Κρίσι Χάιντ: «Γιατί ήταν λίγες γυναίκες στα συγκροτήματα; Επειδή μάλλον φρόντιζαν τους γκόμενούς τους»

Κρίσι Χάιντ: «Γιατί ήταν λίγες γυναίκες στα συγκροτήματα; Επειδή μάλλον φρόντιζαν τους γκόμενούς τους» Facebook Twitter
Η Κρίσι Χάιντ στα 68: «Υπάρχει λόγος που δεν έφτασε ακόμα στη μουσική βιομηχανία το κίνημα #MeToo»
9

Στα 68 της πλέον και με το 15ο άλμπουμ στην καριέρα της να έχει μόλις κυκλοφορήσει (τίτλος του "Valve Bone Woe"), η Αμερικανίδα ροκ μουσικός που μετανάστευσε το 1973 στο Λονδίνο για να βιώσει ακολούθως το δικό της μύθο στην εποχή του πανκ και πέρα από αυτή ως τις μέρες μας, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και δεν έχει κανένα σκοπό να προσέχει τα λόγια της για να είναι αποδεκτή από το κλίμα των καιρών.

Όπως δηλώνει στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Independent, υπάρχει ένα μόνιμο ερώτημα που την βασανίζει μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες μουσικής καριέρας: «Γιατί δεν υπήρξαν πιο πολλές γυναίκες στα συγκροτήματα;»

Και επιχειρώντας να δώσει μόνη της απάντηση, λέει: «Κάποιες θα πουν "επειδή κανείς δεν μας ενθάρρυνε". Αυτό όμως ήταν όλο το νόημα του να φτιάξεις ή να ενταχθείς σε μια μπάντα αν ήσουν κορίτσι. Το ότι κανείς δεν σε ενθάρρυνε! Το ότι έπρεπε να σκεφτείς "άντε γαμηθείτε, θα το κάνω μόνη μου!". Και κάθομαι και σκέφτομαι, "γιατί κορίτσι μου δεν έπιασες μια κιθάρα; Γιατί δεν χώθηκες σε μια μπάντα;" Τόσα πολλά κορίτσια θα μπορούσαν να είναι σε μπάντες αν το ήθελαν...»

Στο πρόσφατο βιβλίο απομνημονευμάτων της με τίτλο "Reckless" εξομολογήθηκε τη δική της εμπειρία σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήταν ακόμα έφηβη, από ένα μέλος μιας συμμορίας μηχανόβιων, σημειώνοντας όμως ότι έφερε και η ίδια ευθύνη, προκαλώντας τον.

Και συνεχίζει, επαναλαμβάνοντας αργά τη σκέψη της: «Αν ήθελαν. Αλλά δεν ήθελαν. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Απλά δεν ήθελαν. Ήταν μάλλον απασχολημένες να φροντίζουν τους γκόμενούς τους. Αυτή είναι η αλήθεια δυστυχώς. Το ξέρω ότι δεν μπορώ να λέω τέτοια πράγματα σήμερα, αλλά ειλικρινά χέστηκα! Είμαι η ζωντανή απόδειξη αυτών που λέω!»

Κρίσι Χάιντ: «Γιατί ήταν λίγες γυναίκες στα συγκροτήματα; Επειδή μάλλον φρόντιζαν τους γκόμενούς τους» Facebook Twitter
Οι θεές του πανκ σε μια φωτογραφία: Deborah Harry, Viv Albertine, Siouxsie Sioux (πάνω), Chrissie Hynde, Poly Styrene, Pauline Black, Λονδίνο 1979

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Χάιντ – η οποία έχει δύο κόρες από επιφανείς μουσικούς, μία από τον δεσμό της με τον θρύλο των Kinks, Ρέι Ντέιβις και μία από τον τραγουδιστή των Simple Minds, Τζιμ Κερ – προκαλεί αίσθηση με αμφιλεγόμενες δηλώσεις της, σαν αυτές που είχε κάνει πρόσφατα σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση εις βάρος των γυναικών. «Αν δεν θέλεις να προκαλείς έναν βιαστή, μη φοράς ψηλά τακούνια για να μπορείς να τρέξεις και να ξεφύγεις πιο εύκολα αν παραστεί ανάγκη» είχε πει πριν από τέσσερα χρόνια στους Τάιμς του Λονδίνου. «Αν φοράς κάτι που δηλώνει "Έλα να με γ**ήσεις", καλύτερα να είσαι σβέλτη στα πόδια».

Στο πρόσφατο βιβλίο απομνημονευμάτων της με τίτλο "Reckless" εξομολογήθηκε τη δική της εμπειρία σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήταν ακόμα έφηβη, από ένα μέλος μιας συμμορίας μηχανόβιων, σημειώνοντας όμως ότι έφερε και η ίδια ευθύνη, προκαλώντας τον. «Πρέπει να αποδεχόμαστε την ευθύνη και για την δική μας συμπεριφορά» δηλώνει σήμερα στη συνέντευξη της, αναφερόμενη και στην παράδοση των "γκρούπις", των κοριτσιών που συνόδευαν τους ροκ μουσικούς προσφέροντας τους πάσης φύσεως ερωτικές υπηρεσίες.

