Οι καιροί άλλαξαν, και το φαγητό επίσης

Οι καιροί άλλαξαν, και το φαγητό επίσης Facebook Twitter
0



ΠΑΡΑΤΗΡΩ «ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ»
στο φαγητό τα τελευταία χρόνια και αυτό που βλέπω δεν μπορώ να πω ότι με γεμίζει αισιοδοξία.  

Ουσιαστικά αναρωτιέμαι γιατί στα site και τα περιοδικά γεύσης παγκοσμίως ακόμα κυριαρχεί ένα ανέμελο συνταγολόγιο του στυλ «όλα καλά, παιδιά, να δέσει η σως σωστά και να είναι όμορφο και ευρηματικό το πιάτο για να πάει καλά στο Instagram, αυτό είναι το σημαντικό».  

Η γραφή είναι από γραφική ως λυρική (ποιος μιλάει, να μου πείτε…) και τον δύσκολο φακό της πολιτικής της τροφής, αν και το περιβάλλον το κράζει επιτακτικά πλέον, λίγοι τον ανάβουν, λίγοι τολμούμε να γράψουμε κείμενα με στοιχεία που απαιτούν γνώσεις, έρευνα και μια κάποια πολιτική τοποθέτηση απέναντι στο μεγα-θέμα του περιβάλλοντος και του κλίματος. 

Παραδεκτό, είναι ευκολότερο να γράψεις μια συνταγή και να την ποστάρεις με μια ουάου φωτογραφία. Να κάνεις δηλαδή τη δουλειά σου ως συντάκτης γεύσης, ακολουθώντας την πεπατημένη των αρχαίων ημών δημοσιογράφων γεύσης που πολύ καλά έπρατταν πριν λίγες δεκαετίες και επέκριναν ένα πιάτο επειδή ήταν λύσσα στο αλάτι ή έναν σεφ επειδή δεν τα κατάφερε να συγκινήσει τον απαιτητικό ουρανίσκο της πελατείας του. 

Οι καιροί άλλαξαν, και το φαγητό επίσης Facebook Twitter

Ο Στέφανος Βαλλής, του υποδειγματικού Αγροτικού Ελαιοπαραγωγικού Συνεταιρισμού των Ροβιών στην Εύβοια που έβγαζε τις καλύτερες ελιές σε έναν παρθένο συνεταιριστικό ελαιώνα 3.000 στρεμμάτων και τις έστελνε στο Harrod’s και αλλού ως ελληνικό ντελικατέσεν, πάει, τις έχασε τις ελιές του στις τελευταίες φωτιές, και να ’ταν το μόνο...

Τότε, θέλω να πω, αυτό αρκούσε, τώρα όμως; Μήπως στα ετήσια βραβεία γεύσης πρέπει να βραβεύονται και σεφ που επιδεικνύουν μια περιβαλλοντική ευαισθησία στα εστιατόριά τους, προτιμώντας πρώτες ύλες χαμηλού περιβαλλοντικού αποτυπώματος, εποχικές τροφές και σωστά μεγαλωμένα ζωντανά; Μήπως στις στήλες του φαγητού αξίζει να προβάλλονται και οργανισμοί που υποστηρίζουν τις καλλιέργειες μικρής κλίμακας και τους αγρότες της βιολογικής ή βιοδυναμικής πρακτικής; 

Οι καιροί άλλαξαν, και το φαγητό επίσης. Δραματικά. Παγκόσμια. Προς το χειρότερο. Μήπως πρέπει να αλλάξουμε και εμείς τον τρόπο που αναφερόμαστε στο φαγητό και την προετοιμασία του; 

Αυτά τα γράφω ενώ μαγειρεύω και σερβίρω νόστιμα γεμιστά και τραγανά τηγανητά κολοκύθια, μπριάμ μελωμένα και κατσικάκια με πολλά σκόρδα και αλάτι θαλασσινό στο σερβίρισμα, ενώ παράλληλα αναρωτιέμαι, ω Θεοί, λες να έχει μικροπλαστικά μέσα το αλάτι; Λες να έχει ψεκάσει τις ντομάτες ο Μίλτος; Σαν υπερφυσικά μεγάλες μου φαίνονται οι μελιτζάνες από το γειτονικό νησάκι, λες; 

