Τα κόμματα πέφτουν μα η ανάγκη μένει

Τα κόμματα πέφτουν μα η ανάγκη μένει Facebook Twitter
Με τον Στέφανο Κασσελάκη θα πέσει όλο το βάρος ώστε ο χώρος να μετατραπεί σε ένα είδος κόμματος προσωπικής καμπάνιας, απροσδιόριστο αντικείμενο μιας παράδοξης μείξης του ινφλουερισμού της αγοράς και ενός υβριδικού αριστερο-πατριωτισμού. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0



ΤI HTAN O ΣΥΡΙΖΑ;
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί σχεδόν τα πάντα σε αυτά τα δέκα, δεκαπέντε χρόνια των μεγάλων αναταραχών και αλλαγών. Ξέρουμε, όμως, τι απόγινε αυτός ο πολιτικός χώρος που γίνεται τώρα, για άλλη μια φορά, αφορμή για καλαμπούρια και πικρά σχόλια από αντιπάλους και πρώην πιστούς. 

Με δυο λόγια: στα χρόνια της χρεοκοπίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εκπροσωπήσει συναισθήματα και κάποιες προσδοκίες πολλών Ελλήνων που έβλεπαν την κατάρρευση ενός οικοδομήματος και ένιωθαν να τους πολιορκεί η απώλεια. Απώλεια όχι μόνο οικονομική αλλά και ψυχολογική και συναφής με την κοινωνική τους θέση και τον αυτοσεβασμό. Με όπλο έναν θυμωμένο κεϊνσιανισμό (ποτέ υπερβολικά ριζοσπαστικό στην ουσία) κατάφερε να του αναθέσουν (κυρίως στον Αλέξη Τσίπρα) την ελάφρυνση των συνεπειών της κρίσης. Όταν αργότερα η κυβερνητική του θητεία θα σημαδευτεί από τις στροφές και τις προσαρμογές μιας πιο «ρεαλιστικής» φάσης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αυτοανακηρυχτεί η κυρίαρχη αντιδεξιά δύναμη της χώρας, ένα είδος πίστας για μια αόριστη «δημοκρατική παράταξη» κατά ενός πρωθυπουργού που αναπαριστανόταν διαρκώς ως ηγέτης μιας αυταρχικής και σκληρής δεξιάς. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κόμμα κοινωνικών εκπροσωπήσεων όσο χώρος στελεχών και άρθρωσης δημόσιων, αντικυβερνητικών συναισθημάτων. Δεν κατάφερε να αποτελέσει ούτε σθεναρή μεταρρυθμιστική αριστερά ούτε κινηματική αριστερά. Έγινε κόμμα μιας μετακινούμενης εκλογικής βάσης και υψηλής οπαδικής έντασης στη βάση ενός προσωποκεντρικού «αντιμητσοτακισμού».

