Κόσμος που μιλάει μόνος του

Κόσμος που μιλάει μόνος του Facebook Twitter
4

 

Σ’ ένα χωριό, θα ήταν η «τρελή» του. Η «αλαφροΐσκιωτη». Στην υστερικά – προ μνημονίου – χαρούμενη Αθήνα ήταν απλώς κάποια που ανατρίχιαζε τους νοικοκυραίους του τρόλεϊ 15.

 

Την έβλεπα κάθε μέρα επί 3 χρόνια. Όχι κλασική περίπτωση «χαμένου» νου. Καθαρή, περιποιημένη, χτενισμένη, φροντισμένα παπούτσια. Μόνο που μιλούσε μόνη της.

 

Κοιτούσε πάντα έξω απ’ το παράθυρο και μιλούσε χαμηλόφωνα στον εαυτό της. Την πρώτη φορά που έτυχε να κάτσει δίπλα μου, νόμιζα ότι μίλαγε στο handsfree. Όχι. Κοιτούσε έξω απ’ το τζάμι και ψέλλιζε διάφορα, με πιο καθαρό ανάμεσα τους το «γιατί;».

 

Με τον καιρό,  ο κόσμος φοβόταν να κάτσει δίπλα της. Κι όταν τύχαινε να κάτσει εκείνη δίπλα σε κάποιον, εκείνος μέσα στο επόμενο δίλεπτο θα ‘βρισκε κάποια πρόφαση να σηκωθεί. Δεν είχε ενοχλήσει, όμως.

 

Μετά την έχασα. Την ξαναθυμήθηκα τώρα κοντά.

 

Παρασκευή, ώρα 6, λεωφορείο Α7, στάση ΗΒΗ. Συναντιόμαστε πέντε γυναίκες, καφές μετά τη δουλειά, υπερβολικές χαρές ανθρώπων που έχουν καιρό να βρεθούν, λέμε νέα στριμωγμένες στην εποχούμενη κονσέρβα με τον λίγο γιαμπανή οδηγό, υποθέτω φαινόμαστε ευτυχείς που βρεθήκαμε. 

 

Κι απέναντι μας κάποια, μια κοπέλα που γελάει μόνη της, μιλάει μόνη της, όχι δεν μιλάει στο handsfree, μετά γελάει σ’ εμάς, η μία απ’ την παρέα με σκουντάει: «- Ρε συ, τι γίνεται εδώ;». Η άλλη μου ψιθυρίζει:  «- Ή σαλταρισμένη θα ‘ναι, ή πρεζού, να ξέρεις. Θα δεις, θα ζητήσει ψιλά. Κράτα καλά την τσάντα σου».

 

Την ξανακοιτάω, δε νομίζω, παρέα θέλει, σα να χάρηκε με τη χαρά μας, κάπου μέσα εκεί στα χαμένα λογικά, ίσως κάτι δικό μας να της «μίλησε», ίσως κάτι θυμήθηκε απο έναν παλιό εαυτό, μας κοιτάει κι εκείνη, κατεβαίνει, τη βλέπουμε από το τζάμι να συνεχίζει να μιλάει μόνη της, να χειρονομεί, κεφάλια κουνιούνται πάνω κάτω, ακούγονται «απαπά» από απολύτως «λογικές» κυρίες, εκφράσεις οίκτου και τρόμου, πασαλειμμένες με τόνους μάσκαρας και eyelinerσε βλέφαρα που έχουν πατήσει προ πολλού τα 60.

 

Με πιάνουν τα παράπονα και οι «ανίερες» σκέψεις: αραγε, σε έναν τρίτο, έναν άσχετο, ποιός θα φαινόταν πιο «σαλταρισμένος»; Η κοπέλα ή γραία του «απαπά» και των 8 στρώσεων πούδρας; Και πόσο μακριά είμαστε όλοι εμείς, οι «και καλά νορμάλ» από μια μεγάλη στενοχώρια; Από ένα σημείο χωρίς επιστροφή;

 

Κρατιέμαι καλύτερα από τη χειρολαβή, για λίγο σταματάω να ακούω το «μπούρου μπούρου» του λεωφορείου, δεν είναι η πρώτη φορά – εδώ και καιρό – που πέφτω πάνω σε κόσμο που μιλάει μόνος του (στο τρενό, στον δρόμο, στην ουρά της ΔΕΗ), νομίζω ότι αν βάλω αυτούς τους ανθρώπους δίπλα δίπλα με τους άστεγους της Αθήνας, ίσες αποστάσεις θα «γεμίσουν» κι αυτός ο τρόμος του «φυσιολογικού» προς τον «σαλεμένο» αρχίζει να μου τη βαράει.

