναι σίγουρα ικανός για λίγη κλασική, ζωώδη βία, όπως μας την εμφύσησαν η θρησκεία και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ. Ένα πάτημα εδώ, ένα τραβηγματάκι μαλλιού εκεί, μια προσομοίωση βιασμού παραπέρα - κι όταν λέω προσομοίωση, εννοώ προσομοίωση.


Προς το παρόν, βυθίζει τη γλώσσα στα δόντια. Και να 'μαστε: δύο αντιεξουσιαστές, δύο εντελώς φεμινιστές, δύο του χώρου να φασωνόμαστε εξουσιαστικά μέσα στ' αμάξι. Με καρδιές που χτυπάνε σαν ταμπούρλα. Πίσω στην τρίτη λυκείου: το δέρμα κολλάει στη δερμάτινη επένδυση και δεν το ξανακάνω σ' οτομπιάνκι. Εκτός αν αντικειμενοποιηθώ από κάποιον ιδιοκτήτη οτομπιάνκι.


Λέει, «είσαι με το 'να μάτι έξω απ' το αμάξι, σαν αφηρημένο επαρχιακό φανζίν, με τα μισά γράμματα έξω από τη σελίδα. Πες μου, γαμώ τον Γκι Ντεμπόρ μου μέσα. Τι σκέφτεσαι;». Σκέφτομαι ότι έχω αντικειμενοποιηθεί, ότι εδώ συντρέχουν συνθήκες αντικειμενοποίησης, ότι με βλέπει σαν κρέας και σαν εκείνο το πλάσμα του οποίου την ουσία θες να φορέσεις σαν πουλόβερ, του οποίου το δέρμα θες να σκαλίσεις και να φας, σαν να πρόκειται για την ίδια σου τη μύτη – ε, ναι, κάποιοι άνθρωποι το κάνουν αυτό, το 'χω δει. Σκέφτομαι ότι είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο ζούμε, ο λόγος για τον οποίο τραγουδάμε, γράφουμε, κάνουμε δίαιτα, εκτοξεύουμε εξυπνάδες: αυτή η στιγμή που ο άλλος επιθυμεί ξεκάθαρα και κολασμένα το σώμα μας. Που η καύλα καλπάζει.


Η καύλα η μεταδοτική. Η καύλα των άσχημων. Η καύλα των ποθητών. Η καύλα των συμμαθητών για τη μαζορέτα. Η καύλα των γέρων. Η ακυρωμένη καύλα του εραστή που σε βλέπει σαν νεράιδα και αδυνατεί να σε πάρει. Η καύλα που δεν απαντά στη δική σου: η καύλα η αναπάντητη. Η καύλα του διπλανού στο μπαρ. Του αγοριού που σου τραβούσε το σουτιέν στο σχολείο. Καύλα μπλεγμένη με έρωτα. Σκέτη καύλα. Η καύλα δεν είναι απόδειξη έρωτα. Η καύλα είναι απόδειξη καύλας.


Ο Γουόρχολ λέει ότι υπάρχουν αυτοί που περνάν τη ζωή τους αποφεύγοντας την επιθυμία των άλλων κι εκείνοι που τους κυνηγάνε. Οι πρώτοι περνάνε χρόνια ξεσκονίζοντας από πάνω τους τα σάλια των άλλων, τα βλέμματα συμπυκνωμένης λαγνείας, τις ριπές πόθου που τους εκτοξεύονται στο σούπερ μάρκετ σαν Άζαξ από εκείνους που τους βλέπουν ως κομμάτι ζουμερού κρέατος. Με τον καιρό αναπτύσσουν αντισώματα ή και άνεση στην ξένη λαγνεία. Κάποτε, πιο υποψιασμένοι, βασανισμένοι ή πιο αγάμητοι, την εκτιμάνε ανεξαιρέτως. Αυτή την αντικειμενοποίηση. Αντικειμενοποίησέ με. I wanna be your dog. Your thing. Your something.

