Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
0

 

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Τα βράχια στο Καλαμίτσι. Φωτο: Β.Μ

Την εβδομάδα που ήμουν στην Κίμωλο πέθαναν δυο άνθρωποι. Γέροι. Το νέο του θανάτου τους σαν αόρατο ντόμινο έπεσε σε όλο το Χωριό. Και πάνω μας. «Δεν μπορείτε να φάτε εδώ», μας είπαν στην ταβέρνα με το ωραίο μπαλκόνι που είχαμε φάει την προηγούμενη μέρα, «είναι όλο κλειστό για τον νεκρό». Τα τραπέζια είχαν μπει στην σειρά δίπλα-δίπλα, σαν να αρραβωνιαζόταν ο Χάρος.

Στη δεύτερη γυρίζαμε με τα πόδια από το πρωινό μπάνιο στο Ρέμα. Βρεθήκαμε φορώντας μαγιό μπλεγμένοι με το μαυροντυμένο πλήθος που έβγαινε από το νεκροταφείο. Είχε πεθάνει ο Χαράλαμπος. Μάθαμε πως τον λένε όταν μια μαυροντυμένη γυναίκα έκλαιγε για αυτόν σε ένα σοκάκι λέγοντας το νέο στη γειτόνισσα. Έτσι είναι εδώ. Ο θάνατός σου είναι πρώτη είδηση για μια ημέρα. Μετά η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

«Ποιος είναι ο επόμενος για τόπο χλοερό;» έλεγε γελώντας ένας ογδοντάχρονος το βραδάκι σε έναν φίλο του συζητώντας για τους δυο θανάτους. To πρωί ο οδηγός του μοναδικού λεωφορείου φρενάρει στο τσακ λίγο πριν συγκρουστεί με ένα IX και αντί να γίνει καυγάς του λέει «Δημητράκη, θα γινόμασταν χαλκομανία», τον χαιρετά και φεύγει. Και καθώς φωτογραφίζουμε το μοναδικό κίτρινο σπίτι του νησιού ο ιδιοκτήτης δηλώνει: «Το είχα μπλε όπως οι άλλοι και μια μέρα λέω δεν του πάει και το έβαψα κίτρινο. Του πάει;». Το χιούμορ είναι στο αίμα των κατοίκων. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Είναι το νούμερο ένα καύσιμο στον μηχανισμό της επιβίωσης εδώ, που ο ένας κυριολεκτικά πέφτει πάνω στον άλλον.

Μια ογδοντάχρονη γυναίκα στην αγκαλιά ενός πενηντάχρονου άντρα: «Του χρόνου πάλι» της λέει. Εκείνη δεν κλαίει. Του χαϊδεύει την πλάτη με το ένα της χέρι και με το άλλο τα μαλλιά του γιου του. «Να πάτε σαν τα πουλιά».

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Στο δρόμο για το Ρέμα. Φωτο: Β.Μ
Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Καλαμίτσι. Φωτο: Β.Μ

Εκτός από τους μόνιμους κατοίκους το νησί αυτές τις μέρες είναι γεμάτο παιδιά. Οικογένειες επιστρέφουν στον παππού και τη γιαγιά. Όχι, δεν έχει αλλάξει η παιδική ηλικία τόσο δραματικά όσο πιστεύουμε οι ενήλικες. Τα δεκάχρονα βουλιάζουν στο γαλάζιο φως των τάμπλετ αλλά μετά από λίγο ανεβαίνουν στα ποδήλατα και κάνουν κόντρες στα σοκάκια, δημιουργούν ομάδες και τσακώνονται όπως παλιά («Τι είπες για τον Πειραιά, ρε;»), πέφτουν, χτυπάνε και ξανασηκώνονται. Τα πιο μικρά, όταν η μπαταρία τους εξαντληθεί, γέρνουν στην αγκαλιά των γονιών τους. Τα μεταφέρουν «νεκρά» από τα τραπέζια του Stavento στο σπίτι. 

Ένα ξανθό ηλιοκαμένο hi-tech εξάχρονο υπενθυμίζει στον πατέρα της κοιμισμένης φίλης της: «Αύριο πάλι». Η φωνή του μπλέκεται με μια γλυκερή διασκευή σε ένα κομμάτι της Lady Gaga.

