Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή

Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
«Πού είναι; Πού είναι τα πουλιά;» είναι από τις πρώτες φράσεις της παράστασης που δίνουν οι Όρνιθες στο Σαντιάγο της Χιλής, σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, που γρήγορα μετατρέπεται σε ένα συμβολικό event, μια θεατρική νίκη πάνω στον θάνατο, ένα παιχνίδι ανάτασης, μια κίνηση συμφιλίωσης που μόνο η τέχνη μπορεί να προσφέρει.
0

«Dónde está?» (που είναι;) γράφει το πολύχρωμο γκράφιτι στον πλάι της σκάλας που οδηγεί στο σημείο όπου βρίσκεται το αυτοσχέδιο μνημείο για τους νεκρούς διαδηλωτές της εξέγερσης που έχει ξεσπάσει εδώ και τρεις μήνες στη Χιλή, με τα ματωμένα πουκάμισα και τα ξεσκισμένα T-shirts να κρέμονται μαζί με τις φωτογραφίες των εξαφανισμένων.

Από αυτές ξεχωρίζει, δίπλα σε ένα πορτρέτο του Τζόκερ, η τεράστια φωτογραφία της ακτιβίστριας-κλόουν Ντανιέλα Καράσκο ‒ κι αυτή νεκρή. Συνολικά, ο αριθμός των θυμάτων, μαζί με αυτούς της περασμένης βδομάδας, έχει ξεπεράσει τους 30, για να μην αναφέρουμε τους χιλιάδες τραυματίες από τις διαρκείς συγκρούσεις που διεξάγονται καθημερινά πλέον στους δρόμους του φλεγόμενου Σαντιάγο. Τα μάτια μας καίνε διαρκώς από τα δακρυγόνα, η ζέστη κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο βαριά και το πούλμαν που μας μεταφέρει στο θέατρο πρέπει να διασχίσει τους δρόμους με τα καμένα κτίρια και τα κατεστραμμένα πεζοδρόμια, δίπλα ακριβώς στην επονομαζόμενη και «πλατεία Αξιοπρέπειας» πλέον, για να φτάσει στο θέατρο Teatro Municipal de las Condes, όπου σε λίγη ώρα θα κάνουν πρεμιέρα οι δικές μας Όρνιθες, οι Pájaros του Νίκου Καραθάνου.

Το «dónde está?» είναι το ερώτημα που φαίνεται να έχει περάσει για τα καλά στο ασυνείδητο των Χιλιανών, οι οποίοι, όταν μιλάνε για τους σημερινούς αγνοούμενους, θαρρείς πως θυμούνται τους χιλιάδες του '73 από τη δικτατορία του Πινοσέτ. Ένα σύνθημα που σε λίγο θα ακουστεί ξανά, το ίδιο δυνατά, στην καρδιά του θεάτρου από έναν ελληνικό θίασο, με τις ανάλογες αντιδράσεις.

«Πού είναι; Πού είναι τα πουλιά;» είναι από τις πρώτες φράσεις της παράστασης που δίνουν οι Όρνιθες στο Σαντιάγο της Χιλής, σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, που γρήγορα μετατρέπεται σε ένα συμβολικό event, μια θεατρική νίκη πάνω στον θάνατο, ένα παιχνίδι ανάτασης, μια κίνηση συμφιλίωσης που μόνο η τέχνη μπορεί να προσφέρει. Το ίδιο ερώτημα επανέλαβε στο τέλος η Στεφανία Γουλιώτη μπροστά στους Χιλιανούς ‒«πού είναι τα παπιά, ωρέ;»‒, μόνο που στο τέλος πρόσθεσε το όνομα ενός συμμαθητή της, του Λάζαρου, που μάθαμε πως δεν ζει πια, και τόσων άλλων.

Το αμήχανο και κρατημένο στην αρχή κοινό του θεάτρου, που δεν είχε ξαναδεί του Αριστοφάνη, πόσο μάλλον παιγμένο από Έλληνες, δεν είχε καμία σχέση με τους θεατές που στο τέλος χόρευαν όρθιοι στις θέσεις τους, κυνηγώντας την τεράστια φωτεινή μπάλα, έκλαιγαν και χειροκροτούσαν.


«Τους είδε κανείς, τους άκουσε κανείς;» τραγούδησε και η Μάρθα Φριντζήλα στο «Τραγούδι των κύκνων», στην υποβλητική μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, παραδεχόμενη πως τα «κομμένα από την αγωνία πόδια των συντελεστών» οφείλονταν στο ότι είχαν απόλυτη συνείδηση του τι συμβαίνει έξω από το θέατρο. «Σαν να πήγαινε κάθε φράση στου Θεού το πρόσωπο» μας λέει η ίδια αργότερα. «Είναι σαν ο κόσμος που έχει βγει στον δρόμο και ζητάει φτερά για να πετάξει να έχει βρει στόχο. Σάμπως να ξανακούσαμε ξανά το κείμενο από την αρχή».

