Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
0

 

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Τα βράχια στο Καλαμίτσι. Φωτο: Β.Μ

Την εβδομάδα που ήμουν στην Κίμωλο πέθαναν δυο άνθρωποι. Γέροι. Το νέο του θανάτου τους σαν αόρατο ντόμινο έπεσε σε όλο το Χωριό. Και πάνω μας. «Δεν μπορείτε να φάτε εδώ», μας είπαν στην ταβέρνα με το ωραίο μπαλκόνι που είχαμε φάει την προηγούμενη μέρα, «είναι όλο κλειστό για τον νεκρό». Τα τραπέζια είχαν μπει στην σειρά δίπλα-δίπλα, σαν να αρραβωνιαζόταν ο Χάρος.

Στη δεύτερη γυρίζαμε με τα πόδια από το πρωινό μπάνιο στο Ρέμα. Βρεθήκαμε φορώντας μαγιό μπλεγμένοι με το μαυροντυμένο πλήθος που έβγαινε από το νεκροταφείο. Είχε πεθάνει ο Χαράλαμπος. Μάθαμε πως τον λένε όταν μια μαυροντυμένη γυναίκα έκλαιγε για αυτόν σε ένα σοκάκι λέγοντας το νέο στη γειτόνισσα. Έτσι είναι εδώ. Ο θάνατός σου είναι πρώτη είδηση για μια ημέρα. Μετά η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

«Ποιος είναι ο επόμενος για τόπο χλοερό;» έλεγε γελώντας ένας ογδοντάχρονος το βραδάκι σε έναν φίλο του συζητώντας για τους δυο θανάτους. To πρωί ο οδηγός του μοναδικού λεωφορείου φρενάρει στο τσακ λίγο πριν συγκρουστεί με ένα IX και αντί να γίνει καυγάς του λέει «Δημητράκη, θα γινόμασταν χαλκομανία», τον χαιρετά και φεύγει. Και καθώς φωτογραφίζουμε το μοναδικό κίτρινο σπίτι του νησιού ο ιδιοκτήτης δηλώνει: «Το είχα μπλε όπως οι άλλοι και μια μέρα λέω δεν του πάει και το έβαψα κίτρινο. Του πάει;». Το χιούμορ είναι στο αίμα των κατοίκων. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Είναι το νούμερο ένα καύσιμο στον μηχανισμό της επιβίωσης εδώ, που ο ένας κυριολεκτικά πέφτει πάνω στον άλλον.

Μια ογδοντάχρονη γυναίκα στην αγκαλιά ενός πενηντάχρονου άντρα: «Του χρόνου πάλι» της λέει. Εκείνη δεν κλαίει. Του χαϊδεύει την πλάτη με το ένα της χέρι και με το άλλο τα μαλλιά του γιου του. «Να πάτε σαν τα πουλιά».

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Στο δρόμο για το Ρέμα. Φωτο: Β.Μ
Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Καλαμίτσι. Φωτο: Β.Μ

Εκτός από τους μόνιμους κατοίκους το νησί αυτές τις μέρες είναι γεμάτο παιδιά. Οικογένειες επιστρέφουν στον παππού και τη γιαγιά. Όχι, δεν έχει αλλάξει η παιδική ηλικία τόσο δραματικά όσο πιστεύουμε οι ενήλικες. Τα δεκάχρονα βουλιάζουν στο γαλάζιο φως των τάμπλετ αλλά μετά από λίγο ανεβαίνουν στα ποδήλατα και κάνουν κόντρες στα σοκάκια, δημιουργούν ομάδες και τσακώνονται όπως παλιά («Τι είπες για τον Πειραιά, ρε;»), πέφτουν, χτυπάνε και ξανασηκώνονται. Τα πιο μικρά, όταν η μπαταρία τους εξαντληθεί, γέρνουν στην αγκαλιά των γονιών τους. Τα μεταφέρουν «νεκρά» από τα τραπέζια του Stavento στο σπίτι. 

Ένα ξανθό ηλιοκαμένο hi-tech εξάχρονο υπενθυμίζει στον πατέρα της κοιμισμένης φίλης της: «Αύριο πάλι». Η φωνή του μπλέκεται με μια γλυκερή διασκευή σε ένα κομμάτι της Lady Gaga.