Ο χρόνος εδώ δεν σταματά όπως συχνά διαβάζεις στους τουριστικούς οδηγούς. Ο χρόνος κυριαρχεί πάνω από όλους και από όλα. Κάθε λεπτό μετράει. Σου το υπενθυμίζει η καμπάνα. Ένας χτύπος κάθε μισή ώρα. Ένας χτύπος για κάθε ώρα. Τα μεσάνυχτα «προσδοκάς Ανάσταση Νεκρών». Αλλά μάλλον έχεις πιει.

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Τα εντυπωσιακά βράχια των Ελληνικών. Φωτο: Β.Μ

Η Κίμωλος είναι για βιβλιόφιλους που διαβάζουν «τα βιβλία που δεν πρέπει να πάρετε ποτέ στην παραλία». Η Κίμωλος είναι για γυμνιστές (Δέκας). Η Κίμωλος είναι για φοιτητοφρικιά που πάνε παντού με τα πόδια και σκέφτονται ακόμα και τα δυο ευρώ, «αλλά δεν γμτ ρε μλκ, ας το πάρουμε το λεωφορείο». Η Κίμωλος είναι για τις εικοσάχρονες που φοιτούν «στη σχολή» αλλά και για εκείνες που φοιτούν στην Δραματική και καπνίζουν τα στριφτά τους τσιγάρα σαν να κουβαλούν όλη τη ματαιότητα του κόσμου πάνω τους. Η Κίμωλος είναι για όλους αλλά δεν ανήκει σε κανέναν μας: Ανήκει στα άλογά της.

Τα παρατηρώ από απόσταση. Γιατί να είναι σύμβολο της ελευθερίας και όχι της μοναξιάς; Τι παραπάνω έχουν οι λύκοι από αυτά; Ήσυχα και αυτάρκη μέσα στο άνυδρο τοπίο, στέκονται περήφανα και σε κοιτούν με τα άκακα μάτια τους.

Η Κίμωλος ανήκει στις πέτρες της. Το μικρό νησί έχει παρελθόν πολλών χιλιάδων χρόνων. Ευρήματα αποδεικνύουν ότι η ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα στο νησί ξεκινά από τους προϊστορικούς χρόνους, την Ύστερη Νεολιθική Περίοδο. Αποφασίζουμε ένα πρωινό να πάρουμε μια γεύση από την ιστορία της με την επίσκεψή μας στο αρχαιολογικό μουσείο. Στα πρώτα δύο λεπτά που βρισκόμαστε μέσα γίνεται διακοπή ρεύματος. Η κοπέλα που μας άνοιξε τηλεφωνεί στη μάνα της. Μας ανακοινώνει: «Έχει όλο το νησί». Συνεχίζουμε να ρίχνουμε το φως των κινητών μας τηλεφώνων πάνω στα αγγεία και εκείνη ανοίγει για λίγα λεπτά το παντζούρι για να δούμε καλύτερα. Το φως λούζει το ακέφαλο γυναικείο άγαλμα του 2ου αιώνα π.Χ. Καθώς φεύγουμε απογοητευμένοι που δεν μπορεί να γίνει η προβολή της ταινίας με την ιστορία του νησιού, βλέπουμε μια Γαλλίδα να ανεβαίνει υποβασταζόμενη τα σκαλιά που οδηγούν στην πόρτα του μουσείου. Η κοπέλα στρέφει πανικόβλητη το κεφάλι σε μια φίλη της: «Τι θα πούμε τώρα στη γιαγιά;» αναρωτιέται.

Καθώς με το πιρούνι εξερευνώ για ακόμα μια φορά τα σωθικά ενός τοματοκεφτέ στο Καλαμίτσι, σκέφτομαι ότι όλα όσα θα μπορούσε να πει κάποιος για το νησί χωράνε εδώ. Η λιαστή τομάτα, η πιπεριά, η ελιά, τα μυρωδικά. Τίποτα περιττό. Οι κάτοικοί του έχουν αντιληφθεί την ουσία της ζωής. Αυτό που γράφουν πολλοί αλλά λίγοι έχουν τα κότσια να το ζήσουν στην πράξη: Η μαγεία της ζωής βρίσκεται στα απλά πράγματα και σε τίποτα περιττό.

