ΣΕΙΣΜΟΣ

Αναμνήσεις από το Ρομίλντα

Αναμνήσεις από το Ρομίλντα Facebook Twitter
Οι μνήμες επικεντρώνονται επιλεκτικά στην εμπειρία «μιας μοναδικής Οδύσσειας για σένα και την παρέα σου» που πρόσφερε κάθε καλοκαίρι η Ρομίλντα στον πηγεμό για την Ανάφη. Φωτο: Eurokinissi
3

Πάει και ο Γεράσιμος Αγούδημος, ο «εμβληματικός» εφοπλιστής, γνωστός κυρίως στο ευρύ κοινό για τον vintage στόλο από σκυλοπνίχτες που μέχρι και πριν από μερικά χρόνια όργωναν, ληθαργικά ασθμαίνοντας, το Αιγαίο και μετά την κατάσχεσή τους έμειναν παροπλισμένοι στο λιμάνι του Πειραιά για να αναχωρήσουν για το τελευταίο τους ταξίδι το 2011 με προορισμό κάποιο διαλυτήριο πλοίων ή κάποιο εξωτικό λιμάνι με χαλαρούς κανόνες ακτοπλοΐας, όπου κυκλοφορούν ως φυγόδικοι με άλλη ταυτότητα, εκτελώντας ίσως τοπικά δρομολόγια όταν τους το επιτρέπει ο καιρός και το βεβαρημένο ιστορικό τους...


Ρομίλντα, Ανθή Μαρίνα, Ροδάνθη, Μιλένα, Νταλιάνα, Δήμητρα: οι «ναυαρχίδες» της GA Ferries. Στα τέσσερα τελευταία ο εκλιπών είχε δώσει τα ονόματα της συζύγου του και των τριών θυγατέρων του, ενώ το όνομα του πρώτου δεν προέρχεται από τον ομώνυμο μακρινό αστεροειδή (παρ' ότι θα μπορούσε, αν ληφθεί υπόψη ο χρόνος που έκανε για να φτάσει στους άγονους προορισμούς του) αλλά από τις πρώτες συλλαβές των τριών μεσαίων.

Τα γυναικεία ονόματα προσέδιδαν μια χάρη και μια οικειότητα που απουσίαζε από τις διάφορες «Παναγίες» αλλά και από το brand identity άλλων εταιριών. Ίσως είναι κι αυτός ένας λόγος που ξυπνά στον κόσμο, σε όσους, τέλος πάντων, είχαν πάρει κάποτε γεύση από τη μεγαλειώδη ταλαιπωρία του «γύρου των Κυκλάδων σε 80 ημέρες» (ώρες σίγουρα), μια νοσταλγία που αρνείται πεισματικά να ακυρωθεί παρά τις μνήμες ατέλειωτης κακουχίας και ωρών που δεν πέρναγαν με τίποτα, καθώς παρατηρούσες ζαλισμένος από τις μπίρες τα νύχια σου να μεγαλώνουν και δεν θυμόσουν πού έχεις παρατήσει εκείνο το ογκώδες βιβλίο που είχες πάρει ειδικά για το ταξίδι.

«Είμαστε σχεδόν εκεί» αναφωνούσαν λυτρωτικά. Αθώες, ρομαντικές ψυχές. Δύο ώρες μετά (τουλάχιστον) ήμασταν ακόμα στο καθαρτήριο του Αθηνιού και στο πλοίο είχαν παραμείνει μόνο «τα φρικιά της Ανάφης».


Στατιστικά, θα πρέπει να έχω μπει σε όλα αυτά τα επιβατηγά της συμφοράς και της μεγάλης απόδρασης, αλλά οι μνήμες επικεντρώνονται επιλεκτικά στην εμπειρία «μιας μοναδικής Οδύσσειας για σένα και την παρέα σου» που πρόσφερε κάθε καλοκαίρι η Ρομίλντα στον πηγεμό για την Ανάφη.

Ήταν μια σαδιστικού τύπου απόλαυση να παρατηρείς όσους το έπαιρναν για πρώτη φορά με στόχο τον συγκεκριμένο προορισμό και παρουσίαζαν μια ανάταση όταν, μετά από καμιά εικοσαριά ώρες, έφτανε επιτέλους στη Σαντορίνη, τελευταία στάση πριν από το «νησί». «Είμαστε σχεδόν εκεί» αναφωνούσαν λυτρωτικά.

