Τυχαίνει να συμβιώνω με δύο κλασικούς οπαδούς του νεο-βιγκανισμού. Το ψυγείο μας είναι γεμάτο λουκάνικα που δεν είναι λουκάνικα, σαλάμια που δεν είναι σαλάμια, τυρί του τοστ που δεν είναι τυρί, ψωμί του τοστ και του μπέργκερ (αυτά νορμάλ), γάλα από σόγια, αμύγδαλο και όποιον ξηρό καρπό βάζει ο νους σου, μαγιονέζα που δεν είναι μαγιονέζα, στο ντουλάπι έχουμε κιμά που δεν είναι κιμάς και τόνους από μαγιά σε σκόνη, που μπαίνει παντού και δίνει τυρένια γεύση. Έχουμε και μπόλικο λιναρόσπορο και σιρόπι αγαύης –το μέλι δεν είναι βίγκαν–, έχουμε και αλάτι Ιμαλαΐων και ζωμούς σε κυβάκια. Οι ελιές που ήρθαν αγνές από το χωριό κλαίνε παραπονεμένες, το ίδιο και τα λαχανικά που φέρνω ολόφρεσκα από τη λαϊκή, που μαραζώνουν στα αζήτητα.
Αυτό το βίγκαν, το φρέσκο, δεν είναι σαν το άλλο, το παλιό το χίπικο των 70s. Εξάλλου, η νέα βίγκαν γενιά μάλλον βιώνει έναν αποτροπιασμό για τους χίπις, τα ήθη και τα καμώματά τους, χρησιμοποιώντας τη λέξη «χίπικο» για όσα θέλει να περιφρονήσει. Εκείνοι είχαν πάντα αγκαζέ έναν γκουρού-καθοδηγητή, άκουγαν Ραβί Σανκάρ, περνούσαν τον χρόνο τους πίνοντας μαριχουάνα στα άσραμ της Ινδίας και κάνοντας ομαδικό σεξ στα πάρτι της Γκόα. Τρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά με κάρι λαχανικών, φακές νταλ, σπανάκι με μπαχαρικά, πάπανταμς και μαύρο ρύζι.
«Όσοι τρώνε γεμιστά με κιμά είναι γλοιώδη υβρίδια και τους ευχόμαστε αιώνια εφηβική ακμή και στυτική δυσλειτουργία», γράφει ο Τζιλ Εριάν (ψευδώνυμο), αλλά αυτό μην το πάρετε κατά γράμμα, πίσω του κρύβεται η γενικότερη αντίδραση παιδιών με ευαίσθητες και ευγενικές ψυχές για έναν κόσμο που κληρονόμησαν κι έχει τα χάλια του.
Η νέα βίγκαν σκηνή αγαπά τη συντροφικότητα και τις μακρόχρονες αγάπες και αποστρέφεται το αχαλίνωτο σεξ, πηγαίνει διακοπές σε πόλεις με airbnb, τρώει τόνους φαλάφελ, βγαίνει στα μεζεδοπωλεία του Βοτανικού, του Κεραμεικού, των Πετραλώνων και του Μεταξουργείου, συνήθως δεν καπνίζει, αλλά πίνει μπίρες και ρακή και λατρεύει τα live της new punk στην ελληνική της βερσιόν.
Εμφανίστηκε στην Αμερική των αρχών του '90 κάτω από μια σκληροπυρηνική ομπρέλα και συνοψίζεται κάπως στο «no sex, no drugs, no rock'n'roll». O straightedge ορισμός, που προέρχεται από την punk rock φάση, μεταφράζει ακριβώς τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο ο νεο-βιγκανιστής: «Κάθε άνθρωπος οφείλει να σέβεται τον εαυτό του και την αξιοπρέπειά του. Να μην κάνει τίποτα που θα βλάψει το σώμα ή το μυαλό του. Με άλλα λόγια, να μην είναι διπρόσωπος και ψεύτης, εθισμένος σε ουσίες, και να μην κάνει έρωτα, όταν απουσιάζει το συναίσθημα».