Ο χρόνος εδώ δεν σταματά όπως συχνά διαβάζεις στους τουριστικούς οδηγούς. Ο χρόνος κυριαρχεί πάνω από όλους και από όλα. Κάθε λεπτό μετράει. Σου το υπενθυμίζει η καμπάνα. Ένας χτύπος κάθε μισή ώρα. Ένας χτύπος για κάθε ώρα. Τα μεσάνυχτα «προσδοκάς Ανάσταση Νεκρών». Αλλά μάλλον έχεις πιει.

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Τα εντυπωσιακά βράχια των Ελληνικών. Φωτο: Β.Μ

Η Κίμωλος είναι για βιβλιόφιλους που διαβάζουν «τα βιβλία που δεν πρέπει να πάρετε ποτέ στην παραλία». Η Κίμωλος είναι για γυμνιστές (Δέκας). Η Κίμωλος είναι για φοιτητοφρικιά που πάνε παντού με τα πόδια και σκέφτονται ακόμα και τα δυο ευρώ, «αλλά δεν γμτ ρε μλκ, ας το πάρουμε το λεωφορείο». Η Κίμωλος είναι για τις εικοσάχρονες που φοιτούν «στη σχολή» αλλά και για εκείνες που φοιτούν στην Δραματική και καπνίζουν τα στριφτά τους τσιγάρα σαν να κουβαλούν όλη τη ματαιότητα του κόσμου πάνω τους. Η Κίμωλος είναι για όλους αλλά δεν ανήκει σε κανέναν μας: Ανήκει στα άλογά της.

Τα παρατηρώ από απόσταση. Γιατί να είναι σύμβολο της ελευθερίας και όχι της μοναξιάς; Τι παραπάνω έχουν οι λύκοι από αυτά; Ήσυχα και αυτάρκη μέσα στο άνυδρο τοπίο, στέκονται περήφανα και σε κοιτούν με τα άκακα μάτια τους.

Η Κίμωλος ανήκει στις πέτρες της. Το μικρό νησί έχει παρελθόν πολλών χιλιάδων χρόνων. Ευρήματα αποδεικνύουν ότι η ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα στο νησί ξεκινά από τους προϊστορικούς χρόνους, την Ύστερη Νεολιθική Περίοδο. Αποφασίζουμε ένα πρωινό να πάρουμε μια γεύση από την ιστορία της με την επίσκεψή μας στο αρχαιολογικό μουσείο. Στα πρώτα δύο λεπτά που βρισκόμαστε μέσα γίνεται διακοπή ρεύματος. Η κοπέλα που μας άνοιξε τηλεφωνεί στη μάνα της. Μας ανακοινώνει: «Έχει όλο το νησί». Συνεχίζουμε να ρίχνουμε το φως των κινητών μας τηλεφώνων πάνω στα αγγεία και εκείνη ανοίγει για λίγα λεπτά το παντζούρι για να δούμε καλύτερα. Το φως λούζει το ακέφαλο γυναικείο άγαλμα του 2ου αιώνα π.Χ. Καθώς φεύγουμε απογοητευμένοι που δεν μπορεί να γίνει η προβολή της ταινίας με την ιστορία του νησιού, βλέπουμε μια Γαλλίδα να ανεβαίνει υποβασταζόμενη τα σκαλιά που οδηγούν στην πόρτα του μουσείου. Η κοπέλα στρέφει πανικόβλητη το κεφάλι σε μια φίλη της: «Τι θα πούμε τώρα στη γιαγιά;» αναρωτιέται.

Καθώς με το πιρούνι εξερευνώ για ακόμα μια φορά τα σωθικά ενός τοματοκεφτέ στο Καλαμίτσι, σκέφτομαι ότι όλα όσα θα μπορούσε να πει κάποιος για το νησί χωράνε εδώ. Η λιαστή τομάτα, η πιπεριά, η ελιά, τα μυρωδικά. Τίποτα περιττό. Οι κάτοικοί του έχουν αντιληφθεί την ουσία της ζωής. Αυτό που γράφουν πολλοί αλλά λίγοι έχουν τα κότσια να το ζήσουν στην πράξη: Η μαγεία της ζωής βρίσκεται στα απλά πράγματα και σε τίποτα περιττό.

