Τα ψέματα που λέμε για τα βιβλία που δεν διαβάσαμε

Τα ψέματα που λέμε για τα βιβλία που δεν διαβάσαμε Facebook Twitter
48
Τα ψέματα που λέμε για τα βιβλία που δεν διαβάσαμε Facebook Twitter

«Μερικοί λένε ότι η ομορφιά είναι επιφανειακή. Μπορεί να είναι, αλλά τουλάχιστον δεν είναι τόσο επιφανειακή όσο η σκέψη», λέει ο Λόρδος Henry Wotton, ο ηδονιστής ήρωας του μυθιστορήματος «το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι». Και συμπληρώνει, λέγοντας «Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κρίνουν με βάση τις εντυπώσεις.»

(To τρέιλερ της ταινίας του 1945)

Ζούμε στην δικτατορία της ομορφιάς, και το επόμενο καταφύγιο είναι η ευφυΐα. Αφού δεν μπορούμε να προσποιηθούμε τους όμορφους – όχι ότι δεν κάνουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες, πολλές εκ των οποίων καταλήγουν σε ντιβάνι ψυχιάτρου -προσπαθούμε να υποδυθούμε τους έξυπνους, αφού η εξυπνάδα, σε αντίθεση με την ομορφιά, δεν είναι αυταπόδεικτη.

Το εύκολο διαβατήριο για την ομάδα των έξυπνων είναι η ποσότητα των βιβλίων που έχουμε διαβάσει, ή μπορεί να είναι η υποψία των βιβλίων που μπορεί να έχουμε διαβάσει. Ένα ψεματάκι, μια υπερβολή, δεν είναι και τόσο κατάπτυστη πρακτική, είναι; Ο Στίβεν Φρίαρς, σκηνοθέτης, πιστεύει ότι δεν είναι:

«Το να λες συνέχεια την αλήθεια είναι μεγάλος βραχνάς. Οι άνθρωποι που λένε την αλήθεια όλη την ώρα είναι μεγάλος βραχνάς. Είμαι σίγουρος ότι έχω πει ψέματα για βιβλία που δεν έχω διαβάσει. Γιατί; Γιατί ο χαρακτήρας μου δεν είναι πολύ καλός. Δεν νομίζω ότι διάβασα τον «Οδυσσέα» μέχρι το τέλος, αλλά δεν θυμάμαι αν έχω πει ψέματα γι' αυτό το βιβλίο.»

 

Μια έρευνα που έχει κάνει την εμφάνισή της σε πολλά βρετανικά μέσα, δηλώνει ότι αποκαλύπτει τα πιο συχνά ψέματα για βιβλία που στην πραγματικότητα δεν έχουν διαβαστεί. Η περίφημη λίστα είναι η εξής:

1. "1984", George Orwell -- 26%
2. "War and Peace", Leo Tolstoy -- 19%
3. "Great Expectations", Charles Dickens -- 18%
4. "The Catcher in the Rye", J.D. Salinger -- 15%
5. "A Passage to India", E.M. Forster -- 12%
6. "Lord of the Rings", J.R.R. Tolkein -- 11%
7. "To Kill a Mockingbird", Harper Lee -- 10%
8. "Crime and Punishment", Fyodor Dostoyevsky -- 8%
9. "Pride and Prejudice", Jane Austen -- 8%
10. "Jane Eyre", Charlotte Brontë -- 5%

Με το χέρι στην καρδιά ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει το 2, το 5 και το 8. Για την ακρίβεια το 'Έγκλημα και Τιμωρία' δεν το τελείωσα γιατί αυτός ο αφελής πρωταγωνιστής μου προκαλούσε τεράστιο στρες. Μπορώ να φανταστώ γιατί λέγονται ψέματα γι' αυτά τα βιβλία, αλλά ακόμη περισσότερο έχω μια ιδέα γιατί το '1984' βρίσκεται πρώτο στη λίστα, και μάλιστα με μεγάλη διαφορά: επειδή αναφέρεται τόσο συχνά ως παράδειγμα της σύγχρονης εποχής, που όλοι έχουν την εντύπωση ότι ξέρουν την υπόθεση. Άλλοι νομίζουν ότι περιγράφει τον καπιταλισμό, άλλοι τον κομμουνισμό, αλλά όλοι ξέρουν κάτι για ένα «ολοκληρωτικό καθεστώς» και για τον «Μεγάλο Αδελφό» που μας παρακολουθεί.

