Τα μπάνια στη Ραφήνα και οι ατελείωτες διαδρομές του Α2 και του 550

Τα μπάνια στη Ραφήνα και οι ατελείωτες διαδρομές του Α2 και του 550 Facebook Twitter
Φωτογραφία από το Σύλλογο Εθελοντών Οικολογικής Προστασίας «Κόκκινο Λιμανάκι»
0

ΤΟ ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΚΑΙ ΔΕΝ εννοώ την εποχή αλλά το συναίσθημα του καλοκαιριού, ξεκινά όταν οι πρώτες παρέες εφήβων αρχίζουν να συνωστίζονται τις καθημερινές στα λεωφορεία και στα τραμ. Μοιάζουν πάντα πανέτοιμοι να αλλάξουν οκτώ συγκοινωνίες και να διασχίσουν όλο το Λεκανοπέδιο για να κάνουν μπάνιο.

Παλιά, τους μισούσα. Έπιαναν πολύ χώρο (δεν είναι φοβερό πως όταν είσαι έφηβος η παρέα σου αποτελείται από είκοσι άτομα, σαν να ανήκεις σε έναν μικρό θίασο;) και ούρλιαζαν μέσα στα κουρασμένα 25χρονα αυτιά μου στις εννιά το πρωί. Τώρα πια αντιμετωπίζω τους εφήβους με συγκατάβαση, ακόμα κι όταν ακούνε δυνατά φριχτή μουσική στο κινητό τους. Τους κάνω κάτι σαν ένα πατ-πατ μανούλας από μακριά. 

Νομίζω ότι οι έφηβοι είναι οι μόνοι που ξέρουν πώς να περνάνε τόσο τέλεια στις παραλίες της Αττικής. Τα τελευταία χρόνια οι παραλίες γύρω από την Αθήνα μού θυμίζουν κάποιο επαγγελματικό σπορ για το οποίο θα πρέπει να προπονηθώ σκληρά: χτισμένες, οργανωμένες, ακριβές, κάτι για το οποίο θα πρέπει να κάνω έρευνα ή να πασχίσω, ειδικά όταν μιλάμε για Σαββατοκύριακο.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Στη δεκαετία του ’80 και του ’90 το να πηγαίνεις κάθε Κυριακή για μπάνιο με τα παιδιά σου και το αμάξι φορτωμένο με καρεκλάκια, κουβαδάκια, στρώματα και ομπρέλα ήταν εντελώς φυσιολογικό. Δεν είμαι καν σίγουρη αν ήταν μικροαστικό.

Τώρα πια αντιμετωπίζω τους εφήβους με συγκατάβαση, ακόμα κι όταν ακούνε δυνατά φριχτή μουσική στο κινητό τους. Τους κάνω κάτι σαν ένα πατ-πατ μανούλας από μακριά.

Ήμασταν όλα παιδιά της γενιάς του ΠΑΣΟΚ, του «μεγάλου εξισωτή». Κάναμε τα μπάνια του λαού. Οι οργανωμένες παραλίες ήταν ελάχιστες, οι πισίνες το ίδιο. Οι γονείς μας μάς φόρτωναν στο αμάξι και πηγαίναμε στα πιο κοντινά μας: Βούλα, Βάρκιζα, Άλιμο, Ψάθα, Λούτσα, Σχοινιάς, Μαραθώνα, ανάλογα με το πού έμενε ο καθένας.

Όταν ήμουν παιδί, τις Κυριακές πηγαίναμε στο Κόκκινο Λιμανάκι της Ραφήνας, σε έναν όρμο με πεύκα. Είχα πάντα μεγάλη λαχτάρα να μπω στη θάλασσα, έκλαιγα σπαρακτικά για να μου βάλουν τα μπρατσάκια και να μπω επιτέλους μέσα για να με βγάλουν σηκωτή κάποιες ώρες αργότερα, σχεδόν με το ζόρι.

Εκεί έμαθα να κολυμπάω, εκεί έφαγα για πρώτη φορά τηγανητά κολοκυθάκια στην ταβέρνα που υπήρχε ακριβώς από πάνω. Θυμάμαι ακόμα τους ασβεστωμένους κορμούς των πεύκων και τον ιδιοκτήτη, έναν καραφλό κύριο με λεπτό μουστάκι.

Όταν μετακομίσαμε, ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε στην παραλία του Σχοινιά ή στη Νέα Μάκρη. Κολυμπούσαμε δίπλα στο Ιερό των Αρχαίων Θεών στην Μπρεξίζα. Στον Σχοινιά παρκάραμε δίπλα σε κάτι βίλες χτισμένες σχεδόν πάνω στην άμμο και απλώναμε τις πετσέτες μας κοντά σε κάτι άγρια κρινάκια. Ο βυθός ήταν σχεδόν πάντα θολός.

Μεγαλώνοντας, όργωσα με τους φίλους μου ‒χάρη στο λεωφορείο Α2‒ όλες τις παραλίες της Αττικής. Κάναμε κοπάνα από το σχολείο και πηγαίναμε σε κάτι βρoμερές νεροτσουλήθρες στη Βούλα και γυρνούσαμε στο σπίτι μας με καμένες πλάτες και γυαλιά που μας έκαναν να μοιάζουμε με διαστημικά ποντίκια. Ακολουθούσαμε ένα πρόγραμμα που θύμιζε αστροναύτη. Αν το έκανα τώρα, θα χρειαζόμουν δυο μέρες κούρα για να συνέλθω.

Πρόσφατα βρήκα μια φωτογραφία από μια επιστροφή από εκδρομή με λεωφορείο στη Βούλα. Ο ήλιος δύει κι εμείς καθόμαστε στο λεωφορείο 550, το οποίο έχει μπροστά ένα ξύλινο τραπεζάκι(!) Είμαστε με το ζόρι δεκαέξι χρονών.

Η νοσταλγία παραμορφώνει τα πάντα, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: οι παραλίες της Αττικής δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με τα νερά των Κυκλάδων και τα ασβεστωμένα σοκάκια. Απλώς, όταν ήμουν στην εφηβεία, δεν με ενδιέφερε καθόλου να είναι καθαρή η θάλασσα ή να υπάρχουν ξαπλώστρες. Είχα απλώς λύσσα για ζωή.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Παρασκευής: «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Οπτική Γωνία / «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ, Δημήτρης Παρασκευής, εξηγεί γιατί κάθε φθινόπωρο αυξάνονται οι ιώσεις του αναπνευστικού, ποια είναι η εικόνα του Covid-19 στην Ελλάδα και ποια μέτρα πρέπει να πάρουμε εν όψει του χειμώνα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