Μέσα στα χρόνια, δίκαια ή άδικα, πολλοί έχουν κατηγορήσει τον Σαββόπουλο για έπαρση. Απόψε όμως, στα στρογγυλά γενέθλιά του, δεν άστραφτε ούτε ένα φλας.
Κόκκινα μπαλόνια έχουν κολλήσει στο ταβάνι ακολουθώντας το νόμο της βαρύτητας, φάτσες χαμογελούν, ο Σαββόπουλος τραγουδάει το «Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα» και η γυναίκα του η Άσπα χορεύει τρία μέτρα πιο πέρα με τις φίλες της.
Ο ξένος όρος είναι "secret gig" (μυστική συναυλία). Το live/πάρτι του Σαββόπουλου στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη για τα 70α γενέθλιά του δεν είχε διαφημιστεί πουθενά. Το ήξεραν μόνο στενοί φίλοι, οι εικαστικοί που συμμετείχαν στην τρέχουσα έκθεση «στο υπόγειο νησί του» η οποία φιλοξενείται εκεί και κάποιοι δικοί τους άνθρωποι. Μέσα στα χρόνια, δίκαια ή άδικα, πολλοί έχουν κατηγορήσει τον Σαββόπουλο για έπαρση. Απόψε όμως, στα στρογγυλά γενέθλιά του, δεν άστραφτε ούτε ένα φλας. Μονάχα ο ίδιος άστραφτε: Με το που μπήκε στην αίθουσα ευθυτενής, μαυροντυμένος, με τα ολόλευκα γένια του και τη λευκή-ροζ επιδερμίδα του, δεν μπορούσες να μην τον δεις.
Με στυλοβάτη τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο μπάσο (που όσο μεγαλώνει μοιάζει επικίνδυνα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο) και δύο ακόμα μουσικούς να εναλλάσσονται στο πιάνο, ο Σαββόπουλος τραγούδησε για πάνω από μία ώρα, κομμάτια που του είχαν ζητήσει σαν παραγγελιές οι εικαστικοί. Έτσι, πέρα από τα hits, ακούσαμε το «Φως στις 10 π.μ.» (κατ' εμέ το τελευταίο αληθινά σπουδαίο τραγούδι του) αλλά και το άγνωστο «Είναι η νύχτα καλή για 'μας», που ακούστηκε στην παράσταση «Γιγανταιώρημα» του '79 και δεν ηχογραφήθηκε ποτέ.
Φυσικά, οι εικαστικοί είχαν κάθε δικαίωμα για παραγγελιές. Ήταν το «ευχαριστώ» του Σαββόπουλου στον κόπο τους, η ανταπόδοση. Καθένας από αυτούς είχε φτιάξει για εκείνον ένα έργο με θέμα τη ζωή και το έργο του.
Η «Θαλασσογραφία» του Στέφανου Ρόκου αποτύπωνε τέλεια τον εξηλεκτρισμό του '69, το «Διονυσόφωνο» του Φάνη Ρουμανιά ήταν ένα ξύλινο γραμμόφωνο ειδικά φτιαγμένο για τον εορταζόμενο και ο «Δρόμος 66-74» του εμψυχωτή της έκθεσης Αχιλλέα Ραζή (που γνωρίζει τον Σαββόπουλο από παιδί και είναι ο Αχιλλέας που κοιτάει γελαστός προς την πολαρόιντ στους στίχους του «Ας κρατήσουν οι χοροί»), ήταν μερικά από τα έργα που ξεχώριζαν μέσα στη λευκή αίθουσα – πριν βέβαια έρθει ο Σαββόπουλος και επικεντρωθούμε όλοι σε αυτόν.
