Ο Άγιος της Λύπης #not
Αναμνήσεις από το Ίδρυμα
ΣΠΗΛΟΥΛΑ ΚΑΙ ΑΗ-ΛΥΠΙΟΣ. Δυο εκκλησίες σε φαγώματα βράχων στη Ζάκυνθο. Το δεύτερο αναφέρεται και στη «Γυναίκα της Ζάκυθος» («Ἐγὼ Διονύσιος Ἱερομόναχος, ἐγκάτοικος στὸ ξωκλήσι τοῦ Ἁγίου Λύπιου, γιὰ νὰ περιγράψω ὅ,τι στοχάζουμαι λέγω»)
Τα ίδια και τα ίδια, τόσα χρόνια. Σκαλώματα απ΄τα παλιά, σκλήθρες στο πέλμα του λέοντος που είναι η ζωή.
Το 'πες ξανά, εδώ σε αυτό το γαλάζιο εκκλησάκι, την Κυριακή του Άπιστου Θωμά, έκανες πικ-νικ στον ελαιώνα με ένα τσαλαπετεινό στα χέρια. Είχες πουλί αντι για σκύλο. Το είχες σώσει από το κυνήγι. Σε ακολουθούσε ελεύθερο παντού. Πέθανε ξαφνικά μια μέρα. Και λοιπόν;
Δεν είμαι σίγουρος, αν όλα αυτά, δεν είναι και ιδρυματοποιημένη νοσταλγία· το πιθανότερο· μια τσίχλα στην καρδιά. Άλλα γουστάρεις κατά βάθος. Χέστηκες για τα εκκλησάκια.
Αλλά μισείς και τα μοντέρνα ξέκωλα. Την αμνήμονα αμορφωσιά με τα ωραία μπούτια.
Εκκλησάκια λοιπόν. Μια αρκετά αξιοπρεπής ήττα.
