«Έχεις σκηνοθετήσει ποτέ φωτογραφία σου;». Αυτή την ερώτηση δεν τόλμησα να κάνω στο Fabian Schreyer. Ένα ζευγάρι που φιλιέται σε ένα ανοιχτό παράθυρο, ένα σκυλί Δαλματίας δίπλα σε μια άσπρη σακούλα με μαύρες βούλες, μια γάτα δίπλα σε ένα τοίχο με ένα γκράφιτι γάτας επάνω του. Εικόνες τόσο όμορφες σχεδόν ψεύτικες.
Το θεώρησα μάλλον προσβλητικό το ερώτημα για κάποιον που φυλακίζει στο δρόμο φευγαλέα στιγμιότυπα της καθημερινότητας. Όμως απαντά ο ίδιος άθελα του στην ερώτηση μου, δηλώνοντας ανάμεσα σε άλλα την αποστροφή του για τις «πειραγμένες» εικόνες. Τον ακούμε στην συνέντευξη που παραχώρησε στο LIFO.gr.
— Πες μας λίγα πράγματα για εσένα ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Με λένε Fabian Schreyer. Είμαι 32 ετών, ζω στο Augsburg, μια πόλη κοντά στο Μόναχο και δουλεύω στις δημόσιες σχέσεις στην μουσική βιομηχανία.
— Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις από την παιδική σου ηλικία;
Πολλές από τις αναμνήσεις μου ως παιδί είναι καταστάσεις που έχουν φωτογραφηθεί: Να κάθομαι στο πάτωμα της κουζίνας, να παίζω ντραμς με ένα ξύλινο κουτάλι σε ένα δοχείο. Οι πρώτες μου απόπειρες στο skateboarding μπροστά από το σπίτι μας. Να κοιμάμαι στην μπανιέρα στο μικρό διαμέρισμα της γιαγιάς μου. Έχει ενδιαφέρον το πως ένας φωτογράφος διεγείρει την μνήμη του, ενώ την ίδια στιγμή είναι μπερδεμένος, είναι κάποιες φορές δύσκολο να διακρίνει, εάν πράγματι θυμάται κάτι ή το ανασκευάζει δίνοντας την δική του ερμηνεία πάνω στις φωτογραφίες που βλέπει.
— Γιατί έγινες φωτογράφος δρόμου;
Ήμουν πάντα συλλέκτης πραγμάτων. Κοχύλια στην παραλία όταν ήμουν παιδί, αυτόγραφα από τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές ή ροκ μουσικούς όταν ήμουν έφηβος κ.τ.λ Όταν τελείωσα το λύκειο, αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι στην Κούβα πέντε εβδομάδων παίρνοντας την φωτογραφική μηχανή Nikon F75. Μου άρεσαν οι άνθρωποι της χώρας και σύντομα επικεντρώθηκα στο να βγάζω φωτογραφίες στους δρόμους της Αβάνας, του Holguin, του Santiago de Cuba και του Trinidad. Αργότερα ανακάλυψα τον όρο «φωτογραφία δρόμου». Όταν φοιτούσα στο πανεπιστήμιο συνέχισα να εξερευνώ το θέμα σε βάθος. Πάντοτε αγαπούσα να παρατηρώ τους ανθρώπους και έχω πολύ κακή μνήμη, έτσι η φωτογραφία είναι ένας τρόπος να αποθηκεύω τις φευγαλέες αναμνήσεις που μου κινούν το ενδιαφέρον. Η φωτογραφία έγινε το καλύτερο μέσο για να εκφράσω την λαχτάρα μου για την ζωή με έναν υποκειμενικό και δημιουργικό τρόπο, ενώ την ίδια στιγμή με βοήθησε να κρατήσω τα ίχνη του παρελθόντος μου.
Προσωπικά ακολουθώ το κόνσεπτ της «ειλικρίνειας» στην φωτογραφία δρόμου. Ποτέ δεν θα πρόσθετα ή θα αφαιρούσα κάτι από τις αρχικές μου φωτογραφίες. Πιστεύω ότι κάθε φωτογράφος πρέπει να έχει μια ηθική πυξίδα στην επιλογή των θεμάτων, αυτό είναι ένα μέρος του να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και το κοινό .
— Πιστεύεις ότι ένας φωτογράφος έχει κάποια υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία;
Το να είσαι ηθικά υπεύθυνος απέναντι στην κοινωνία εξαρτάται από το είδος της φωτογραφίας που κάνεις. Το να είσαι ειλικρινής με το κοινό σου έχει πολύ μεγάλη σημασία όταν κάνεις φωτογραφία-ρεπορταζ παρά όταν έχει μια καλλιτεχνική προσέγγιση. Μόλις πριν από λίγο καιρό ένα βραβευμένος φωτορεπόρτερ έχασε την εγκυρότητα του μετά από καταγγελίες ότι αντέγραψε μια φωτογραφία της Mary Ellen Mark. Υπάρχει η υπόθεση photoshop του Steve McCurry, που τώρα τον αποκαλούν «οπτικό αφηγητή» παρά φωτορεπόρτερ. Προσωπικά ακολουθώ το κόνσεπτ της «ειλικρίνειας» στην φωτογραφία δρόμου. Ποτέ δεν θα πρόσθετα ή θα αφαιρούσα κάτι από τις αρχικές μου φωτογραφίες. Πιστεύω ότι κάθε φωτογράφος πρέπει να έχει μια ηθική πυξίδα στην επιλογή των θεμάτων, αυτό είναι ένα μέρος του να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και το κοινό . Αισθάνομαι μια μεγάλη υπευθυνότητα απέναντι στις βασικές αξίες μου , οι οποίες είναι το αποτέλεσμα του να μην σκέφτομαι μόνο ατομικά αλλά και ως κομμάτι της κοινωνίας.
— Ένα top5 με τους αγαπημένους σου φωτογράφους και ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα;
Δεν μου αρέσουν οι λίστες. Στα πρώτα μου βήματα στη φωτογραφία μου άρεσαν οι δουλειές των Elliot Erwitt, Henri Cartier-Bresson και Robert Doisneau για την έξυπνη ματιά τους και την ξεχωριστή αγάπη τους για τα θέματα που φωτογράφιζαν. Οι φωτογραφίες τους μερικές φορές έχουν μια θλίψη, όμως συχνά είναι αστείες και τις περισσότερες φορές έχουν μια καλοσυνάτη ματιά στην κοινωνία. Αργότερα ανακάλυψα τον Josef Koudelka από το λεύκωμα “Gypsies”, ένας θησαυρός γεμάτος με ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους οικισμούς των ρομά. Όταν ανακάλυψα την έγχρωμη φωτογραφία μου άρεσαν οι δουλειές τωνErnst Haas, Fred Herzog και Pinkhassov αλλά και σύγχρονων όπως το χιουμοριστικό άγγιγμα που έχουν οι δουλειές των Peter Kool, Pau Buscató, Jack Simon και Dimitris Makrygiannakis.
— Τι έμαθες για τους ανθρώπους μέσα από τα ταξίδια που έχεις κάνει;
Έχει να κάνει με τα μέρη που ταξίδεψα. Σε φτωχές χώρες όπως το Μαρόκο, το Λάος , η Κούβα, το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα ήταν αναμφίβολα αυτό της ταπεινότητας. Είμαι απόλυτα ευγνώμων το ότι ζω σε ένα μέρος όπου μπορώ να πιω το νερό από την βρύση χωρίς να αρρωστήσω, να αφήσω την πόρτα ανοιχτή του σπιτιού μου χωρίς να έχω μεγάλες πιθανότητες να με ληστέψουν, να μην φοβάμαι να μην με πυροβολήσουν ή να σκοτωθώ από βόμβα όταν φεύγω από το διαμέρισμα μου (τελευταία δυστυχώς αυτό φαίνεται να έχει αλλάξει). Έμαθα και εξακολουθώ να μαθαίνω να μην παίρνω τίποτα ως δεδομένο.
— Έχεις ποτέ κινδυνέψει στους δρόμους;
Δεν θα έλεγα ότι έχω βρεθεί σε πραγματικό κίνδυνο. Όταν φωτογράφιζα στην Αβάνα μου έκλεψαν το πορτοφόλι μου και είχα μερικές παράξενες συναντήσεις. Όμως το στυλ της φωτογραφίας μου δεν είναι προσβλητικό, προσπαθώ να περνάω απαρατήρητος, όταν είναι δυνατόν, ή να φεύγω γρήγορα μετά από κάθε λήψη. Ανάμεσα σε εμένα και στα θέματα που επιλέγω δεν υπάρχει επαφή, εάν κάποιος αισθάνεται προσβεβλημένος προσπαθώ να αποκλιμακώσω την ένταση που θα δημιουργηθεί, είναι και το γεγονός ότι ζω και φωτογραφίζω στην Γερμανία όπου ο νόμος δεν είναι υπέρ αυτών που φωτογραφίζουν αγνώστους σε δημόσιους χώρους.