Πολλοί έχουμε νιώσει αντικείμενα – δυστυχώς, όχι όλοι. Κάποιοι δεν έχουν αγκαλιαστεί ποτέ, από κανέναν – πλην της μάνας τους: δεν ένιωσαν αντικείμενα του πόθου του άλλου. Όπως λέει ο Χριστιανόπουλος: «Εσείς που... έχετε κάποιον να σας σφίγγει τρυφερά το χέρι... είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;». Που κάνουν οne night stand για λίγη στοργή: ακόμα κι εκεί παίρνεις χάδι, πόθο. Ακόμα κι εκεί, όταν αποχωρίζεσαι, χάνεις τα μάτια που σ' έχουν –για λίγο– ποθήσει, τα χέρια που σ' έχουν χαϊδέψει. Λέει ο Καροτενούτο: «Tο σώμα γίνεται αφανές, εκμηδενίζεται όταν ο άλλος μας πληροφορεί ότι το σώμα μας δεν τον συγκινεί πια». Όσοι το έχουμε ζήσει: Τι πόνος!

Θυμάμαι τη θεία να λέει στα πενήντα πέντε της ότι έρχεται μια στιγμή που οι άντρες δεν σε βλέπουν, δεν υπάρχεις, δεν σε ποθούν, κι αυτή είναι μια τραγική στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας. Ενός ανθρώπου, θα έλεγα εγώ, που κοιτάω τους μπαρμπάδες με αδιαφορία, που εκπλήσσομαι από τη λαγνεία τους. Όμως κι αυτοί καυλώνουν. Μερικοί έχουν κάποια που τους ποθεί ακόμα. Ευτυχώς. Η θεία εννοούσε: μια μέρα θα αποαντικειμενοποιηθείς, θα ψάχνεις να σ' αντικειμενοποιήσουν.


«Ωραία είναι», θέλω να πω στον φίλο που είναι ψιλοσέξι-αλλά-δε-θα-τον-ερωτευτώ-κιόλας. Δεν μιλάω, όμως: έτσι κάνει το αντικείμενο, παραμένει αινιγματικό, εάν θέλει να παραμείνει αντικείμενο. «Κι εγώ γουστάρω, φίλα με κι άλλο», λέω τελικά, δεν γαμιέται; Κι αν όχι, γιατί δεν γαμιέται;


Οι γυναίκες στα βιβλία του Χένρι Μίλερ είναι αντικείμενα είναι και υποκείμενα: αντικειμενοποιούν τους άντρες, εφόσον είναι εγωιστικά ηφαίστεια ασυγκράτητης λάβας. Ίσως γι' αυτό μου αρέσει ο Χένρι. Είναι καλό να είσαι αντικείμενο, δεν χρειάζεται να γίνεις η Βαλεντίνα του Κρέπαξ. Γιατί κιόλας να το παίζεις πριγκίπισσα τύπου «μ' αρέσει, αλλά δεν είμαι εύκολη, δεν γαμιέμαι χωρίς λόγο»; Πριγκίπισσες όλου του κόσμου, γαμηθείτε! Δεν χρειάζεται να παντρευτείτε πρώτα. Υπάρχει κι εμβόλιο για τα κονδυλώματα.


Η καύλα των άλλων. Κάτι σου δίνουν, κάτι ζητάνε, πάντως κάτι τους εμπνέεις. Ακόμα κι αν πρόκειται για έναν αυνανισμό στη μέση της νύχτας. Μπορείς να τους σνομπάρεις. Μπορείς να ενοχλείσαι. Αλλά δεν παύει να είναι δώρο: ένα αγαπησιάρικο γράμμα του οποίου είσαι ο παραλήπτης.