Κατά τη γνώμη της, αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν έχει φτάσει ακόμα στη μουσική βιομηχανία το κίνημα #MeToo – επειδή όπως λέει «τα κορίτσια ήταν γκρούπις και πρόσφεραν εθελοντικά τον εαυτό τους». Η ίδια είχε άραγε αρσενικούς "γκρούπις"; Δεν υπήρξε τέτοιο πράγμα, τονίζει: «Ένας αρσενικός "γκρούπι" είναι απλά οπαδός. Δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι κάποιος που θα έρθει να σου προσφέρει χύμα στοματικό έρωτα...».

Μουσική
9

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ήταν η διασημότερη τραγουδίστρια της Γαλλίας. Όταν πέθανε, ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να την κηδέψει

Σαν Σήμερα / Ήταν η διασημότερη τραγουδίστρια της Γαλλίας. Όταν πέθανε, ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να την κηδέψει

Φεύγει σαν σήμερα από τη ζωή η Edith Piaf. «Το σπουργιτάκι» που ξεκίνησε από τους δρόμους του Παρισιού και δοξάστηκε όσο λίγοι. Αυτή είναι η ζωή της, το τέλος που της επιφύλασσε η Καθολική εκκλησία και ένα απόσπασμα από μία συνέντευξή της.
ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΒΟΥ
«Mara Gibb»: Μια space όπερα για ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας

Μουσική / Μια ελληνική space όπερα για τη μυστική ζωή ενός non-binary εξωγήινου

Το «Secret life of Mara Gibb» του Prins Obi έχει για κεντρικό ήρωα ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας. Ο ήχος έχει ρίζες στην ψυχεδέλεια αλλά δεν μένει εκεί. Παίζει να είναι και η καλύτερη δουλειά του μετά τους Baby Guru.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
ΕΠΕΞ INDIRA PAGANOTTO INTERVIEW

Μουσική / H Ιndira Paganotto φέρνει στην Αθήνα την απίθανη psy-techno της και μια στρατιά νίντζα

Είναι περήφανη για τις ιταλικές και τις ισπανικές της ρίζες, και για τη μουσική της. Το στυλ της, χωρίς κανόνες ή κουτάκια, ανεβάζει τον πήχη, μαζί και τις προσδοκίες μας για την εμφάνισή της στο Techniques.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Το πρόγραμμα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής για τη νέα σεζόν περιλαμβάνει το Πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς με τον διεθνώς αναγνωρισμένο πιανίστα Αλεξέι Βολόντιν, και η Ματούλα Κουστένη μάς ξεναγεί στην ιστορία αυτού του αριστουργήματος που γεννήθηκε μέσα από τη μοιραία γνωριμία του συνθέτη με την Κλάρα Σούμαν.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Είναι true, έχει vibe: Γι’ αυτό ο νεαρόκοσμος αγαπάει τη Θώδη

Μουσική / «Είναι true, έχει vibe»: Αν δεν το έχετε καταλάβει, οι 20άρηδες αγαπούν τη Θώδη

Βρεθήκαμε σε ένα γλέντι στον Ταύρο όπου ακόμη και οι teenagers διασκέδαζαν, φύγαμε με καλτσάκια που έγραφαν «Με κλαρίνο στο Πεκίνο» και με την ευχή να βρούμε πάρκινγκ στο κέντρο.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
ΖΟΡΝΤΙ ΣΑΒΑΛ: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Μουσική / Jordi Savall: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Ο διακεκριμένος μουσικός κάνει μουσική σαν να ανακαλύπτει νέα, όμορφα μέρη. Επιστρέφει στην Αθήνα και συμπράττει με τη Διαπολιτισμική Ορχήστρα της ΕΛΣ σε μια συναυλία που υμνεί την ενωτική φύση της Μεσογείου. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
REWORKS 2025 - Τα νέα / ανερχόμενα ονόματα του φετινού φεστιβάλ

Μουσική / Κρατήστε σημειώσεις: Αυτά είναι τα ανερχόμενα ονόματα του φετινού Reworks

Μέσα σε πέντε μέρες το κορυφαίο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής φέρνει στη Θεσσαλονίκη πολυσυλλεκτικά, απρόβλεπτα και ατμοσφαιρικά sets που συνδυάζουν την εγκεφαλική με τη χορευτική διάσταση.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Μουσική / Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Ο Taki Tsan και ο DJ Alx έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού χιπ χοπ. Τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους είναι ακόμα εδώ, alive and kicking, με κοινό live στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο ΠΛΥΦΑ, καινούργια σεζόν για το Taki Tsan Show αλλά και νέο άλμπουμ.
M. HULOT

