«Είμαστε κάτοικοι μιας ξεχασμένης Ελλάδας»: Ένα οδοιπορικό στα Θεσσαλικά Άγραφα

«Είμαστε κάτοικοι μιας ξεχασμένης Ελλάδας»  Facebook Twitter
Η νεότερη φυσική λίμνη της Ελλάδας, η λίμνη Στεφανιάδα, δημιουργήθηκε το 1963 εξαιτίας μιας γιγαντιαίας κατολίσθησης. Φωτ.: Γιάννης Πανταζόπουλος/LIFO
0

Ο δρόμος για τη λίμνη Στεφανιάδα είναι ορεινός, δύσβατος και γεμάτος στροφές. Σε πολλά σημεία αναγκάζεσαι να ακολουθήσεις εναλλακτικές διαδρομές, αφού οι ανυπολόγιστες ζημιές που προκάλεσαν τα δύο ακραία καιρικά φαινόμενα, ο Ιανός και ο Daniel, είναι ακόμα εμφανείς. Τόσους μήνες μετά, ακόμα προκαλεί έκπληξη το μέγεθος της καταστροφής. Ωστόσο, η διαδρομή σε αποζημιώνει, η ευεργετική δύναμη της φύσης κάνει παντού αισθητή την παρουσία της. Ατελείωτα ελατοδάση, υπεραιωνόβιες οξιές, καστανιές, βελανιδιές, πανύψηλες βουνοκορφές, χαράδρες και ποτάμια μαγνητίζουν το βλέμμα του επισκέπτη. Οι περισσότεροι δυσπρόσιτοι οικισμοί που συναντώ κατά μήκος της διαδρομής είναι σχεδόν ερειπωμένοι. Κάποιες επιγραφές, μάρτυρες του παρελθόντος, σε συνδυασμό με κάποια αρχοντικά, προσφέρουν ένα μοναδικό ταξίδι στον χρόνο. 

Τελικός προορισμός μου είναι η νεότερη φυσική λίμνη της Ελλάδας, η οποία δημιουργήθηκε το 1963 εξαιτίας μιας γιγαντιαίας κατολίσθησης, ύστερα από πολλές μέρες έντονων βροχοπτώσεων, και πήρε το όνομά της απ’ το γειτονικό χωριό. Παντού επικρατεί ησυχία. Στις όχθες της ένας μεσήλικας ψαρεύει και δυο νεαροί κάνουν πικνίκ, απολαμβάνοντας το γαλήνιο τοπίο. Εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στον πυρήνα της οροσειράς των Αγράφων στη νότια Πίνδο. Ντόπιοι θα μου πουν ότι η λίμνη δημιουργεί ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς, αποτελεί ωστόσο και έναν από τους λόγους παρακμής του οικισμού, αφού οι κατολισθήσεις παρέσυραν πολλά σπίτια – μερικά βρίσκονται ακόμα και σήμερα στον βυθό της. Το θετικό είναι ότι η λίμνη αποκτά ζωή τους καλοκαιρινούς μήνες, οπότε πραγματοποιούνται αθλητικές δραστηριότητες.

Δεν υπάρχει ίντερνετ, ούτε η δυνατότητα για εξ αποστάσεως εργασία. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια κάπως έχει βελτιωθεί το οδικό δίκτυο, γιατί υπήρχαν φορές κατά το παρελθόν που περνούσαμε περισσότερες από δέκα μέρες αποκλεισμένοι, χωρίς ρεύμα, τηλέφωνο και πρόσβαση.

Σ’ αυτόν τον κρυμμένο παράδεισο, ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα σημεία που αξίζει να επισκεφθεί κανείς είναι η Ιερά Μονή Σπηλιάς που ιδρύθηκε το 1604. Χτισμένη σε υψόμετρο 900 μέτρων, ξεπροβάλλει πάνω από έναν εντυπωσιακό απόκρημνο βράχο, προκαλώντας δέος στους προσκυνητές. Μέσα στη μονή υπάρχουν δύο εκκλησίες οι οποίες χτίστηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους: ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που είναι ο παλιότερος, και αυτός της Ζωοδόχου Πηγής, ο οποίος χτίστηκε μεταγενέστερα και είναι μεγαλύτερος σε μέγεθος. Η μονή διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, αποτέλεσε πολλές φορές ορμητήριο του αγωνιστή Γεωργίου Καραϊσκάκη, λόγω της στρατηγικής της θέση. Εκεί ο ήρωας του Αγώνα έκανε πολεμικές συσκέψεις και συμβούλια. 

«Είμαστε κάτοικοι μιας ξεχασμένης Ελλάδας»  Facebook Twitter
Η μονή διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, αποτέλεσε πολλές φορές ορμητήριο του αγωνιστή Γεωργίου Καραϊσκάκη. Φωτ.: Γιάννης Πανταζόπουλος/LIFO

Σε απόσταση αναπνοής, στον οικισμό Ραγάζια, λειτουργεί μία από τις ελάχιστες ταβέρνες, που έχει ενοικιαζόμενα δωμάτια και παραδοσιακά φαγητά. Εκεί με υποδέχεται ο κ. Βάιος Πόζιος, ο ιδιοκτήτης, μια ξεχωριστή μορφή της περιοχής. Αρχικά, μου εξηγεί με περήφανο ύφος ότι το χωριό του, τα Κουμπουριανά, είναι ένας ιδιαίτερος τόπος, αφού βρίσκεται στα σύνορα Θεσσαλίας, Στερεάς, Δυτικής Ελλάδας και Ηπείρου. Στη συνέχεια επισημαίνει ότι είναι κρίμα που η Λίμνη Πλαστήρα μονοπωλεί το ενδιαφέρον των επισκεπτών. «Είμαστε μέρος μιας Ελλάδας ξεχασμένης, η οποία αργοπεθαίνει εδώ και δεκαετίες» λέει και διακρίνω στην έκφρασή του μια πικρία. Και είναι αλήθεια ότι όσο ήμουν εκεί αισθανόμουν πως διέσχιζα έναν ανεξερεύνητο κόσμο ο οποίος απουσιάζει από κάθε τουριστικό οδηγό. Οι άνθρωποι εδώ παλεύουν μόνοι τους με μοναδικό τους κίνητρο την αγάπη για τον τόπο όπου γεννήθηκαν. Ο κ. Βάιος διατηρεί την επιχείρηση με τη σύζυγό του, Βάσω, και προσφέρουν παραδοσιακά πιάτα με κρέας δικό τους και ζαρζαβατικά από τον κήπο τους. Δυστυχώς, τον χειμώνα είναι ελάχιστοι οι επισκέπτες, μοναδική εξαίρεση αποτελούν κάποιοι ορειβατικοί σύλλογοι. 

«Είμαστε κάτοικοι μιας ξεχασμένης Ελλάδας»  Facebook Twitter
Σ’ αυτόν τον κρυμμένο παράδεισο, ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα σημεία που αξίζει να επισκεφθεί κανείς είναι η Ιερά Μονή Σπηλιάς που ιδρύθηκε το 1604.

Καθισμένος μπροστά στο τζάκι, μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ αυτόν τον τόπο. Όλα αυτά τα χρόνια έφυγα μόνο για μια πενταετία, όταν άνοιξα ένα κέντρο δημοτικής μουσικής στο κέντρο της Αθήνας που το είχα ονομάσει “Γκόλφω”. Αποφάσισα, όμως, να επιστρέψω. Η καθημερινότητα έχει πολλές αντιξοότητες, αλλά το χειρότερο είναι ότι η πολιτεία δεν μας δίνει κίνητρα. Αρχικά, δεν εξαιρούμαστε από τη χρήση των μηχανημάτων POS κι αυτό είναι κωμικοτραγικό, διότι η τράπεζα μάς υποχρεώνει πλέον να το έχουμε σε λειτουργία, παρότι δεν έχει ίντερνετ το χωριό. Επίσης, πριν από λίγες μέρες μού έβαλαν ένα πρόστιμο περίπου εκατό ευρώ επειδή φαινόταν ανενεργό. Μα πώς θα το λειτουργήσω όταν ούτε κόσμο έχω ούτε η σύνδεση είναι εφικτή; Κάποιοι πελάτες εκνευρίζονται, και δικαιολογημένα. Επίσης, εξαιτίας ενός κεραυνού το τερματικό βραχυκύκλωσε. Χρειάστηκε να δώσω διακόσια ευρώ στον λογιστή και τελικά πρέπει να μου σταλεί καινούργιο από την Αθήνα.

«Είμαστε κάτοικοι μιας ξεχασμένης Ελλάδας»  Facebook Twitter
Η καθημερινότητα έχει πολλές αντιξοότητες, αλλά το χειρότερο είναι ότι η πολιτεία δεν μας δίνει κίνητρα. Φωτ.: Γιάννης Πανταζόπουλος/LIFO

»Αδιανόητες καταστάσεις για ηλικιωμένους ανθρώπους όπως εγώ, που δεν έχουμε ούτε την οικονομική ευχέρεια αλλά ούτε και τις γνώσεις. Υπήρχε μια ρύθμιση που μας εξαιρούσε επειδή είμαστε οικισμός με ελάχιστους μόνιμους κατοίκους, αλλά καταργήθηκε κι αυτή. Σήμερα, για να φανταστείτε, έχω δώσει μόνο δύο καφέδες από το πρωί σε ένα χωριό όπου οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους δέκα. Φυσικά, όσοι εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές δεν έχουν κατά νου πόσο μεγάλο είναι το κόστος μεταφοράς των προϊόντων προκειμένου να διατηρήσουμε ανοιχτό το μαγαζί ή να έχουμε κάποια δωμάτια ώστε οι άνθρωποι που έρχονται να βρίσκουν ένα πιάτο φαΐ κι ένα κρεβάτι για να κοιμηθούν. Όλοι αυτοί είναι λόγοι που τα χωριά μας ερημώνουν και οι νέοι δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν μόνιμα εδώ. Δεν υπάρχει ίντερνετ, ούτε η δυνατότητα για εξ αποστάσεως εργασία. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια κάπως έχει βελτιωθεί το οδικό δίκτυο, γιατί υπήρχαν φορές κατά το παρελθόν που περνούσαμε περισσότερες από δέκα μέρες αποκλεισμένοι, χωρίς ρεύμα, τηλέφωνο και πρόσβαση. Ένα άλλο μεγάλο μας πρόβλημα είναι εκείνο της αγέλης των λύκων που αποδεκατίζουν τα κοπάδια μας και μας φέρνουν σε απόγνωση και οικονομικό αδιέξοδο». 

«Είμαστε κάτοικοι μιας ξεχασμένης Ελλάδας»  Facebook Twitter
Ο κ. Βάιος διατηρεί την επιχείρηση με τη σύζυγό του, Βάσω, και προσφέρουν παραδοσιακά πιάτα με κρέας δικό τους και ζαρζαβατικά από τον κήπο τους. Φωτ.: Γιάννης Πανταζόπουλος/LIFO

Οι τοίχοι της ταβέρνας είναι διακοσμημένοι με οικογενειακά κειμήλια, υφαντά, βιβλία, γκλίτσες, μουσικά όργανα, φωτογραφίες και σπάνια αντικείμενα. Όση ώρα συζητάμε, η κυρία Βάσω μαγειρεύει στον ξυλόφουρνο τον πλαστό, την πιο γνωστή πίτα της Θεσσαλίας. «Ο πλαστός είναι μια πολύ παλιά πίτα της Θεσσαλίας, μια παραδοσιακή χορτόπιτα η οποία γίνεται με καλαμποκάλευρο, που βγαίνει άφθονο στον Θεσσαλικό Κάμπο, με χόρτα και, φυσικά, με τυρί φέτα, μπόλικο βούτυρο και ελαιόλαδο». Στη συνέχεια φέρνει λαχανικά από το περιβόλι, τηγανίζει πατάτες και ψήνει μπιφτέκια στη στόφα.

«Κατολισθήσεις, πάγος και χιόνι διακόπτουν ακόμα και σήμερα την επικοινωνία μας από την υπόλοιπη Ελλάδα», λέει λίγο αργότερα, ενώ φέρνει ξύλα για το τζάκι. Και συνεχίζει: «Ούτε στιγμή δεν έχουμε μετανιώσει που λειτουργήσαμε την ταβέρνα σε αυτόν τον απομακρυσμένο τόπο, αλλά χρειαζόμαστε βοήθεια από την πολιτεία. Αν κλείσουμε κι εμείς, θα ερημώσει τελείως το χωριό μας». Ο Βάιος και η Βάσω κάνουν τα πάντα για να αισθανθείς ότι βρίσκεσαι σπίτι σου. «Εδώ πάνω είμαστε φιλόξενοι άνθρωποι, αλλά μας στενοχωρεί που αναγκαζόμαστε να λέμε στους επισκέπτες μόνο τους καημούς και τα προβλήματά μας», λένε με μελαγχολικό ύφος. 

