ADVERTORIAL
Ο Νίκος και η Άννα έχουν μόλις επιστρέψει από ένα αρκετά περιπετειώδες και σχετικά εξαντλητικό honeymoon. Στο ταξί για το σπίτι μοιάζουν κουρασμένοι, γεμάτοι, χαρούμενοι, αλλά και κάπως χαμένοι. Το σπίτι τους μοιάζει ταυτόχρονα μικρότερο, αλλά και πιο ασφαλές από πριν. «Φέτος… μήπως να μην πάμε πουθενά για τις γιορτές;» ρωτά ο Νίκος καθώς ξεκλειδώνει την πόρτα. «Να μην πάμε. Ας μείνουμε Αθήνα». Κουνούν το κεφάλι ταυτοχρόνως, σαν να υπέγραψαν μόλις μια άτυπη συμφωνία χαλάρωσης και χουχουλιάσματος για φέτος. Το σχέδιο είναι απλό. Ένα ήσυχο, low-budget χριστουγεννιάτικο τραπέζι μόνο για δυο. Μέχρι τη στιγμή που θα χτυπήσει επίμονα το κινητό της Άννας.
«Μπορείς να πάρεις λίγο τον Δημήτρη αύριο; Μόνο για μερικές ώρες;» ρωτά η αδερφή της. Και παρότι η Άννα θα ήθελε ιδανικά να λιώσει στον καναπέ, η απάντηση σε αυτήν την περίπτωση είναι πάντα αβίαστη και θετική: «Φυσικά!» Και κάπως έτσι, το ζευγάρι των δύο γίνεται για μια μέρα παρέα των τριών. Με τον πιο ενθουσιώδη, γεμάτο ενέργεια επτάχρονο να φέρνει λίγη απαραίτητη ένταση στον τρίτο όροφο.
Η μέρα ξεκινά παραλαμβάνοντας νωρίς το πρωί τον Δημήτρη και ένα πέρασμα από τα Lidl της γειτονιάς γίνεται η ιδανική περιπέτεια. Κάπως πρέπει να κρατήσουν απασχολημένο τον ανιψιό και συνάμα να γεμίσουν το άδειο ψυγείο τους. Ο ίδιος τρελαίνεται για τη συγκεκριμένη βόλτα. Με το που φτάνουν στο κατάστημα, ο μικρός νιώθει σαν να μπήκε στη Disneyland των Αχαρνών! «Θεία, έχουν Χριστούγεννα παντού!» Και δεν έχει άδικο, τα Favorina φαίνονται σαν να φωνάζουν ήδη τις δικές τους γιορτινές ιστορίες από τα ράφια.
Η Άννα πιάνει τον εαυτό της να χαμογελά. Μπορεί να είναι κουρασμένη και κάπως jet-lagged, αλλά ο ανιψιός της φέρνει ένα φως που κανένα αεροπορικό εισιτήριο δεν μπορεί να προσφέρει. Ακόμη και αν σε κάνει να πετάς στα σύννεφα κυριολεκτικά. Εδώ, η μεταφορική έννοια αυτής της αίσθησης έχει άλλη χάρη. Ο Νίκος, ως πιο «προσγειωμένος», σκανάρει πάντα πρώτα τις τιμές και κρατά τη λίστα με τα απαραίτητα σε συγκεκριμένο ρου εντός του καταστήματος.
Και τότε ξαφνικά ένα ανεπαίσθητο, διαφορετικό ταξίδι ξεκινά. Πρώτος σταθμός: το κομμάτι με τα αμέτρητα, μυρωδάτα χειμωνιάτικα φρούτα. Η Άννα πιάνει ένα ώριμο μανταρίνι και το ζουλάει. «Όπως εκείνα στη Σικελία, θυμάσαι;» Ο Νίκος γνέφει με νοσταλγία. Το άρωμα του συγκεκριμένου φρούτου κουβαλάει μαζί του μια ολόκληρη διαδρομή με βέσπα και ήλιο.