Ο βίγκαν του σήμερα επιμένει κυρίως και πρωτίστως στην αυτοβελτίωση, για την οποία πασχίζει καθημερινά. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και τα δικαιώματα των ζώων, ο «πράσινος» πλανήτης, το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει και να εκφράζεται όπως γουστάρει, πέρα από σεξισμούς και γκετοποιήσεις, είναι η Βίβλος και το Κοράνι του μαζί. Στις κουβέντες του μπερδεύεται πολύ ο καπιταλισμός και ο αντικαπιταλισμός και θεωρεί απολύτως πολιτική πράξη τον βίαιο θάνατο ενός μοσχαριού που προορίζεται για φιλέτο σενιάν. Η διάθεσή του να μη βάλει τίποτα ζωικό στο πιάτο του είναι μήνυμα κοινωνικό που όσο περνούν τα χρόνια και ο βιγκανισμός εξελίσσεται, γίνεται μήνυμα υγείας. Η τροφή πρέπει να σε κάνει να νιώθεις καθαρός, υγιής, γεμάτος ενέργεια. «Προγραμματισμένα γεύματα σε τακτές ώρες, ζυγισμένα πιάτα, ισορροπημένη διατροφή»: το μότο που τον κάνει ευτυχισμένο και του ανοίγει την όρεξη.
Και αυτός ο βιγκανισμός, όπως και ο παλιός, τρώγεται... μετά μουσικής. Για την ακρίβεια, ταυτίστηκε μαζί του η screamo, η new και η post punk και η anarcho punk σκηνή, γκρουπ όπως οι Καναδοί Propagandi, οι Αμερικανοί Earth Crisis, οι Βέλγοι Birds in Raw. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως όλοι οι new punk καλλιτέχνες είναι βίγκαν, αλλά σίγουρα ανεξάρτητοι βίγκαν είναι μέλη σε μπάντες που δεν βάζουν ταμπέλα τον βιγκανισμό. Το Fluff Festival της Τσεχίας αποκλείει οτιδήποτε ζωικό από τις καντίνες του, το punk festival του Bristol δηλώνει vegan friendly. Μια ολόκληρη κοινωνία από καντίνες που φτιάχνουν πίτσες, χυμούς και οτιδήποτε φαγώσιμο δεν μολύνει το πνεύμα του πλανήτη και των ανθρώπων μετακινείται στους punk δρόμους των φεστιβάλ της Ευρώπης – ναι, θα τους βρεις και στην Αθήνα, χορταίνοντας με καλή συνείδηση και υγιεινό φαγητό τους punk αντιρρησίες αυτής της κοινωνίας. Στα δικά μας μουσικά δρώμενα δεν υπάρχει αμιγώς βίγκαν μπάντα αλλά πολλοί βίγκαν σκόρπιοι σε όλες τις μπάντες, με μια μικρή εξαίρεση ίσως, τους «Μαύρο Γάλα». Στη «Βαλεριάνα», το ελληνικό φανζίν που εκφράζει σαφέστερα τη βίγκαν τοποθέτηση και τον ήχο της, θα διαβάσεις πολλά για τον πόνο των ζώων που προορίζονται για μπέικον, την άρνηση των πειραμάτων πάνω σε ζώα, μια έκκληση βοήθειας ενάντια στη βαναυσότητα της σφαγής. «Όσοι τρώνε γεμιστά με κιμά είναι γλοιώδη υβρίδια και τους ευχόμαστε αιώνια εφηβική ακμή και στυτική δυσλειτουργία» γράφει ο Τζιλ Εριάν (ψευδώνυμο), αλλά αυτό μην το πάρετε κατά γράμμα, πίσω του κρύβεται η γενικότερη αντίδραση παιδιών με ευαίσθητες και ευγενικές ψυχές για έναν κόσμο που κληρονόμησαν κι έχει τα χάλια του. Διότι αυτή η νέα βίγκαν γενιά μπαίνει στο γήπεδο από νωρίς, από τα 16 ή τα 17 της, και πιάνει μέχρι τους σαραντάρηδες, δημιουργώντας ένα φανατικό κοινό που δεν παρεκτρέπεται, δεν υποτροπιάζει, δεν λυγίζει μπροστά σε κανένα μπέργκερ/σουβλάκι/προφιτερόλ, διότι ο βιγκανισμός είναι πρωτίστως ιδεολογία και στάση ζωής.
