Η Ταβέρνα του Ντουνιά στα ορεινά του νομού Χανίων είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για να φας στην Κρήτη

Η Ταβέρνα του Ντουνιά στα ορεινά του νομού Χανίων είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για να φας στην Κρήτη Facebook Twitter
Ο Στέλιος είναι επαγγελματίας με έναν τρόπο άλλου καιρού. Τον νοιάζει, τον πονάει να περάσεις καλά, να φας καλύτερα, να φύγεις χορτασμένος, να έχεις να πεις μια καλή κουβέντα όταν ερωτηθείς για τον Ντουνιά. Φωτο: Μανούσος Δασκαλογιάννης
1

Δεν θα τον βρεις σε καταλόγους βραβευμένων εστιατορίων, ούτε στον τουριστικό άξονα της Κρήτης. Αν όμως πάρεις την απόφαση να φτάσεις μέχρι το μικρό ορεινό χωριό, θα δοκιμάσεις ζεστό ψωμί από τον φούρνο τους, όσπρια με πορτοκαλόφλουδα στο πήλινο, χοχλιούς με δενδρολίβανο, ζαρζαβάτια από το μποστάνι τους, κρέας από ζώα που έβοσκαν ελεύθερα στα γύρω βουνά, τυράκια αρτιζανάλ φτιαγμένα από τα χέρια του Στέλιου και της Ευμορφίλης.

Έχω έναν προσωπικό δαίμονα που με καταλαμβάνει κάθε φορά που πατάω το πόδι μου σε γη που απέχει έστω και λίγα χιλιόμετρα από την Αθήνα. Είναι εκείνος που αναζητά το απόλυτο τοπικό φαγητό, την καλύτερη ταβέρνα, την κρυφή, την απομονωμένη, το εστιατόριο που δεν έχει κανείς ανακαλύψει μέχρι τώρα. Ρωτάω γνωστούς και αγνώστους, κυρίως ανθρώπους που ζουν και δουλεύουν στον τόπο. Πού πηγαίνουν οι ίδιοι, πού περνούν καλά. Κάποτε, οι πληροφορίες έρχονται από πιο μακριά, από ταξιδιώτες με τα ίδια χούγια. Αντί να απολαμβάνω παραλίες και θάλασσες, συνήθως παίρνω τα βουνά, σε αναζήτηση προσωπικών, γευστικών, παραδείσων.


Τις περισσότερες φορές ο κόπος και τα χιλιόμετρα δεν εξαργυρώνονται με την εμπειρία, οι προσδοκίες μένουν εν πολλοίς ανεκπλήρωτες. Και δεν υπάρχει κανείς να ψέξεις σε αυτή την περίπτωση. Εκείνος που σε έστειλε το έκανε με τις καλύτερες προθέσεις, συνήθως έχει τις ωραιότερες αναμνήσεις από το μέρος και, το σπουδαιότερο, πιστεύει ότι εκεί τρώει καταπληκτικά. Εδώ αρχίζουν οι δρόμοι μας να χωρίζουν, μάλλον για να μη συναντηθούν ποτέ ξανά – μιλώντας πάντοτε σε γαστρονομικό επίπεδο.

Η μύτη και τα μάτια μου φεύγουν μαζί με το άλλο χέρι του, που κρατάει ένα πιάτο από εκείνα που δεν μπορώ να τους αντισταθώ, γεμάτο λαχανικά μποστανικά, ευωδιαστά, μελωμένα όχι με τεχνικές περίεργες αλλά με καλό ελαιόλαδο.

Γνωρίζω πολύ καλά το θεωρητικό κομμάτι. Ότι, δηλαδή, καθείς μιλάει με τις προσλαμβάνουσές του και τα γούστα του και ότι το δικό σου τέλειο είναι –πιθανόν– το αδιάφορο, στην καλύτερη, το χειρότερο, συχνά, του άλλου. Επιμένω να το αγνοώ, ελπίζοντας στην ανακάλυψη εκείνη που θα κάνει τα χιλιόμετρα εκατοστά και την εμπειρία τουλάχιστον απογειωτική. Και αν στις είκοσι προσπάθειες η μία χτυπήσει κέντρο, είμαι πανευτυχής και περήφανη για την επιμονή μου να τρέχω όπου γης και πιάτο.