Δεύτερος σταθμός: τα φρέσκα ζυμαρικά. Ο Νίκος σηκώνει ψηλά ένα πακέτο σαν τρόπαιο. Στο μυαλό του φαίνεται σαν να το ’χει ήδη «κερδίσει». «Αυτά είναι σαν εκείνα στο μικρό μαγαζάκι που βρήκαμε στο Μιλάνο. Μόνο που δεν θέλουν -δάνειο- για να τα αγοράσεις». Η Άννα γελά και ο μικρός ακολουθεί με το δικό του χαχανητό, χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τι συμβαίνει. Τρίτος σταθμός: τα τυριά. Η Άννα διαλέγει ένα κομμάτι που της θυμίζει το τελευταίο τους γεύμα πριν πάρουν τη μελαγχολική πτήση της επιστροφής. «Το παίρνω. Σαν μικρό souvenir. Απλώς αυτό θα το φάμε όντως και θα είναι σίγουρα πεντανόστιμο».
Τέταρτος και τελευταίος σταθμός: τα Favorina. Ο Δημήτρης μένει για λίγο ακίνητος μπροστά στο ράφι που μοσχοβολάει Ευρώπη. Ένα πανετόνε προκαλεί με το ύψος του μεγέθους του τον θαυμασμό των τριών και δίπλα μια πραλίνα με γεύση μελομακάρονο τους επαναφέρει στο απολύτως ελληνικό (άχαστο) concept των ημερών. Τα σοκολατάκια φιγούρες αιχμαλωτίζουν αμέσως το βλέμμα του μικρότερου της παρέας. «Μπορώ να πάρω ένα; Για ένα παιδί στη γειτονιά μου που δεν έχει;» Η Άννα γυρίζει προς το μέρος του και νιώθει ένα μικρό τσίμπημα εσωτερικά. «Ναι, αγάπη μου. Μπορείς να πάρεις για όποιο παιδάκι θέλεις».
Στο ταμείο, η Άννα σκανάρει με το κινητό της την κάρτα Lidl Plus. Δεν εξηγεί περαιτέρω, δεν χρειάζονται αναλύσεις. Ξέρει καλά τι σημαίνει αυτός ο ήχος. 0,05€ για κάθε σκανάρισμα, μια συμμετοχή στην ενέργεια που στηρίζει το «Χαμόγελο του Παιδιού» και τα 15 Κέντρα Υποστήριξης ευάλωτων οικογενειών σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ο Δημήτρης την κοιτάζει. «Θεία, γιατί χαμογελάς;» «Γιατί κάποιες πράξεις πάνε πιο μακριά απ’ όσο μπορούμε να δούμε με τα μάτια μας».
Το σπίτι γεμίζει μυρωδιές και ιστορίες. Η Άννα μαγειρεύει συνεχίζοντας τα νοητά ταξίδια με εκείνα τα «θυμάσαι τότε που…;» που φέρνουν κρυφά, αλλά και φανερά χαμόγελα. Ο Νίκος στρώνει το τραπέζι σαν να ετοιμάζει σκηνικό για ταινία, όπως έμαθε στα μεγάλα ξενοδοχεία των διακοπών. Και ο Δημήτρης κάνει επιδρομές στην κουζίνα για να δοκιμάσει και να σιγουρευτεί ότι «όλα είναι εντάξει από αλάτι». Τρώνε παρέα. Λένε τα μικρά και σημαντικά της ημέρας. Και ξαφνικά το εσωτερικό του σπιτιού μοιάζει πιο μεγάλο από οποιοδήποτε ταξίδι.
Ίσως αυτό τελικά να είναι τα Χριστούγεννα. Όχι τα μεγάλα δώρα. Ούτε οι τέλειες φωτογραφίες. Αλλά τα νοητά ταξίδια, αυτά που σε γυρίζουν πάντα πίσω στο δικό σου «κέντρο» του κόσμου. Τα κινηματογραφικά τραπέζια και τα παιδιά που είναι δώρα για άλλα παιδιά. Ακόμη και τα σκαναρίσματα που αξίζουν περισσότερο από τα υλικά αγαθά που αγοράζει κανείς με τον ήχο τους. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, Χριστούγεννα είναι οι στιγμές που δεν χωρούν σε κουτιά. Αλλά χωρούν ατόφιες στα πιο αληθινά παιδικά χαμόγελα.