Ας πούμε εν τέλει πως οι επιτυχίες στην εκπροσώπηση συναισθημάτων και ο θυμωμένος κεϊνσιανισμός (ο οποίος γρήγορα συνάντησε τα όρια των μνημονιακών δεσμεύσεων) δεν μπόρεσαν να φτιάξουν κάτι ανθεκτικό. Δεν έγιναν ποτέ πολιτική εκπροσώπηση ζωντανών δυνάμεων και χώρων. Το αστείο μάλιστα είναι πως ο λεγόμενος κινηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ – ήδη εξασθενημένος το 2014-15, προτού αναλάβει τη διακυβέρνηση− ήταν περισσότερο μια προβολή των επικριτών του παρά κάτι αληθινό. Η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ (κι εδώ πολλοί έχουμε το μικρό ή μεγάλο μερίδιό μας) του προσέδωσε συχνά ριζοσπαστικές ιδιότητες που δεν είχε ή δεν τις είχε στον βαθμό που φαντάζονταν κάποιοι εντός και εκτός. Στον πραγματικό ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησε μάλλον η αδυναμία και μετά η αδιαφορία για σύνθεση του ριζοσπαστισμού με τον μεταρρυθμισμό. Η όποια προοδευτική κρατική βούληση δεν ενώθηκε αληθινά με αιτήματα και αγωνίες πολιτών και κινημάτων, αλλά οδήγησε σε ένα κόμμα στελεχιακής πολιτικής. Η ήττα του 2019 και όσα ακολούθησαν θα δώσουν μια ευκαιρία για τη διατήρηση και την ανάπτυξη του πολιτικού χώρου που είχε ακόμα σημαντικά αποθέματα στήριξης. Τότε όμως ήρθε η κρίση της πανδημίας, ο ισχυρός κυβερνητικός παρεμβατισμός ανάσχεσης διά της χρηματοδότησης και η μετατόπιση του κέντρου βάρους της πολιτικής στον διαδικτυακό πόλεμο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επαναπαύτηκε σε μεγάλο βαθμό στα κύματα αρνητικής καμπάνιας και, εκ νέου, σε ένα παιχνίδι ενθάρρυνσης και αναπαραγωγής αντικυβερνητικών συναισθημάτων. Αυτό όμως που κατά την πρώτη αντιμνημονιακή συγκυρία κατέβαζε κόσμο στον δρόμο, στην εποχή μετά το 2020 παίχτηκε απλώς στα «τρολ» και σε μια σειρά μπαρόκ αντιμητσοτακικών σεκάνς. Αυτό που το 2012 ήταν ορατή αγανάκτηση, μετά το 2020 είναι δυσφορική αποστασιοποίηση και πικρόχολη επιβίωση. Παρά το ότι υπήρχαν αναμφισβήτητα καλύτερες επεξεργασίες πολιτικής και κοινοβουλευτική εργασία και επιβίωναν (ακόμα) εστίες αριστερής θεωρίας, όλα αυτά υποχωρούσαν και γινόταν απλώς ένα ανιαρό, «ακαδημαϊκό» υπόστρωμα που δεν ενδιέφερε το κοινό που είχε δημιουργηθεί.

Για έναν κόσμο, ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε κυρίως ο Αλέξης Τσίπρας εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα υπόλοιπα (τα ιδεολογικά, τα «θεωρητικά», τα προγράμματα) γίνονταν όλο και εντονότερα πηγή κούρασης και εκνευρισμού. Συντελέστηκε μια βαθιά απο-ριζοσπαστικοποίηση του χώρου, όχι ως καρπός κατανόησης των πολιτικών όρων της κατάστασης, αλλά ως απλό μπάφιασμα, κόπωση και νευρωτική αναζήτηση ενός αρχηγού που θα ξαναέβαζε στο παιχνίδι της εξουσίας έναν καταπτοημένο ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτήν τη δίοδο κόπωσης, διαψεύσεων και οργής με την «ανικανότητα» του ενός ή του άλλου, από αυτό το υλικό που είχε ήδη συρρικνώσει τον πολιτικό ΣΥΡΙΖΑ, ξεπήδησαν ο Κασσελάκης και ο κασσελακισμός. Στη θέση του ηθικού πλεονεκτήματος, φύτρωσε μια ανίδεη αυτοπεποίθηση με άγνοια κινδύνου.  

