ADVERTORIAL
Ο καφές. Αυτό το δημιούργημα που σε ξυπνά το πρωί και σε καταφέρνει να σηκωθείς από το ζεστό σου κρεβάτι για να μυρίσεις το άρωμά του στην κουζίνα. Ο ήχος από τα ντουλάπια που ανοιγοκλείνουν, η μεγάλη κούπα, το μπρίκι στο μάτι της κουζίνας, το κουταλάκι που ανακατεύει, ο ζεστός καφές στα χέρια σου. Και μετά, ησυχία.
Μετά, η πρώτη γουλιά που είναι πάντα τόσο απολαυστική που σε ζεσταίνει και σου δίνει μία μικρή δόση αισιοδοξίας, λίγο πριν ξεκινήσει η μέρα σου. Η αίσθηση του να κρατάς την κούπα με τα δύο χέρια και να ακούς τη γειτονιά σιγά σιγά να ξυπνάει. Επιστρέφεις στο κρεβάτι ή στον καναπέ, για λίγη ακόμα ζεστασιά, πριν πάρεις μία βαθιά ανάσα και μυρίσεις λίγο ακόμα αυτό το άρωμα του ελληνικού καφέ που δε συγκρίνεται με οποιοδήποτε άλλο.
Η πρώτη φορά που γνώρισα τον ελληνικό καφέ, ήταν σε μία εκδρομή με τους γονείς μου, πολλά χρόνια πριν. Ήταν από αυτές τις βουνίσιες εκδρομές που πηγαίναμε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο του χειμώνα, λίγο πριν να νιώσω αρκετά μεγάλη για να πηγαίνω εκδρομές με τον μπαμπά και τη μαμά. Ένα από εκείνα τα χιονισμένα πρωινά, λοιπόν, γνώρισα αυτό που αργότερα έμαθα ως Λουμίδη Παπαγάλο - απλά επειδή εκείνο το πρωινό η μητέρα μου αποφάσισε να φτιάξει τον καφέ της στο δωμάτιο. Από τότε, αυτή η ζεστασιά και η ξεχωριστή αίσθηση οικειότητας του φρέσκου, ζεστού ελληνικού καφέ, έγινε η βάση για μία αγάπη που μεγαλώνει καθημερινά.
Η αγάπη αυτή, δεν περιορίζεται μόνο στα συναισθήματα που δημιουργούν η γεύση και τα αρώματά του του ελληνικού καφέ. Εξελίσσεται συνεχώς, μέσα από τη συντροφιά του σε μερικές από τις πιο σημαντικές και όμορφες στιγμές μου. Πρόσφατα, έμαθα πως ένας από τους πιο κοντινούς μου και αγαπημένους ανθρώπους, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα, μετά από πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Λίγο οι παρούσες συνθήκες που καλούν για αποφάσεις, λίγο η νοσταλγία, η απόφαση πάρθηκε και έφτασε σε εμένα με ένα πρωινό τηλεφώνημα, τη στιγμή που μόλις είχα καθίσει στην πρωινή δροσιά για να πιω τον αγαπημένο μου ελληνικό καφέ - κάπου εκεί το συνειδητοποίησα.
Αυτή ήταν και η αφορμή που άρχισα να σκέφτομαι το πόσες φορές έχω βρεθεί να ακούω τα πιο όμορφα νέα, κρατώντας τον καφέ μου στο χέρι. Πόσα πρωινά τηλεφωνήματα έχω δεχθεί που μου έχουν αλλάξει τη μέρα, πόσες ιδιαίτερες στιγμές έχω βιώσει, με συντροφιά τη μοναδικότητα αυτού του αρώματος και της γεύσης. Πόσο ανυπομονώ για την επιστροφή της φίλης μου, για να μπορέσω να καθίσω και πάλι μαζί της και να απολαύσουμε μαζί τον Λουμίδη Παπαγάλο, στο ξεκίνημα μίας νέας εποχής - ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Ο ελληνικός καφές, έχει καταφέρει να συνοδεύσει όχι μόνο αναμνήσεις, αλλά κάθε σημαντική στιγμή της καθημερινότητάς μου, από εκείνο το πρωινό στο βουνό. Από την πρώτη μου «συνάντηση» μαζί του, μία ξεχωριστή εισήγηση στην κουλτούρα του καφέ, που με έκανε να τον αγαπήσω, να επενδύσω σε αυτόν, να μάθω να τον απολαμβάνω όπως του αρμόζει. Τώρα, που κλείνει τα 100 χρόνια ιστορίας του, ο Λουμίδης Παπαγάλος συνεχίζει να συντροφεύει κάθε σημαντική στιγμή, κάθε νέα απόφαση και κάθε ανθρώπινη σχέση που «δυναμώνει» πάνω από ένα φλιτζάνι του.