Αθώες, ρομαντικές ψυχές. Δύο ώρες μετά (τουλάχιστον) ήμασταν ακόμα στο καθαρτήριο του Αθηνιού και στο πλοίο είχαν παραμείνει μόνο «τα φρικιά της Ανάφης» που το υποδειγματικά λούμπεν προσωπικό αντιμετώπιζε με χαρακτηριστική βδελυγμία, ενώ γίνονταν οι απαραίτητες «επισκευές» για να μπορέσει να ολοκληρώσει το δρομολόγιό του το ταλαίπωρο σκαρί που έμοιαζε με μεταγωγό σαρκίων εν αποσυνθέσει.


Ήταν μια εξωσωματική εμπειρία το ταξίδι, υπό την έννοια ότι όταν είχαν τελειώσει όλες οι πιθανές τελετουργίες –διάβασμα, χαβαλές, μεθύσι, κανένας μπάφος, ύπνος (λιποθυμία για την ακρίβεια)– ένιωθες ότι έβγαινες από το σώμα σου και παρατηρούσες από ψηλά τα «πτώματα» τριγύρω που προσπαθούσαν να κοιμηθούν σε στάσεις που θα ζόριζαν και τους πιο προχωρημένους μάστορες της γιόγκα.

Αναμνήσεις από το Ρομίλντα Facebook Twitter
Για να μην πούμε για τις απεριόριστες δυνατότητες που σου πρόσφερε αυτό το «ταξίδι της μεγάλης μέρας στη νύχτα» να φλερτάρεις, να τα φτιάξεις και να χωρίσεις πέντε-έξι φορές πριν φτάσεις καν στο νησί.

Και κάθε τόσο ξυπνούσαν ταραγμένοι από την κακόφωνη και βαριάς ελληναράδικης προφοράς αναγγελία «the boat has arrived its destination - all passengers are kindly requested to disembark». Ή από την ανάγκη για τουαλέτα, που, όσο κι αν την ανέβαλλε κανείς, κάποια στιγμή δεν γινόταν αλλιώς μετά από τόσες ώρες (μέρες; ποιος ήξερε... ο χρόνος είχε αποκτήσει μια σχετικότητα ως έννοια) και συνήθως έκανε το απονενοημένο διάβημα πολύ αργά, όταν τα αποχωρητήρια (αυτός είναι ο πιο ταιριαστός όρος) θύμιζαν νεκροταφείο πυρηνικών αποβλήτων.


Όταν είσαι νέος, όμως, όλη αυτή η κακουχία μπορεί να μοιάζει με συναρπαστική περιπέτεια, με διαδικασία χτισίματος χαρακτήρα, ακόμα και με διαδρομή ενηλικίωσης. Το ζητούμενο δεν είναι το ταξίδι αλλά ο προορισμός: αυτό μου έχει μείνει. Για να μην πούμε για τις απεριόριστες δυνατότητες που σου πρόσφερε αυτό το «ταξίδι της μεγάλης μέρας στη νύχτα» να φλερτάρεις, να τα φτιάξεις και να χωρίσεις πέντε-έξι φορές πριν φτάσεις καν στο νησί.

Είχε βγει κι ένα τραγούδι σχετικό με αυτή την εμπειρία από το συγκρότημα Μητέρα Φάλαινα Τυφλή. Λέγεται απλώς «Ρομίλντα» και αποτελεί μια ωδή, χωρίς ίχνος σαρκασμού, στο αείμνηστο καράβι και στα «παράξενα κορίτσια με σαράντα πυρετό που ταξιδεύουνε με οίστρο στις Κυκλάδες...».

 

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

3

ΣΕΙΣΜΟΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
Δεν έχτισα σπίτι, δεν πάντρεψα κόρη, αλλά εκτός από ταξίδι με πλοίου του Αγούδημου, τις δεκαετίες 80-90 οργώναμε το Αιαγίο και με πλοία του Βεντούρη και του Αγαπητού. για τα πλοία του τελευταίου ίσχυε το ρητό: "Ολοι οι καλοί χωράνε (αλλά και κάμποσοι κακοί. Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρω τι πάει να πει ζωή, ήταν όμως φανταστικά τα καλοκαίρια εκείνη την εποχή. Και δεν είναι μονάχα ότι έχω γκριζάρει για τα καλά και απλά νοσταλγώ αρκετά στοιχεία εκείνης της εποχής...