Τώρα παρακολουθούμε μια ιστορία αποσύνθεσης που έχει άγνωστη κατάληξη σε σχέση με το ποια εν τέλει πρόσωπα και οργανωτικός σκελετός θα επιβιώσουν με την ίδια ή μια άλλη ονομασία. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε το σημαντικότερο: τα κόμματα, οι πολιτικές ονομασίες, ακόμα και το κομματικό προσωπικό, είναι η μία πλευρά της Ιστορίας. Πολλοί απολαμβάνουν τώρα την (κατά)πτωση του ΣΥΡΙΖΑ, είτε από μια θέση αριστερής δικαίωσης είτε με την ανακούφιση όσων πιστεύουν ότι ένας κεντρώος/κεντροδεξιός μονοπολισμός είναι η μόνη λογική και μοντέρνα εκδοχή για τη χώρα. Φυσικά, η απόλαυση κι ακόμα και το μαύρο χιούμορ και μια δόση μοχθηρής χαράς είναι κομμάτι των ανθρώπινων παθών στην πολιτική. Υπήρξαν άλλωστε πολλοί λόγοι για να ασκήσει κανείς κριτική και να «αποδομήσει» τους «συριζαίους» και τα πολιτικά προϊόντα τους. Να όμως που εδώ και χρόνια άλλοι βρίσκονται στις θέσεις εξουσίας, ενώ και διεθνώς τα μεγάλα και τραυματικά ζητήματα δεν τα έχει δημιουργήσει η αριστερά, ούτε η λαϊκιστική, ούτε η ριζοσπαστική. Η μετατόπιση τεράστιας ισχύος σε ιδιωτικά συμφέροντα και ανεξέλεγκτες εταιρείες, η κρίση των δημόσιων χώρων, η κλιματική κατάρρευση που συνδέεται άρρηκτα με επιλογές οικονομικές και αναπτυξιακές (και όχι απλώς με έλλειψη σύνεσης των ατόμων) είναι πράγματα απείρως πιο σημαντικά από τη χαμηλή ή στραβή πολιτική κουλτούρα κάποιων αριστερών κομμάτων. Εξάλλου, με εξαιρέσεις, σήμερα το ρεύμα είναι ο δεξιός ριζοσπαστισμός και από την άλλη η αδυναμία των κεντροτεχνοκρατικών σχηματισμών να δημιουργήσουν καλύτερους όρους ζωής για τους πολλούς.

Επιστρέφοντας έτσι στο ψυχόδραμα με τον Κασσελάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ, όλο αυτό είναι δυσάρεστο και αξιολύπητο, όχι όμως ευκαιρία για φτηνά ανέκδοτα. Στην ουσία πήγε στα άκρα μια διαδικασία που έχει παρελθόν. Το είπαμε ήδη: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κόμμα κοινωνικών εκπροσωπήσεων όσο χώρος στελεχών και άρθρωσης δημόσιων, αντικυβερνητικών συναισθημάτων. Δεν κατάφερε να αποτελέσει ούτε σθεναρή μεταρρυθμιστική αριστερά ούτε κινηματική αριστερά. Έγινε κόμμα μιας μετακινούμενης εκλογικής βάσης και υψηλής οπαδικής έντασης στη βάση ενός προσωποκεντρικού «αντιμητσοτακισμού». Με τον Στέφανο Κασσελάκη θα πέσει όλο το βάρος ώστε ο χώρος να μετατραπεί σε ένα είδος κόμματος προσωπικής καμπάνιας, απροσδιόριστο αντικείμενο μιας παράδοξης μείξης του ινφλουερισμού της αγοράς και ενός υβριδικού αριστερο-πατριωτισμού. 

Σε αυτό το σημείο η αντίδραση της «πολιτικής γραφειοκρατίας» έρχεται να πει «όχι». Για τους δικούς της λόγους. Αυτό το «όχι» είναι σημαντικό, αν και με πρόσωπα (αρκετά από αυτά) και όρους που φαίνεται να συντηρούν τα αβαθή νερά ενός ξεδοντιασμένου κόμματος. Είναι πια τόσο το βάρος των απογοητεύσεων και των ιδιωτεύσεων που έχουν πυκνώσει εδώ και χρόνια, ώστε η μόνη δυνατότητα πειθούς για κάτι άλλο να περνάει από πραγματικές κινήσεις καινούργιας αρχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αποτέλεσμα ενός συνδυασμού ιστορικών ευκαιριών και πολιτικών επιλογών είναι παρελθόν. Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο για τον πολιτικό χώρο του σοσιαλισμού ή μιας πραγματικής κοινωνικής δημοκρατίας που πρέπει να επιδιώκει να αφαιρεί κυριαρχία και πλούτο από συγκεκριμένα συμφέροντα για να αναπνεύσουν οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι. Όσα κόμματα υπάρξουν και σταθούν με επάρκεια σε αυτή την ανάγκη και βρουν πραγματικά ερείσματα (όχι τα φανατικά τρολ ούτε τους αρθρογράφους γνώμης), μπορεί να συνθέσουν μια παράταξη κι όχι απλώς μικρομεσαίους οργανισμούς που αγωνιούν για την αυτοσυντήρησή τους.  

