Πόσο απλουστευτικά αντιμετωπίζουν κάποιοι μια έκκληση να μη ρίχνουμε λάδι σε μια επικίνδυνη φωτιά! Πόσο απροσχημάτιστα παραποιείται αυτή η έκκληση!Μιλώντας για «αμέτρητες εκατόμβες αθώων» σαφώς καταδικάζω απερίφραστα τα τέρατα που τις προκάλεσαν. Το να προκαλούμε όμως εμείς τα τέρατα, σίγουρα δεν μας αθωώνει, ειδικά που θα έπρεπε να νιώθουμε τη φωλιά μας λερωμένη. Το να εξυβρίζουμε τον θεό μιας θρησκείας που αριθμεί πάνω από ενάμισι δισεκατομύριο πιστών, δεν θίγει μικρές ομάδες φανατισμένων. Προσβάλλει λαούς ολόκληρους και τα πιστεύω τους, λαούς που η Δύση καταδυνάστευσε με αποικιοκρατική λύσσα, με πολέμους ανελέητους, αιώνες τώρα μέχρι σήμερα, με εκατομμύρια νεκρούς, τραυματίες, εξαθλιωμένους πρόσφυγες... Φαίνεται όμως ότι σε κάποιους δεν αρκεί αυτό. Θέλουν και να βρίζουν τον θεό τους από πάνω, χωρίς την παραμικρή ενοχή, χωρίς το παραμικρό αίσθημα ευθύνης ότι μια τέτοια μισαλλοδοξία δεν είναι άλλο από μια πολιτισμική προέκταση αυτής της αποικιοκρατίας. Και το χειρότερο: οδηγεί σε νέες εκατόμβες αθώων προσφέροντας ένα «ιερό» επιχείρημα σε φανατισμένα, αιμοσταγή τέρατα, να αντιδρούν απάνθρωπα στον δικό μας φανατισμό μιας πολιτικής κορεκτίλας, φαινομενικά αναίμακτης. Γιατί πόσο αναίμακτη είναι στην ουσία της αυτή η φανατισμένη προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης; Πόσο αθώος μπορεί να είναι στις μέρες μας κάποιος που λέει: «Είμαι ελεύθερος να βρίζω τα ιερά και τα όσιά τους και θα το κάνω, ακόμα κι αν ξέρω ότι η δική μου ύβρις θα οξύνει τα πάθη και θα κοστίσει τη ζωή πολλών αθώων»; Έτσι μπαίνουμε κι εμείς, ακούσια συνήθως, στον φαύλο κύκλο της «αιμοβόρας λύσσας» που κινδυνεύει να μας οδηγήσει σε νέους μεσαίωνες.