Η Ταβέρνα του Ντουνιά στα ορεινά του νομού Χανίων είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για να φας στην Κρήτη Facebook Twitter
Φωτο: Μανούσος Δασκαλογιάννης


Από τις υπόλοιπες δεκαεννέα, κάποιες, αν είμαι τυχερή, καταλήγουμε σε συμπαθητικό εστιατόριο ή ταβέρνα, με τίμια κουζίνα, αξιοπρεπή και μια χαρά για τους κατοίκους της γειτονιάς, άντε και λίγο παραέξω. Κάποιες άλλες, δυστυχώς, οδηγούμαι σε αυτό που οι άλλοι υποθέτουν ότι θέλει να δει ένας Αθηναίος, κάτι λίγο δημιουργικό, με πολύ μπαλσάμικο ή τυρί φέτα σε φύλλο με μαρμελάδες ή μέλι και απαραιτήτως μαυροσούσαμο, ή εκείνο το δύστυχο θεόστεγνο παραγεμισμένο ψαρονέφρι.


Κανείς δεν φταίει και κανένας δεν είναι υπόλογος από τους αγνώστους, γνωστούς και φίλους που ανακρίνω μέχρις εξαντλήσεως.

Φταίω όμως εγώ όταν, γνωρίζοντας όλα όσα προανέφερα, τολμώ να προτείνω μαγαζιά, όχι μόνο σε φίλους, που τα γούστα τους μπορώ να τα γραδάρω, αλλά σε παντελώς άγνωστους αναγνώστες. Διακινδυνεύοντας, με αυτό τον τρόπο, να χαλάσω την ημέρα ανθρώπων που μου αφιέρωσαν τον χρόνο τους και πίστεψαν στα λόγια μου.

Έχω αμέτρητες δικαιολογίες να καταθέσω εδώ. Ότι ο χώρος και οι λέξεις που μας δίνουν οι αρχισυντάκτες μας είναι τόσο περιορισμένα, ώστε δεν μπορώ να κάνω την ανάλυση που πρέπει, οπότε πολλά μένουν απέξω. Ότι θα πρέπει –γιατί άραγε;– ο αναγνώστης να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές τι εννοώ και αν του ταιριάζει ο χώρος. Ότι –το καλύτερο– οι αναγνώστες μου γνωρίζουν τι μου αρέσει και γι' αυτό με διαβάζουν, γιατί ταιριάζουν οι απόψεις μας.


Θα τις παρακάμψω όλες τούτες τις δικαιολογίες σήμερα, γιατί και ο χώρος μού δόθηκε να γράψω τα πάντα όλα και φωτογραφίες ρεαλιστικές θα δείτε. Οπότε, αν δεν καταφέρω να σας μεταφέρω την πραγματικότητα του Ντουνιά, έχω πρόβλημα σοβαρό και σας ζητώ εκ προοιμίου συγγνώμη. Όπου Ντουνιάς ένα «Slow Food - Εστιατόριο», όπως γράφει η ταμπέλα του, στην ορεινή Δρακώνα Κεραμειών του Νομού Χανίων.

Η Ταβέρνα του Ντουνιά στα ορεινά του νομού Χανίων είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για να φας στην Κρήτη Facebook Twitter
Η χωριάτικη σαλάτα του Ντουνιά με ντομάτα μποστανίσια, γλιστρίδα, άγρια ρόκα, τραγανό αγγούρι, τσακιστές ελιές, μελιτζάνα, οφτές πατάτες, λίγα ρεβίθια τραγανά σαν στραγαλάκια, παξιμάδια δικά τους στη βάση για να ρουφήξουν όλους τους χυμούς και δική τους ξινομυζήθρα. Φωτο: Μανούσος Δασκαλογιάννης

