Θαμμένοι στην Ασημαντολογία. Από τον Χρήστο Χωμενίδη

Θαμμένοι στην Ασημαντολογία. Από τον Χρήστο Χωμενίδη Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Dreyk the Pirate/ LIFO
29

 

Και ξαφνικά το πανελλήνιον ασχολείται:

α) Με το εάν ένας κατά συρροήν δολοφόνος, ένας αμετανόητος τρομοκράτης, έχει δικαίωμα να εκδώσει βιβλίο.

β) Με το εάν ένας ομοφυλόφιλος έχει δικαίωμα σεβασμού σχετικά με την ερωτική του ταυτότητα.

Για τι συζητάμε δηλαδή; Για πράγματα αυτονόητα, ελευθερίες κατoχυρωμένες προ πολλού και αναφαίρετες στον δυτικό πολιτισμό.

Κανένα ποινικό δίκαιο καμμιάς δημοκρατικής χώρας δεν στερεί από οποιονδήποτε –όσο ειδεχθή εγκλήματα και αν έχει διαπράξει- την ελευθερία του λόγου. Η άποψη του Δημήτρη Κουφοντίνα σχετικά με τον βίο και την πολιτεία του είναι η άποψη που το ίδιο το δικαστήριο τον κάλεσε να εκφράσει κατά την απολογία του. Κάθε φιλίστωρ πολίτης θα ήθελε να μάθει τι έχει στο μυαλό και στην ψυχή του ο άνθρωπος που έδρασε ως «φαρμακοχέρης» και άφησε στο διάβα του σαράντα σχεδόν νεκρούς. Να μάθει όχι –προς Θεού!- για να τον δικαιώσει ούτε για να τον συγχωρέσει. Μα για να φωτιστεί και από αυτή την οπτική γωνία, την οπτική γωνία του θύτη, η πισώπλατη αυτοχειρία που αποκλήθηκε «απόδοση επαναστατικής δικαιοσύνης».

Δεν επιτρέπεται –λένε- στο εξώφυλλο του βιβλίου του ο Κουφοντίνας να βάζει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και την πύλη του Πολυτεχνείου. Προσωπικά πιστεύω ότι το πνεύμα της Εθνικής Αντίστασης και του Αντιδικτατορικού Αγώνα την παραμικρή σχέση δεν έχει με την «17 Νοέμβρη». Θα πρόσθετα μάλιστα ότι κατά την μεσσιανική της αντίληψη και την ανθρωποκτόνα δράση της, η «17 Νοέμβρη» μεγαλύτερες εκλεκτικές συγγένειες παρουσίαζει με τους Ναζί και με τους Χουντικούς παρά με εκείνους που τούς αντιστάθηκαν…

Τα σύμβολα ωστόσο, τα λάβαρα του 1941-1944 και η ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου, δεν μού ανήκουν. Δεν ανήκουν στον οποιονδήποτε ώστε να επιτρέπει ή να απαγορεύει τη χρήση τους. Ή μάλλον ανήκουν σε όλους μας εξ αδιαιρέτου. Όπως σε μια ανοιχτή κοινωνία, ένας άθεος μπορεί να εκδόσει ένα βιβλίο και να εμφανίζει την Παναγία ως πόρνη, αιμομίκτρια, λεσβία και να την εικονίζει και στο εξώφυλλο κι όπως η ενδεχόμενη «ιερά» αγανάκτηση της Εκκλησίας θα μας φαινόταν φαιδρή, έτσι και ο Δημήτρης Κουφοντίνας δικαιούται να αναφέρεται και στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και στο Πολυτεχνείο -και στη Μάχη του Μαραθώνα ακόμα- και να διεκδικεί την κληρονομιά τους. Κι εμείς, βεβαίως, μπορούμε να φρίξουμε ή να καγχάσουμε με το αιματηρό -κυρίως όμως πλέον  ναρκισιστικό- του παραλήρημα.