Όντως, έτσι έγινε. Το αμήχανο και κρατημένο στην αρχή κοινό του θεάτρου, που δεν είχε ξαναδεί του Αριστοφάνη, πόσο μάλλον παιγμένο από Έλληνες, δεν είχε καμία σχέση με τους θεατές που στο τέλος χόρευαν όρθιοι στις θέσεις τους, κυνηγώντας την τεράστια φωτεινή μπάλα, έκλαιγαν και χειροκροτούσαν. Σάμπως να είχαν καταλάβει στην πορεία ότι το έργο αυτό φτιάχτηκε και σχεδόν γράφτηκε για όλα όσα συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή στη Χιλή, έναν κόσμο που, καθώς διεκδικεί τη δική του Νεφελοκοκκυγία, το δικό του Σύνταγμα, δείχνει να μη δέχεται την επιβολή κανενός ανώτερου θεού ή δαίμονα.

Γι' αυτό και όταν ακούγεται το «Σήμερα ο Νόμος ξαναγράφεται!» από το στόμα μιας αγέρωχης γυναίκας που στέκεται γυμνόστηθη στο κέντρο της σκηνής, όπως αυτοπροβάλλονται οι γυναίκες που έχουν πέσει θύματα βιασμού τον τελευταίο καιρό στη Χιλή, δημιουργώντας ένα νέο φεμινιστικό κίνημα, ο κόσμος ξεσπάει ταυτόχρονα σε κλάματα και σε χειροκροτήματα. Το ίδιο και όταν ο αρχαίος ποιητής λέει «πονάνε τα ματάκια μου». Για τον κόσμο της Χιλής αυτό έχει άλλη βαρύτητα, όταν 350 άτομα έχουν χάσει το φως τους από τις πλαστικές σφαίρες των αστυνομικών.

Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Το «dónde está?» είναι το ερώτημα που φαίνεται να έχει περάσει για τα καλά στο ασυνείδητο των Χιλιανών, οι οποίοι, όταν μιλάνε για τους σημερινούς αγνοούμενους, θαρρείς πως θυμούνται τους χιλιάδες του '73 από τη δικτατορία του Πινοσέτ.


Η μυρωδιά θανάτου, ωστόσο, υπερκαλύπτεται από τη συμβολική τσίκνα των θυσιών που θα προσφέρουν οι θνητοί στη σκηνή, που νομίζεις ότι φτάνουν από την αρχαία Αθήνα στο μακρινό Σαντιάγο. Στην υποβλητική φράση του τέλους «δεν ήταν λύτρωσις αυτήν τη φορά» οι ηθοποιοί κρατάνε σιγή, γιατί αυτό προτάσσει η όμορφη μετάφραση του Νίκου Καραθάνου και του Γιάννη Αστέρη, μόνο που εδώ έχει άλλο βάρος.

Το παραδέχεται και ο ίδιος ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής, ο οποίος, έχοντας ξανάρθει στη χώρα, ήξερε πολύ καλά τι συμβαίνει και πού απευθύνεται: «Προχτές που περνούσαμε έξω από το GAM (σ.σ. το πολιτιστικό κέντρο που πέρσι έσφυζε από ζωή) το βλέμμα μου έπεσε σε ένα σύνθημα ανάμεσα στις διάφορες τοιχογραφίες, που έλεγε "Μας τα πήρατε όλα, ακόμα και τον φόβο". Ήταν ένα σύνθημα ωραίο, που είναι η αρχή για νέα πράγματα. Παρότι δεν είμαστε ειδικοί να μιλήσουμε για όλο αυτό που συμβαίνει, ξέρουμε ότι η βία, που ιστορικά έχει ποτίσει αυτόν τον λαό, ήταν και είναι τόσο εξόφθαλμη, που κάποια στιγμή και ο ίδιος ο φόβος εξαφανίζεται και θες να βγεις έξω έστω με κόστος την ίδια τη ζωή σου».

Πράγματι, το θέατρο δεν είναι έξω απ' όσα σημαντικά συμβαίνουν εκεί αλλά μέρος τους, στοιχείο που έλαβε σοβαρά υπόψη της η Στέγη και η καλλιτεχνική διευθύντρια του πιο εμβληματικού φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής, του «Santiago a Mil», όπου εντάσσεται η παράσταση, Κάρμεν Ρομέρο, η οποία ανέλαβε την ευθύνη της μετάκλησης αυτής της ακριβής παραγωγής. «Επειδή όλα τα δεδομένα ήταν εναντίον μας, αποφασίσαμε να ακυρώσουμε όλες τις ξένες παραγωγές και όλα τα δρώμενα, αλλά να κρατήσουμε τους Pájaros, ακριβώς γιατί το μήνυμα που έφερναν ήταν παρά πολύ σημαντικό για εμάς, ειδικά αυτήν τη στιγμή».