Η διαδρομή ανοίγει την όρεξη

Υπάρχουν δύο επιλογές για να φτάσεις εκεί, στη Δρακώνα των Κεραμειών. Την πρώτη φορά πήραμε τον δρόμο από Μουρνιές προς Δρακώνα. Ωραία ανάβαση, με ομίχλη λόγω εποχής σε κάποια σημεία, με πέρασμα από χωριά, κατάφυτη και εξοχική διαδρομή, μια χαρά. Νομίσαμε ότι χαθήκαμε, γιατί η ταβέρνα είναι κάποια λίγα χιλιόμετρα μετά το τέλος του χωριού. Όμως, ως θαρραλέοι, συνεχίσαμε και τελικά πέσαμε πάνω της.

Τις επόμενες, πολλές, φορές επιλέξαμε τον δρόμο του Θέρισσου και αυτόν σας προτείνω, γιατί απλούστατα από εκεί η διαδρομή δεν είναι απλώς όμορφη, είναι –σε σημεία– μαγική. Φαράγγι, βράχια, νερά, χρώματα, η περιγραφή θα είναι φτωχή και θα την αδικήσει. Από εδώ, λοιπόν, φτάνεις στον Ντουνιά κατευθείαν και το χωριό, η Δρακώνα, ακολουθεί.

Φεύγεις ή μένεις;

Στο μικρό πλάτωμα, έξω από ένα σε χρώμα σάπιου μήλου κτίριο και σχεδόν κάτω από την ταμπέλα που γράφει Ντουνιάς, δυο πιτσιρίκια παίζουν με τα pets τους, ένα κατσικάκι, έναν σκύλο μάλλον μεγάλου μεγέθους και έναν σκυλάκο-πατσαβουράκι, μαλλιαρό, με τρία πόδια. Αυτοκίνητα σταθμευμένα, μια ταρατσούλα σε φυσικό ύψωμα καλυμμένη με καλαμωτή, σε μια ιδιοκατασκευή οι παραστιές αναμμένες με τα τσουκάλια-γάστρες σκεπασμένα επάνω και ένα τηγάνι όπου σιγοβράζουν στο ελαιόλαδο χοντροκομμένες πατάτες.

Σκόνη και χώμα της φύσης, η ανησυχία της αστής βαίνει καλπάζουσα αλλά δεν προλαβαίνει να εκφραστεί, γιατί εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης, με λευκό t-shirt, τζιν, ποδιά κουζίνας, πετσέτα-ποτηρόπανο στο ένα χέρι και ύφος λίγο φιλόξενο, λίγο εξερευνητικό, λίγο «τώρα τι είναι τούτοι οι καινούργιοι οι Έλληνες». «Καλώς τους» μας λέει, απευθυνόμενος όχι σ' εμένα αλλά στη φυσιογνωμία πλάι μου, που του κάνει άμεση σύνδεση με το νησί. «Καθίστε όπου θέλετε και έρχομαι σε δύο λεπτά».

Η μύτη και τα μάτια μου φεύγουν μαζί με το άλλο χέρι του, που κρατάει ένα πιάτο από εκείνα που δεν μπορώ να τους αντισταθώ, γεμάτο λαχανικά μποστανικά, ευωδιαστά, μελωμένα όχι με τεχνικές περίεργες αλλά με καλό ελαιόλαδο. Φυσικά δεν φέρνω αντίρρηση, δεν εκφράζω αμφιβολίες και καθόμαστε.

Η Ταβέρνα του Ντουνιά στα ορεινά του νομού Χανίων είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για να φας στην Κρήτη Facebook Twitter
Τυροκομεί το γάλα που παίρνει από τα πρόβατα και τις αγελάδες του. Φωτο: Νανά Δαρειώτη

Το πολύ το HACP σκοτώνει τη γαστρονομία

Δεν το σκέφτηκα εγώ, ο αγαπητός και φίλος συνάδελφος Σίμος Γεωργόπουλος έχει την πατρότητα της ατάκας, με την οποία ωστόσο συμφωνώ απολύτως.


