Ο Ζορζ Σιμενόν δεν είχε καμία σχέση με τον επιθεωρητή Μαιγκρέ

Ο Ζορζ Σιμενόν δεν είχε καμία σχέση με τον επιθεωρητή Μαιγκρέ Facebook Twitter
Ο Ζορζ Σιμενόν
0

Ο Ζορζ Σιμενόν, δημιουργός του εγκρατούς ντετέκτιβ Ζιλ Μαιγκρέ, υπήρξε στη ζωή του ασυγκράτητος θηρευτής του σεξ, της φήμης και του χρήματος. Όταν πέθανε στις 4 Σεπτεμβρίου του 1989, είχε ήδη γράψει σχεδόν 200 μυθιστορήματα, πάνω από 150 νουβέλες, διάφορα απομνημονεύματα και αναρίθμητα διηγήματα. Η δαιμονική του παραγωγικότητα στο γράψιμο σε συνδυασμό με την τεράστια περιούσια που του απέφεραν οι πωλήσεις των βιβλίων του μπορούν να συγκριθούν σε μέγεθος με την ακόρεστη σεξουαλική του επιθυμία.

Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι είχε κοιμηθεί με 10.000 γυναίκες («ο στόχος της ατέλειωτης αναζήτησης μου», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά, «δεν είναι οι γυναίκες, αλλά η γυναίκα») ενώ σύμφωνα με τις μαρτυρίες απαιτούσε ερωτική συνεύρεση τουλάχιστον μια φορά τη μέρα όχι μόνο από την σύζυγο του, αλλά και από την γραμματέα και τις διάφορες ερωμένες του (που συχνά ανήκαν στο υπηρετικό προσωπικό του σπιτιού του). Το πού έβρισκε το χρόνο να γράψει τόσα βιβλία, αποτελεί ένα ερώτημα που αφορά την επιστήμη της ψυχανάλυσης (ο ίδιος άλλωστε είχε περιγράψει τον εαυτό, χωρίς την παραμικρή δόση ειρωνείας, ως «ψυχοπαθή»).

Εντυπωσιακό παραμένει επίσης το γεγονός ότι παρότι υπήρξε τόσο «πολυγραφότατος», σπανίως οι ιστορίες του φανερώνουν βιασύνη ή κούραση στο γράψιμο, ειδικά δε αν αναλογιστεί κανείς ότι, όπως είχε παραδεχτεί ο ίδιος, πολλές από αυτές τις είχε γράψει σχεδόν ή και τελείως μεθυσμένος.

Σήμερα, στην 30η επέτειο του θανάτου, ο Σιμενόν εξακολουθεί να διαβάζεται από ένα ευρύτατο κοινό σε όλο τον κόσμο. Παρότι ο ίδιος θεωρούσε τα 75 μυθιστορήματα με ήρωα τον επιθεωρητή Μαιγκρέ «παραλογοτεχνία», τα βιβλία αποτελούν λογοτεχνία πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Ο Σιμενόν όμως περιφρονούσε βαθιά το παρισινό φιλολογικό κατεστημένο και αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε «λογοτεχνία με κεφαλαίο Λ».

Ο Σιμενόν γεννήθηκε στη Λιέγη του Βελγίου το 1903 και όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, διέθετε μια «μεσοαστική ψυχή». Ο Μαιγκρέ είναι κι αυτός ένας αστός που βολοδέρνει τακτικά σ' έναν θαμπό υπόκοσμο, αντίθετα από τον δημιουργό του όμως, παραμένει υποταγμένος στο συζυγικό-οικογενειακό καθήκον, έστω και χωρίς παιδιά (η πολυαγαπημένη κόρη του Σιμενόν, Μαρί-Τζο, έδωσε τέλος στη ζωή της το 1978).

Ως νεαρός ρεπόρτερ στο Βέλγιο των αρχών της δεκαετίας του '20, ο Σιμενόν είχε υπογράψει διάφορα βιτριολικά, αντισημιτικά άρθρα που είχαν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Gazette de Liège. Αργότερα τα αποκήρυξε, αλλά μια υφή καχυποψίας απέναντι στους Εβραίους παρέμεινε στα γραπτά του («Οι Εβραίοι έχουν συνήθως ευαίσθητα πόδια», λέει στη γυναίκα του ο Μαιγκρέ στον 'Τρελό του Μπερζεράκ'. «Και είναι πολύ σφιχτοί με το χρήμα»). Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ο Σιμενόν αποσύρθηκε στην γαλλική εξοχή και όταν τελείωσε ο πόλεμος, φοβούμενος πιθανές κατηγορίες για συνεργασία με τους Ναζί, έφυγε για την Αμερική όπου παρέμεινε για μια δεκαετία περίπου.

Ο Ζορζ Σιμενόν δεν είχε καμία σχέση με τον επιθεωρητή Μαιγκρέ Facebook Twitter
Με τον Ζαν Γκαμπέν ως επιθεωρητή Μαιγκρέ στα γυρίσματα ττης ταινίας "Το κλειδί του μυστηρίου" το 1957.

Πριν επιστρέψει στην Ευρώπη, είχε ήδη εκδοθεί το 1951, το πιο «εξομολογητικό» βιβλίο στη σειρά των περιπετειών του επιθεωρητή, «Τα Απομνημονεύματα του Μαιγκρέ», μια πιραντελική σχεδόν άσκηση αναστροφής ρόλων, όπου ο Μαιγκρέ αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τις λογοτεχνικές «αδυναμίες» του δημιουργού του. ΄

Όπως γράφει ο Patrick Marnham στη συναρπαστική βιογραφία του Σιμενόν με τίτλο «Ο άνθρωπος που δεν ήταν ο Μαιγκρέ», ο διάσημος χαρακτήρας του επιθεωρητή με την εμβληματική πίπα ήταν βασισμένος στον πατέρα του συγγραφέα, Ντεζιρέ Σιμενόν, ο οποίος ήταν ασφαλιστής και πέθανε σε ηλικία 44 μόλις ετών.

Ο Ζορζ Σιμενόν πέθανε στα 86 του σ΄ ένα κάστρο 36 δωματίων έξω από τη Λοζάνη, ένα δαιδαλώδες μαυσωλείο στο οποίο ο Μαιγκρέ σίγουρα δεν θα ένιωθε άνετα. Ίσως δεν είναι τυχαίο τελικά το γεγονός ότι ο Σιμενόν διαβάζεται συχνά ως συγγραφέας βαριάς μοιρολατρικής προδιάθεσης που δεν επιτρέπει προοπτική στην ελπίδα. Βαδίζοντας προς το τέλος της ζωής του, είχε κατακτήσει όλες τις γυναίκες και όλα τα υλικά αγαθά που επιθυμούσε, ήταν όμως διαρκώς δύσθυμος και μελαγχολικός. Το château που διέμενε μόνος του είχε γίνει o τάφος του. Το μόνο που θα έμενε θα ήταν ο επιθεωρητής Μαιγκρέ και η πίπα του.

Με στοιχεία από το άρθρο του Ian Thomson, "If only Georges Simenon had been a bit more like Maigret" που δημοσιεύτηκε στο Spectator

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