Όπως μας λέει αυτή η δυναμική reigna, όπως την αποκαλούν στο Santiago a Mil, από το οποίο έχουν περάσει ονόματα όπως η Πίνα Μπάους, η Αριάν Μνουσκίν και ο Ρομέο Καστελούτσι: «Στη Χιλή, το θέατρο ήταν πάντα ένα σημείο συνάντησης, από τη δικτατορία μέχρι σήμερα» ‒ το μυαλό μας πάει αμέσως στην επίδραση που είχε η δική μας μελοποιημένη ποίηση τον καιρό της χούντας.

Ίσως να μην είναι τυχαίο που το θρυλικό «Canto General» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Πάμπλο Νερούδα ακούστηκε εδώ λίγο πριν από την έλευση του Πινοσέτ, δημιουργώντας την αίσθηση της κοινής μοίρας ανάμεσα σ' εμάς και τους δημοκράτες, αιώνιους υπερασπιστές του Αλιέντε, τον οποίο θυμούνται τώρα οι Χιλιανοί, τυπώνοντας επαναστατικά T-shirts που πωλούνται στους δρόμους γύρω από το θέατρο.

Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Στην υποβλητική φράση του τέλους «δεν ήταν λύτρωσις αυτήν τη φορά» οι ηθοποιοί κρατάνε σιγή, γιατί αυτό προτάσσει η όμορφη μετάφραση του Νίκου Καραθάνου και του Γιάννη Αστέρη, μόνο που εδώ έχει άλλο βάρος.


Όλα αυτά δίνουν μια άλλη διάσταση στην ερμηνεία κάθε φράσης και αντίδρασης, προσδίδοντας στην παράσταση ένα εύρος διαφορετικό από αυτό που ξεσήκωσε το κοινό και τους κριτικούς της Νέας Υόρκης, οι οποίοι τη συμπεριέλαβαν στις δέκα κορυφαίες παραστάσεις της χρονιάς.

Εδώ φαίνεται να βγάζει σε ιδανικά το κωμικό στοιχείο στις πιο δραματικές στιγμές η εκπληκτική Αμαλία Μουτούση ως Ευελπίδης δίπλα στον ανεξάντλητο και κεφάτο Πεισθέταιρο του Νίκου Καραθάνου, ο οποίος συμφιλιώνει τις τάξεις των πουλιών και των ανθρώπων. Απρόβλεπτος και ο Θανάσης Αλευράς ως εντυπωσιακή θεά Ίριδα. Με μια εντελώς διονυσιακή και ξέφρενη ερμηνεία, αυτήν ακριβώς που χρειαζόταν η νέα ουτοπική γιορτή, επιβάλλεται στη σκηνή ο Χρήστος Λούλης ως Έποπας, όντας στην αρχή μια αλλόκοτη γραία και στο τέλος ο γοητευτικός τελευταίος επιζών θεών και ανθρώπων.

Είναι και αυτά τα φτερά που παραπέμπουν διαρκώς στις εικόνες των Μαπούτσε, της φυλής των Ινδιάνων που έχουν επιβιώσει στους αιώνες και πρωτοστατούν στις σημερινές εξεγέρσεις στις κεντρικές πόλεις της Χιλής. Όπως μας λέει ο Νίκος Καραθάνος, «οι γηγενείς της Παταγονίας, όταν φοβούνταν, γίνονταν σύμπαν» και αυτόματα ο νου μας πηγαίνει στον μύθο των Μαπούτσε, που μας ήθελε φτιαγμένους από τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους τα αστέρια.

Κάπως έτσι και κάτω από αυτά τα αστέρια, που λένε πως σε αυτή την άκρη της γης λάμπουν όσο πουθενά αλλού, χαζεύουμε τον συγκινημένο κόσμο έξω από το θέατρο μετά το τέλος της παράστασης. Το βλέμμα πέφτει σε ένα λεωφορείο της γραμμής γεμάτο επιβάτες με σημαίες, που μόλις έχουν επιστρέψει από τις επετειακές διαδηλώσεις για τους τρεις μήνες από την έναρξη των εξεγέρσεων ‒ πίσω του έχει μια τεράστια αφίσα των δικών μας Pájaros. Κάτι μαγικό έχει συμβεί εδώ κάτω με το φτερούγισμα των πουλιών, κάτι άλλο συμβαίνει στον ονειρικό κόσμο της Νεφελοκοκκυγίας, σε αυτή την πουπουλένια πολιτεία των θεών και των ανθρώπων.

Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter
Με τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη φλεγόμενη Χιλή Facebook Twitter

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Παγκόσμιες πρεμιέρες και σημαντικές διεθνείς συνεργασίες έρχονται στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Culture / Παγκόσμιες πρεμιέρες και σημαντικές διεθνείς συνεργασίες έρχονται στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Παγκόσμιες πρεμιέρες, σημαντικές διεθνείς συνεργασίες, σπουδαίοι πρωταγωνιστές και μια μεγάλη καμπάνια που παρουσιάστηκε στη συνέντευξη τύπου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο ΚΠΙΣΝ.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