Λίγα λεπτά μετά την άφιξή μας, ξεκινάω τη συνήθη επιδρομή μου στον εσωτερικό χώρο, η οποία πάντοτε συνοδεύεται από τη δικαιολογία της επίσκεψης στην τουαλέτα. Καθώς περνώ μπροστά από την κουζίνα, ο Στέλιος, ο ιδιοκτήτης, βγαίνει, και καθώς με βλέπει να ρίχνω ματιές, ανοίγει διάπλατα την πόρτα και με καλεί μέσα. Κάνω δυο βήματα και έρχομαι αντιμέτωπη με μια αλλόκοτη –για τα δικά μου μέτρα– πραγματικότητα.

«Δεν κλείνω, κυρία, ποτέ, είμαστε ανοιχτά 365 μέρες τον χρόνο. Θα μας βρείτε πάντοτε εδώ».

Ένας χτιστός ξυλόφουρνος αριστερά, ακριβώς δίπλα και κάτω από το παράθυρο, σε παράταξη, δύο στόφες που καίνε ξύλα, επάνω κεραμικές και μόνο γάστρες, στους φούρνους τους ταψιά. Ένας νεροχύτης με φρεσκοπλυμένα διάφορα λαχανικά, ένας πάγκος για το πάσο, κάτι ράφια κι ένα απλό ψυγείο-ντουλάπα. Πάνω από τις γάστρες ένα μελαχρινό χαμογελαστό κορίτσι, η γυναίκα του, η Ε(υ)μορφίλη, όπως μου τη συστήνει. Ο τοίχος πάνω από τις στόφες μαυρισμένος από τη φωτιά, μαυρισμένο και το πορτέλι του φούρνου.

«Ελάτε» μου λέει το κορίτσι και ανοίγει ένα ένα τα καπάκια από τις γάστρες, κάποιες τραυματισμένες από την πολλή χρήση. Παρελαύνουν μπροστά μου, το ένα μετά το άλλο, όλα τα φαγητά του τόπου που θα ήθελα να δοκιμάσω, αλλά δεν βρήκα πουθενά αλλού, και κάποια άλλα που τα υλικά τους τα αναγνωρίζω μεν, όχι όμως στους συνδυασμούς που τα βλέπω.

Τους ευχαριστώ κουνώντας το κεφάλι, μουγγά, πηγαίνω στην τουαλέτα να πλύνω τα χέρια μου και επιστρέφω στο τραπέζι. «Να παραγγείλουμε μία απ' όλα» λέω και κουβέντα καμία για όσα είδα μέσα. Περιμένω πρώτα να δοκιμάσουμε.

Η Ταβέρνα του Ντουνιά στα ορεινά του νομού Χανίων είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για να φας στην Κρήτη Facebook Twitter
Αρνάκι στη λαδόκολλα, λουκούμι. Φωτο: Μανούσος Δασκαλογιάννης


Αντέχεις τα «μηδενικά μίλια»; Ιδού η απορία

Την ώρα που ο Στέλιος παραθέτει τα πιάτα, για να πάρει παραγγελία, εξηγεί την προέλευση των πρώτων υλών. Τα λαχανικά, τα περισσότερα, από το μποστάνι του. Όπως και οι πατάτες που σιγοβράζουν στο λάδι και κάνουν 45 λεπτά από την ώρα που θα καθίσεις μέχρι να έρθουν στο τραπέζι σου.

Τυροκομεί το γάλα που παίρνει από τα πρόβατα και τις αγελάδες του. Αυτές ανήκουν στην ντόπια κρητική φυλή, «γιδομούσκαρα» τις λένε εδώ και είναι παρακλάδι της παλιάς ελληνικής μικρόσωμης βραχυκερατικής. Βόσκουν στη διπλανή πλαγιά, και τον χειμώνα, με τα κρύα, τους έχει έναν μικρό στάβλο, 100 μέτρα από το εστιατόριο.