Φεύγουμε. Ανάμεσα σε Έλληνες και Γάλλους τουρίστες, άνθρωποι ξενιτεμένοι για δεκαετίες από το νησί αποχαιρετούν τους δικούς τους μετά από μερικές μέρες διακοπών. Παρατηρώ μια ογδοντάχρονη γυναίκα στην αγκαλιά ενός πενηντάχρονου άντρα. «Του χρόνου πάλι» της λέει. Εκείνη δεν κλαίει. Του χαϊδεύει την πλάτη με το ένα της χέρι και με το άλλο τα μαλλιά του γιου του. «Να πάτε σαν τα πουλιά» του λέει και εκείνος την φιλάει.

Είναι μια δυνατή σκηνή πραγματικής ζωής που μπορώ μόνο να την παρατηρώ. Για να την κατανοήσεις στο μέγεθός της πρέπει να έχεις βιώσει την ξενιτιά.

Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Στην παιδική χαρά. Φωτο: Β.Μ
Στην Κίμωλο ο χρόνος δεν σταματά, αλλά κυριαρχεί πάνω από όλους και όλα Facebook Twitter
Κάκτοι παντού. Φωτο: Β.Μ
Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Ταξίδια / Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Όχι, δεν μιλάμε για την ασπρόμαυρη Ελλάδα με τα γαϊδουράκια και τις ασπρισμένες αυλές, αλλά για τις εποχές που η Μύκονος δεν είχε VIP ζώνες, η Πάρος δεν είχε drones, και η Αστυπάλαια δεν κατακλυζόταν από influencers.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ποιος λοιπόν, δεν θέλει να μείνει στον παράδεισο;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ποιος δεν θέλει να μείνει στον Παράδεισο;»

Ο Άγγελος Δημητρακόπουλος άφησε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του σε ένα μικρό ορεινό χωριό στα Βαρδούσια, δουλεύοντας στο παραδοσιακό παντοπωλείο τους και κάνοντας «ό,τι ηρεμεί την ψυχούλα τους».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Ο Τάσος Ανέστης άφησε πίσω του τις πισίνες και τους παιδότοπους της Αθήνας και μετακόμισε σε ένα Ζαγοροχώρι για να μεγαλώσουν τα παιδιά του με μυρωδιές του δάσους και βόλτες στα ποτάμια και τα βουνά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στην Τουρκία: Βαδίζοντας στα χνάρια του Αινεία

Ταξίδια / Τσανάκαλε, Αρχαία Τροία, Καταρράκτες Sütüven. Ένα οδοιπορικό στην Τουρκία

Από τον εντυπωσιακό ναό του Απόλλωνα Σμινθέα στο Γκιουλπινάρ μέχρι τον χολιγουντιανό Δούρειο Ίππο στο Τσανάκαλε, η Τουρκία ξεδιπλώνει έναν απολαυστικό χάρτη γεμάτο μύθο και… καλοκαιρινές εκπλήξεις.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Γειτονιές της Ελλάδας / Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Η Βαγγελιώ Ρετάλη μιλά για το Zagoriwood, ένα φεστιβάλ που για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μετατρέπει τα ήσυχα Κάτω Πεδινά σε επίκεντρο κινηματογραφικής συνάντησης και δημιουργίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η επαρχία έχει ανάγκη όλους εκείνους που κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι επιστρέφουν στους τόπους τους και λένε: «Τι ωραία θα ήταν να γυρνούσα μόνιμα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η κατάσταση στο Μεσολόγγι σήμερα είναι δύσκολη αλλά και ελπιδοφόρα»

Ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος επέστρεψε στο Μεσολόγγι και δημιούργησε την ομάδα Messolonghi by Locals με στόχο να επαναφέρει στο προσκήνιο την αξία τού να μένεις, να ζεις και να δημιουργείς στον τόπο σου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