Επεισόδιο δεύτερο: Μάς πληροφορεί ο Αύγουστος Κορτώ πως δεν προτίθεται να πολιτευτεί καθώς είναι αφοσιωμένος στα βιβλία του και στον άντρα του. Κατά το τελευταίο σκέλος της, η δήλωσή του θα έπρεπε να περάσει εντελώς απαρατήρητη. Ουδόλως αφορά την κοινή γνώμη η αφοσίωση του καθενός στον άντρα του, στη γυναίκα του, στο παιδί ή στον σκύλο του. Το αληθινά ενδιαφέρον ερώτημα είναι άλλο: Εάν ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε την υποστήριξη του Αύγουστου Κορτώ στο «Ποτάμι» δίχως να τον έχει ρωτήσει. (Αλλόκοτο φέρσιμο και ανεπίτρεπτο για έναν επικεφαλής πλέον πολιτικής παράταξης. Ο Θεοδωράκης όμως όλους τούς υπόλοιπους τούς ρώτησε και σεβάστηκε την τυχόν άρνησή τους.) Ή εάν ο Κορτώ ιδιωτικώς υποστήριξε τον Θεοδωράκη και στη συνέχεια δημοσίως τον κρέμασε και τον εξέθεσε.

Βγαίνει την επομένη ένας δημοσιογράφος με εκφορά ουρακοτάγκου, επιτίθεται χυδαιότατα στον Κορτώ και ευτελίζει –όπως συχνότατα συμβαίνει- τη συζήτηση. Και μάς βάζει, εν έτει 2014, να συζητάμε για το εάν κάποιος μπορεί να δημοσιοποιεί την ομοφυλοφιλία του. Ενώ δηλαδή στους κινηματογράφους παίζονται το “Nymphomaniac” και η «Ζωή της Αντέλ», ταινίες-ξυράφια που φτάνουν ως τα έγκατα της σεξουαλικότητας και της ανθρώπινης ψυχής, εμείς τυρβάζουμε περί ζητημάτων οριστικά λυμένων από δεκαετίες. Λες και βρισκόμαστε σε κανένα απομονωμένο χωριό στην άκρη του κόσμου.

Ας μού συγχωρεθεί η πικρία και η οργή. Πρόφτασα όμως να ζήσω σε μιαν άλλη Ελλάδα. Σε μιαν Ελλάδα ευρέων σχετικά οριζόντων, όπου ο καθένας κρινόταν κατά τα έργα του και όχι κατά τις ερωτικές του προτιμήσεις. Όπου ο Χατζιδάκις ήταν μουσικός, ο Τσαρούχης ζωγράφος, ο Κουν σκηνοθέτης, οι όποιες άλλες δε ιδιότητες τους ενδιέφεραν αποκλειστικά τους ίδιους και τον πολύ στενό τους κύκλο. Ούτε εκείνοι τις προέβαλλαν εξωκαλλιτεχνικά ούτε κανείς σοβαρός άνθρωπος διανοούνταν να τις κατακρίνει ή ακόμα και να τις υπερασπιστεί. Διότι απλούστατα δεν εντάσσονταν στον δημόσιο διάλογο.

Πρόφτασα να ζήσω σε μιαν Ελλάδα, όπου δηλώσεις του τύπου «έχω συνουσιασθεί με 9.000 άνδρες» ή «έχω πάει με την μισή Αθήνα» θα καταδίκαζαν όποιον πολιτευόμενο τις έκανε σε ισόβια ανυποληψία. Όχι επειδή επικρατούσε πουριτανισμός. Αλλά διότι επεβίωνε ακόμα η αίσθηση του γελοίου.

Πρόφτασα να ζήσω σε μιαν Ελλάδα που δεν σκιαμαχούσε με φαντάσματα, δεν δημιουργούσε ήρωες και θύματα εκ του μη όντος, κυρίως δε δεν στρουθοκαμήλιζε από τα αληθινά και ζέοντα προβλήματά της παθιαζόμενη με παρωνυχίδες.

Εκείνη την Ελλάδα, που αντιλαμβανόταν την ουσία των πραγμάτων και που μοχθούσε με εντυπωσιακά αποτελέσματα (εάν αναλογιστούμε, μεταξύ των άλλων, τα δυο βραβεία Νόμπελ) να συμμετάσχει στο διεθνές γίγνεσθαι, εκείνη την Ελλάδα σάρωσε η κρίση. Και καταντήσαμε σήμερα σαν τις παλιές κυράτσες στους φωταγωγούς, να ξοδεύουμε χρόνο και φαιά ουσία για φληναφήματα, εκλαμβάνοντας μάλιστα τον επαρχιωτισμό και την εμμονική αυτοαναφορικότητα ως πολιτική ορθότητα.