Τα ψέματα που λέμε για τα βιβλία που δεν διαβάσαμε Facebook Twitter
 

Εσείς, για ποια βιβλία έχετε πει ψέματα;

ΥΓ 1 : Η ίδια έρευνα αναφέρει ότι οι γυναίκες λένε περισσότερα ψέματα για βιβλία, αλλά οι άντρες περισσότερα για τις σπουδές τους και τις επιδόσεις τους στη δουλειά. Επίσης, οι άντρες παραθέτουν συχνότερα αποφθέγματα και αποσπάσματα για να κάνουν εντύπωση, όπως έκανα εγώ στην πρώτη παράγραφο αυτού του ποστ.

ΥΓ 2 : Το βιβλίο που παραλίγο δεν μπήκε στην δεκάδα είναι η Βίβλος. Πολύ ενδιαφέρον...

Βιβλίο
48

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ν. Μούσχουρη- Φ. Απέργης: «Το όνομά μου είναι Νάνα»

Το πίσω ράφι / Νάνα Μούσχουρη: «Είμαι ικανή ν’ αγαπήσω, αλλά όχι να πέσω στα πόδια του ανθρώπου που αγαπώ»

Η βιογραφία «Το όνομά μου είναι Νάνα», ένα δυσεύρετο πια βιβλίο του 2007, προέκυψε από την απόφασή της Μούσχουρη ν’ αφηγηθεί τη ζωή της στον Φώτη Απέργη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
«Υπάρχει η βουλιμική, υπάρχει και η ανάγνωση dégustation. Προτιμώ τη δεύτερη»

The Book Lovers / «Υπάρχει η βουλιμική, υπάρχει και η ανάγνωση dégustation. Προτιμώ τη δεύτερη»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον Νίκο Τσούχλο, πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του Ωδείου Αθηνών και αναπληρωτή καθηγητή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, για το αναγνωστικό του εκκρεμές.
THE LIFO TEAM
σταινμπεκ

Σαν Σήμερα / Σαν σήμερα το 1940 «Τα σταφύλια της οργής», το magnum opus του Τζον Στάινμπεκ, τιμάται με το βραβείο Πούλιτζερ

Στο δημοφιλέστερο βιβλίο του, που τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ σαν σήμερα το 1940, ο Στάινμπεκ αποτυπώνει την ψευδαίσθηση του αμερικανικού ονείρου κατά την περίοδο της μεγάλης οικονομικής ύφεσης.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Με το καινούργιο κοστούμι Ραλφ Λόρεν

Βιβλίο / Ο Σαλμάν Ρούσντι έζησε για να ξαναβάλει κοστούμι Ραλφ Λόρεν

Τα πιο κρίσιμα 27 δευτερόλεπτα της ζωής του, η δολοφονική επίθεση που δέχτηκε το 2022 σε ένα κέντρο για συγγραφείς στη Νέα Υόρκη αποτελεί τον πυρήνα του αυτοβιογραφικού βιβλίου του «Μαχαίρι».
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Απώλειες / Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Η ζωή και το έργο του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα που στις σελίδες του κατάφερε να συνδυάσει τη μαγεία των Γνωστικών με την περιπέτεια της περιπλάνησης και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πέτρος Μάρκαρης: «Η Αθήνα της μιας διαδρομής»

Το πίσω ράφι / «Η Αθήνα της μιας διαδρομής»: Η περιήγηση του Πέτρου Μάρκαρη στις γειτονιές από τις οποίες περνά ο Ηλεκτρικός