Γι’ αυτό τα γράφω αυτά, γιατί o Στέφανος Βαλλής, του υποδειγματικού Αγροτικού Ελαιοπαραγωγικού Συνεταιρισμού των Ροβιών στην Εύβοια που έβγαζε τις καλύτερες ελιές σε έναν παρθένο συνεταιριστικό ελαιώνα 3.000 στρεμμάτων και τις έστελνε στο Harrod’s και αλλού ως ελληνικό ντελικατέσεν, πάει, τις έχασε τις ελιές του στις τελευταίες φωτιές, και να ’ταν το μόνο, πάνε και οι μέλισσες, πριν λίγα χρόνια τα μαστιχόδενδρα, τα δάση και η άγρια πανίδα, μολύνθηκαν τα ποτάμια, οι λίμνες, οι θάλασσες, τα μοσχαράκια, τα κοτάκια, και τα ψάρια στις ιχθυοκαλλιέργειες δεν ζουν, ούτε θρέφονται, ούτε θανατώνονται όπως θα έπρεπε, και εγώ νιώθω ένοχη που γράφω, ψωνίζω και μαγειρεύω σαχλαμάρες. Ακόμα. Ενώ το παρόν επιτάσσει κάτι άλλο, ένα είδος γραφής -και μαγειρικής- διαφορετικό. Πολιτικό. 

Τα πιο εύκολα πιτάκια είναι της Μαρίνας Βαλλή

Λίγα χρόνια πριν ζήτησα από τη Μαρίνα Βαλλή να μου δώσει μια συνταγή για το μπλογκ μου με συστατικά από τον Αγροτικό Ελαιοπαραγωγικό Συνεταιρισμό Ροβιών. Μου έστειλε ένα «διαμαντάκι» που μοιράζομαι μαζί σας αυτές τις μέρες της ανυπολόγιστης οικολογικής καταστροφής στην Εύβοια. Θυμίζω ότι ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ροβιών Εύβοιας ιδρύθηκε το 1978 με έδρα τις Ροβιές Εύβοιας. Είναι ένας από τους λίγους επιτυχημένους αγροτικούς συνεταιρισμούς στην Ελλάδα και σήμερα αριθμεί 150 ενεργά μέλη. Οι βρώσιμες ελιές διατίθενται ως επί το πλείστον (σε ποσοστό 75-80%) στο εξωτερικό (Ηνωμένο Βασίλειο, Ισραήλ, ΗΠΑ, Ελβετία και σε άλλες χώρες της Ε.Ε.), ενώ μικρότερο ποσοστό (20-25%) διατίθεται στην εγχώρια αγορά (σε σουπερμάρκετ και σε εταιρείες μεταπώλησης, οι οποίες με τη σειρά τους διαθέτουν το προϊόν στο εξωτερικό)...

Η Μαρίνα Παπαθανασίου και ο ελαιοπαραγωγός Στέφανος Βαλλής μου έστειλαν αυτήν τη νοστιμιά που τη σερβίρουν με ουζάκι το απόγευμα στους πελάτες του ξενοδοχείου τους και σας τη μεταφέρω για ένα νόστιμο μεζεδάκι.

«Πανευκολάκια» με πατέ ελιάς

Οι καιροί άλλαξαν, και το φαγητό επίσης Facebook Twitter

Υλικά

1 ποτήρι του νερού χυμό πορτοκάλι

1 ποτήρι του νερού λάδι

4 φλιτζάνια τσαγιού αλεύρι για όλες τις χρήσεις

2 ½ κ. γλυκού μπέικιν πάουντερ

αρκετό πατέ ελιάς (πατέ και λάδι από τον συνεταιρισμό Ροβιών)

Εκτέλεση

Ζυμώνουμε όλα τα υλικά εκτός του πατέ ελιάς.

Παίρνουμε μικρά μπαλάκια ζύμης και τα ανοίγουμε στο χέρι.

Βάζουμε λίγη γέμιση (στη μύτη του κουταλιού) και τα κλείνουμε σε μισοφέγγαρα.

Ψήνουμε περίπου 10 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσουν.



 

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Το κρασί με απλά λόγια / Αμπέλι, άστρα και συναίσθημα: Ο Θοδωρής Κοντογιάννης και η βιοδυναμική οινοποίηση

Πώς επηρεάζει η αστρονομία τις καλλιεργητικές πρακτικές στο αμπέλι; Η Υρώ Κολιακουδάκη και ο Παναγιώτης Ορφανίδης σε μια συζήτηση με τον Θοδωρή Κοντογιάννη για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την τεχνολογία και το κρασί, έξω από τα συνηθισμένα.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ
Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM