Η Κιμ Γκόρντον είναι απολύτως σχεδόν συνώνυμη με τη Νέα Υόρκη. Εκεί ήταν που συμμετείχε στην ίδρυση των Sonic Youth, μιας από τις πιο επιδραστικές (και σίγουρα της πιο αγαπητής) art-rock μπάντας της Νεοϋορκέζικης σκηνής μετά τους Velvet Underground . Εκεί ήταν που καθιερώθηκε ως μια από τις πιο σημαντικές "influencers" στο χώρο της μόδας, συνδυάζοντας την αισθητική των πιο ψαγμένων μαγαζιών vintage / μεταχειρισμένων ρούχων της πόλης με το mod στυλ της Ανίτα Πάλενμπεργκ στα '60s. Εκεί ήταν που αναδείχθηκε σε σύμβολο ενός αιώνιου "downtown cool", κοιτάζοντας παγερά τον φάκο πίσω από γυαλιά ηλίου με φόντο έναν τοίχο πηγμένο στο γκραφίτι.
Μόλις πριν λίγα χρόνια μάλιστα, στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο – όπου μεταξύ άλλων εξέθετε τα «άπλυτα» και τις απιστίες του συντρόφου της στους Sonic Youth αλλά και στη ζωή, Thurston Moore – που κυκλοφόρησε το 2015 με τίτλο "Girl in a Band", έγραφε χαρακτηριστικά για την παραδοσιακά μισητή στους Νεοϋορκέζους, Καλιφόρνια:
«Η Καλιφόρνια είναι ένας τόπος θανάτου, ένα μέρος που ελκύει ανθρώπους που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι κατά βάθος φοβούνται αυτό που θέλουν πραγματικά».
«Ένιωθα οδυνηρά μεσοαστή. Μισώ τη φράση "να εφεύρω εκ νέου τον εαυτό μου" αλλά κάπως έτσι ήταν: έπρεπε να ζήσω στη Νέα Υόρκη για να γίνω αυτή που πάντα ήθελα να είμαι».
Ασχέτως αυτής της παρατήρησης όμως, η Κιμ Γκόρντον έχει ρίξει προ πολλού μαύρη πέτρα στη Νέα Υόρκη, ζώντας μόνιμα στο Λος Άντζελες εδώ και μια δεκαετία σχεδόν. Στα 66 της, είναι σόλο πια με κάθε έννοια του όρου: πρώην ροκ σταρ, πρώην σύζυγος, πρώην Νεοϋορκέζα. «Εχω προχωρήσει στη ζωή μου» δηλώνει χαρακτηριστικά στους New York Times που ταξίδεψαν στην Καλιφόρνια για της μιλήσουν και να την φωτογραφίσουν στο (όχι και τόσο) νέο σπίτι της.
Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η Κιμ Γκόρντον μεγάλωσε στο Λος Άντζελες. Γεννημένη στο Ρότσεστερ, στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, μετακόμισε σε ηλικία πέντε χρονών στην Καλιφόρνια όταν ο πατέρας της ανέλαβε θέση καθηγητή κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA).
Στη δεκαετία του '70 όμως η σκηνή της τέχνης ήταν αναμφισβήτητα συνυφασμένη με τη Νέα Υόρκη και όταν η Κιμ Γκόρντον αποφοίτησε από το Otis Art Institute στο Λος Άντζελες, ήξερε ότι αργά ή γρήγορα έπρεπε να βρεθεί εκεί: «Ένιωθα οδυνηρά μεσοαστή. Μισώ τη φράση "να εφεύρω εκ νέου τον εαυτό μου" αλλά κάπως έτσι ήταν: έπρεπε να ζήσω στη Νέα Υόρκη για να γίνω αυτή που πάντα ήθελα να είμαι».
Όταν κατέφτασε τελικά στη Νέα Υόρκη το 1980, η πόλη ήταν ακόμα χαοτική και επικίνδυνη, αν όμως κατάφερνες να βρεθείς στο Mudd Club σώα και αβλαβής, είχες την ευκαιρία να στριμωχτείς ανάμεσα στον Λου Ριντ, την Ντέμπι Χάρι και τον Ζαν-Μισέλ Μπασκιά. Σύντομα δούλευε στην μπουτίκ της Patricia Fields προμηθεύοντας με ρούχα και κοστούμια την κουστωδία του Άντι Γουόρχολ και συγχρόνως μάθαινε να παίζει μπάσο. Στη συνέχεια δούλεψε στο γραφείο του διάσημου συλλέκτη και γκαλερίστα Larry Gagosian και μια μέρα που βρισκόταν στο διαμέρισμα της διάσημης εικαστικού Jenny Holzer, μια άγνωστη γυναίκα της χάρισε μια παλιά Drifter κιθάρα.
Λίγο καιρό αργότερα, ένας πανύψηλος νεαρός μουσικός ονόματι Thurston Moore εμφανίστηκε σ' ένα πάρτι στο διαμέρισμά της και της είπε «κάπου την ξέρω αυτή την κιθάρα». Από εκείνη τη στιγμή και για τριάντα χρόνια σχεδόν, η καλλιτεχνική (και όχι μόνο) ζωή της θα είχε ως επίκεντρο τους Sonic Youth.
Η πόλη που αγάπησε όμως και που με τη σειρά της ανέδειξε την ίδια ως ένα από τα πιο εμβληματικά της τέκνα, είχε αρχίσει να χάνεται πολύ πριν την διάλυση του γάμου της αλλά και των Sonic Youth. Φρόντισαν γι' αυτό ο Τζουλιάνι, ο Μπλούμπεργκ και το τσουνάμι της Γουόλ Στριτ. Όπως έγραψε και στο βιβλίο της: «Ξέρω καλά ότι εκείνη η πόλη δεν υπάρχει πια και ότι ζει πολύ περισσότερο στο κεφάλι μου παρά όταν είμαι εκεί».
Και το Λος Άντζελες όμως είναι πολύ διαφορετικό από το μέρος που άφησε πίσω το 1980. Εκτός των άλλων, είναι πλέον γεμάτο από εμιγκρέδες καλλιτέχνες και σχεδιαστές από τη Νέα Υόρκη που αναζήτησαν μια πιο δημιουργική και πιο ηλιόλουστη έδρα. Ανάμεσά τους και η Κιμ Γκόρντον που δηλώνει πιο απελευθερωμένη από ποτέ ως εικαστική καλλιτέχνιδα και μουσικός: «Έχω την εντύπωση ότι η καλλιτεχνική δημιουργία είναι πιο ελεύθερη και πιο εκκεντρική εδώ. Είναι ωραίο να μην είσαι διαρκώς κάτω από το μικροσκόπιο».
Με στοιχεία από τους New York Times