Κατσίκια και αρνιά δεν έχει, έχουν όμως οι γείτονες από το χωριό. Καλλιεργεί δίστιχο κριθάρι και δίκοκκο στάρι, από το μείγμα τους, «μιγάδι» το λένε, παίρνει το αλεύρι για το ψωμί και τα διπλοφουρνιστά του παξιμάδια. Όταν τελειώσουν οι ντομάτες ή κάποιο άλλο λαχανικό, θα πάει με το καλάθι του να κόψει επί τόπου ό,τι του λείπει.


Τα χέρια του, καθώς γράφει στο μπλοκάκι του, κόντρα στη λευκή μπλούζα και το χαρτί, μοιάζουν ακόμη πιο σκαμμένα, πιο τραχιά, πιο δουλεμένα, τα δάχτυλά του κρατούν τα ίχνη της δουλειάς στη γη ζωντανά. Στο παντελόνι του, κάποια σημάδια από το χώμα του μποστανιού. Καθώς μιλάει, αντιλαμβάνεται σε ποιο πιάτο τσιμπάμε και το αναλύει περισσότερο. «Είναι πολύ νόστιμες, κυρία, οι μελιτζάνες με τον χόντρο, να τις δοκιμάσετε, εγώ πάντως θα φέρω λίγες. Να πάρετε και το τραγάκι, θα σας αρέσει, θα δείτε». Τελικά, ελάχιστα απ' όσα περιγράφει λείπουν από την παραγγελία, παρόλο που περίπου στη μέση της μας ζητάει να σταματήσουμε, γιατί «είναι κρίμα, είναι πολλά και δεν θα τα απολαύσετε όπως πρέπει».

Η Ταβέρνα του Ντουνιά στα ορεινά του νομού Χανίων είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για να φας στην Κρήτη Facebook Twitter
Αν επισκεφθείτε τον Ντουνιά θα δοκιμάσετε ανυπερθέτως τις τηγανητές πατάτες. Φωτο: Μανούσος Δασκαλογιάννης


Αφού φέρει τα πιάτα, του ζητάμε να τραβήξει μια καρέκλα, να κάνουμε παρέα. Μαθαίνουμε ότι σπούδασε μάγειρας και εργαζόταν σε εστιατόρια και ξενοδοχεία των Χανίων, μέχρι που πήρε την απόφαση να γυρίσει στο χωριό του, να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του. Η γυναίκα του τον ακολούθησε και σύντομα δυο παιδιά συμπλήρωσαν την οικογένεια. Πριν από λίγους μήνες υποδέχτηκαν το πέμπτο μέλος της.


Έχει άποψη σαφή και ολοκληρωμένη για τα πιάτα που μαγειρεύει, για τη διαχείριση των πρώτων υλών, τη χαμηλή φωτιά, το πολύωρο μαγείρεμα. Τίποτε δεν είναι τυχαίο, ο κόπος του, ολοήμερος, είναι για εκείνον τρόπος ζωής. «Δεν κλείνω, κυρία, ποτέ, είμαστε ανοιχτά 365 μέρες τον χρόνο. Θα μας βρείτε πάντοτε εδώ». Προσωπικό δεν έχει, εκτός από τους μήνες του καλοκαιριού, που δυο νεαρά παιδιά από τα Χανιά ανεβαίνουν και μένουν στη Δρακώνα.

Τον υπολοιπο χρόνο οι δυο τους δουλεύουν κάθε μέρα όλη μέρα, ποιος θα ερχόταν άλλωστε να δουλέψει με τα κρύα εδώ, στο πουθενά; Αυτό το «πουθενά», ωστόσο, έχουν ανακαλύψει κυρίως αλλοδαποί ταξιδιώτες, αλλά και «τρελαμένοι» από το Ηράκλειο και τα Χανιά κυρίως. Του έχουν κάνει αφιερώματα σε ξένα έντυπα, κάμερες έχουν έρθει για χατίρι του από τας Ευρώπας. Προσπαθεί, όταν το λέει, να δείχνει αδιάφορος, το καμάρι του όμως φαίνεται στο ύφος, στον τόνο της φωνής.