 

Ξαναθυμάμαι. Δεκαετίες πίσω, στην Πλατεία Βικτωρίας, σουλάτσερνε μία κυρία, με τεράστιο, πετρωμένο από τη λακ κότσο, αποστεωμένη και πάντα έχοντας δεμένη στο λαιμό μία σακούλα από σούπερ μάρκετ (!).

 

Δεν ενοχλούσε κανέναν. Καθόταν στο παγκάκι και κοίταζε με παράπονο τις κούνιες, μιλώντας μόνη της με τις ώρες. Ακόμη και σήμερα, μπαίνω στον πειρασμό να σκέφτομαι πώς μπορεί να ήταν πριν, γιατί να μην είχε να κρεμάσει στην προσωπική της παλάτζα 10 στιγμές ευτυχίας να ισοφαρίσουν την κακιά ώρα της «αποσύνδεσης», τι να πήγε στραβά και κανείς δεν το πρόσεξε...

 

Θυμάμαι ακόμη την ανατριχίλα της μάνας μου, το χέρι της στο δικό μου πιο σφιχτό, το βήμα της πιο γρήγορο, παλμοί ανεβασμένοι, όχι αστεία.

 

Τότε δεν ήταν πολύ της μόδας οι σύγχρονες ψυχιατρικές και η «χημεία», ούτε τότε υπήρχε ιδιαίτερο σέβας για εκείνους που, ποιός ξέρει, σε ποια στιγμή σκάλωσαν, εγκλωβίστηκαν και δεν ξαναπροχώρησαν από εκεί ούτε βήμα, τότε – όπως και τώρα – ο «τρελός» της πόλης, αυτός ο κάποιος που μιλάει μόνος του, ο αποσυνδεδεμένος από την πραγματικότητα δεν ήταν λιγότερο "αξιοθέατο" από σήμερα...

 

Χρόνια περίμενα μια απάντηση. Δεν μπορεί να είναι μόνο τρόμος για τη σωματική (του) ακεραιότητα, ο λόγος που το βάζει κάποιος στα πόδια, όταν «σκοντάφτει» πάνω σε κόσμο που απλώς μιλάει μόνος του ή που ξορκίζει χαχανίζοντας αυτόν τον τρόμο.

 

Το λέω. Εκεί στα όρθια, κρεμασμένη από τη χειρολαβή, ρωτάω προς τι το τόσο χάχανο, ρισκάροντας να τιναχθεί στον «αέρα» η καλή διάθεση. Σιωπή. Κατεβασμένα μούτρα για λίγο. Και μετά απάντηση. «Φτυσμένη» με ειλικρίνεια.

 

«- Να σου πω. Δε γουστάρω. Χαλιέμαι. Και να σου πω και το άλλο; Θα προτιμούσα να ήταν πρεζού, που σε πείραξε τόσο η λέξη. Και να σου πω γιατί; Γιατί αν είναι τόσο εύκολο να λαλήσεις και να παίρνεις σβάρνα τους δρόμους μιλώντας μόνος σου, εγώ, φιλενάδα μου, είμαι πολύ κοντά σ’ αυτό. Κατάλαβες;».

Κατάλαβα. Γι’ αυτό τους σέβομαι. Πολύ.

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χλεβάζουμε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ειναι μεγάλη η απόσταση μεταξύ ενός υγειούς ατόμου απο την συγκεκριμένη κυρία. Ειναι μεγάλη υπόθεση το οτι ειναι ενταγμένη στο κοινωνικο σύνολο με τα οποία μικροπροβλήματα της. Αν γνωρίσετε ένα τέτοιο άνθρωπο απο κοντά σε πολλές περιπτώσεις θα αλλάξετε γνώμη, μπορεί πίσω απο αυτό το προβλημα να κρύβεται ένας εξερετικός άνθρωπος.