Η διαδρομή Πειραιάς - Κηφισιά δεν είναι απλώς ο συντομότερος δρόμος για ν’ ανακαλύψει κανείς την Αθήνα, αλλά κι ο προσφορότερος για να διεισδύσει στην κοινωνική της διαστρωμάτωση.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Μαρία Κομνηνού: «Ο Κάφκα και ο Μελβίλ με συνδέουν με τη μητέρα μου»

The Book Lovers / Μαρία Κομνηνού: «Ο Κάφκα και ο Μελβίλ με συνδέουν με τη μητέρα μου»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητά με την πρόεδρο του ΔΣ της Ταινιοθήκης της Ελλάδας και ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για τις «διαδρομές» που κάνει από τα βιβλία στο σινεμά και από το σινεμά στα βιβλία.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ο Καβάφης στην Αθήνα

Σαν Σήμερα / Η ιδιαίτερη, «περίπλοκη και κάπως αμφιλεγόμενη» σχέση του Καβάφη με την Αθήνα

Σαν σήμερα το 1933 πεθαίνει ο Καβάφης στην Αλεξάνδρεια: Η έντονη και πολυκύμαντη σχέση του με την Αθήνα αναδεικνύεται στην έκθεση του νεοαφιχθέντος Αρχείου Καβάφη στη Φρυνίχου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Παπαδιαμάντης και η αυτοκτονία στη λογοτεχνία

Βιβλίο / Ο Παπαδιαμάντης και η αυτοκτονία στη λογοτεχνία

Το ημιτελές διήγημα «Ο Αυτοκτόνος», στο οποίο ο συγγραφέας του βάζει τον υπότιτλο «μικρή μελέτη», μας οδηγεί στο τοπίο του Ψυρρή στο τέλος του 19ου αιώνα, κυρίως όμως στο ψυχικό τοπίο ενός απελπισμένου και μελαγχολικού ήρωα.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ

σχόλια

7 σχόλια
Η συζήτηση περί διαβάσματος πρέπει να λειτουργεί ως πυξίδα στον απέραντο κόσμο των βιβλίων και έναυσμα για ευρύτερες πνευματικές αναζητήσεις. Όταν γίνεται απλά γιατί είναι trendy, τότε πίνουμε γρήγορα τον καφέ ή το ποτό μας και αποχαιρετάμε ευγενικά, καθότι μετά θα ακολουθήσει η μόδα και η μπάλα... Το διάβασμα παίζει βασικό ρόλο στον ειρμό της σκέψης, τον τρόπο έκφρασης, την αντιληψη, το χιούμορ, την επιχειρηματολογία και την ικανότητα επεξεργασίας απόψεων και σύνθεσης ιδεών ενός ανθρώπου. Από αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί κάποιος να καταλάβει το επίπεδο του συνομιλητή του και δε χρειάζεται να ακούει λίστες με διαβασμένα (ή μη) βιβλία. Αν χρειάζεται, τότε μάλλον πρέπει να διαβάσει ο ίδιος περισσότερο.
Tώρα επεμβαίνω για κάτι όχι τόσο σχετικό, αλλά μίλησες για το πεδίο μου και θα το υπερασπιστώ. Η έκφραση "αποχαιρετάμε ευγενικά, καθότι μετά θα ακολουθήσει η μόδα και η μπάλα..." είναι υποτιμητική για ένα τόσο καλλιτεχνικά σφαιρικό πεδίο σαν τη μόδα. Θα ήταν σωστότερο ίσως αν έλεγες "βιτρίνες", όπως είπες "μπάλα" και όχι "αθλητισμός". Γενικά είναι εξοργιστικό να υποτιμούμε κλάδους όταν δεν τους γνωρίζουμε ή επειδή πήραμε τα λάθος μηνύματα γι' αυτούς εξαιτίας της χώρας στην οποία ζούμε. Η μόδα δεν είναι αυτό που προβάλλουν τα trash πρωινά ή τα κίτρινα περιοδικά, ας προσέχουμε λίγο πριν τσουβαλιάσουμε. Σαφώς "πιάνω" το τι θέλεις να πεις, αλλά μου ακούστηκε τόσο άσχημα/περίεργα όσο αν ελεγες "αρχιτετονική και μπάλα".
Ειλικρινά λυπάμαι nope που έθιξα το πεδίο σου και ευχαριστώ που μου υπέδειξες την ευρύτερη έννοια της μόδας. Έχεις δίκιο, η λέξη "βιτρίνες" είναι σαφώς ακριβέστερη για αυτό που εννοούσα, όπως και ο ίδιος αντιλήφθηκες. Ευχαριστώ και συγγνώμη για το τσουβάλιασμα.
Εξαιρετικό άρθρο πάνω σε ένα θέμα για το οποίο όλοι έχουμε μια εντικτώδη διαίσθηση αλλά τώρα επαληθεύεται με έρευνα. Στην Ελλάδα, μια κοινωνία στην οποία το εξυπνακισμός είναι της μόδας πιθανόν να λέγονται ακόμα περισσότερα ψέματα για το θέμα της ανάγνωσης των βιβλίων. Από την άλλη ο ακόμα σταθερός αν και αποδυναμωμένος παραδοσιακός χαρακτήρας της πολιτικής νομιμοποίησης της εξουσίας στην Ελλάδα, δεν απαιτούσε από τους προύχοντες να είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι και σε ορισμένες περιπτώσεις η υπερβολική μόρφωση μπορούσε να εκληφθεί ως έλλειψη ανδρισμού ή υιοθέτηση αντεθνικών φρονημάτων(με τη Χρυσή Αυγή η λογική αυτή επανέρχεται στο προσκήνιο απενοχοποιημένα), ωστόσο είναι πάρα πολύ ζωντανή στο παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας και του πατριωτικού Πασοκ. Οπότε διστάζω να εκφέρω άποψη-από τη μια ως εξυπνάκηδες οι Έλληνες πιθανόν να λένε ψέματα για τα βιβλία που έχουν να διαβάσει από την άλλη ως ακόμα παραδοσιακή κοινωνία στερούμενη αστικού διαφωτισμού, η μόρφωση δεν παίζει κανένα τρομακτικό ρόλο στη διαμόρφωση ηγετικού προφίλ οπότε γιατί να υποκριθείς ότι την έχεις αφού δεν θα αποκομίσεις απτά κοινωνικά οφέλη. Άλλωστε οι άνθρωποι που κέρδισαν την καρδιά του ελληνικού