#1. Τις περισσότερες φορές δεν έχει κάποιο νόημα η επιλογή, εάν υπάρχει εξ αρχής, πχ ρύζι ή μακαρόνια, παρά μόνο γούστου. Το φαγητό στα αεροπλάνα είναι κυρίως για να βάλεις κάτι στο στομάχι και να νικήσεις την ανία. Στο υψόμετρο που πετάνε δε, η γεύση αλλοιώνεται και όλα λίγο πολύ μοιάζουν τα ίδια. #4. Το πως θα εξυπηρετηθούν οι επιβάτες μπορεί να έχει πολλές παραμέτρους από τις οποίες θα εξαρτηθεί και δεν είναι σταθερές. Κάλλιστα ένα vegeterian γεύμα μπορεί να σερβιριστεί τελευταίο.#16. Το μόνο που επιβάλλεται να κάνουμε είναι να σηκωνόμαστε, έστω και με αφορμή την τουαλέτα και να περπατάμε. Είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για τη μέση, τις αρθρώσεις μας και για την κυκλοφορία του αίματος. Κάθε μιάμιση ώρα. #17. Πάρτε μαζί σας ένα βιβλίο. Εάν βασιστείτε στο κινητό ή στο τάμπλετ σας για να πνίξτε την ανία, όποια έξτρα μπαταρία και να κουβαλήσετε, μετά το μισό της διαδρομής θα τα παίξει και θα καταλήξετε να διαβάζετε το εταιρικό περιοδικό με τα ρολόγια και τα φουλάρια ή θα χαζεύετε την ταπετσαρία της καμπίνας, γιατί δεν αντέχετε να δείτε το Zoolander 2. #18. Ανταλάσσω τη θέα του παράθυρο με την ενόχληση των καροτσιών των αεροσυνοδών στον διάδρομο. Πρώτον, προτιμώ να σηκώνομαι από τη θέση ότι ώρα θέλω, ακόμη και αν με ενοχλούν οι από μέσα, και δεύτερον ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα κάτσει δίπλα σου. Εάν είναι μία υπέρβαρη κυρία πχ έχεις τη δυνατότητα να απλωθείς λίγο στον διάδρομο. Αν κάθεσαι στο παράθυρο με την υπέροχη θέα, έχεις γίνει σάντουιτς για 14 ώρες. Οι καλύτερες θέσεις -μακράν- είναι φυσικά αυτές μπροστά από τις εξόδους κινδύνου, όπου δεν υπάρχουν μπροστά σου καθίσματα και μπορείς να απλώσεις τα ταλαίπωρα πόδια σου. Μπορείς να τις κλείσεις, εάν κινηθείς εγκαίρως. #19. Δεν υπάρχουν ειδικοί. Είναι μία αυθαιρεσία του συντάκτη. Οι κραδασμοί, ναι είναι λιγότεροι στο κέντρο, αλλά όχι πάντα. Εξαρτάται από τη σχεδίαση του αεροσκαφους. Άλλες κατασκευάστριες εταιρείες προτιμούν να εκτονώνουν τον φόρτο στην άτρακτο και άλλες στα φτερά, οπότε οι μεσαίες θέσεις ταλαιπωρούνται περισσότερο. Άσε που έρχεται σε αντίφαση με την "υπέροχη θέα" που προσφέρει το παράθυρο. Αν είσαι πάνω στο φτερό, όχι μόνο δε βλέπεις τίποτε αλλά αν φοβάσαι να πετάς είναι πραγματικός εφιάλτης. Πέρα του ότι δεν βλέπεις κάτω και σε πιάνει κλειστοφοβία, υποβάλλεσαι στο οπτικό μαρτύριο του να βλέπεις την πτέρυγα να κουνιέται, να λυγίζει, να ανοίγει σε κομμάτια, την κανονική της δουλειά δηλαδή, αλλά γιατί να το βλέπεις εσύ που φοβάσαι;#20. Ακριβώς το αντίθετο. Εάν κάνετε μια νον-στοπ πτήση των 18 ωρών με κλειστά παπούτσια, θα πρέπει να σας βγάλουν με αναπηρικό καροτσάκι από την καμπίνα, γιατί το αίμα θα έχει πρήξει τόσο τα εγκλωβισμένα σας πόδια που δε θα μπορείτε να κάνετε ούτε ένα βήμα. Άσε που αν είστε ηλικιωμένος αυξάνει τον κίνδυνο θρόμβωσης. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να πάρετε μαζί σας ένα ζευγάρι καινούργιες χοντρές κάλτσες και ένα ζευγάρι παπούτσια που έχετε τσεκάρει ότι δεν μυρίζει και να περάσετε το μεγαλύτερο μέρος της πτήσεις με τις κάλτσες. Σε περίπτωση κινδύνου όλα θα συμβούν τόσο γρήγορα, που αν δε φοράτε τα παπούτσια σας δε θα προλάβετε ούτε θα έχετε την ψυχραιμία -μάλλον- να τα βάλετε, και αν έχετε χαλαρώσει λίγο για άνεση τα κορδόνια του κλειστού παπουτσιού σας, αυτά με την πρόσκρουση θα εκτοξευθούν 30 μέτρα μακριά από τα πόδια σας. Μερικές φορές πάντως, είναι καλύτερο να μη φοράτε παπούτσια σε μία εκκένωση του αεροπλάνου. Άλλωστε αν είναι να φοράτε κλειστά παπούτσια 20 ώρες για να μπορέσετε να γλυτώσετε σε μία έκτακτη ανάγκη που έχει λιγότερες πιθανότητες να σας συμβεί από το να σας χτυπήσει κεραυνός ενώ πάτε στο περίπτερο, καλύτερα να μην πετάξετε καθόλου.Αυτά. Κατά τα άλλα, πολύ έγκυρο το άρθρο του Bussines Insider.