Η Ταβέρνα του Ντουνιά στα ορεινά του νομού Χανίων είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για να φας στην Κρήτη Facebook Twitter
Γεμιστά στη γάστρα, τα αρώματα από το μαγείρεμα στα ξύλα τούς δίνουν άλλη διάσταση. Φωτο: Μανούσος Δασκαλογιάννης

Τι τρώμε;

Τη χωριάτικη σαλάτα, οπωσδήποτε. Όχι τη γνωστή, με φέτα, ντομάτα και αγγούρι. Του δικού τους χωριού, με ντομάτα μποστανίσια, γλιστρίδα, άγρια ρόκα, τραγανό αγγούρι, τσακιστές ελιές, μελιτζάνα, οφτές πατάτες, λίγα ρεβίθια τραγανά σαν στραγαλάκια, παξιμάδια δικά τους στη βάση για να ρουφήξουν όλους τους χυμούς και δική τους ξινομυζήθρα. Του πρότεινα να τη λέει «σαλάτα των ορέων», για να μη δημιουργεί παρεξηγήσεις, αλλά με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «αφού είναι χωριάτικη, γιατί να τη λέω αλλιώς;».

Μελιτζάνα με χόντρο, οπωσδήποτε. Αρνάκι στη λαδόκολλα, λουκούμι. Χοιρινό με πετιμέζι. Λαχανικά γιαχνερά της εποχής, ό,τι έχει. Αν βρείτε, λόγω εποχής, χανιώτικο μπουρέκι, οπωσδήποτε. Γεμιστά στη γάστρα, τα αρώματα από το μαγείρεμα στα ξύλα τούς δίνουν άλλη διάσταση. Λαδοτύρι που φτιάχνει ο Στελής. Μοσχάρι κοκκινιστό. Μπιφτέκι με κιμά από τέσσερα κρέατα (μοσχάρι, χοιρινό, πρόβειο και κατσικίσιο), ρόδινο και αφράτο. Ανυπερθέτως τις τηγανητές πατάτες. Την έμπνευση της ημέρας. Δεν θα βρείτε κρέατα σχάρας, φιλέτα, κοτόπουλο φιλέτο ή ψάρια, θα τον πληγώσετε κατάκαρδα αν του τα ζητήσετε.

Μοιράζεται μαζί μας κρασιά από το κελάρι του, ένα οκτάχρονο κι ένα πεντάχρονο, από τα βαρέλια του. Αν θα το πίναμε σε άλλη περίπτωση; Ίσως όχι, όμως εδώ όλα παίζουν. Γιατί είναι κομμάτι του συνόλου και χωρίς αυτό κάτι θα λείπει. Ωστόσο, έχει και ασκό, ξέρει ότι δεν είναι ένα εύκολο κρασί για όλους το δικό του.


Ο Στέλιος είναι επαγγελματίας με έναν τρόπο άλλου καιρού. Τον νοιάζει, τον πονάει να περάσεις καλά, να φας καλύτερα, να φύγεις χορτασμένος, να έχεις να πεις μια καλή κουβέντα όταν ερωτηθείς για τον Ντουνιά. Αν σας τον προτείνω; Ανεπιφύλακτα ναι, αν πάτε αποφασισμένοι να ζήσετε την εμπειρία, εγκαταλείποντας προκαταλήψεις και προσδοκίες στις στροφές της διαδρομής σας.

Εμείς, πάντως, επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Και όπως είπε κι ένας φίλος που πηγαίνει συχνά, «αν άλλαζε κάποια πράγματα, αν γινόταν πιο τυπικός σε κάποια άλλα, δεν θα ήταν πια ο Στελής μας». Αν όμως έχετε στον νου σας λευκά τραπεζομάντιλα, κολονάτα ποτήρια, καλοντυμένους σερβιτόρους, «πειραγμένες» γεύσεις και λίστα κρασιών, αφήστε το καλύτερα, επισκεφτείτε κάποιο άλλο εστιατόριο, υπάρχουν πολλά τέτοια.

