Το φαγητό στην τελετή των Όσκαρ

Facebook Twitter
0

[via] Μέχρι το 1944 η τελετή των Όσκαρ γινόταν κατά τη διάρκεια ενός επίσημου δείπνου. Εκείνη τη χρονιά το δείπνο εξαφανίστηκε και η τελετή άρχισε να γίνεται σε αμφιθέατρο, χωρίς φαγητό. Το φαγητό επέστρεψε το 1958, τη χρονιά που η καλύτερη ταινία ήταν «η γέφυρα του ποταμού Κβάι.»

Για πολλά χρόνια η τελετή γινόταν στο ξενοδοχείο Beverly Hilton και το μενού σχεδιαζόταν από έναν υπεύθυνο του ξενοδοχείου, ο οποίος συχνά σχολιαζόταν περιπαικτικά. Ας πούμε, το 1982, οι 1380 καλεσμένοι έφαγαν κάτι που ονομαζόταν «Supreme de Volaille en Croute Lucullus.»

Τα υπόλοιπα χρόνια η τελετή μετακόμιζε συνεχώς. Το 1988 πάρθηκε η απόφαση να πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην ίδια αίθουσα και το φαγητό ανέλαβε μια εταιρία κέτερινγκ που λεγόταν Abrosia Caterers, για να τους διαδεχτεί η Pavilion Catering στις αρχές του 1990, σε νέα τοποθεσία.

Για την φετινή διοργάνωση και με νέα γενική διευθύντρια, Dawn Hudson, αποφασίστηκε για πρώτη φορά να εγκαταλειφθεί το επίσημο δείπνο με συγκεκριμένες θέσεις. Πολύς κόσμος διαμαρτυρόταν για τις θέσεις ή για τα μεγάλα πιάτα, οπότε φέτος η διοργάνωση θα έχει πιο χαλαρό χαρακτήρα, και οι ηθοποιοί θα μπορούν να κάθονται όπου θέλουν.

αρνί με βινεγκρέτ κόλιανδρου και μέντας 

Επίσης δεν θα υπάρχει κυρίως πιάτο αλλά δέκα μικρά, κρύα ορεκτικά, σούσι μαζί με πιατέλες που θα περιφέρονται: αρνί με βινεγκρέτ κόλιανδρου και μέντας – αστακός και καβούρι με horseradish και μαριναρισμένες ντομάτες – αστακός με κάρι καρύδας, ρύζι και τζίντερ – ψητές πατάες με χαβιάρι και crème fraîche.

ο Wolfgang Puck 

Εδώ και χρόνια, ο σεφ που σχεδιάζει και εκτελεί το μενού είναι ο πανίσχυρος Wolfgang Puck από την Αυστρία. «Τώρα η Dawn κανονίζει, και θέλει να γίνει πάρτι – δεν θέλει ένα επίσημο δείπνο, και είναι αυτό που τους έλεγα εδώ και χρόνια,» λέει ο Puck. “Αλλά το πρόβλημά τους ήταν πάντα οι θέσεις – μαλώσαμε τόσες πολλές φορές – ήταν εντελώς άκαμπτοι σχετικά με τις θέσεις. Φέτος θα έχουμε χαμηλά τραπέζια, καναπέδες, μικρά πιάτα, φαγητά που μπορείς να φας με ένα πιρούνι ή με τα χέρια σου.»

Ο Puck είχε παρατηρήσει ότι οι καλεσμένοι καθόταν στις θέσεις τους για πολύ λίγο – σύντομα άρχιζαν να περιφέρονται σε όλο το χώρο, κι αυτό έκανε τη διανομή φαγητού προβληματική.

Δεν ήταν πάντα έτσι όμως. Τα Smartphones, το Twitter και οι ταμπλέτες έχουν κάνει τον κόσμο ανήσυχο. Τα πάντα είναι πιο γρήγορα, πιο αποσπασματικά, έτσι και το φαγητό, έτσι και η διαδικασία του δείπνου. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι το φαγητό, αλλά ποιός θα μιλήσει με ποιόν και ποιόν θα κουτσομπολέψουν.

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