λαού- ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος για παράδειγμα, δεν ήταν και τέρατα μόρφωσης. Ο Σημίτης που ήταν μορφωμένος με την κλασική δυτική έννοια δεν υπήρξε δημοφιλής. Σε ευρεία χρήση στην πιάτσα από τους παλαιότερους είναι ακόμα ο υποτιμητικός όρος "καλαμαράς" για τους μορφωμένους. Συνεπώς για να κλείσω, η πεποίθηση μου είναι ότι άλλο Ελλάδα και άλλο Αγγλία και ότι στην παραδοσιακή Ελλάδα δεν είναι ανάγκη να υποκριθείς ότι είσαι έξυπνος γιατί αυτό που μετράει είναι αν είσαι γενναίος, τι προγόνους είχες και πόσα χρήματα έχεις. Συνεπώς γιατί να υποκριθείς μια ιδιότητα που δεν σε "ανεβάζει" κοινωνικά- εκτός αν είσαι ΔΗΜΑΡ αλλά τα ποσοστά είναι μικρά....
Συμφωνώ απόλυτα με το θέμα του μοδάτου "εξυπνακισμού" αλλά θα διαφωνήσω με το μέγεθος της επιρροής της πολιτικοκοινωνικής "διαμόρφωσης ηγετικού προφίλ" που δίνεις, στο θέμα του "δείχνεσθαι" ενός ατόμου - όσον αφορά την εξυπνάδα και τη μόρφωση.Μπορεί "η μόρφωση να μην παίζει κανένα τρομακτικό ρόλο στη διαμόρφωση ηγετικού προφίλ" αλλά, σύμφωνα πάντα με την "εξυπνάκειο" θεωρία, αν υποκριθείς ότι την έχεις, θα αποκομίσεις απτά - καθημερινά - κοινωνικά οφέλη: αποδοχή, σεβασμό, ευυποληψία και ναι, κοινωνική "άνοδο". Τώρα το πόσοι γύρω μας ασπάζονται τη θεωρία αυτή και το κατά πόσο αυτό λειτουργεί και μας επηρρεάζει, είναι πάντα σχετικό με τον κοινωνικό κύκλο που επιλέγουμε και την ιδέα που ο καθένας έχει για τον εαυτό του.Η άποψή σου περί "διαμόρφωσης ηγετικού προφίλ" από πετυχημένες πολιτικοκοινωνικές μετριότητες, έχει μία σωστή βάση και σίγουρα επιδρά στην ψυχοσύνθεση όλων. Κατά τη γνώμη μου όμως δεν επηρρεάζει και πολύ τους πολλούς, στο θέμα της μόρφωσης/εξυπνάδας. Οι περισσότεροι θέλουμε να δείχνουμε έξυπνοι. Επίσης θεωρώ υπερβολικό τον περιορισμό που κάνεις, του φαινομένου του "εξυπνακισμού" και της στέρησης αστικού διαφωτισμού μόνο στην Ελλάδα. Και χωρίς να είμαι ειδήμων, δεν έχω προσέξει σε χώρες του εξωτερικού τίποτα εξέχουσες λογοτεχνικές μορφές, σοβαρούς φιλοσόφους και νομπελίστες επιστήμονες να είναι οι προύχοντες ή να ηγούνται των μεγάλων πολιτικών κομμάτων.
Θα συμφωνήσω με την τελευταία σου παράγραφο. Είπα για την Ελλάδα γιατί την Ελλάδα ξέρω. Η ιδέα που κυκλοφορεί είναι ότι στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική η μόρφωση έχει κάποια μεγαλύτερη κοινωνική βαρύτητα αλλά πάλι μπορεί να μην είναι και έτσι.....
Προτείνεις μία γενίκευση (στην Ελλάδα η μόρφωση δεν είναι προσόν) η οποία δεν νομίζω ότι έχει ισχύ στην περίπτωσή μας. Αυτές οι κουβέντες είναι πιθανότερο να γίνονται μεταξύ ανθρώπων μέσου μορφωτικού επιπέδου και πάνω. Τέτοιοι όμως υπάρχουν σε όλες τις χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Και οι μορφωμένοι θέλουν να είναι αρεστοί στους μορφωμένους (και με κριτήρια μορφωμένων, όχι γενικά).Από την άλλη δεν είμαι σίγουρος καν ότι στην Ελλάδα δεν εκτιμάται η μόρφωση. Σε ποια Ελλάδα; Διαχρονικά η ιδέα της μόρφωσης και της επιστημοσύνης έχουν πέραση, βλ. λογουχάρη τη λόξα με τις ανώτατες σπουδές. Η βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου και οι σπουδές ήταν τρόπος να αλλάξεις κοινωνικό στάτους και να ξεφύγεις από τη φτώχια.Δεν είναι αστικό το ζήτημα. Παλιά στα χωριά ο δάσκαλος ήταν εξέχουσα προσωπικότητα (κατ' αναλογία συμβαίνει ακόμη).Είναι πολύ πιο σύνθετο το πράγμα, γιατί η (ελληνική) κοινωνία δεν είναι κάτι ομοιογενές, ούτε συγχρονικά ούτε διαχρονικά.