Εκείνη την Ελλάδα θέλω πίσω. Και είμαι βέβαιος –από έμφυτη αισιοδοξία; από ιστορική γνώση;- ότι θαμμένη στον ορυμαγδό της ασημαντολογίας, εκείνη η Ελλάδα εξακολουθεί να υπάρχει και να δημιουργεί.

Αργά ή γρήγορα, θα αναδυθεί. Αργά ή γρήγορα, θα ξαναπάρει το πάνω χέρι. 

Αρχείο
29

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

19 σχόλια
Κύριε Χωμενίδη,έχω την εντύπωση πως η άλλη Ελλάδα των "ευρέων σχετικά οριζόντων" στην οποία αναφέρεστε δεν υπήρξε ποτέ. Εξάλλου θυμάστε τι έγραφε η Αυριανή για τον Χατζιδάκι. Το θέμα είναι όμως άλλο. Γράφετε: "οι όποιες άλλες δε ιδιότητες τους ενδιέφεραν αποκλειστικά τους ίδιους και τον πολύ στενό τους κύκλο." Πριν λιγες μέρες η Φ. Πιπιλή αποκάλεσε ρουφιάνο τον Βαλλιανάτο γιατί είπε πως 2 ακόμα υποψήφιοι είναι ομοφυλόφιλοι. Βλέπετε στην Ελλάδα (σήμερα, αλλά και χθες, στην "ευρέων σχετικά οριζόντων") δεν μας ενοχλεί η ομοφυλοφιλία, αρκεί να είναι μυστική. Μόλις κάποιος πει κάτι το όντως αυτονόητο δημοσίως, θα βρεθούν κάποιοι να του επιτεθούν. Πολλοί επιτέθηκαν στον Βαλλιανάτο (επικαλούμενοι μάλιστα "συμπάθεια" προς τους ομοφυλόφιλους) λες και μας αποκάλυψε κάτι κακό. Βρέθηκε και κάποιος μπούλης δημοσιογραφάκος να επιτεθεί στον Κορτώ για μια επίσης αυτονόητη δήλωσή του.Βγήκαν ποτέ ο Τσαρούχης ή ο Χατζιδάκις να μιλήσουν δημόσια και άνετα για τον άντρα τους, όπως μίλησε ο Κορτώ; Όπως μιλούν οι ετεροφυλόφιλοι για τους/τις συζύγους τους αντίστοιχα και δεν τρέχει μία; Πιστεύετε ότι στα τόσα χρόνια κοινοβουλευτικού βίου δεν είχαμε κανέναν δημόσια εκφρασμένο ομοφυλόφιλο πολιτικό, γιατί είμαστε υπερκουλ και δεν μας νοιάζει ή ακριβώς το αντίθετο;Πιστεύω, λοιπόν, ότι αυτά τα ζητήματα θα είναι ασήμαντα όταν ένας/μία ομοφυλόφιλος/η πολιτικός θα μπορέσει να παραστεί σε μια εκδήλωση με τον/την συντροφό τους χωρίς να σχολιαστεί περαιτέρω. Όταν κάποιος/α θα μιλήσει για τον άντρα του ή τη γυναίκα της χωρίς αντιδράσεις. Μέχρι τότε πρέπει να αντιδρούμε στον κάθε Βερύκιο μέχρι να καταλάβουν και αυτοί ότι οι επιθέσεις και οι προσβολές δεν είναι ανεκτές.
Εγώ το κομμάτι της Ελλάδας που κατουριόμασταν στο γέλιο με την "θεοπάλαβη πουστάρα" τύπου Παράβα και που ο Xατζιδάκις ήταν "μουσικός που μας κάνει υπερήφανος" μεν, αλλά "ανώμαλος" και με "αμαρτωλά πάθη" στην προσωπική του ζωή (αλλά τον ψιλο-συγχωρούμε, ρε αδερφέ, λόγω του ότι είναι κορυφή) ΔΕΝ το θέλω πίσω. Ευχαριστώ πολύ.Δεν είμαστε ρατσιστές ...ποτέ δεν ήμασταν ρατσιστές άλλωστε, απλά δεν θέλουμε να ΒΛΕΠΟΥΜΕ (& να ακούμε) τους "μαύρους".Έτσι δεν είναι;
Μέχρι το πρώτο μισό του άρθρου θα συμφωνούσα σχεδόν απόλυτα. Όταν όμως άρχισε η ωραιοποίηση του παρελθόντος, κάπου σε έχασα. Δεν θυμάμαι κάποια επίθεση στον Χατζηδάκι μιας και είμαι 30+ , φαντάζομαι όμως τι θα γινόταν, ας πούμε στα 80's, αν ένας επώνυμος Έλληνας έλεγε όχι ότι είναι ομοφυλόφιλος, αλλά ότι προτιμά να αφοσιωθεί στο ταίρι του ή κάτι αντίστοιχο.
Επιτέλους κάποιος αναφέρθηκε στο πραγματικό θέμα Ποταμιού- Κορτώ αφού ξεπερασε τις πουριτανικές ηλιθιότητες για το αν έχει δικαίωμα ο gay να λέει ότι είναι gay.Αν είναι δυνατόν δηλαδή. Ναι έχει, πάμε παρακάτω! Γιατί ο Κορτώ έτσι ξαφνικά δήλωσε το ότι όχι μόνο δεν θα πολιτευθεί με το ποτάμι αλλά ούτε ως σύμβουλος δεν θα ήθελε να συμμετάσχει; Γιατί τέτοιά αλλαγή; Εκτός και αν ο Θεοδωράκης δεν τον ρωτησε αλλά αυτό δεν ακούγεται λιγάκι απίθανο; Γιατί λοιπόν ο συγγραφέας νιώθει την υποχρέωση να κάνει διευκρινιστική δήλωση ότι λάθος κατάλαβε ο Θεοδωράκης, αυτός απλά ευχήθηκε καλή επιτυχία. Αυτή την πράξη του συγγραφέως πότε θα την σχολιάσουμε;
Αντε γειά σου! Και μένα μου φαίνεται τραβηγμένο ο Σ. Θεοδωράκης να τον ανέφερε έτσι στο άσχετο χωρίς να έχει προηγηθεί μεταξύ τους συνομιλία,δε μου στέκει σα γεγονός..Οπότε σε αυτή τη περίπτωση τους κρέμασε και εξέθεσε κανονικότα δημόσια, και μάλιστα στην πρεμιέρα τους,στην πρώτη τους παρουσία, όπου οι πρώτες ενυπώσεις γράφουν.Γιατί να τους το κάνει ,δεν καταλαβαίνω.
Ειναι εκφανσεις του φασισμου που υποβοσκει παντου. Δεν αφορα τη σημερινη Ελλαδα. Ειναι φαινομενο διαχρονικο στους αιωνες, κυριε Χωμενιδη. Δυστυχως...
Επειδή την έχω την περιέργεια,πραγματικά θα ήθελα να ξέρω αν ο κ Κορτώ ερωτήθηκε η όχι να αναφερθεί το ονομά του στους συνεργάτες του Ποταμιού.Αν όχι κακώς δεν έγινε.Αν ρωτήθηκε όμως και όπως αναφέρεται στο κείμενο ,συμφώνησε πιθανά ιδιωτικά,το να βγει μετά δημόσια και να τους κρεμάσει και εκθέσει δεν είναι και η καλύτερη συμπεριφορά κατά την ταπεινή μου γνώμη.
"Πρόφτασα όμως να ζήσω σε μιαν άλλη Ελλάδα. Σε μιαν Ελλάδα ευρέων σχετικά οριζόντων, όπου ο καθένας κρινόταν κατά τα έργα του και όχι κατά τις ερωτικές του προτιμήσεις. Όπου ο Χατζιδάκις ήταν μουσικός, ο Τσαρούχης ζωγράφος, ο Κουν σκηνοθέτης, οι όποιες άλλες δε ιδιότητες τους ενδιέφεραν αποκλειστικά τους ίδιους και τον πολύ στενό τους κύκλο"Κανείς όμως από αυτούς δεν περιέφερε τα εν οίκω εν δήμω. Πέραν του ότι η σύγκριση τους με τον Αύγουστο είναι μάλλον ατυχής. Περισσότερο η περίπτωση του Ταχτσή θα ταίριαζε (τηρουμένων των αναλογιών) που είχε διαφορετική προσέγγιση από τους τρείς για την "διαφορετικότητά" του. Ηταν βέβαια και άλλες εποχές , ο αυτοσεβασμός όμως ελπίζω ότι συνεχίζει να είναι κυρίαρχη αξία. Εκτιμώ τον Αυγουστο και τον θεωρώ ιδιαίτερα ευφυές και ταλαντούχο άτομο, όμως δηλώσεις επιπέδου "με ενδιαφέρει ο άντρας μου" τι αντιδράσεις περίμενε ότι θα είχε από όλους αυτούς του ουρακοτάγκους ?
