Πλανήτης Ladydust

Μπαίνω μέσα και αρπάζω ένα φυλλάδιο τυπωμένο σε illustration χαρτί. «Το Saloon εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί από το 1971 στο εκλεκτό φαγητό. Το ντεκόρ από την ταινία που άφησε εποχή, Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος, σε κάνει να φαντάζεσαι ότι από κάπου θα εμφανιστούν με το περίστροφο στο χέρι ο Κλίντ Ίστγουντ και οι αδερφοί Ντάλτον με τον Λούκι Λουκ». Στα ηχεία πάιζει το «Ι 'm your man» του Λέοναρντ Κοέν. Η Μαρίνα Τσιγωνάκη μου το τραγουδάει στο αυτί. Κάνει πλάκα. Σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται σε ένα μέρος άδειο λόγω της ύστερης καλοκαιρινής υγρασίας που θυμίζει Ταϊλάνδη. Έξω, στον υπέροχο κήπο, στα σύνορα του άλσους Ιλισίων αστοί και γόνοι αστών (της παλαιάς, ωραίας κοπής) τρώνε σνίτσελ με μανιτάρια και μιλάνε για θεατρικά έργα, επιχορηγήσεις και διαπλεκόμενα. Βαριέμαι ελεεινά. Πιάνω τη Μαρίνα αγκαζέ, αυτή αρπάζει τη ροζ τσάντα της με τα τυπωμένα αστεράκια που παραπέμπουν στον πλανήτη Ladydust που έχει επινοήσει για το σύμπαν της και διακτινιζόμαστε στον εσωτερικό χώρο. Σεπαρέ, κηροπήγια, μικρά καδράκια με σκίτσα διάσημων πελατών (Φασιανός, Βούλγαρης, κ.λπ.) της χρυσής εποχής του που μου θυμίζουν το La Coupole στο Παρίσι (ο θρύλος «θέλει» το εστιατόριο στην Boulevard du Montparnasse να επιβιώνει στη χειρότερη κρίση, αν πουλήσει έστω και τα μισά έργα σε χαρτοπετσέτες που έχει στην κατοχή του), σερβιτόροι που λες και έχουν βγει απο ταινία του Ούγκο Τονιάτσι και μια ταμειακή μηχανή (σε αδράνεια) έτοιμη να κλαπεί από κάτι περίεργους τύπους του Φαρ Ουέστ. Η Μαρίνα, που κάποτε έκανε ένα ημίγυμνο εξώφυλλο στο «Playboy» (θέλει να το ξεχάσει) και ύστερα εξελίχθηκε σε ιέρεια του αθηναϊκού rock 'n' roll (παρόλο που sex & drugs δεν είναι το φόρτε της), αρχίζει και τραγουδάει «We are all just prisoners here, of our own device» από το «Hotel California» των Eagles γιατί νομίζει ότι έχει μπει στη μηχανή του χρόνου εδώ πέρα που την έχω φέρει. Και ύστερα μου δείχνει τα σκουλαρίκια της. Το ένα γράφει «Art is what you can get away with it» και το αλλο έχει μια φωτογραφιά του Άντι Γουόρχολ και γράφει από κάτω « the idea of waiting for something makes it more exciting». Και όλα αυτά είναι πολύ exciting. Και μετά κατεβάζει το παντελόνι της και κάπου εκεί πάνω στο κοκαλάκι της λεκάνης έχει χτυπήσει με μια ψυχεδελική γραμματοσειρά το Ladydust, κάτι που της έχει δημιουργήσει ψύχωση. Μετά σκάει ο σερβιτόρος. Κι αυτός βγαλμένος από επεισόδιο του «Entourage». Η Μαρίνα, με τις εκπομπές στο ραδιόφωνο Στο Κόκκινο, τα dj sets σε όλη την Ελλάδα, τις 400 νέες μπάντες που παρουσίασε την περσινή σεζόν στην εκπομπή της (έτσι μου είπε, δεν το λέω εγώ) και τις εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες, παραγγέλνει σπαγγέτι βόνγκολι αλλά της έρχονται ταλιατέλες με κυπριακό χαλούμι, κεφτεδάκια Τέξας (!) και μανιτάρια σοτέ με σος ροκφόρ και πόσο τέλειο μπορεί να είναι αυτό που δεν σε νοιάζει αν όλα είναι σωστά και αν η κουζίνα δεν ακολουθεί τις επιταγές της νεο-κουζίνας που έχει κατακλύσει ακόμα και την τελευταία καντίνα στην πόλη που τη λένε Αθήνα. Ή πόσο τέλειο είναι που υπάρχει στο μενού πιάτο με την ονομασία «φιλέτο ω πουάβρ», αυτό που έτρωγε και ο Μάνος Χατζιδάκις όταν ερχόταν εδώ. Και μετά η Μαρίνα έχει πάλι ένα όραμα. Και μου το λέει. Νομίζει ότι ζει μια παραίσθηση (σημείωση: πίνει όλο το βράδυ μόνο κοκα-κόλες) και ότι είναι στο πλατό της Λάμψης του Στάνλει Κιούμπρικ και ότι όλοι γύρω της είναι νεκροί, αλλά δεν το ξέρουν. Μετά μου λέει ότι θέλει να μετακομίσει στο Λος Άντζελες και να αναζητήσει την τύχη της, μετά ότι θέλει να πάει στην Καρδίτσα και να παράγει τσίπουρο με γλυκάνισο με την ονομασία Ladydust (οk! Είναι πολύ καλύτερο από το «Λήθη») και μετά ότι στα 60 της θα μοιάζει με την Μαριάν Φείθφουλ. Φεύγουμε. Μπαίνουμε στο γκρι σμαρτάκι της και βάζει το «Tomorrow never knows» των Moffs. Και εκείνη τη στιγμή ο Τζέιμς Μπόντ εμφανίζεται μπροστά μας και μας προσκαλεί στο υποβρύχιο σκάφος του και εξαφανιζόμαστε κάτω από τη θάλασσα. Και κάπου εκεί μπορεί να ήταν και ο πλανήτης Ladydust. Βυθισμένος σαν την Ατλαντίδα και έτοιμος για να τον ανακαλύψει κάποτε το «National Geographic».