Τα όσα λες έχουν βάση από την άλλη αναπόφευκτα όταν μιλάμε κάνουμε γενικεύσεις-έχεις δίκιο ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι κάτι ομοιογενές ωστόσο ίσως υπάρχει ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής που της προσδίδει μία κάποια ταυτότητα. Γενικά μιλώντας όταν μιλάμε για μεγάλους κοινωνικούς σχηματισμούς σε βάθος χρόνου υπάρχει μεγάλη ετερογένεια π.χ. άλλη η Γαλλία των Καθολικών άλλη η Γαλλία της Δημοκρατίας, άλλη η Γαλλία των εργατών άλλη η Γαλλία των αστών, αλλά όταν λέμε γαλλική κοινωνία συνειδητοποιούμε ότι εννοούμε κατι διαφορετικό από την Ινδική κοινωνία. Έτσι και με την Ελλάδα. Από την άλλη η μόρφωση ως μηχανισμός αλλαγής της μοίρας κάποιου ή κάποιων είναι σημαντική αλλά δεν ξέρω αν είναι εξίσου σημαντική με τον πλούτο ή την καταγωγή στην Ελλάδα τουλάχιστον, πολλές από τις μεγάλες μορφές του Γένους ήταν περισσότερο προύχοντες, πλούσιοι και ευεργέτες ή πολέμαρχοι παρά λόγιοι και διανοούμενοι-κατά την αξιολόγηση του στίχου για τα Γιάννενα, που είναι πρώτα στα άρματα, τα γρόσσια και τα γράμματα/τα γράμματα έρχονται τρίτα ως κριτήριο κοινωνικού κύρους αλλά πάλι αυτή είναι μία άποψη δεν επιμένω φανατικά απλώς θέλω να διατυπώσω την παρατήρηση ότι διαχρονικά, ιστορικά και στο πλαίσιο της όποιας εθνικής ζωής η μόρφωση-εξυπνάδα δεν είναι το παν, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς εμπειρικά επισκοπώντας τον πάνθεον των πετυχημένων συμπατριωτών μας, πετυχημένων με συμβατικά όχι προσωπικά ή ηθικά κριτήρια-αυτά...
Δεν έχω πει ψέμματα για βιβλία που δεν διάβασα, έχω όμως... χμμμ... υπερβάλει κάπως για τις εντυπώσεις μου σχετικά με βιβλία που θεωρούνται ιερά τέρατα, καθώς δε θέλω να δώσω την εντύπωση ρηχού και επιπόλαιου πλάσματος σε συγκεκρμένους συν-αναγνώστες. (Το πέπλο της ανωνυμίας με καλύπτει, ορίστε λοιπόν: το "The catcher in the rye" με άφησε παγερά αδιάφορη, για να αναφέρω ένα παράδειγμα.)
Εμένα μου άρεσε μεν αλλά δε μπορώ να μη συμφωνήσω ότι... πώς να το πω, δεν ανταποκρινόταν στο hype που το περιέβαλε. Και πάλι πάντως, κρατάω μια πισινή. Μπορούν να υπάρχουν επίπεδα που εγώ απλώς αδυνατώ να διακρίνω.
"Το κοιμητήριο της Πράγας" του Εκο. Έκανα φιλότιμες προσπάθειες να το τελειώσω αλλα δεν "τσούλαγε" κ το παράτησα.(ποτέ δεν το παραδέχτηκα στο άτομο που μου το δάνεισε). Επίσης "Η μάσκα της Τροίας" του Gibbins.Το εκθείαζε ένας φίλος μου ,μου πρότεινε να το διαβάσω.Ποτε δεν το ολοκλήρωσα παρά τις ουκ ολίγες φορές που το πιάνα ξανά κ ξανά στα χέρια μου με σκοπό να καταλάβω μέσω της αναγνωσης τι ακριβώς τον είχε συνεπάρει σ'αυτο το βιβλιο τον φίλο μου..Φυσικά ποτέ δεν του το πα ότι δεν το διαβασα τελικά!