Η τιμωρία της Γάζας
Η συνέχιση της πολιτικής του Ισραήλ
Gideon Levy
Haaretz - 7 Αυγούστου 2022
Η πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος Merav Michaeli, λίγα λεπτά αφότου το Ισραήλ εξαπέλυσε μία ακόμη εγκληματική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας, και λίγο πριν από τη δολοφονία του πρώτου μικρού Παλαιστίνιου, που δεν θα είναι η τελευταία, έγραψε τα εξής: "Οι κάτοικοι του Ισραήλ αξίζουν να ζουν με ασφάλεια. Κανένα κυρίαρχο κράτος δεν θα συμφωνούσε να πολιορκεί μια τρομοκρατική οργάνωση τους κατοίκους του. ... Υποστηρίζω τις δυνάμεις ασφαλείας".
Ο Benjamin Netanyahu δεν είχε ακόμη αντιδράσει, ο Itamar Ben-Gvir δεν είχε ξυπνήσει, ο Yoav Gallant δεν είχε ακόμη απειλήσει το κεφάλι του φιδιού, και ήδη η αρχηγός της σιωνιστικής αριστεράς συντασσόταν με τη δεξιά, χαιρετούσε τον στρατό και υποστήριζε έναν πόλεμο που δεν είχε καν αρχίσει. Αυτή τη φορά μάλιστα ξεπέρασε και τον Shimon Peres.
Η Michaeli δεν μπορεί να συγχωρεθεί για την απίστευτη έλλειψη επίγνωσης: μετά από τέσσερις μέρες ενός εκούσιου μερικού αποκλεισμού στο νότο [προληπτικό μέτρο που πάρθηκε μετά τη σύλληψη του αρχηγού της Ισλαμικής Τζιχάντ Bassam al-Saadi -σ.σ.], η αρχηγός της αριστεράς λέει ότι κανένα κράτος δεν θα συμφωνούσε σε μια "πολιορκία". Το είπε αβασάνιστα, κανένα κράτος. Ένα μέλος της κυβέρνησης που ευθύνεται για μια φρικτή πολιορκία 16 ετών τολμά να σοκάρεται από ένα 2λεπτο εκούσιο, μερικό αποκλεισμό. Αντί να στηρίξει τη στιγμιαία αυτοσυγκράτηση της κυβέρνησης, που κράτησε όσο η αιωνιότητα της ζωής μιας πεταλούδας (ας μη χάνουμε χρόνο, οι εκλογές πλησιάζουν), το Εργατικό Κόμμα στηρίζει για άλλη μια φορά την επιλογή ενός ανόητου πολέμου, όπως έκαναν όλοι οι προκάτοχοί του. Η Σιωνιστική Αριστερά για άλλη μια φορά δίνει τη χειρότερη απόδοση στην έννοια των δύο μέτρων και των δύο σταθμών. Ίσως τουλάχιστον τώρα να ξυπνήσουν οι περισσότεροι υποστηρικτές της κεντροαριστεράς: δεν υπάρχει καμία πραγματική διαφορά μεταξύ αυτής και της δεξιάς. Το Ισραήλ δεν μπορεί πλέον να προσποιείται καν ότι δεν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο -το παιδαριώδες όνομα του οποίου, Operation Breaking Dawn, του δόθηκε εξαρχής- ή ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Αυτή τη φορά μάλιστα παρέλειψαν τις προκαταβολικές κλαγγές και μπήκαν κατευθείαν στο θέμα: τη σύλληψη ενός ηγέτη της Ισλαμικής Τζιχάντ στη Δυτική Όχθη, που γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα προκαλούσε μια σοβαρή απάντηση, και τη δολοφονία ενός ανώτερου διοικητή στη Λωρίδα της Γάζας, μετά την οποία γνώριζαν ότι δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. Και το Ισραήλ διεξάγει ήδη έναν "αμυντικό πόλεμο", έναν δίκαιο πόλεμο ενός κράτους στο οποίο όλα επιτρέπονται. Η φιλειρηνική χώρα που θέλει μόνο ασφάλεια για τους κατοίκους της - τόσο αθώα. Το κράτος που έχει τα πάντα εκτός από την αποτροπή: δεν υπάρχει τίποτα και κανένας που να αποτρέπει το Ισραήλ από το να επιτεθεί στη Γάζα.