Στο τραπέζι του νεο-vegan, τώρα, θα δεις πράγματα που ίσως θα σε ξενίσουν γιατί δεν ανταποκρίνονται στις πρασινάδες με τις οποίες το υποσυνείδητό σου έχει ταυτίσει την υγιεινή διατροφή. Λουκάνικα, μπέικον, πίτσες, μπέργκερ φουλ στη μαγιονέζα, τσιπ και σνακ, τυριά και spreads που απλώνονται γενναιόδωρα στα πιο τρας ψωμιά του τοστ που κυκλοφορούν στην αγορά. Διόλου παράλογο. Η γενιά της κέτσαπ και της μαγιονέζας, αυτή που έκανε την πρώτη της έξοδο στα Starbucks και την πρώτη της εξόρμηση για φαγητό σε μπεργκεράδικο, αυτή που ανατράφηκε από υπερ-εργαζόμενες μαμάδες που δεν είχαν χρόνο να τυλίξουν ντολμαδάκια και ανέθρεψαν τα παιδιά τους με ντελίβερι, λογικό είναι να αντικαταστήσει σε πρώτη φάση αυτό που τη μεγάλωσε με την πιο πολιτικώς ορθή εκδοχή του. Εξάλλου, η μόδα έρχεται από δυτικές κοινωνίες που δεν ξέρουν από φασολάδες αλλά τρέφονται με πλαστικά μπέργκερ και ραβιόλια της κονσέρβας. Και εδώ έρχεται ο βίγκαν καπιταλισμός να εκμεταλλευτεί το φαινόμενο μαζί με μια νέα, τεράστια βιομηχανία τροφίμων που κάνει χρυσές δουλειές: αλλαντικά και τυριά από φυτικές πρωτεΐνες και ξηρούς καρπούς, σόγιες και παντός τύπου φυτικά ροφήματα, gluten-lactose free προϊόντα, εναλλακτικά αλεύρια, ζυμαρικά και ρύζια, αυγό από λιναρόσπορο, φυτική μαγιονέζα, μπιφτέκια και σνίτσελ, χυμοί, γλυκαντικά σιρόπια, μαγιονέζες και σαντιγί, τσιπ και σνακ και συμπληρώματα διατροφής, σούπερ-μάρκετ εξειδικευμένα και προϊόντα που κατακλύζουν μέχρι και την ΕΒΓΑ της γειτονιάς, το βίγκαν πουλάει και είναι ακριβό! Αν όμως θεωρήσουμε ότι ο χρυσός κανόνας της υγιεινής διατροφής συνοψίζεται στο περιληπτικό «μην τρως τίποτα επεξεργασμένο», πόσο καλό ή κακό κάνει στην υγεία ένα σνίτσελ από κάτι που δεν ήταν ποτέ κρέας και από το σνίτσελ κρατά μόνο το σχήμα; Και πόσο έχουν μελετηθεί από την επιστήμη των τροφίμων οι βίγκαν επεξεργασίες και οι συνέπειές τους; Η νέα αυτή βίγκαν γενιά στην καθημερινότητά της δεν έχει απογαλακτιστεί ούτε από την καντίνα ούτε από το γρήγορο φαγητό και στα ξενύχτια της θα ξενερώσει, πλάι σε σένα που τρως μια παντόφλα, με μια βίγκαν παντόφλα που περιέχει σος με σος και από πάνω άλλη σος. «Το σωστό δεν είναι πάντα cool» θα σου πουν!
Ωστόσο, στην ελληνική πραγματικότητα αρχίζει να διαφαίνεται μια άλλη διάσταση: τα παιδιά της, αφού πρώτα είδαν τα λιγοστά λεφτά που τους αντιστοιχούν στις μέρες μας να εξανεμίζονται ταχύτατα σε διόλου χορταστικά μπιφτεκάκια σόγιας, ανακάλυψαν με ενθουσιασμό και πάθος τη μαγειρική, τη λαϊκή της αγοράς, τους γίγαντες στον φούρνο, τις ρεβιθάδες και το σπανακόρυζο, διαχωρίζοντας τη θέση τους από τα εξ Ευρώπης αδέλφια τους. Στην ουσία, αυτό που ανακαλύπτουν καθυστερημένα είναι πως η κουζίνα της γιαγιάς, η οποία δεν τους ανέθρεψε, μπορεί να είναι απολύτως ορθή, φιλική στον πλανήτη, βίγκαν, υγιεινή και, επιπλέον, οικονομική.
New School Vegan VS Old School Vegan
Κιμάς σόγιας → Κιμάς σόγιας
Κale → Kαρότο, μπρόκολο
Φιστικοβούτυρο → Σογιέλαιο
Μαγιά σκόνη → Κάρι
Φαλάφελ → Φακές νταλ
Σαλάτα κινόα → Ταμπουλέ
Seitan → Φύτρες alfalfa
New cheese spreads/tempeh → Tofu
Ψωμί του μπέργκερ → Ψωμί ολικής με φλέικ βρώμης
Μαύρη σοκολάτα → Σοκολάτα από χαρούπι
Mουσακάς με φακές → Λαχανικά με κάρι
Βio, why not? → Bio, absolutely!
Ρύζι ολικής → Ρύζι ολικής
Μπισκότο oreo → Οats cakes
Τα γιάμι του νεο-βίγκαν
*Αβοκάντο
*Seitan (Καθαρή γλουτένη που γίνεται τυρί, μπιφτέκι, κεφτεδάκι, γλυκό. Από μια κινέζικη τεχνική του 6ου αιώνα που αφαιρεί τη γλουτένη από το αλεύρι με άφθονο πλύσιμο σε νερό.)
*Φιστικοβούτυρο
* Κale, αρακάς, μπρόκολο
*Νoodles
*Βίγκαν μαγιονέζα
*Φαλάφελ
*Γάλα καρύδας
*Μαύρη (75%) σοκολάτα
*Κιμάς σόγιας
*Λουκάνικο, μπέικον, σαλάμι, παριζάκι από φυτικές πρωτεΐνες (σόγια, σιτάρι, τώρα και από καρυδόψιχα)
*Tυριά από φυτικές πρωτεΐνες, κάσιους, σόγια και λάδι καρύδας
Από πού ψωνίζουν
*Βamboo (Zωοδόχου Πηγής 8, Εξάρχεια)
*ΒΙΟΦΩΣ (Πανεπιστημίου 58)
Τα μαγαζιά που προτιμούν
*Avocado (Νίκης 30)
*Lime Bistrot (Δεκελαίων 23, Γκάζι)
*Άστερ (Τρώων 48, Πετράλωνα)
*Όξω Νου (Εμμ. Μπενάκη 63, Αθήνα)
*Νόννα (Κακουργιοδικείου 6, Μοναστηράκι)
*Μπούκα (Σολομού 29, Εξάρχεια) και Γιάντες (Βαλτετσίου 44, Εξάρχεια) για μαγειρευτά
*Σαλίγκαρος (Σολομού 37, Εξάρχεια)
*Η Αυλή του Πέτρου (Πλαταιών 31, Κεραμεικός)
*Λούης (Λεωνίδου 87, Κεραμεικός)
*Noodle bar
*Μystic Pizza
*Pizza Bite (Αγ. Πάντων 55, Καλλιθέα)
Για κάτι γρήγορο
*Μamatierra (Ακαδημίας 84)
*Vegan Nation (Ερμού 86)
*Feyruz (Καρόρη 23)
*Big Bad Wolf για σουβλάκι (Αλεξάνδρας 215)
*Όλα τα φαλαφελάδικα
Γιατί οι χορτοφάγοι που γνωρίζω εγώ δεν έχουν καμία σχέση με τα παραπάνω.
Δεν σε πιστεύω, γιατί τον νοιάζει και τον παρανοιάζει. Απλά στο τέλος τρώει ότι βρίσκει.
Το θέμα που θίγεις είναι μια χαζή αυταπάτη, ένα είδος urban legend: Τα εκτρεφόμενα ζώα δεν καταναλώνουν ΤΙΠΟΤΑ από αυτά που θα μπορούσαν να θρέψουν τον ανθρώπινο πληθυσμό. Οι περισσότερες χώρες με "βαριά" κτηνοτροφία διαθέτουν τεράστιες εκτάσεις για άμεση βόσκηση ή παραγωγή ζωωτροφών, που δύσκολα θα μπορούσαν να παράξουν κάτι πιο αποδοτικό (γιαυτό έχει πλημμυρίσει η αγορά με φτηνό γαλλικό και γερμανικό βοδινό). Χαρακτηριστικά στην Ελλάδα που ΔΕΝ έχουμε τέτοιες εκτάσεις, τις χρησιμοποιούμε για παραγωγή προς ανθρώπινη κατανάλωση και στα ζώα δίνουν μόνο byproducts αυτών των καλλιεργειών (σιτάρια, βρώμη, σόγια, ζαχαρότευτλα, βαμβάκια κλπ) και ΕΠ' ΟΥΔΕΝΙ δεν καλλιεργούνται ζωωτροφές εκεί που θα μπορούσε να εγκατασταθεί μια πιο αποδοτική καλλιέργεια (κανείς πχ δεν είναι τόσο ηλήθιος να σπείρει τριφύλλι εκεί που μπορεί να βάλει καλαμπόκι).
ΥΓ: Ένα ΜΟΝΟ στρέμμα καλαμπόκια χρειάζεται πάνω από μισό εκατομμύριο λίτρα την σαιζόν. Πες μου εσύ τώρα πόσα ζωά μεγαλώνεις με τόσο νερό, ΕΙΔΙΚΑ αν μιλάμε για αμνοερείφια (δηλ Ελλάδα)
Θα συμφωνήσω ότι όλες αυτές οι νέο-βιγκανικές συνήθειες είναι προϊόν καπιταλισμού και γενικής προώθησης προϊόντων σε υψηλό κόστος. Αλλά δεν είναι τόσο μεγάλο το κοινό, ειδικά στην Ελλάδα.
- Ψευτοκεφτέδες (πχ. ντοματοκεφτέδες, κολοκυθοκεφτέδες, ρεβυθοκεφτέδες, ελιοκεφτέδες, κρεμυδοκεφτέδες κτλ)
- Ιμαμ
- Λαδερά (πχ. τουρλού)
- Γεμιστά
- Ντολμαδάκια
- Όσπρια μαγειρεμένα σαν σούπα (φακές, ρεβυθάδα, φασολάδα, οσπριάδα κτλ)
- Φάβα και Χούμους
- Πλιγούρι (ταμπουλέ)
- Πίτες (πχ. σπανακόπιτα, τσουκνιδόπιτα, μελιτζανόπιτα, πατατόπιτα)
- Τηγανιτά λαχανικά (πατάτες, πιπεριές, κολοκυθάκια κτλ.)
- Βραστά (πχ. κουνουπίδι, μπρόκολο, πατάτες μπλουμ κτλ).
Τα παραπάνω όχι μόνο δεν είναι τζανκ φουντ αλλά το αντίθετο: είναι υγιεινή διατροφή. Αυτά!!
Η αρθρογράφος περιγράφει κάποιους γνωστούς της που είναι βήγκαν μεν αλλά έχουν "ξεπέσει" στο junk food, στα ετοιματζήδικα και συσκευασμένα, ενώ παράλληλα "περιφρονούν" τα φρέσκα φασολάκια από την λαϊκή.
Εεεεε, ναι. Όντως. Και οι βήγκαν είναι άνθρωποι (πολύ πρωτότυπη διαπίστωση αυτή). Επειδή είναι άνθρωποι και επειδή - οι περισσότεροι τουλάχιστον - δεν είναι εκατομμυριούχοι, πρέπει να χτυπήσουν ένα 10ωρο στην δουλειά και μετά να βάλουν κάτι στο στόμα τους.
Το ξέρουμε ότι τα ετοιματζήδικα και τα συσκευασμένα φαστφουντ δεν είναι τόσο υγειινά όσο το να αγοράζεις φρέσκα και να μαγειρεύεις μόνος σου. Αλλά τι να κάνουμε που είναι γρήγορα. Το λέει άλλωστε και η λέξη: φαστ φουντ.
Δεν είναι καμμία τρομερή διαπίστωση το ότι οι βήγκαν είναι κανονικοί άνθρωποι σαν όλους τους άλλους. Πηγαίνουν στην δουλειά τους, γυρίζουν πτώμα (όπως όλοι οι μη βήγκαν), έχουν 1000 σκοτούρες στο κεφάλι τους (όπως όλοι) κ.ο.κ.
Το να προτιμήσουν το συσκευασμένο φαστφουντ από ένα πολύωρο μαγείρεμα / καθάρισμα της κουζίνας είναι απλά ανθρώπινο και φυσιολογικό.
Η αρθρογράφος ειρωνεύεται τους βήγκαν φίλους της επειδή προτιμάνε τα συσκευασμένα φαστφουντ από τα φρέσκα λαχανικά. Ας τους χαρίσει από 20 εκατομμύρια ευρώ στον καθένα για να έχουν χρόνο για υγειινό μαγείρεμα.
Και πάψετε επί τέλους να ψάχνετε με το μικροσκόπιο ατέλειες και αντιφάσεις στους βήγκαν. Βρείτε πρώτα τις δικές σας αντιφάσεις εσείς οι κρεατοφάγοι και ελάτε μετά να κουβεντιάσουμε.
Στο κάτω κάτω, οι βήγκαν δεν έγιναν βήγκαν επειδή προσέχουν την υγεία τους. Είναι ανόητο να ψάχνετε για αντιφάσεις που έχουν σχέση με την υγεία (τσσσσ, βήγκαν και τρέφεται με φαστφουντ, μα τι σκάνδαλο).
Οι βήγκαν έγιναν βήγκαν επειδή δεν θέλουν να σκοτώνουν ζώα. Γιατί δεν ασχολείστε με αυτό ειδικά το θέμα; Γιατί κανένας δεν ασχολείται με το λόμπυ του κρέατος και τις (άθλιες) συνθήκες εκτροφής / μεταφοράς / σφαγής των ζώων;
Ποιός σας είπε ότι μας ενδιαφέρει η υγεία (μας) για να ψάχνετε σώνει και καλά αντιφάσεις; Μας ενδιαφέρει το να μην υποφέρουν ζώα, μπορείτε να κάνετε κάτι γι' αυτό; Αν όχι, αφήστε μας τουλάχιστον ήσυχους.
Τα παραπάνω τα έγραψε ένας βήγκαν που τρέφεται αποκλειστικά με πατάτες τηγανητές, κέτσαπ, τσιπς και μπύρα ;-)
Και λεω κωμικοτραγικα διότι πως αλλιως θα ελεγες ενα μαρουλι φτιαγμενο απο κρεας...κατι δεν παει καλα με όλα αυτα τα εκκεντρικα, διότι αυτα είναι εκκεντρισμοι (όχι η βιγκαν διατροφη αυτη καθ'αυτη αλλα τα lifestyle που σερβίρουν κοντα σε αυτη).
Υ.Γ. Εκτίμησα το ευθιμο υφος των τριων πρωτων παραγραφων διότι μου θυμησε τηλεοπτικη διαφημηση σχολικης τσαντας "θες να είσαι και εσυ κουλ παιδι σαν τα αλλα; παρε αυτη την τσαντα και συχναζε εκει που όλα τα κουλ παιδια συχναζουν!", εχει κατι απο αυτην την ζωηράδα.
Το ακριβές θα ήταν να πούμε "τρώω επεξεργασμένη σόγια σε μορφή λουκάνικου". Ε, για λόγους συντομίας δεν το λέμε έτσι και το λέμε λουκάνικο (που όλοι ξέρουν ότι δεν είναι λουκάνικο από χοιρινό).
Δεν έχω πρόβλημα με την καλοπροαίρετη ειρωνεία - άλλωστε κι εγώ ειρωνεύομαι τον εαυτό μου πολλές φορές. Έχω όμως ένα προβληματάκι όταν μερικοί (όχι εσύ) προσπαθούν να βγάλουν ντε και καλά τους βήγκαν σαν ψυχοπαθείς, τρελούς ή ανόητους.
Αυτό γίνεται σε αντιδιαστολή, από έλλειψη άλλων επιχειρημάτων. Αφού δλδ. οι βήγκαν είναι ψυχοπαθείς, καλά κάνω εγώ και σφάζω ζώα.
Το λουκάνικο που δεν είναι λουκάνικο, το τυρί που δεν είναι τυρί κ.ο.κ. ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα κάποιας ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής των βήγκαν. Ούτε αποτέλεσμα εκκεντρικότητας.
Είναι καθαρά θέμα καθημερινής έκφρασης. Πως αλλιώς θέλεις να το ονομάσω;
Πίστεψε με, όταν κάποτε η κοινωνία μας και η γλώσσα μας εξελιχθούν στο σημείο του να συνυπολογίζουν τους βήγκαν, τότε η έκφραση "τυρί που δεν είναι τυρί" θα έχει αντικατασταθεί από μια καινούργια, ακριβέστερη περιγραφή.
Και οι βήγκαν θα είναι οι πρώτοι που θα χαίρονται με αυτήν την εξέλιξη.
απορω,κανεις δεν κοιταζει την συσταση ?
O βίγκαν του σήμερα επιμένει κυρίως και πρωτίστως σε ένα ιεραποστολικό κύρηγμα του πόσο ηθικά κατώτεροι είναι αυτοί που τρώνε ζώα και πως αυτός/η από τότε που έγινε βίγκαν βρήκε το φως το αληθινόν. Εάν σας θυμίζει κάτι, ναι είναι έτσι, και ναι όπως όλες οι θρησκείες ειναι προφανώς λάθος.