Ξαναβλέποντας (απορημένη) τις ταινίες της εφηβείας μου

Ξαναβλέποντας (απορημένη) τις ταινίες της εφηβείας μου Facebook Twitter
Η χειρότερη περίπτωση ταινίας που ξαναείδα και αλήθεια ντράπηκα για τα γούστα μου ήταν το «Garden State» του Zach Braff. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ οι κριτικές. Διάβασα πως πρόκειται για ένα «λιτό αριστούργημα» και ότι είναι μια ταινία που «καταρρίπτει τα κλισέ». Και κάπως έτσι βρέθηκα μια Πέμπτη βράδυ να βλέπω τις Περασμένες Ζωές της Σελίν Σονγκ. Δυο παιδικοί φίλοι, η Να Γιανγκ και ο Χάε Σάνγκ, χωρίζονται όταν η οικογένεια της Να Γιανγκ φεύγει για τον Καναδά. Στα 23 τους ξαναβρίσκονται μέσω Facebook, συνδέονται βαθιά, αλλά χάνονται για άλλη μια φορά.

Στα 35 τους, πια, ο Χάε Σανγκ αποφασίζει να την επισκεφθεί στη Νέα Υόρκη. Η Να Γιανγκ είναι πια παντρεμένη με έναν Αμερικανό, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να ζήσουν μια γλυκόπικρη εβδομάδα μαζί. Η ταινία μιλά για τα διλήμματα, για το «τι θα είχε γίνει αν…», για το πεπρωμένο, για τις επιλογές που κάνουμε αλλά και γι’ αυτές που δεν κάνουμε. Ένα σωρό γνωστοί μου είχαν γράψει πόσο τους συγκίνησε το έργο. 

Εγώ, πάλι, βαρέθηκα φριχτά, τόσο που κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα και μετά απλώς ξυπνούσα πού και πού κι έκανα θρασύτατες ερωτήσεις («Α, είναι σπίτι τους τώρα;», «Πο πο, κι ο άντρας της, τι είπε;», «Πεινάς;»). Είμαι σίγουρη βέβαια πως αν είχα δει αυτή την ταινία μερικά χρόνια πριν θα είχα κατασυγκινηθεί. Τώρα ήταν σαν να έβλεπα διαφήμιση για θερμομόνωση.

Είναι απίστευτο το πόσο διαφορετικά μπορεί να δει κανείς μια ταινία ανάλογα με την ηλικία του και τη φάση ζωής στην οποία βρίσκεται.

Πρόσφατα ξαναείδα κάποιες από τις ταινίες «ενηλικίωσης» που έβλεπα ως έφηβη (Reality Bites, Singles, Βefore Sunrise, Swingers, High Fidelity). Είναι απίστευτο το πόσο διαφορετικά μπορεί να δει κανείς μια ταινία ανάλογα με την ηλικία του και τη φάση ζωής στην οποία βρίσκεται.

Βλέποντας τις ταινίες της εφηβείας μου με έπιασε κάτι μεταξύ νοσταλγίας και κατάθλιψης αλλά και απορία - πώς μου άρεσαν αυτές οι ταινίες;

«Tι θέλεις από μένα; Να βρω μια δουλειά για τα επόμενα 20 χρόνια, μέχρι να μου επιτρέψουν να φύγω με το επιχρυσωμένο μου ρολόι και τα αρχ… μου γεμάτα όγκους, γιατί παράτησα το μόνο πράγμα που σημαίνει κάτι για μένα;» φωνάζει κάποια στιγμή ο μουσικός Ethan Hawke που παίζει τα βράδια σε μπαρ στη Winona Ryder που προσπαθεί να γίνει σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ στο Reality Bites.

Τότε με είχε κατασυγκινήσει αυτή η σκηνή. Τώρα σχεδόν έκλαψα από τα γέλια. Ήμουν βέβαια 14 και ήταν μια τελείως διαφορετική εποχή: ήταν κάπως cool να είσαι loser και υπήρχε ακόμα αρκετή αντιπάθεια για την corporate ζωή, το «ξεπούλημα» και τους «γιάπηδες». Αν διαβάσει κανείς το Generation X του Douglas Copland ή ακούσει λίγο Nirvana, καταλαβαίνει αρκετά πράγματα για την ποπ κουλτούρα της εποχής. 

Η χειρότερη περίπτωση ταινίας που ξαναείδα και αλήθεια ντράπηκα για τα γούστα μου ήταν το Garden State του Zach Braff. Ήμουν 24 χρονών όταν βγήκε αυτή η ταινία. Την ξαναείδα πρόσφατα και δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο κακός είναι ο διάλογος, αλλά κυρίως πόσο απίστευτα εκνευριστική είναι η πρωταγωνίστρια, την οποία υποδύεται η Νάταλι Πόρτμαν. Πρόκειται για το original manic pixie dream girl. Λέει ψέματα («αλλά δεν ξέρω γιατί»), φοράει ένα ειδικό κράνος για την επιληψία, στο σπίτι της έχει φτιάξει λαβύρινθο για τα αγαπημένα της χάμστερ και στον κήπο της έχει νεκροταφείο μικρών ζώων.

Το μόνο που μου άρεσε είναι πως σε πολλές από αυτές τις ταινίες υπάρχει μια κολλητή φίλη της ηρωίδας, η οποία είναι αυτό που στην Ελλάδα λέμε «μη με βλέπεις έτσι, είμαι τρελή εγώ». Η κολλητή είναι συνήθως κάτι σαν Υ2Κ φασέα της εποχής. Δεν είναι ελκυστική για τα δεδομένα του Χόλιγουντ γιατί έχει 3,7 κιλά πάνω από το κανονικό ή έχει κόψει γεωμετρική μαύρη φράντζα (συχνά-πυκνά, τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει κάποια indie persona π.χ. η Parker Posey, η Janeane Garofalo).

Η Υ2Κ φασέα μιλάει μόνο με φαρμακερές ατάκες και έχει κάποιο αλλόκοτο χόμπι, μαζεύει π.χ. μπαταρίες ή πορσελάνινα παπαγαλάκια. Συχνά έχει και χαρούμενο τέλος, καθώς τα φτιάχνει με κάποιον ακραία προβληματικό φίλο του πρωταγωνιστή, όπως έκαναν στις ελληνικές ταινίες που φρόντιζαν να παντρέψουν τη Ζωή Λάσκαρη, αλλά έπρεπε να βρούνε κι έναν για τη Χλόη Λιάσκου, και μετά παντρεύονταν όλα τα ζευγάρια την ίδια μέρα στην ίδια εκκλησία σαν χιλιαστές. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM