Ορισμένες παρατηρήσεις για τις 4 προτάσεις :1) Η 1η πρόταση λίαν προβληματική. Δεν είναι δυνατόν με την 1η παράγραφο του άρθρου 12 μόνο ("1. Άλλες διατάξεις νόμων που αφορούν συζύγους εφαρμόζονται αναλόγως και στα μέρη του συμφώνου, εφόσον δεν υπάρχει διαφορετική ειδική ρύθμιση στον παρόντα ή άλλο νόμο") δηλαδή με ένα τόσο γενικό κείμενο 2 γραμμών να ρυθμιστούν ανάλογα οι εκατοντάδες διατάξεις των εργατικών/ασφαλιστικών που προβλέπουν τα δικαιώματα των συζύγων. Η εξειδίκευση είναι απαραίτητη, δεν υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει αυτό χωρίς ειδικές διατάξεις. Είναι σύνηθες φαινόμενο στην νομοθεσία, ο νόμος να θέτει μια γενική αρχή (εδώ "εξίσωση") και να αναθέτει στην συνέχεια την ρύθμιση των λεπτομερειών με Προεδρικά Διατάγματα ή Υπουργικές Αποφάσεις. Η υπουργική απόφαση που θα βγει, προκειμένου να είναι σύννομη, θα πρέπει να σέβεται την επιταγή και το πνεύμα του νόμου για εξίσωση δικαιωμάτων.2) Η 2η πρόταση λογική στο πνεύμα της αλλά άσχετη με το σύμφωνο συμβίωσης. Πράγματι, τίθεται ζήτημα γιατί πρέπει να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά την παρά φύση ασέλγεια ειδικά των ανδρών. Όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με το σύμφωνο συμβίωσης, γιατί το άρθρο 347 ΠΚ, ρυθμίζει περιπτώσεις ασέλγειας παρά φύση με κατάχρηση σχέσης εξάρτησης σε υπηρεσία ή με πρόσωπα ανήλικα κάτω των 17 ετών. Εφόσον το σύμφωνο συμβίωσης προϋποθέτει ελεύθερη βούληση και των δυο μερών και πλήρη ικανότητα για δικαιοπραξία (που την αποκτάς στα 18), τότε η κατάργηση του 347 ΠΚ δεν επηρεάζει, ούτε σχετίζεται με το σύμφωνο συμβίωσης εξ ορισμού.3. Παραβλέπω την γελοιότητα του όρου της "παιδοθεσίας" και για την ουσία λέω ότι αυτή η πρόταση, όσο και η επόμενη, μπορούν να ευδοκιμήσουν μόνο εφόσον προβλεφθεί δυνατότητα υιοθεσίας σε ομόφυλα ζευγάρια. Αν δεν έχει νομοθετηθεί αυτό, τότε είναι αδύνατο να περάσουν οι προτάσεις 3 και 4 στο σύμφωνο συμβίωσης, γιατί θα πρόσφερε την δυνατότητα καταστρατήγησης του νόμου περί υιοθεσίας.Ο νόμος, αυτή τη στιγμή, λέει ότι δεν είναι δυνατόν να υιοθετηθεί κανείς από περισσότερα από ένα πρόσωπα, εκτός αν αυτοί είναι σύζυγοι. Και επειδή σύζυγοι μπορούν να γίνουν προσωρινά μόνο άτομα του αντίθετου φύλου, ένα ομόφυλο ζευγάρι δεν μπορεί να υιοθετήσει.Αν ο νόμος για το σύμφωνο συμβίωσης προέβλεπε ότι σε περίπτωση υιοθεσίας κατά τη διάρκεια του συμφώνου δημιουργείται γονική μέριμνα (όπως ζητείται με το 3), τότε θα είχαμε το παράδοξο να μην μπορεί μεν να αιτηθεί υιοθεσία ένα ομόφυλο ζευγάρι, αλλά αν υιοθετήσει ο ένας από τους δυο ο άλλος αυτομάτως να αποκτά γονική μέριμνα !4. Ανάλογα και εδώ. Οι γονείς ενός τέκνου είναι κατ' αρχήν οι φυσικοί γονείς. Ένας άνθρωπος θεωρείται ως φυσικό πρόσωπο από τη στιγμή της γέννησής του. Για να υπάρξει γέννηση, απαιτούνται φυσικοί γονείς (τουλάχιστον οι γαμέτες τους), που μπορούν να είναι μόνο άνδρας-γυναίκα. Μόνο σε περίπτωση υιοθεσίας, ως γονέας θεωρείται κάποιο πρόσωπο που δεν είναι φυσικός γονέας.Το τεκμήριο της πατρότητας, που υπάρχει και στον Αστικό Κώδικα, υπάρχει για να διευκολύνει την διαπίστωση του ποιος είναι ΦΥΣΙΚΟΣ πατέρας του τέκνου (για την μητέρα προφανώς δεν υπάρχει αμφιβολία). Αντικατάσταση του τεκμηρίου πατρότητας με τεκμήριο "γονεϊκότητας" θα σήμαινε και πάλι ανατροπή των διατάξεων περί υιοθεσίας, αφού και πάλι η γέννηση ενός τέκνου εντός συμφώνου θα ισοδυναμούσε με de facto υιοθεσία του τέκνου από τον άλλο, ομόφυλο γονέα, υιοθεσία που δεν του επιτρέπεται.Επομένως για να επέλθουν οι αλλαγές 3,4 που προτείνονται θα πρέπει πρώτα να αλλάξει ο νόμος για τις υιοθεσίες. Και αυτό δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένη να το κάνει η κυβέρνηση (άλλωστε δεν νομίζω ότι το είχε υποσχεθεί, είχε υποσχεθεί "να το κοιτάξει" από όσο ξέρω)