Υπήρξαν και απρόοπτα. Στο κενό μεταξύ δύο τραγουδιών, ένας νεαρός που φαινόταν να έχει πει δυο ποτηράκια παραπάνω από αυτά που προσφέρονταν απλόχερα, πλησίασε το Σαββόπουλο. «Ο Ρωμανός πεθαίνει» του είπε. «Να πείτε τα "Παιδιά που χάθηκαν"». Ο Σαββόπουλος, μέσα στο ξάφνιασμα, δεν άκουσε καλά. Ρωμανός είναι και το μικρό όνομα του γιου του. Μπερδεύτηκε. Τελικά μπήκε όμως στο νόημα. Η υπενθύμιση πως ένα παιδί «ολόισα στον θάνατο κολυμπά» διεκδικώντας τα αυτονόητα θα χαλούσε προς στιγμήν το γιορτινό κλίμα, όμως ο εκείνος ανταποκρίθηκε με μια όμορφη, απροβάριστη εκτέλεση. Και λίγο μετά, το πάρτι έληξε με τη «Συννεφούλα».
Αν πάω στο κυλικείο του σινεμά αφηρημένος και δεν δω την ουρά και την προσπεράσω, τι είμαι; Αυτό είδε ένας κύριος στο διαδίκτυο και με "ξεφωνίζει". Δίκιο έχει ο άνθρωπος. Ζητώ συγγνώμη, η συμπεριφορά μου ήταν γαϊδουρινή. Σίγουρα υπάρχει ο κωλοέλληνας μέσα μας. Το θέμα είναι να μη γίνει καθεστώς
Φεύγοντας από την έκθεση, στο δρόμο για το σπίτι, σκεφτόμουν κάτι άσχετο: Πριν από δυο-τρεις μήνες, κάποιος σε ένα μπλογκ «την έλεγε» στο Σαββόπουλο επειδή τον πέτυχε σε σινεμά να ζητάει μπύρα από το κυλικείο στο διάλειμμα αγνοώντας επιδεικτικά την ουρά. Ο Σαββόπουλος απάντησε μέσω facebook, γράφοντας στο περίπου τα εξής: «Ήσασταν εκεί; Μου φαίνεται περίεργο. Μάλλον θα ήμουν στον κόσμο μου. Aν όντως το έκανα, ζητώ συγγνώμη για τη γαϊδουριά μου». Λίγες μέρες μετά, αναφέρθηκε ξανά ο ίδιος στο περιστατικό (με δική του πρωτοβουλία δηλαδή) σε συνέντευξη στο περιοδικό ΕΓΩ, απαντώντας στην ερώτηση τι είναι ο κωλοέλληνας: «Αν πετάξω ένα τσιγάρο έξω από το μπαλκόνι, τι είμαι; Αν πάω στο κυλικείο του σινεμά αφηρημένος και δεν δω την ουρά και την προσπεράσω, τι είμαι; Αυτό είδε ένας κύριος στο διαδίκτυο και με "ξεφωνίζει". Δίκιο έχει ο άνθρωπος. Ζητώ συγγνώμη, η συμπεριφορά μου ήταν γαϊδουρινή. Σίγουρα υπάρχει ο κωλοέλληνας μέσα μας. Το θέμα είναι να μη γίνει καθεστώς».
Το είπα σε μια φίλη μου τότε, σε στιλ «άκου να δεις τι γράφει ένας για τον Σαββόπουλο». Κι εκείνη μου απάντησε το εξής: «Δεν μου κάνει εντύπωση αυτό που έκανε. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δικαιούνται να μην περιμένουν στην ουρά. Το έχει κερδίσει αυτό ο Σαββόπουλος».
Δεν ξέρω αν η αξία ενός ανθρώπου μπορεί να του συγχωρέσει την αγένεια. Δεν ξέρω αν όλα όσα κάνουμε τα κάνουμε για να είμαστε οι ευνοημένοι του πλήθους. Παρ' ολ' αυτά, νομίζω πως η φίλη μου είχε δίκιο. Ο Σαββόπουλος είναι σήμερα μέσα στους τέσσερις-πέντε σημαντικότερους εν ζωή Έλληνες. Προσωπικά, θα του έδινα τη σειρά μου στο κυλικείο ευχαρίστως.
Η έκθεση «στο υπόγειο νησί του» θα φιλοξενείται στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλατεία Κολωνακίου 20) μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