Φεύγουμε. Ανάμεσα σε Έλληνες και Γάλλους τουρίστες, άνθρωποι ξενιτεμένοι για δεκαετίες από το νησί αποχαιρετούν τους δικούς τους μετά από μερικές μέρες διακοπών. Παρατηρώ μια ογδοντάχρονη γυναίκα στην αγκαλιά ενός πενηντάχρονου άντρα. «Του χρόνου πάλι» της λέει. Εκείνη δεν κλαίει. Του χαϊδεύει την πλάτη με το ένα της χέρι και με το άλλο τα μαλλιά του γιου του. «Να πάτε σαν τα πουλιά» του λέει και εκείνος την φιλάει.

Είναι μια δυνατή σκηνή πραγματικής ζωής που μπορώ μόνο να την παρατηρώ. Για να την κατανοήσεις στο μέγεθός της πρέπει να έχεις βιώσει την ξενιτιά.

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Στην παιδική χαρά. Φωτο: Β.Μ
Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Κάκτοι παντού. Φωτο: Β.Μ
Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η εικόνα που κυκλοφορεί για τα χωριά ως απομονωμένες κοινότητες κάπου στην Άγρια Δύση δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα».

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Χριστίνα βρήκε το χωριό των ονείρων της, με έναν τρόπο που θα ζήλευε κι ο Κοέλιο

Όλο το σύμπαν συνωμότησε, ώστε η Χριστίνα Πιλαβίδου και ο σύζυγός της, σε μια παρόρμηση της στιγμής, να αφήσουν την Αθήνα για το Αργυροχώρι Φθιώτιδας. Σήμερα μεγαλώνουν τα τρία τους παιδιά με τρόπο όσο το δυνατόν πιο αυτάρκη και καταρρίπτουν όλα τα κλισέ για την επαρχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Σπάρτη

Ταξίδια / 48 ώρες στη Σπάρτη

Στη Λακωνική πρωτεύουσα με το νεοκλασικό παρελθόν, ξεκινάμε τη βόλτα μας από το δημοφιλές άγαλμα του Λεωνίδα, επισκεπτόμαστε το Αρχαιολογικό Μουσείο Σπάρτης, ενώ εξορμούμε και στην ξακουστή καστροπολιτεία του Μυστρά και το πανέμορφο κεφαλοχώρι Γεράκι.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«H απόφαση να επιστρέψω στον Τυρό με έφερε πιο κοντά σε ό,τι έχει πραγματική αξία για μένα, μου έδωσε ελπίδα πως κάτι μικρό μπορεί να έχει μεγάλο αποτύπωμα, όταν γίνεται με αγάπη και συνέπεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Ελισάβετ υφαίνει τα υφαντά της στον Τυρό Αρκαδίας

Η Ελισάβετ Ροδοπούλου επέστρεψε από το εξωτερικό στο χωριό της για να ασχοληθεί με μια τέχνη που χάνεται: την παραδοσιακή τσακώνικη υφαντική. Η σκέψη της πηγαίνει συχνά στη γιαγιά της, που ξεκίνησε να υφαίνει στον αργαλειό μόλις στα εννιά της χρόνια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στην Καστοριά

Ταξίδια / 48 ώρες στην Καστοριά

Με ορμητήριο τη διάσημη λίμνη της Καστοριάς, θαυμάζουμε τις βυζαντινές εκκλησίες και τα αρχοντικά της που μοιάζουν ανεξάντλητα και ανακαλύπτουμε μια άγνωστη Ελλάδα στον νεολιθικό οικισμό του Δισπηλιού και τα εγκαταλελειμμένα χωριά Κορέστεια.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ/ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Γειτονιές της Ελλάδας / «Κολωνάκια και καφετέριες θα βρεις παντού. Mια καλή ζωή όχι»

Μετά από μια κοσμοπολίτικη ζωή, ο Φίλιππος Παπαδημητρίου αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αγριλίτσα Αργολίδας και να συστήσει την πρωτοβουλία «Ανασυγκρότηση των Κοιλάδων Δυτικής Αργολίδας», που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ερημοποίηση των χωριών της περιοχής. Πιστεύει σαφώς πως το μέλλον μας είναι η αποκέντρωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Η 28χρονη Φωτεινή Γάλλου εκδίδει την εφημερίδα «Τα Χωριάτικα» στον παραδοσιακό οικισμό της Πρώτης Σερρών, όχι για να καλύψει ένα κενό στην αγορά αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις. Απολαμβάνει τη ζωή στο χωριό και δεν τη βρίσκει ούτε πισωγύρισμα ούτε αποτυχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιώργος Καπουτζίδης: «Στη Νέα Ζηλανδία είδα πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους»  «Στη Νέα Ζηλανδία είσαι πάρα μα πάρα πολύ μακριά από οτιδήποτε» Ο Γιώργος Καπουτζίδης θα μπορούσε να ζήσει για πάντα στη Νέα Ζηλανδία

Γιώργος Καπουτζίδης / «Στη Νέα Ζηλανδία δεν εκνευρίζονται, δεν κορνάρουν»

O γνωστός σεναριογράφος και ηθοποιός ταξίδεψε ως την άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσει από κοντά μια χώρα που, πέρα από την επιβλητική της φύση, φαίνεται να έχει επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Και με το που προσγειώθηκε, τον υποδέχτηκε… μία Καρυάτιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Για 15 χρόνια, ο Ανδρέας Γεωργίου πηγαινοερχόταν στη δουλειά του, από ένα χωριό της Κορινθίας ως το κέντρο της Αθήνας. Η απόφαση να μετακομίσει σε ένα χωριό της Ζακύνθου δεν ήταν εύκολη. Μια φράση της κόρης του όμως τον έπεισε κι έτσι τώρα πια ζει σε ένα μέρος με ατελείωτους ελαιώνες και μεγάλη αγάπη για την ποίηση και το παραδοσιακό τραγούδι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Ταξίδια / Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Οι διαδρομές ανάμεσα σε επιβλητικά μοναστήρια και σκήτες, όπως και η φροντίδα για την προστασία τους, ενώνουν ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο: έναν Αυστραλό δικαστή, έναν Βέλγο τραπεζικό, έναν ψυχίατρο από το Ομάν, έναν Άγγλο εκδότη και έναν Έλληνα μηχανικό αεροσκαφών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Οι επαρχίες μας / «Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Η Δέσποινα Τζιουβάρα άφησε την Αθήνα για τον Βουτσαρά, ένα από τα Κουρεντοχώρια, και ευελπιστεί να βοηθήσει την περιοχή να περάσει σε μια νέα εποχή μετά την απότομη ερήμωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Δεμάτι κάλεσμα

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η καθημερινότητα δεν είναι σχεδόν ποτέ ίδια στο βουνό»

Ο Βασίλης Νάκκας, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΚοινΣΕπ «Τα Ψηλά Βουνά», απευθύνει πρόσκληση σε όσους θέλουν να ζήσουν και να εργαστούν στο Δεμάτι Ζαγορίου, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη των ορεινών κοινοτήτων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τρεις φίλοι από την Αθήνα δημιούργησαν μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία, έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία

Γειτονιές της Ελλάδας / «Είναι ωραίο να μη γυρίζουν όλα γύρω από τα λεφτά»

Τρεις Αθηναίοι δημιούργησαν το Yamochori, μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία – έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση, οργανώνοντας δράσεις και αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Λάρισα

Ταξίδια / 48 ώρες στη Λάρισα

Από τα αρχαία θέατρα που κρύβονται στο κέντρο της, μέχρι το καλλιτεχνικό χωριό της που ζωντανεύει κάτω από τον ήλιο, η πόλη αυτή δεν είναι απλώς μια ενδιάμεση στάση προς τη Θεσσαλονίκη, αλλά προσφέρει πολλά μαζί με το τσίπουρο Τυρνάβου και τον χαλβά Φαρσάλων.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«Οι άνθρωποι του χωριού είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Επέλεξα να ζήσω ανάμεσά τους και όχι σε παλάτια. Κοντά τους όμως νιώθω βασιλιάς».

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ζώντας κοντά στους ανθρώπους του χωριού νιώθω βασιλιάς»

Ο Νίκος Πατερέκας μετακόμισε ξαφνικά στη Νέα Αβόρανη, έγινε αγρότης και, αν και κάποια αγαπημένα του πρόσωπα μπορεί να μην τον στήριξαν σε αυτή την απόφαση, πορεύεται με οδηγό την υπόσχεση που έδωσε όταν έχασε τους παππούδες του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