Ξεκινώντας από το προφανές, ότι δηλαδή οι δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα είναι διαχρονικά τραγικά χαμηλές, η παραπάνω έρευνα μυρίζει περισσότερο αντιπολίτευση παρά επιστήμη. Από ατάκες τύπου νεοφιλελέ λαίλαπα και κακοί ξένοι μέχρι την πονηρή και αβάσιμη υπόθεση ότι η ιδιωτική δαπάνη αυξήθηκε κατά την, και εξαιτίας της, κρίσης.Η συντριπτική πλεινότητα των χρημάτων που δαπανώνται στην ιδιωτική επαίδευση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια πάει είτε για την εκμάθηση ξένων γλωσσών (και υπολογιστών) είτε σε προετοιμασία για το πανεπιστήμιο. Τίποτα από τα δύο δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 30-40 χρόνια. Αμφότερα είναι εν πολλοίς λυμένα σε χώρες του εξωτερικού όπου τα παιδιά μαθαίνουν γλώσσες και υπολογιστές στο σχολείο. Στην Ελλάδα οι ξένες γλώσσες και η πληροφορική είναι η ώρα του παιδιού, με ευθύνη του υπουργείου και συνενοχή των διορισμένων εκπαιδευτικών οι οποίοι έχουν βολευτεί σε αυτόν το ρόλο. Το δεύτερο λύνεται με μείωση της ζήτησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή με προσφορά εναλλακτικών σε όποιον δε θέλει να σπουδάσει, aka τεχνική εκπαίδευση.Αλλά ΔΟΕ και ΟΛΜΕ μόνο αυξήσεις στους μισθούς τους ξέρουν να ζητάνε...