Αυτή τη φορά, όμως, η κυβέρνηση είναι μια κυβέρνηση "αλλαγής και ίασης". Δεκαπέντε μήνες μετά την τελευταία τέρψη, την επιχείρηση "Guardian of the Walls", ξημέρωσε καινούρια μέρα. Πέντε εβδομάδες αφότου ανέλαβε τα καθήκοντά του το ταχύτερο όπλο της Δύσης, ο πρωθυπουργός Yair Lapid στέλνει ήδη τον στρατό στον πόλεμο. Ποτέ στην ιστορία του Ισραήλ ένας πρωθυπουργός δεν βιάστηκε τόσο πολύ να σκοτώσει. Όλες οι πρωτοβουλίες του Netanyahu ωχριούν μπροστά στο έγκλημα της έναρξης ενός άσκοπου πολέμου που δεν θα συμβάλει παρά μόνο σε περισσότερη αιματοχυσία, στην πλειονότητά της παλαιστινιακή. Και όλες οι αποτυχίες του Netanyahu ωχριούν μπροστά στη σχετική αυτοσυγκράτησή του στη χρήση στρατιωτικής βίας κατά τη διάρκεια της θητείας του. Συνεχίστε να τσακώνεστε για τα πούρα - τουλάχιστον ο Netanyahu δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι μάτσο, όπως ο Lapid.
Είναι αλήθεια ότι οι αναλυτές, το old boys club και οι δήμαρχοι του νότου πίεζαν για αυτόν τον πόλεμο, όπως κάνουν πάντα, αλλά ποτέ δεν υπήρξε τόσο γρήγορη συνθηκολόγηση με τα καπρίτσια ώστε να ξεκινήσει ένας πόλεμος- στο Ισραήλ δεν δόθηκε σχεδόν ούτε ένα λεπτό για παθιασμένες εξάρσεις στον αέρα. Τώρα, όταν μόνο λίγοι μήνες χωρίζουν τη μία επίθεση στη Γάζα από την άλλη, δεν υπάρχει καν λόγος να ρωτάμε ποιοι είναι οι στόχοι. Δεν υπάρχουν στόχοι, εκτός από την επιθυμία να αποδείξουμε ότι οι δικοί μας είναι μεγαλύτεροι. Αν υπήρχαν στόχοι, και αν η ηρεμία ήταν ένας από αυτούς, και αν επρόκειτο για μια κυβέρνηση αλλαγής, τότε ο Lapid θα είχε δώσει στο Ισραήλ ένα μάθημα αυτοσυγκράτησης- και αν ο Lapid ήταν επίσης ένας θαρραλέος πολιτικός θα είχε οδηγήσει στην αλλαγή αναγνωρίζοντας τη Χαμάς, αίροντας την πολιορκία και κάνοντας μια προσπάθεια να συναντηθεί με την ηγεσία της Γάζας. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό αποτελεί άμεση συνέχεια της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων του Ισραήλ, στο DNA των οποίων οι αβάσιμοι πόλεμοι είναι βαθιά ριζωμένοι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει ανάγκη για μια κυβέρνηση αλλαγής. Απλά φροντίστε να θυμάστε ποιος ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο και ποιος τον υποστήριξε.
Η τιμωρία της Γάζας από τον Gideon Levy
Ο Nicholas Lezard καλωσορίζει ένα βιβλίο που ζητά από τους Ισραηλινούς να εξοργιστούν.
Nicholas Lezard
The Guardian - 03.07.2010
Στο βιβλίο του Κίτρινος άνεμος του 1987, ο Ισραηλινός συγγραφέας David Grossman είπε: "Στο Ισραήλ, η πραγματικότητα είναι ότι είναι ευκολότερο για έναν άνθρωπο να αλλάξει θρησκεία, και ίσως ακόμη και το φύλο του, παρά να αλλάξει αποφασιστικά τις πολιτικές του απόψεις". Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα μετά, η μόνη αλλαγή που χρειάζεται σ' αυτή τη φράση είναι να αντικατασταθούν οι λέξεις "ίσως και" με το "σίγουρα". Και υπάρχει μια πιθανή περαιτέρω αλλαγή, αν υποθέσουμε ότι η πρόταση αυτή αναφέρεται στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση: να μπουν οι λέξεις "όχι μόνο" στην αρχή. Έμεινα αρκετά έκπληκτος, για παράδειγμα, όταν αναρτήθηκε στο Facebook ένας σύνδεσμος όπου ακούγονταν κάποια μουρμουρητά, με μπόλικη δόση παλικαριάς, τα οποία υποτίθεται ότι "αποδείκνυαν" ότι οι ακτιβιστές στο Mavi Marmara [τούρκικο πλοίο, μέρος μιας νηοπομπής του διεθνούς κινήματος Free Gaza, που καταλήφθηκε από τις ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις το 2010, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 9 Τούρκοι ακτιβιστές -σ.σ.] έψαχναν στην πραγματικότητα για μάχη. Όταν πρότεινα, ίσως χαριτολογώντας, ότι αυτό εξηγούσε γιατί οι άνθρωποι πυροβολήθηκαν πισώπλατα, πολύ γρήγορα με έκαναν unfriended.
Λοιπόν, ας αφήσουμε στην άκρη τη νομιμότητα ή όχι της επιχείρησης Sea Breeze, όπως ονομάστηκε η επιδρομή των IDF [Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ -σ.σ.] στο στολίσκο τον Μάιο. (Θα πρέπει τουλάχιστον να συγχαρούμε τον αξιωματικό που εμπνεύστηκε αυτή την κωδική λέξη: το πνεύμα του Τζορτζ Όργουελ μπορεί να εμφανιστεί στα πιο απίθανα μέρη). Θα μπορούσε, τελικά, το ένστικτό μου να σφάλλει και η πανωλεθρία να οφειλόταν στην πραγματικότητα σε ένα πανούργο σχέδιο της Χαμάς, που σκοπό είχε να δυσφημιστεί το Ισραήλ στα μάτια του κόσμου.
Και εδώ έρχεται ο Gideon Levy. Εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες γράφει για την ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, καταγράφοντας, κόντρα στις οργισμένες αντιδράσεις, τις λεηλασίες που υφίστανται όσοι στοχοποιούνται από τις IDF. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του είναι η Γάζα, και παρόλο που του έχει απαγορευτεί η είσοδος εκεί από τον Νοέμβριο του 2006, συνεχίζει να ασχολείται με το θέμα. "Ζητώ από όλους τους Ισραηλινούς να εξοργιστούν - ή τουλάχιστον να καταλάβουν τι διαπράττεται στο όνομά τους, ώστε να μην έχουν ποτέ το δικαίωμα να ισχυριστούν: "Δεν το ξέραμε"".
Αυτό κάνει την ανάγνωση επώδυνη, και με βαριά καρδιά συνειδητοποιείς, καθώς το διαβάζεις, ότι κάποιος που έχει αποφασίσει ότι τα δικαιώματα του Ισραήλ σε αυτό το θέμα υπερτερούν όλων των άλλων εκτιμήσεων θα απορρίψει κάθε μία από τις 148 σελίδες αυτού του βιβλίου ως συναισθηματική προπαγάνδα. Και μετά ακολουθεί η ακόμη πιο καταθλιπτική επίγνωση ότι όποιος προβάλλει αντιρρήσεις για τη συμπεριφορά και τις πολιτικές του Ισραήλ θα συκοφαντηθεί ως αντισημίτης. Αυτή ήταν πράγματι η μοίρα του δικαστή Richard Goldstone, του οποίου η τεράστια και εξαντλητική έκθεση για τη σύγκρουση, που πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, απορρίφθηκε χωρίς δεύτερη συζήτηση.
Μπορείτε να τη βρείτε στο διαδίκτυο αρκετά εύκολα, αλλά το βιβλίο του Levy λειτουργεί ως μια παθιασμένη υποσημείωση σε αυτό. Οι λεπτομέρειες είναι συγκλονιστικές. Η πιο αισχρή εξέλιξη είναι ο αυξανόμενος αριθμός των παιδιών που σκοτώνονται. Σχεδόν 100 σκοτώθηκαν το 2009 - "μια αρκετά ήσυχη χρονιά, σχετικά μιλώντας", λέει ο Levy. (Ωστόσο, στο χρονολόγιο στο τέλος του βιβλίου φαίνεται ότι η επιχείρηση Cast Lead, μια επιχείρηση τριών εβδομάδων από τον Δεκέμβριο του 2008 έως τον Ιανουάριο του 2009, είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 1.330 Παλαιστινίων, 430 εκ των οποίων ήταν παιδιά).
Πρόκειται λοιπόν για προπαγάνδα; Αναμφίβολα υπάρχουν πολλά από την όλη ιστορία που παραλείπει - αλλά είναι ένας Ισραηλινός αφοσιωμένος στη διάσωση της τιμής της χώρας του, και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μας τρίβει στη μούρη τις λεπτομέρειες για το θάνατο του Mahmoud al-Zakh, ενός 14χρονου αγοριού του οποίου ο πατέρας έπρεπε πρώτα να τον αναγνωρίσει κοιτάζοντας τη ζώνη και τις κάλτσες του και μια μέρα αργότερα να βρει ό, τι είχε απομείνει απ' αυτόν, τότε ας είναι έτσι. (Δεν θα πιστέψετε πώς ονόμασαν οι IDF την επιχείρηση που οδήγησε σε αυτόν τον θάνατο, μαζί με άλλους 21: "Locked Kindergarten". Υπάρχει πραγματικά κάποιος ιδιοφυής με μεγάλη έφεση στα ονόματα εκεί πέρα).
Λοιπόν, ξέρω τι θα συμβεί τώρα. Εγώ και το άμεμπτο τμήμα Review αυτής της εφημερίδας θα καταγγελθούν είτε ως υποχείρια της Χαμάς, είτε ως αντισημίτες, είτε και τα δύο. Φαίνεται ότι το αδιαμφισβήτητα αμερόληπτο ρεπορτάζ από αυτό το άθλιο μέρος του κόσμου είναι κατηγορηματικά αδύνατο. (Έχω δει φιλοϊσραηλινές ιστοσελίδες που υποστηρίζουν ότι οι κάτοικοι της Γάζας τα έχουν στην πραγματικότητα όλα στην εντέλεια). Αλλά προς όποια κατεύθυνση κι αν κλίνετε, αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βιβλίο.