— Πες μας την ιστορία πίσω από το ζευγάρι που φιλιέται στην ασπρόμαυρη φωτογραφία
Ήταν μια πολύ ζεστή μέρα του Ιουλίου και περνούσα ένα σαββατοκύριακο με την φίλη μου στην Βαρκελώνη. Αφού είδαμε τα αξιοθέατα στο κέντρο της πόλης για μερικές ώρες, χρειαζόμουν έναν καφέ. Καθίσαμε σε ένα από αυτά τα μικρά καφέ στο Barri Gòtic, κοντά στο λιμάνι, παραγγείλαμε εσπρέσο και παρατηρούσα το ζευγάρι Ισπανών που καθόταν στο διπλανό τραπέζι. Ξαφνικά το τηλέφωνο του άντρα χτύπησε. Πετάχτηκε πάνω, απάντησε στην κλήση και άφησε το καφέ βιαστικά. Πάνω στη βιασύνη του ξέχασε να πει αντίο στην κοπέλα του. Επέστρεψε στο μπαρ και προτίμησε να δώσει ένα αποχαιρετιστήριο φιλί από το ανοιχτό παράθυρο που βρισκόταν δίπλα στο τραπέζι τους. Είχα προετοιμάσει την φωτογραφική μου μηχανή δίπλα στο φλιτζάνι με τον καφέ να αιχμαλωτίσει αυτή την φευγαλέα στιγμή.
— Πες μας κάποια πράγματα σχετικά με την σειρά φωτογραφιών «Animal Minimal» και τις δυσκολίες που συνάντησες
Σε αντίθεση με την φωτογραφία –ρεπορτάζ η φωτογραφία-δρόμου επικεντρώνεται περισσότερο σε ανεξάρτητες φωτογραφίες και δεν καλύπτει ένα σύνθετο θέμα, όταν παίρνω τους δρόμους για να βγάλω φωτογραφίες, προσπαθώ να είμαι όσο πιο ανοιχτόμυαλος γίνεται. Η αρχή μιας νέας σειράς φωτογραφιών προϋποθέτει πολλά παραπάνω από μια παθητική προσέγγιση. Κάθε φορά τσεκάρω τους φακέλους στον σκληρό δίσκο και ανακαλύπτω επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Τα τοποθετώ σε ένα εικονικό κουτί. Μόλις ένα από αυτά τα κουτιά γεμίσει συνειδητοποιώ ότι είμαι στα μισά του δρόμου για μια νέα σειρά. Είναι τότε που γίνομαι περισσότερο δραστήριος στην προσπάθεια μου να ανακαλύψω αυτά τα κομμάτια που λείπουν για να ολοκληρωθούν.
Μου αρέσουν οι καθαρές συνθέσεις, έτσι συχνά προσπαθώ οι λήψεις μου να είναι μινιμαλιστικές. Οι σειρές «animal. minimal.» επικεντρώνονται σε αυτό το θέμα, με τα ζώα να παίζουν τον κύριο ρόλο στις φωτογραφίες. Αυτές τις σειρές συνέχισα να τις εμπλουτίζω τα τελευταία χρόνια και μόλις πρόσφατα όταν επέστρεψα από το Μαρόκο τις ολοκλήρωσα. Πολλές από τις φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί στην Βαρκελώνη, την Essaouira, το Μόναχο και το Rosignano σε απομονωμένα μέρη της Νότιας Σουηδίας και πιστεύω ότι είναι ένα προτζεκτ το οποίο θα συνεχίσω
— Σκέψου τον εαυτό σου ως ταξιδιώτη μέσα στο χρόνο που συναντά τον δεκαεξάχρονο εαυτό του. Τι θα του έλεγες;
Να είναι ανοιχτόμυαλος, θετικός και ευγενικός, να είναι θαρραλέος αλλά να έχει καθαρό μυαλό, να ταξιδέψει στον κόσμο, να κάνει τέχνη, να ενδιαφέρεται για τους φίλους του, την οικογένεια του και την υγεία του, να μην συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους, να ζει την ζωή του. Ευτυχώς έκανα τα περισσότερα από αυτά.
— Τι είναι ευτυχία για εσένα;
Αισθάνομαι ευτυχία κάθε μέρα. Κάποιες φορές για ένα δευτερόλεπτο, μερικές φορές κρατά περισσότερο. Υπάρχουν εκείνες οι ιδιαίτερες στιγμές που είσαι ολοκληρωτικά συντονισμένος στον ρυθμό της φύσης και του κόσμου γύρω σου. Τα πολύ μικρά πράγματα μπορούν να προκαλέσουν αυτό το συναίσθημα: Ένα μικρό σπουργίτι, το να κάθεσαι στο παράθυρο, ένα αεράκι, μια γουλιά εσπρέσο, μια συναισθηματική παρατήρηση, το χαμόγελο ενός άλλου προσώπου, το άρωμα του φρέσκου δενδρολίβανου…
— Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Πολλά αντικρουόμενα πράγματα. Θα μου άρεσε να συνεχίσω να ταξιδεύω και να ανακαλύπτω τον κόσμο, όμως θα ήθελα να κάνω οικογένεια, να χτίσω ένα σπίτι, να έχω ένα κήπο όπου θα μεγαλώνω τα δικά μου λαχανικά. Θα δούμε…
Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από τον Fabian Schreyer για αποκλειστική χρήση από το LIFO.gr Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια του
Info
σχόλια