Μας λέτε δηλαδή ότι ευφυή και ταλαντούχα ατομα θα πρέπει να σκέφτονται καλύτερα τις δηλώσεις τους, με γνώμονα τις αντιδράσεις των ουρακοτάγκων; Να σιωπούμε μην παρεξηγηθούμε; Να μην κάνουμε ένα βήμα μπροστά για να μην απομακρυνθούμε απο την αγέλη; Και ποιο είναι το "επίπεδο" της συγκεκριμένης δήλωσης ώστε αναμένατε τέτοιες αντιδράσεις;
Αγαπητέ κ. Χωμενίδη δυστυχώς η κοινωνία μας ήταν και είναι συντηρητική σε σύγκριση με πολλές ευρωπαϊκές. Αναφέρεστε στον Χατζιδάκι: δεν μπορεί να μην έχετε υπόψιν σας αρθρογραφία της εφημερίδας "Βραδυνή" εκείνης της εποχής που προσβάλλει με χυδαία υπονοούμενα τον συνθέτη, έστω και για λόγους καθαρά πολιτικούς. Με εκτίμηση, Λεωνίδας Γεωργιάδης
Ο Κορτώ ενώ δεν είναι δημοσιογράφος νόμιζω πως τον είδα μέσα από φωτογραφίες στην αίθουσα που πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση "του ποταμιού". Αφού δεν είναι δημοσιογράφος και δεν έχει καμία σχέση με "το ποτάμι" τι πήγε να κάνει εκεί. Σιγά μην τον έβαζε από μόνος του. Ποιος ξέρει τι να του ήρθε μετά;
Ω ναι είναι ασήμαντο. Εκτός και αν σε κράζουν για αυτό που είσαι, εκτός και αν είσαι η μάνα του Αξαρλιαν. Αλλά το είπε και ο ίδιος ο Κουφοντήνας "Το μόνο τραγικό μας λάθος ήταν ο θάνατος του Αξαρλιαν". Ασήμαντα παιδί μου ή μήπως "λαικισμοί";
Το ζουμί του άρθρου πιστεύω πως είναι ότι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να ήταν ασήμαντο, από την άποψη ότι θα έπρεπε όλα αυτά να αναγνωρίζονται ως απόψεις γραφικών και γελοίων ατόμων, όπως συμβαίνει στις λοιπές πολιτισμένες χώρες στις οποίες προσποιούμαστε ότι μοιάζουμε.
Γράφετε κύριε Χωμενίδη: ''Κανένα ποινικό δίκαιο καμμιάς δημοκρατικής χώρας δεν στερεί από οποιονδήποτε –όσο ειδεχθή εγκλήματα και αν έχει διαπράξει- την ελευθερία του λόγου.''Μάλλον αδιάβαστο σας πιάνω. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (δημοκρατική χώρα θεωρώ...) υφίσταται νόμος που απαγορεύει εγκληματίες να εκμεταλλεύονται εμπορικά τα εγκλήματά τους (Son of Sam law). Μια αναζήτηση θα σας πείσει για του λόγου το αληθές. Το ζήτημά άλλωστε δεν είναι καθαρά νομικό αλλά πολύ περισσότερο ηθικό, και η σχετική προβληματική έχει απασχολήσει τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Ευχαρίστως να σας αποστείλω κάποια επιστημονική αρθρογραφία σχετικά με το θέμα. Ας μην το παιζουμε λοιπόν παντογνώστες και ας μην υπεραπλουστεύουμε το ζήτημα.
