Ταξιδεύοντας με καράβι το καλοκαίρι του 2022

ρομιλντα Facebook Twitter
Μου αρέσει να ταξιδεύω με συμβατικά, «αργά» πλοία στο κατάστρωμα. Δεν είναι μόνο ο ορίζοντας ή η θάλασσα, αλλά κυρίως πως το καράβι είναι ένας αυτοτελής κόσμος, αποκομμένος από οτιδήποτε άλλο. Φωτ.: Σπύρος Στάβερης
0

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΧΑ φανταστεί το καλοκαίρι του 2022. Θα ήταν το πρώτο μετά την πανδημία (θα υπάρξει άραγε ποτέ αυτό το «μετά»); Το καλοκαίρι που παντρεύτηκαν και βάφτισαν οι πάντες τα παιδιά τους;

Σταμάτησα να αναρωτιέμαι την ημέρα που άρχισα να κοιτάω ακτοπλοϊκά εισιτήρια για μια βάφτιση στη Σίφνο (αν ποτέ παντρευτώ ή βαφτίσω το παιδί μου, θα πάρω εκδίκηση για όλα τα γαμήλια τριήμερα στις άκρες της Ελλάδας και της υφηλίου ‒ έχω φτάσει μέχρι τη Σάντα Ρόζα στη Βόρεια Καλιφόρνια για να γίνω παράνυμφος).

Είχα ακούσει πως τα ακτοπλοϊκά είχαν ακριβύνει, απλώς δεν είχα καταλάβει πόσο. Για τρία άτομα και ένα αυτοκίνητο οι τιμές έμοιαζαν αστρονομικές 480, 550, 620 ευρώ.

Σκέφτηκα πως το φετινό καλοκαίρι ίσως να μείνει στην ιστορία ως το καλοκαίρι που συνειδητοποιήσαμε πως το καράβι για τα νησιά του Αιγαίου αποτελεί πλέον κάποιου είδους μυθική εμπειρία που κοστίζει περίπου όσο ένα αεροπορικό εισιτήρια για ευρωπαϊκό προορισμό.

Μετά τις πρώτες ώρες απλώς αποδέχεσαι πως ίσως να μείνεις εκεί για πάντα, να τρως άψητα τοστ, να κοιτάς τα κύματα και να πίνεις κακούς καφέδες. Υπάρχει κάτι το τρομερά ανακουφιστικό σε αυτόν τον ιδρυματισμό στη μέση της θάλασσας, κάτι σαν πειθαρχία.

Όταν ήμουν παιδί πίστευα, πως το καράβι ήταν μαγικό. Κυρίως γιατί αγαπούσα πολύ τη θάλασσα και η μόνη διαδρομή που έκανα κάθε καλοκαίρι ήταν το Ηγουμενίτσα - Κέρκυρα που κρατούσε δύο ώρες και δεν είχε κακοκαιρία.

Συνειδητοποίησα ότι το στομάχι μου δεν αντέχει τα μποφόρ σε ένα από τα πρώτα μου ταξίδια για τη Φολέγανδρο, μια διαδρομή που τότε κρατούσε πάνω από δέκα ώρες. «Δεν πας μια βόλτα; Έχεις το ίδιο χρώμα με τη μοκέτα», μου είπε μια φίλη μου την ώρα που σχεδόν είχα αγκαλιάσει το τραπεζάκι του καφενείου δίπλα στο μπαρ.

Από μια ηλικία και μετά σταμάτησα να ταξιδεύω με «κλειστά καράβια» ή δελφίνια. Δεν ήταν απλώς πως δεν άντεχα να μη βγαίνω έξω αλλά κυρίως πως με 5 μποφόρ, την ίδια ώρα που κάποιοι διάβαζαν ανέμελα ή κατάστρωναν τα ταξιδιωτικά τους σχέδια, εγώ, χαπακωμένη με δραμαμίνες, ξερνούσα σαν το κουτάβι ή αργοπέθαινα στη θέση μου σαν κέρινο ομοίωμα της Μαντάμ Τισό.

Μου αρέσει να ταξιδεύω με συμβατικά, «αργά» πλοία στο κατάστρωμα. Δεν είναι μόνο ο ορίζοντας ή η θάλασσα, αλλά κυρίως πως το καράβι είναι ένας αυτοτελής κόσμος, αποκομμένος από οτιδήποτε άλλο. Μετά τις πρώτες ώρες απλώς αποδέχεσαι πως ίσως να μείνεις εκεί για πάντα, να τρως άψητα τοστ, να κοιτάς τα κύματα και να πίνεις κακούς καφέδες. Υπάρχει κάτι το τρομερά ανακουφιστικό σε αυτόν τον ιδρυματισμό στη μέση της θάλασσας, κάτι σαν πειθαρχία.

Θυμάμαι ένα ταξίδι για την Αστυπάλαια. Είχαμε φύγει Μεγάλη Τετάρτη στις πέντε το απόγευμα. Το πλοίο ήταν γεμάτο, οι διάδρομοι είχαν γεμίσει με πλαστικές καρέκλες. Ήμασταν μεγάλη παρέα, αλλά βαριόμουν. Στη Νάξο και στην Πάρο έβγαζα φωτογραφίες από τα λιμάνια, χάζευα από την κουπαστή. Στη μία το πρωί, όταν φτάσαμε πια στη Δονούσα, είχα απλώς αποδεχτεί πως θα έμενα εκεί για πάντα. Μετρούσα τα αμάξια που αποβιβάζονταν σε κάθε στάση και διάβαζα ένα βιβλίο ‒ το κινητό δεν έπιανε έτσι κι αλλιώς. Έβλεπα μόνο το σκοτάδι έξω από το φινιστρίνι. 

Και φυσικά υπάρχουν και δρομολόγια που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Μια φορά γυρίσαμε από την Ανάφη με ένα καράβι που έκανε δεκατέσσερις ώρες να φτάσει στον Πειραιά. Ήταν πριν από την ανακαίνιση κι έτσι είχε ακόμα δερμάτινους άσπρους καναπέδες και μεγάλα παιχνίδια πάκμαν από τη δεκαετία του ’80. Το μπάνιο είχε ροζ αχηβάδες για νιπτήρες.

Έκανε δεκάδες στάσεις, σε κάθε πιθανό και απίθανο νησί, αλλά έμπαιναν μόνο όσοι δεν ήξεραν ή όσοι έκαναν φριχτή οικονομία, συνήθως σε oμάδες που θύμιζαν κολεκτίβες: χίπηδες από ελεύθερο κάμπινγκ με κιθάρες και τουμπελέκια, πολυμελείς οικογένειες που πήγαιναν να προσκυνήσουν θαυματουργές εικόνες σε νησιά και φοιτητές από το εξωτερικό που, χωμένοι στα sleeping bags, τους συνωστίζονταν ξαπλωμένοι κάτω από τα νέον φώτα, τουρτουρίζοντας από το κρύο. Το air condition ήταν τόσο χαμηλά, που είχαμε τυλιχτεί με τζιν μπουφάν, παρεό και πετσέτες θαλάσσης, μοιάζαμε με μπάμπουσκες.

Ένας από την ευρύτερη παρέα, γνωστός και ως «μουγκός», αναγκάστηκε επιτέλους να μας μιλήσει. Μας ανέλυσε με κάθε λεπτομέρεια την πτυχιακή εργασία για το μεταπτυχιακό του, το οποίο είχε τελειώσει δεκαπέντε χρόνια πριν. Για μια στιγμή πίστεψα πως θα μείνω εκεί για πάντα να κοιμάμαι στη μοκέτα.

Κάποιος μου είπε ότι το θρυλικό αυτό καράβι έχει αποσυρθεί, αλλά όταν το έψαξα λίγο παραπάνω, μου βγήκε η τοποθεσία του κάπου μεταξύ Σητείας και Ρόδου. Κοίταξα από περιέργεια πόσο θα μου κόστιζε να ταξιδέψω φέτος με αυτό ‒ μιλάμε για ένα καράβι σαράντα δύο ετών. Το εισιτήριο για δύο ενήλικες, ένα παιδί και ένα αμάξι μού βγήκε 400 ευρώ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Επιστροφή με το "Ρομίλντα". Αύγουστος 2006.

Φωτογραφία / Επιστροφή με το «Ρομίλντα». Αύγουστος 2006.

Φωτογραφικό «ημερολόγιο καταστρώματος» (Μέρος 2) ενταγμένο στις δράσεις της ελληνικής συμμετοχής στη 10η Διεθνή Έκθεση Αρχιτεκτονικής της Μπιενάλε Βενετίας με θέμα «Το Αιγαίο: μία διάσπαρτη πόλη». Επίτροποι ήταν ο Ηλίας Κωνσταντόπουλος και ο Λόης Παπαδόπουλος, επιμελητές οι Κατερίνα Κοτζιά, Ηλίας Κωνσταντόπουλος, Λόης Παπαδόπουλος, Κορίνα Φιλοξενίδου. Φωτ.: Σπύρος Στάβερης
ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΒΕΡΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σιούτη

Οπτική Γωνία / ΟΠΕΚΕΠΕ, μεταναστευτικό και Τέμπη ζορίζουν ξανά την κυβέρνηση

Το σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων και η πιθανή επιστροφή προσφύγων από τη Γερμανία στην Ελλάδα έρχονται να προστεθούν στα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Κοκέτα / Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Ένας σιωπηλός ιός, μια πανδημία για την οποία δεν μιλά κανείς: μανάδες, κρύψτε τα παιδιά σας από τη μάχη του creative direction. Η Δανάη Ιωάννου σε μια επιτόπια έρευνα για το επάγγελμα που σαρώνει γύρω μας τους ανθρώπους σαν κρυφή πανδημία.
ΔΑΝΑΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Οπτική Γωνία / Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Χώρες που υποδέχτηκαν σχετικά φιλικά μετανάστες είχαν οφέλη σε οικονομικό επίπεδο. Μια από αυτές είναι η Ισπανία, που τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει σε θετικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν τους τρόπους ένταξής τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Γαϊδούρια : Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;/ Ιπποειδή: Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;

Ρεπορτάζ / Γαϊδούρια: Ζώα εργασίας ή θύματα κακοποίησης;

Είναι τα ιπποειδή στην Ελλάδα εργάτες χωρίς δικαιώματα; Ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσής τους, ποια μέριμνα υπάρχει για τη φροντίδα τους και γιατί η νομοθετική προστασία τους βρίσκεται σε μια γκρίζα ζώνη; Μιλούν στη LiFO εκπρόσωποι φιλοζωικών οργανώσεων και τοπικοί φορείς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Guest Editors / Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Η πατριαρχία είναι παντού: στην οικονομία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία, στην αισθητική, στον πολιτισμό, σε ολόκληρη την ανθρώπινη κατάσταση. Όταν σκεφτόμαστε το πολιτικό, δεν γίνεται να μη σκεφτόμαστε το φεμινιστικό.
ΝΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οπτική Γωνία / «Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οι παγκόσμιες και περιφερειακές επιπτώσεις της σύγκρουσης στη Γάζα και τα αδιέξοδα του Παλαιστινιακού. Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια ομάδα μαθητών κατασκεύασε ρομπότ που καθαρίζει τις θάλασσες

Περιβάλλον / Πώς μια ομάδα μαθητών από τον Άλιμο έφτιαξε ρομπότ που καθαρίζει τον βυθό;

Το Greek Seabot είναι το υποβρύχιο ρομπότ που δημιούργησε μια μαθητική ομάδα από το ΕΠΑΛ Αλίμου για να βοηθήσει στον καθαρισμό των βυθών από πλαστικά και απορρίμματα. Μιλούν στη LIFO οι μαθητές για τα κίνητρά τους και το όραμά τους για ένα πιο καθαρό περιβάλλον.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι αλλαγές που φέρνουν στο μεταναστευτικό η πρόσφατη απόφαση της Λειψίας και η νέα πολιτική του Μερτς/ Μεταναστευτικό: Από τη Μέρκελ στον Μερτς και η αλλαγή που φέρνει η απόφαση της Λειψίας

Βασιλική Σιούτη / Μεταναστευτικό: Πώς επηρεάζει την Ελλάδα η αλλαγή πολιτικής της Γερμανίας;

Μετά την εκλογή του Φρίντριχ Μερτς, η Γερμανία αυστηροποιεί τη μεταναστευτική πολιτική της και αναζητά τρόπους για να εξαιρεθεί από την υποχρέωση εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ώστε να μην κάνει δεκτά νέα αιτήματα ασύλου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες; 

Οπτική Γωνία / Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες ενώ δεν έχουμε να φάμε;

Αν νομίζετε ότι η επίδειξη πλούτου προκαλεί σήμερα κοινωνική κατακραυγή, πλανάστε. Άνθρωποι που δυσκολεύονται οικονομικά, αντί να βιώσουν ταξική αφύπνιση, βλέποντας πώς ζει η δισεκατομμυριούχος σταρ του TikTok, θέλουν να μάθουν τα πάντα γι' αυτήν.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανήλικοι στην πρώτη γραμμή: Το νέο πρόσωπο της ακροδεξιάς στη Θεσσαλονίκη

Ελλάδα / 13χρονα παιδιά σε νεοναζιστικές συμμορίες: Πώς φτάσαμε εδώ;

Όλο και περισσότεροι έφηβοι και νέοι φαίνεται να γοητεύονται από ακροδεξιές ιδεολογίες. Τι σηματοδοτεί η έκρηξη αυτού του επικίνδυνου φαινομένου; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Άρης Στυλιανού.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
« Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Οπτική Γωνία / «Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας της Θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και διδάκτορας των πανεπιστημίων Βοστώνης και Λουβέν Χαράλαμπος Βέντης μιλά για την εκλογή του νέου Πάπα, την «επιστροφή» της θρησκείας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει…

Οπτική Γωνία / Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει

Την τελευταία δεκαετία, όλα σχεδόν έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πως θα το ξοδέψεις

Ρεπορτάζ / Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πώς θα το ξοδέψεις

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταβάλλεται το επίδομα ανεργίας και άλλες κοινωνικές παροχές σε προπληρωμένη κάρτα, με πλαφόν 50% στην ανάληψη μετρητών, προκαλεί την αγανάκτηση των δικαιούχων. Σχολιάζουν στη LIFO άνεργοι πολίτες, ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και εκπρόσωποι κλάδων που πλήττονται.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