«Είμαστε κάτοικοι μιας ξεχασμένης Ελλάδας»  Facebook Twitter
Η κυρία Βάσω μαγειρεύει στον ξυλόφουρνο τον πλαστό, την πιο γνωστή πίτα της Θεσσαλίας. Φωτ.: Γιάννης Πανταζόπουλος/LIFO

Αφήνοντας πίσω σου αυτό το ειδυλλιακό τοπίο των Αγράφων, νιώθεις σαν να ταξίδεψες στην τελευταία γωνιά της Ελλάδας. Σκέφτομαι, όμως, τους ανθρώπους αυτούς που, παρά τις δυσκολίες και τα πολλαπλά εμπόδια, δεν διστάζουν να σ’ ευχαριστήσουν που επισκέφθηκες τον τόπο τους και με διαχυτικότητα σε αποχαιρετούν με ένα πηγαίο και αυθεντικό χαμόγελο. Φτάνοντας στη Λίμνη Πλαστήρα, η φράση του Βάιου παραμένει στο μυαλό μου – μου θύμισε τι έλεγαν παλιότερα οι συγχωριανοί του όταν αισθάνονταν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο: «Βασίλειον της Ελλάδος πλην Αργιθέας».  

Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Ταξίδια / Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Σ’ αυτόν τον τόπο, ανάμεσα σε πανύψηλες χιονοσκέπαστες κορφές και απύθμενες χαράδρες, ο χρόνος και ο χώρος διαστέλλονται, ενώ στους απέραντους αγριότοπους όπου κατοικεί ο Θεός επιζεί ακόμα η γαλήνη ενός χαμένου παραδείσου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ
Η Ελένη Νέρουππου άφησε την Αθήνα και βλέπει πια τους κόπους μιας χρονιάς στο Βασιλικό Ευβοίας να ανταμείβονται σε ένα μπουκάλι κρασί

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη φύση, καθετί που παράγεις νιώθεις ότι είναι παιδί σου»

Η Ελένη Νέρουππου άφησε το Παγκράτι για να καλλιεργεί αμπέλια στο Βασιλικό Ευβοίας, για να ζήσει σε έναν τόπο όπου «οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και σου επιτρέπουν να απολαύσεις ό,τι κάνεις».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Ταξίδια / Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Οι σκηνοθέτες Χρόνης Πεχλιβανίδης και Μαρία Γιαννούλη, κάνοντας έρευνα για το νέο τους ντοκιμαντέρ στην Αιθιοπία, ήρθαν σε επαφή με τα απομεινάρια της άλλοτε ένδοξης ελληνικής παροικίας. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Από τα Σεπόλια έως την Τρίπολη και το καταφύγιο του Μαινάλου, ο Άρης Γιαννούκος αφηγείται την 20χρονη πορεία του μακριά από την πρωτεύουσα και πώς βρήκε στο βουνό πνευματική ηρεμία, λιγότερο άγχος και καθαρό μυαλό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους

Ταξίδια / Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους;

Τα ταξίδια στο εξωτερικό αυξάνονται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο όμως και ο εθνικισμός. Όπως φαίνεται, μόνο ο Μαρκ Τουέιν πίστεψε ότι «τα ταξίδια σκοτώνουν την προκατάληψη, τη μισαλλοδοξία και τη στενομυαλιά».
THE LIFO TEAM
«Η εργασία έχει πάψει να είναι μόνο τρόπος επιβίωσης και έχει γίνει κομμάτι του τρόπου που επιλέγω να ζω»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ο κόκοράς μας τραγουδάει, λες και κάνει soundcheck σε φεστιβάλ»

Η Κατερίνα Ζέρβα δημιούργησε, μαζί με φίλους της, το Evergreen Project, μια ιδιαίτερη κοινότητα στη Φθιώτιδα, όπου «οι ανατολές είναι ζωγραφιά» και όλα συνυπάρχουν «σαν μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η εικόνα που κυκλοφορεί για τα χωριά ως απομονωμένες κοινότητες κάπου στην Άγρια Δύση δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα».

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Χριστίνα βρήκε το χωριό των ονείρων της, με έναν τρόπο που θα ζήλευε κι ο Κοέλιο

Όλο το σύμπαν συνωμότησε, ώστε η Χριστίνα Πιλαβίδου και ο σύζυγός της, σε μια παρόρμηση της στιγμής, να αφήσουν την Αθήνα για το Αργυροχώρι Φθιώτιδας. Σήμερα μεγαλώνουν τα τρία τους παιδιά με τρόπο όσο το δυνατόν πιο αυτάρκη και καταρρίπτουν όλα τα κλισέ για την επαρχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Σπάρτη

Ταξίδια / 48 ώρες στη Σπάρτη

Στη Λακωνική πρωτεύουσα με το νεοκλασικό παρελθόν, ξεκινάμε τη βόλτα μας από το δημοφιλές άγαλμα του Λεωνίδα, επισκεπτόμαστε το Αρχαιολογικό Μουσείο Σπάρτης, ενώ εξορμούμε και στην ξακουστή καστροπολιτεία του Μυστρά και το πανέμορφο κεφαλοχώρι Γεράκι.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«H απόφαση να επιστρέψω στον Τυρό με έφερε πιο κοντά σε ό,τι έχει πραγματική αξία για μένα, μου έδωσε ελπίδα πως κάτι μικρό μπορεί να έχει μεγάλο αποτύπωμα, όταν γίνεται με αγάπη και συνέπεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Ελισάβετ υφαίνει τα υφαντά της στον Τυρό Αρκαδίας

Η Ελισάβετ Ροδοπούλου επέστρεψε από το εξωτερικό στο χωριό της για να ασχοληθεί με μια τέχνη που χάνεται: την παραδοσιακή τσακώνικη υφαντική. Η σκέψη της πηγαίνει συχνά στη γιαγιά της, που ξεκίνησε να υφαίνει στον αργαλειό μόλις στα εννιά της χρόνια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στην Καστοριά

Ταξίδια / 48 ώρες στην Καστοριά

Με ορμητήριο τη διάσημη λίμνη της Καστοριάς, θαυμάζουμε τις βυζαντινές εκκλησίες και τα αρχοντικά της που μοιάζουν ανεξάντλητα και ανακαλύπτουμε μια άγνωστη Ελλάδα στον νεολιθικό οικισμό του Δισπηλιού και τα εγκαταλελειμμένα χωριά Κορέστεια.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ/ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Γειτονιές της Ελλάδας / «Κολωνάκια και καφετέριες θα βρεις παντού. Mια καλή ζωή όχι»

Μετά από μια κοσμοπολίτικη ζωή, ο Φίλιππος Παπαδημητρίου αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αγριλίτσα Αργολίδας και να συστήσει την πρωτοβουλία «Ανασυγκρότηση των Κοιλάδων Δυτικής Αργολίδας», που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ερημοποίηση των χωριών της περιοχής. Πιστεύει σαφώς πως το μέλλον μας είναι η αποκέντρωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Η 28χρονη Φωτεινή Γάλλου εκδίδει την εφημερίδα «Τα Χωριάτικα» στον παραδοσιακό οικισμό της Πρώτης Σερρών, όχι για να καλύψει ένα κενό στην αγορά αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις. Απολαμβάνει τη ζωή στο χωριό και δεν τη βρίσκει ούτε πισωγύρισμα ούτε αποτυχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιώργος Καπουτζίδης: «Στη Νέα Ζηλανδία είδα πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους»  «Στη Νέα Ζηλανδία είσαι πάρα μα πάρα πολύ μακριά από οτιδήποτε» Ο Γιώργος Καπουτζίδης θα μπορούσε να ζήσει για πάντα στη Νέα Ζηλανδία

Γιώργος Καπουτζίδης / «Στη Νέα Ζηλανδία δεν εκνευρίζονται, δεν κορνάρουν»

O γνωστός σεναριογράφος και ηθοποιός ταξίδεψε ως την άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσει από κοντά μια χώρα που, πέρα από την επιβλητική της φύση, φαίνεται να έχει επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Και με το που προσγειώθηκε, τον υποδέχτηκε… μία Καρυάτιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