καμμλία χώρα δεν μπορεί να λέγεται δημοκρατική όταν νομοθετεί θανατική ποινή - όσο για το Son Of Sam Law eφαρμόζεται εφόσον έχει ψηφισθεί - εδώ που δεν έχουμε τέτοιο νόμο δεν έχει θέση στην κουβέντα μας...
Τι να σας πω κυριε Χωμενιδη. Ονειρευομαι κι εγω την Ελλαδα που ζησατε η ζησαμε καποτε αλλα βλεπω μονο φανατισμο, αμορφωσια, μισαλλοδοξια, επαρχιωτικο μικροαστισμο και Πουτινικο ψευτοπροοδευτισμο. Εινα αληθεια, δεν ηταν ολα τελεια παλαιοτερα αλλα υπηρχε ενα ηθος και καποια ορια. Αυτα ολα ισοπεδωθηκαν απο τα χλιδατα 90ς και μετα. Ισως τελικα η μεγαλυτερη προσφορα του μνημονιου να ειναι οτι ξανα-ανακατευει τα ζαρια και τις κοινωνικες ταξεις, βιαια πεταει τον καθε κατεργαρη στον παγκο του και επανασχεδιαζει μια εκμαυλισμενη κοινωνια που εχασε ολα τα θετικα της και παραλληλα αντεγραψε ολα τα αρνητικα των αλλων...Θα δειξει.
Σύμφωνοι για την ασημαντολογία , αλλά νομίζω , για να ακριβολογούμε, ότι : 1) το θέμα που τέθηκε για την κυκλοφορία του βιβλίου αφορούσε βασικά τη στάση του εκδοτικού οίκου και όχι τόσο το δικαίωμα του Κουφοντίνα στην ελευθερία του λόγου ( και πάλι κανένα θέμα παράβασης της δεοντολογίας δεν τίθεται κατά τη γνώμη μου ), 2) ο Κορτώ έκανε μία εκτός θέματος αναφορά στον ιδιωτικό του βίο , σαν να πήγαινε γυρεύοντας για τις αντιδράσεις των ομοφοβικών , και 3) η συζήτηση περί της ασημαντολογίας των θεμάτων προσδίδει ως ένα βαθμό σημαντικότητα στα θέματα και επομένως ενέχει μία δόση σχήματος οξύμωρου.
Τον Κορτώ τον εκτιμώ πολύ, και όχι μόνο για τα βιβλία του. Από εκεί και πέρα η δήλωσή του ήταν κάπως ατυχής, ασχέτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Αν αλλάξουμε την ταυτότητα του πρωταγωνιστή, και αντί για τον Αύγουστο Κορτώ είχαμε τη Χρυσηίδα Δημουλίδου να δηλώνει: "εγώ δεν θα πολιτευτώ - θα μείνω στα βιβλία μου και στον άντρα μου", θα σηκώνονταν μαζί με τις φεμινίστριες και οι πέτρες να πέσουν πάνω της (και δικαίως). Ο Κορτώ άνοιξε την πόρτα της κρεβατοκάμαράς του (νομίζω όχι με προβοκατόρικες προθέσεις), αλλά πράττοντας έτσι προκάλεσε αναμενόμενα σχόλια (προφανώς δεν αναφέρομαι σε αυτά του χυδαίου Βερύκιου).
Τώρα όμως χρησιμοποιώντας τη Δημουλίδου, το παράδειγμα είναι προβοκατόρικο. Αν στη θέση του Κορτώ βάζαμε ας πούμε τον Μπουτάρη, που έχει μιλήσει για τη σύντροφό του δημοσίως, και έλεγε π.χ. σε αντίστοιχη κατάσταση "Δε σκοπεύω να πολιτευθώ, θα μείνω αφοσιωμένος στα κρασιά μου και τη γυναίκα μου", θα σηκωνόταν καμία πέτρα; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Γιατί δε δεχόμαστε τη δήλωση ως αυτό που είναι, μια απλή και ειλικρινής δήλωση;
@Xaroula 6.3.2014 | 22:39 Χρησιμοποίησα ένα όντως ακραίο παράδειγμα και εσείς αγαπητή μου ψαρώσατε κανονικά, LOL.Δηλαδή άν την ατάκα "εγώ δεν πάω μέγαρο - θα μείνω με τον παίδαρο" την κάνει η Δημουλίδου είναι kitsch, αλλά άν την κάνει ο Κορτώ είναι κουβέντα μετρημένη; Ποιός είπαμε ότι είναι προκατειλημένος εδώ και λειτουργεί με αρνητικά στερεότυπα και double standards;;Επίσης εδώ δεν μιλάμε για κλειδαρότρυπες. Αν ο Κορτώ έκανε αόριστο λόγο (άστοχο, ανεξαρτήτως διατύπωσης) για "τον άνθρωπό του" και κάποιοι σκάλιζαν να ανακαλύψουν περί τίνος πρόκειται, τότε όντως θα μιλούσαμε για ηδονοβλεπτική διάθεση. Ο Κορτώ όμως, ως open gay, πολύ έντιμα και με ευθύτητα δεν κρύβει τα λόγια του. Μόνο που τέτοιου είδους αναφορές σε αυτού του είδους τις συζητήσεις είναι εντελώς άσχετες, πέραν του ότι αποπνέουν έναν αέρα γυναικουλίστικης κατινιάς και υποταγής. Η ενασχόληση με την πολιτική αποτελεί την κατ' εξοχήν εκδήλωση στη δημόσια σφαίρα, και δεν δείχνει σοβαρότητα η εμπλοκή (και ειδικά με αυτόν τον τρόπο και διατύπωση) λεπτομερειών ιδιωτικού χαρακτήρα. Κατ' αναλογία, θυμηθείτε το κράξιμο που έφαγε ο (αξιόλογος κατά τα άλλα) Π.Τατσόπουλος όταν είπε ότι έχει πηδήξει την μισή Αθήνα. Πρόκειται για ακριβώς το ίδιο πράγμα, από τα 2 άκρα του φάσματος, τον ανοικτά gay και τον ανοικτά macho. Και ο Τατσόπουλος δεν το είπε καν σε πολιτική συζήτηση, αλλά σε ιστορική για την επανάσταση του 1821. (Φανταστείτε αντιδράσεις εάν έλεγε: "Εγώ στις επόμενες εκλογές δεν θα κατέβω - είμαι ήδη πολύ απασχολημένος με το πήδημα της μισής Αθήνας". Μην σας ξενίζει η συγκρίση, ποιοτικά και από πλευράς σημειολογίας μιλάμε για το ίδιο πράγμα).Και σε ό,τι αφορά τους σχολιαστές, χρειάζεται λίγη προσοχή για να μην πάμε στο άλλο άκρο, δεν είναι αναγκαία η δικαιολόγηση κάθε άστοχης ενέργειας προκειμένου και μόνο να μην χαρακτηριστούμε ομοφοβικοί. Και δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες ούτε στους gay, ούτε στον Κορτώ προσωπικά, όσοι του χαϊδεύουν τα αυτιά. Και τέλος, δεν είναι εδώ το κατάλληλο βήμα για να συζητήσουμε πτυχές της διαμάχης που απασχολεί την gay κοινότητα διεθνώς, σχετικά με το άν η ομοφυλοφιλία ταυτίζεται με μια ersatz εκδοχή κακεκτύπου κυρα-Κατίνας. Πάντως, υποθετική δήλωση της Δημουλίδου ότι θα μείνει "στα βιβλία της και τον άντρα της" είναι κατινίστικη, cheesy, tacky και corny. Το ίδιο θα ίσχυε άν την έκανε ο Μπουτάρης, το ίδιο ισχύει τώρα που την έκανε ο Κορτώ.
"πέραν του ότι αποπνέουν έναν αέρα γυναικουλίστικης κατινιάς και υποταγής"Ρε Vangelis1972 μπλιάξ, να πούμε, με τον υπερτονισμό των *γυναικείων κατινιών*. Επίσης τι "υποταγή" και κουραφέξαλα; Άλλο το ειδικό βάρος που φέρει ιστορικά και συστημικά (και σε πολλά σημεία του πλανήτη ακόμη) η υποταγμένη γυναίκα στον άντρα και άλλο η τρυφερότητα που επιδεικνύεται στην εν λόγω περίπτωση. Αυτό που (σας) ξενίζει η τρυφερότητα μεταξύ ανδρών, μη και παρεκκλίνουμε ουδείς από τον ξύλινο λόγο και τον ξύλινο "αντρικό" τρόπο. [υγ. πάντως ακόμη και η ανοσιουργηματική δημολίδου θα είχε δικαίωμα να πει αυτό το πράγμα χωρίς να την κράξουν, ω μέγα γνώστη των όλων των φεμινιστ(ρ)ιών (...lol not!)]Και:"Το ίδιο θα ίσχυε άν την έκανε ο Μπουτάρης, το ίδιο ισχύει τώρα που την έκανε ο Κορτώ."ναι ναι, μόνο που αν έλεγε ο Μπουτάρης για τη γυναίκα του, δεν θα γινόταν τέτοιο θέμα, για να προλάβεις να κάνεις την υπερανάλυση στο κεφάλι σου ότι είναι cheezy, corny κ.λπ. Με πεποίθηση αξιώματος το λέω και το υπογράφω.
Βρίσκω εξαιρετικά αισιόδοξο το άρθρο σας. Αν μου επιτρεπόταν μία διόρθωση αυτή θα ήταν ''ανέγνωσα'' και όχι πρόφτασα να ζήσω μίαν Ελλάδα. Δυστυχώς. Γιατί δυστυχώς μπορούσατε να ζήσετε και την Ελλάδα της αυριανής που καλούσε τον Μ.Χ. να περάσει να πάρει ένα καλάθι σύκα που του αρέσουν... Μπορούσατε να ζήσετε μία Ελλάδα που κρατούσε σε φυλακές την πολιτική και πολιτιστική της αφρόκρεμα. Μία όμοια ελλάδα που έτρεξε να βολευτεί, μία ελλάδα φιλοχουντικών, πιο παλιά ταγματασφαλιτών ακόμα και μία Ελλάδα που σκότωνε κάπου κάπου τους Καποδίστριες και τους Λαμπράκηδες. Ίσως προφτάσατε να έχετε τις συνιστώσες που θα έπλαθαν μέσα σας μία Έλλαδα. Όπως συνιστώσες είχε και ο Χατζιδάκις, ο Κουν και ο Τσαρούχης. Καμία ελλάδα. Φαντασιακά ανθρώπων δυστυχώς. Και στην σημερινή 'άνοδο της ασημαντότητας' ακόμα και αυτά εκλείπουν σαν φωνή την νύχτα μακρινή που σβήνει.
Ποια Ελλάδα θυμάστε και περιγράφετε; Δε βλέπω καμία διαφορά του τότε (όποτε) με το τώρα - πάντα υπήρχαν και οι οχετοί και οι λαμπροί, πάντα η κοινή γνώμη πήγαινε όπου την πήγαινε ο άνεμος και συζητούσε πράγματα λυμένα σε άλλες χώρες προ πολλού. Πάντα επαρχιώτες ήμασταν. Επίσης, ούτε η δύση έχει πολυ λυμένα τα θέματα ελευθερίας του λόγου..Είπαμε είμαστε η τελευταία τρύπα του ζουρνά, αλλά όχι και τόσο.
Γι αυτό όμως το λόγο προβάλλονται χωρίς προβλήματα το Nymphomaniac, γιατί οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι βγήκε στο σινεμά ή το τι διαπραγματεύεται, αλλιώς θα είχε αρχίσει η άνοδος του πουριτανισμού. Με άλλα λόγια, το άτομο που δεν γνωρίζει ή δεν τον ενδιαφέρει, δεν θα ασχοληθεί. Ας μη γελιόμαστε, όσο υπάρχει η έλλειψη σωστής και βάσιμης παιδείας, μην περιμένει κανείς ότι θα υπάρχει σωστός λαός. Και επίσης δεν μπορούμε να μένουμε μόνο στο παρελθόν με τον Χατζιδάκη και τον όποιον Χατζιδάκη, οφείλουμε να δίνουμε και πατήματα και σε νεώτερους και όχι να μένουμε με τις δάφνες του παρελθόντος.