"(…) Ή μαλλον ο άνθρωπος γνωρίζει την άνευ όρων αγάπη. Αυτό είναι κοσμογονία για ένα εγωκεντρικό ον όπως είναι ο άνθρωπος""Οπότε η συγκεκριμένη ατάκα που έχει ενοχοποιηθεί από τους ατέκνους, ανθρώπους που η εγωκεντρική φύση τους(...)"...Μα, και τα παιδιά νοούνται ως τα δημιουργήματά μας, η φυσική προέκταση του εαυτού μας, οι δικοί μας απόγονοι, οι "συνεχιστές" της "γραμμής" μας. Οι θυσίες που κάνουμε γι' αυτά είναι πολύ δύσκολες, αλλά ανατροφοδοτούν και αντανακλούν πάνω μας και πάνω στο εγώ μας. Φυσικά και έχει "εγωκεντρικά" στοιχεία αυτό, μπορεί και περισσότερα απ' το να είσαι childfree. Άλλοι κάνουν παιδιά από επιλογή, ενώ άλλοι δεν έχουν επιλογή στο να μην κάνουν παιδιά, άλλοι δεν θέλουν παιδιά εντελώς συνειδητά, και άλλοι, δυστυχώς, αδυνατούν, για διάφορους λόγους. Άλλοι μπορεί να βλέπουν ως παιδιά π.χ τα ανίψια τους και μπορεί και να είναι καλύτεροι από τους ίδιους τους γεννήτορες των παιδιών. Υπάρχουν πολλές-οί μάνες, πατέρες και τρίτοι άνθρωποι που έδωσαν την ζωή τους για τα παιδιά (τους), ενώ υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που τα έχουν στραγγαλίσει με τα ίδια τους τα χέρια, τα βιάζουν, τα πουλάνε, και σε πιο light version κάποιοι τα αποκληρώνουν ή τα θεωρούν «διαγραμμένα/ νεκρά» διότι δεν επιτελούν τον ρόλο που τους έχουν κόψει και ράψει οι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι που πήγαν και επιτέλεσαν ανθρωπιστικό έργο που έσωσε δεκάδες, εκατοντάδες ζωές με “αγάπη”, αλτρουισμό και αυταπάρνηση χωρίς να αφορά αυτό δικά τους παιδιά. Υπάρχουν άνθρωποι που «αγαπούν» υπέρμετρα την επιστήμη, άλλοι αγαπούν την τέχνη, άλλοι αγαπούν το θείο ...κάποιοι απ’ αυτούς τους ανθρώπους έκαναν παιδιά (ενώ κάποιοι άλλοι όχι) αλλά την «κοσμογονία» την βιώνουν μέσω της «απασχόλησής» τους, κι όχι, απαραίτητα, μέσω των παιδιών τους (είδα πρόσφατα την σειρά genius :-P)Το να λέμε ότι υπάρχει μία (1) και μοναδική υπέρμετρη σταθερά μίας (υποκειμενικής) έννοιας όπως η αγάπη (η οποία νομίζουμε ότι λειτουργεί solo, ως συναίσθημα, και μάλιστα «άνευ όρων»)...εμένα, προσωπικά, μου φαίνεται απλουστευτικό.Τέλος εξέλαβα την αίσθηση ότι κάποιοι θεωρούν πως μία ερώτηση, τύπου #4, θα μπορούσε να έχει διατυπωθεί -αποκλειστικά και μόνον- από άτομο άνευ παιδιών, κάτι που δεν νομίζω πως ισχύει. Άλλωστε δεν μιλάμε για περιπτώσεις γονέων που υποδέχονται στο σπίτι τους τα παιδιά τους μετά τον σωφρονισμό (πράγμα κατανοητό, όπως εξηγήθηκε, αλλά κάτι που φυσικά δεν το κάνουν όλοι οι γονείς: επίσης κατανοητό αν τους έχουν στερέψει τα αποθέματα υπομονής, καλής θέλησης, σχετικά εύρυθμης ψυχικής υγείας και πόρων), αναφερόμαστε και σε κάποιους γονείς που μπορεί να υπερασπίζονται -ακόμη και με ψευδορκίες- βιαστές, παιδεραστές, βίαιους κακοποιητές κ.λπ.: Αυτό -φυσικά- και δεν είναι αναμενόμενο να το κάνουν όλοι οι γονείς και δεν το κάνουν, το αντίθετο μάλιστα. ...Και, ναι, μπορεί και πάλι ως ένα βαθμό, να είναι κατανοητό το ότι ο γονιός θα προσπαθήσει να σώσει και τον χειρότερο άνθρωπο, που λέει ο λόγος, από τον όλεθρο (αν αυτό είναι το παιδί του), απ' την άλλη το να καταθέτει π.χ. πατέρας στο δικαστήριο: "είναι κρίμα το αγόρι μου να χάσει την ξεγνοιασιά (!) του και να φυλακιστεί για 20 λεπτά 'σεξουαλικής δραστηριότητας' " (υπόθεση Βrock Τurner), είναι άκρως προκλητικές και μπορούν να επιφέρουν την δίκαια οργή από κάθε κατεύθυνση, καθώς και: 1. Εύλογες απορίες για το τι ιδανικά έχουν δοθεί σ’ αυτόν τον νέο άνθρωπο, κατά την διαπαιδαγώγησή του και 2. Αν αυτές οι «πλάτες» θα μπορούσαν να κλείνουν το μάτι και να «δίδουν» άτυπα το πράσινο φως στον θύτη να επαναλάβει τις πράξεις του στο μέλλον.