σχόλια

6 σχόλια
Εμενα αλλο με καιει αυτη την στιγμη βλεποντας την φωτο με τις «θεες του πανκ» (η Pauline ηταν στην 2tone αλλα δεν θα κολλησουμε σ’αυτο τωρα): Πως μας ξεφυγαν (εμας της πατριαρχιας ντε) και τις αφησαμε να γινουν αστερια και δεν τις στειλαμε ζουπιτες στην κουζινα οπως λεει και η φιλη πιο πανω. Να θυμηθω να το θεσω ως θεμα στην επομενη συναντηση μας
Εγώ το είπα στην προηγούμενη συνάντηση: Αυτή η σιγουριά - στα όρια της αλαζονείας - θα μας φάει. Είμαστε και εμείς θύματα της πατριαρχίας μας, φοβάμαι...
«Αν δεν θέλεις να προκαλείς έναν βιαστή, μη φοράς ψηλά τακούνια για να μπορείς να τρέξεις και να ξεφύγεις πιο εύκολα αν παραστεί ανάγκη» είχε πει πριν από τέσσερα χρόνια στους Τάιμς του Λονδίνου. «Αν φοράς κάτι που δηλώνει "Έλα να με γ**ήσεις", καλύτερα να είσαι σβέλτη στα πόδια». Δυστυχώς και το τονίζω το δυστυχώς ισχύει πως ο βιαστής θα ειναι βιαστής ακόμα κι αν φοράς ράσο. Πόσο μάλλον όταν σύμφωνα με το οπισθοδρομικό μυαλό του τα θες και τα παθαίνεις. Ναι, οι γυναίκες χρειάζονται γρήγορα πόδια...και αλεξίσφαιρο και αγκάθια σαν το σκαντζόχοιρο στη "κακιά την ώρα".Το πρόβλημα είναι οταν ρίχνει το βάρος στις γυναίκες. Μπορούμε πλέον να δώσουμε κάτι καλύτερο στις γυναίκες απο συμβουλές αποφυγής. Τα επιχειρήματα της ανοίκουν σε έναν άλλο αιώνα.Ο κόσμος δεν ειναι αγγελικά πλασμένος, εκτός απ' το αναγνωρίσουμε πρέπει ομως να κάνουμε και κάτι για να τον αλλάξουμε. Και δεν θα αλλάξει κουνώντας το δάχτυλο στις γυναίκες. Αυτό συνέβαινε πάντα και δεν βλέπω βελτίωση. Το θέμα δεν είναι να κομπάζεις ως ξεχωριστή χιονονιφάδα τι καλά που τα κατάφερες. Μη δίνεις επιχειρήματα στον βιαστή. Όσον αφορά αυτο που ειπε με τις γυναίκες σε μπάντες νομιζω πως πλέον δεν ισχύει. Όταν ανοίγεις δρόμο είναι μοναχικά. Τώρα το μονοπάτι έχει γίνει λεωφόρος. Μη γκρινιάζεις. Ενθαρρύνε.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται είναι πως τότε για να ξεχωρίσεις έπρεπε να είσαι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Και εκείνη ήταν πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Το θέμα είναι να υπάρχει χώρος να αναπτυχθούν και οι υπόλοιπες λιγότερο επαναστατικές ίσως φωνές. Είναι πολύ ισοπεδωτικό το συμπέρασμα.Οι άντρες που τα καταφέρνουν (είτε είναι δάσκαλοι, είτε μουσικοί κλπ κλπ) δεν είναι όλοι διάνοιες ή εξαιρετικά εμπνευσμένοι και δυναμικοί, παρά ταύτα κανείς δεν τους έκλεισε το δρόμο. Ούτε τους είπε να πάνε στη κουζίνα τους.
…ναι μωρέ, εντάξει, σε κάποια θύματα επίσης είναι πιο εύκολη η σκέψη, ως διαχείριση τραύματος, να μην θεωρούν εαυτόν ως θύμα και να πουν ότι είχαν ένα "say" και "responsibility" πάνω στην κακοποίηση που υπέστησαν, γιατί τα κάνει ως άτομα να μην αισθάνονται έρμαια και ανίσχυρα και ευάλωτα και σκατά: psychology 101. Whatever rocks her boat, αλλά να μας πει η τύπα και γι' αυτά: https://ohiotoday.org/fall-2018/what-were-you-wearing/ Τόσο ρόουκ και ανατρεπτικές οι δηλώσεις όσο τότε που φορήγανε τσι σβάστικες τα βρετανικά πανκιά για να σοκάρουν την παλαιότερη γενιά: Bollocks (στα κάρβουνα με λεμονάκι).
{Αυτό όμως ήταν όλο το νόημα του να φτιάξεις ή να ενταχθείς σε μια μπάντα αν ήσουν κορίτσι. Το ότι κανείς δεν σε ενθάρρυνε! Το ότι έπρεπε να σκεφτείς "άντε γαμηθείτε, θα το κάνω μόνη μου!".} Αν είσαι γυναίκα όχι απλώς δεν σε ενθαρρύνουν αλλά σε αποθαρρύνουν από το να είσαι δημιουργική. Εδώ η Κρίσι Χάιντ προβάλει, δυστυχώς, το επιχείρημα της δυναμικής αντιφεμινίστριας.