Κι αν αύριο πω «όχι στο να γινόμαστε σεξουαλικά αντικείμενα, όχι στο εξουσιαστικό σεξ, τέρμα, και στο εξής θα γαμιόμαστε μόνο στο πλάι, φάτσα με φάτσα, ώστε κανείς να μην είναι από πάνω ή από κάτω», αν μια μέρα το πω αυτό, να ξέρεις ότι μου 'χει πέσει η λίμπιντο στα πατώματα – ή κανείς δεν με αντικειμενοποιεί.

Βιβλίο
18

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
bernhard schlink

Πίσω ράφι / «Φανταζόσουν ότι θα έβγαινες στη σύνταξη ως τρομοκράτης;»

Το μυθιστόρημα «Το Σαββατοκύριακο» του Μπέρνχαρντ Σλινκ εξετάζει τις ηθικές και ιδεολογικές συνέπειες της πολιτικής βίας και της τρομοκρατίας, αναδεικνύοντας τις αμφιλεγόμενες αντιπαραθέσεις γύρω από το παρελθόν και το παρόν.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

σχόλια

18 σχόλια
Tο σώμα γίνεται αφανές, εκμηδενίζεται όταν ο άλλος μας πληροφορεί ότι το σώμα μας δεν τον συγκινεί πια». Όσοι το έχουμε ζήσει: Τι πόνος! Η καύλα δεν είναι απόδειξη έρωτα. Η καύλα είναι απόδειξη καύλας.Πόσο αληθινό κείμενο,μιλάει στα βαθύτερα ένστικτα και αναλύει μια οπτική που λίγοι από εμάς είχαμε αντιληφθεί.Ευχαριστούμε για την πρωινή διαφώτιση,μ'εβαλε σε σκέψεις
"Τι να σου κάνει και η ψυχοθεραπεία, η λίμπιντο είναι λίμπιντο, δεν αλλάζει: δεν γίνεσαι foot fetishist, γεννιέσαι. Μια φορά ουρολάγνος, για πάντα ουρολάγνος.": Κι όμως υπάρχουν τόσοι εξωτερικοί παράγοντες στην εποχή μας, που η πορνογραφία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη, ώστε να αναρωτιέται κάνεις αν ο φετιχισμός είναι έμφυτος ή επίκτητος. Και η ψυχοθεραπεία είναι ίσως η μόνη οδός για να βρει κάποιος τις αιτίες που τον έστρεψαν προς μία παραφιλία. Kinky είναι ένας παιχνιδιάρικος χαρακτηρισμός που δίνουμε αβίαστα σε πολλές από αυτές, αλλά μήπως
και τωρα που το ξανασκεφτηκα και το ξαναδιαβασα το κειμενο, να πω οτι ειναι αρτιο, καλαγραμμενο και εκφραζει αρκετο κοσμο ...ειναι λογια και σκεψεις που τα τοποθετησες ομορφα στο χαρτι. Μπραβο.
μ'αρεσει που ειμαι ΚΑΙ αντικειμενο για καποιον. αλλα ειμαι και άλλα 'πραγματα' για καποιον αλλον. οπως κανενας δεν ειναι τα παντα για μενα, δεν ειμαι τα παντα για ενα μοναδικο ατομο... ετσι, ειμαι η μανα καποιου, η συντοφος καποιου, η συναδελφος καποιου, το αντικειμενο καποιου ή και καποιων. το σεξ ειναι οξυγονο. τελεία και κάβλα.
και είναι η πρώτη φορά που διαβάζω τη λέξη καύλα και το νόημά της είναι τόοοσο διαφορετικό..μέσα σε αυτό το κείμενο δε μου κάνει ούτε ρηχή ούτε χυδαία λέξη...
εχω αρχίσει να σφυρίζω αδιάφορα λες και δε με αφορά...κι ομώς με αφορά, είμαι κι εγώ ένα αντικείμενο που θέλει να γίνει κάτι άλλο...ωστόσο και το αντικείμενο έχει τη γοητεία του...