Η Ταβέρνα του Ντουνιά στα ορεινά του νομού Χανίων είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για να φας στην Κρήτη Facebook Twitter
Φωτο: Μανούσος Δασκαλογιάννης


Ντουνιάς - Εστιατόριο, Δρακώνα Κεραμειών, Χανιά, 28210 65083, 6974 989248, www.ntounias.gr

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό Taverna

 

Γεύση
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ποιο φαγητό της Μάνης θυμίζει τον μέλανα ζωμό και γιατί οι κάτοικοι του Πάρνωνα τρώνε σανό;

Γεύση / Ποιο φαγητό της Μάνης θυμίζει τον μέλανα ζωμό και γιατί οι κάτοικοι του Πάρνωνα τρώνε σανό;

Η ερευνήτρια της λακωνικής γαστρονομίας και συγγραφέας του βιβλίου «Γεύσεις της λακωνικής γης», Μαρία Καράμπελα, εξηγεί πώς οι Λάκωνες γεύονται την απόλαυση μέσα από τη λιτότητα
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δεν τους προλαβαίνουμε τα νέα bakeries της Αθήνας

Γεύση / Δεν τους προλαβαίνουμε με τα νέα bakeries της Αθήνας

Αυτήν τη στιγμή ξεφουρνίζονται στην πόλη cinnamon rolls σε πολλές διαφορετικές εκδοχές, ψωμιά με μάραθο και κουρκουμά και πολύσπορα με μέλι, vanilla buns, ηπειρώτικες χορτόπιτες και empanadas σαν σπανακόπιτα. Κάποιοι κάνουν υπομονή μέχρι να ωριμάσουν τα ζυμάρια τους για να βάλουν στη βιτρίνα τους πράγματα που μας φτιάχνουν τη μέρα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Νίκος Μάνεσης: «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο τούς βρίσκεις στο αμπέλι»

Το κρασί με απλά λόγια / «Καλό κρασί φτιάχνουν οι οινοποιοί που όταν τους παίρνεις τηλέφωνο, βρίσκονται στο αμπέλι»

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης συνομιλούν με τον Νίκο Μάνεση, έναν από τους πρωτοπόρους οινογράφους της χώρας μας, για το παρόν και το μέλλον του ελληνικού αμπελώνα.
THE LIFO TEAM
Μανώλης Παπουτσάκης

Οι Αθηναίοι / Μανώλης Παπουτσάκης: «Νομίζεις ότι το χαίρεται ο εστιάτορας που αγοράζει και πουλάει ακριβά;»

Χαρούπι και Δέκα Τραπέζια στη Θεσσαλονίκη, Pharaoh στην Αθήνα. Ένας σεφ με μεγάλες επιτυχίες στο παλμαρέ του μιλά για το τώρα της γαστρονομίας, εξηγεί γιατί η ελληνική κουζίνα σήμερα δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν κάποτε και ανοίγει το θέμα που συζητάνε οι foodies: Το sitting στα εστιατόρια.
M. HULOT
Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Γεύση / Τα νέα εστιατόρια της Αθήνας κάνουν τα όσπρια πεντανόστιμα

Οι φασολάδες και οι φακές, οι γίγαντες και οι ρεβιθάδες, όλα αυτά που αρνούμασταν να φάμε ως παιδιά, είναι πια πιάτα που παραγγέλνουμε και ψάχνουμε στα δημοφιλή εστιατόρια της Αθήνας. Μάλιστα, κάποια από αυτά είναι και μεγάλα σουξέ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Μαγειρέψτε κρέας με κόκαλο και η νοστιμιά θα χτυπήσει κόκκινο

Γεύση / Συνταγές για κρέας με κόκαλο, εκεί που η νοστιμιά χτυπάει κόκκινο

Οι Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος μας υποδέχονται στο ολοκαίνουργιο παράρτημα του Basegrill στη Γλυφάδα και μαζί με τον σεφ Σπύρο Παυλίδη προτείνουν συνταγές με μέρη του κρέατος που δεν χρησιμοποιούμε συχνά.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Γεύση / Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος: Ο ποιητής του Ελληνικού Αμπελώνα συνεχίζει να ζει μέσα από τις ετικέτες που δημιούργησε

Τα μεγαλειώδη κρασιά των Αμπελώνων Κ. Αντωνόπουλου κρατούν ζωντανό το πνεύμα του ιδρυτή τους, χαράσσοντας το μέλλον τους στον σύγχρονο οινικό κόσμο
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Γεύση / Χαρτοδιπλωμένος Winery: Το «ακάτιο» που ταξιδεύει τις αισθήσεις μας στο απόλυτο «ἦδος»

Δυο πολυβραβευμένες σειρές κρασιών περικλείουν όλο το πάθος, το μεράκι και την τεχνογνωσία που «κατέκτησε» κάποτε ο Σωτήρης Χαρτοδιπλωμένος και κληροδότησε στους γιους του, Ηρακλή και Στέλιο.
ΦΙΛΙΩ ΡΑΓΚΟΥ
Ana Roš: «Τα εστιατόρια δίνουν το παράδειγμα ώστε να μαγειρεύουν όλοι πιο βιώσιμα»

Γεύση / Ana Roš: «Δεν μαγειρεύουμε για να πάρουμε βραβεία»

Η αυτοδίδακτη σεφ που έβαλε τη Σλοβενία στον παγκόσμιο γαστρονομικό χάρτη και σαρώνει τις διακρίσεις είναι αυτήν τη στιγμή μία από τις οκτώ γυναίκες σεφ στον κόσμο των οποίων το εστιατόριο έχει την ανώτερη διάκριση από τον οδηγό Michelin. Λίγο πριν μαγειρέψει για τους Αθηναίους σε ξύλα στο Pharaoh μιλά στη LiFO.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
CHECK Στο Manu στον Κεραμεικό για ψάρι σε χοτ ντογκ, σε gyoza και φρικασέ

Γεύση / Στο Manu στον Κεραμεικό για ψάρι σε χοτ ντογκ, σε gyoza και φρικασέ

Το νέο, μικρό εστιατόριο της Αθήνας προσφέρει μοντέρνα ψαροφαγία με διεθνείς αναφορές και ντόπια υλικά, funky πιάτα με ψάρια εποχικά και zero waste παρασκευές σε ένα περιβάλλον που εκπέμπει ηρεμία χάρη στις μπλε αποχρώσεις του.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Πώς να φτιάξετε τα δικά σας αλλαντικά στο σπίτι

Γεύση / Πώς να φτιάξετε τα δικά σας αλλαντικά στο σπίτι

Ο σεφ Χάρης Νικολούζος μάς οδηγεί στα βήματα παραδόσεων που για πολλές δεκαετίες αποτελούσαν -και ενδεχομένως κάπου να συνεχίζουν να είναι− συνηθισμένη πρακτική για πολλά νοικοκυριά ανά την Ελλάδα. Η οικιακή παραγωγή αλλαντικών δεν είναι απλή, αλλά μας δίνει την ευκαιρία να περηφανευτούμε για τα έργα των χεριών μας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Από πού παίρνουν την πρωτεΐνη τους οι βίγκαν;

Radio Lifo / Από πού παίρνουν την πρωτεΐνη τους οι βίγκαν;

Στο μυαλό των περισσοτέρων, η πρωτεΐνη είναι συνώνυμη με την κατανάλωση κρέατος και ζωικών προϊόντων. Από πού παίρνουν όμως την πρωτεΐνη τους οι χορτοφάγοι, οι βίγκαν ή όσοι απλά θέλουν να περιορίσουν την κατανάλωση κρέατος; Η Μερόπη Κοκκίνη συζητά με τη διατροφολόγο Σοφία Κανέλλου.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ

σχόλια

1 σχόλια