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Από νικητής προτεινόμενος: Το ανατρεπτικό ριάλιτι του Στέφανου Κασσελάκη

Daily / Από νικητής προτεινόμενος: Το ανατρεπτικό ριάλιτι του Στέφανου Κασσελάκη

Το πρόβλημα με τα ριάλιτι είναι ότι πολλοί τα παρακολουθούν αλλά κανείς δεν τα σέβεται. Το όργιο χειραγώγησης, υστεροβουλίας και τοξικότητας κερδίζει την προσοχή αλλά όχι την υποστήριξη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι αλλαγές που φέρνουν στο μεταναστευτικό η πρόσφατη απόφαση της Λειψίας και η νέα πολιτική του Μερτς/ Μεταναστευτικό: Από τη Μέρκελ στον Μερτς και η αλλαγή που φέρνει η απόφαση της Λειψίας

Βασιλική Σιούτη / Μεταναστευτικό: Πώς επηρεάζει την Ελλάδα η αλλαγή πολιτικής της Γερμανίας;

Μετά την εκλογή του Φρίντριχ Μερτς, η Γερμανία αυστηροποιεί τη μεταναστευτική πολιτική της και αναζητά τρόπους για να εξαιρεθεί από την υποχρέωση εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ώστε να μην κάνει δεκτά νέα αιτήματα ασύλου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες; 

Οπτική Γωνία / Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες ενώ δεν έχουμε να φάμε;

Αν νομίζετε ότι η επίδειξη πλούτου προκαλεί σήμερα κοινωνική κατακραυγή, πλανάστε. Άνθρωποι που δυσκολεύονται οικονομικά, αντί να βιώσουν ταξική αφύπνιση, βλέποντας πώς ζει η δισεκατομμυριούχος σταρ του TikTok, θέλουν να μάθουν τα πάντα γι' αυτήν.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανήλικοι στην πρώτη γραμμή: Το νέο πρόσωπο της ακροδεξιάς στη Θεσσαλονίκη

Ελλάδα / 13χρονα παιδιά σε νεοναζιστικές συμμορίες: Πώς φτάσαμε εδώ;

Όλο και περισσότεροι έφηβοι και νέοι φαίνεται να γοητεύονται από ακροδεξιές ιδεολογίες. Τι σηματοδοτεί η έκρηξη αυτού του επικίνδυνου φαινομένου; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Άρης Στυλιανού.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
« Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Οπτική Γωνία / «Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας της Θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και διδάκτορας των πανεπιστημίων Βοστώνης και Λουβέν Χαράλαμπος Βέντης μιλά για την εκλογή του νέου Πάπα, την «επιστροφή» της θρησκείας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει…

Οπτική Γωνία / Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει

Την τελευταία δεκαετία, όλα σχεδόν έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πως θα το ξοδέψεις

Ρεπορτάζ / Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πώς θα το ξοδέψεις

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταβάλλεται το επίδομα ανεργίας και άλλες κοινωνικές παροχές σε προπληρωμένη κάρτα, με πλαφόν 50% στην ανάληψη μετρητών, προκαλεί την αγανάκτηση των δικαιούχων. Σχολιάζουν στη LIFO άνεργοι πολίτες, ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και εκπρόσωποι κλάδων που πλήττονται.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Empty the Tanks»: Σώστε τα δελφίνια!

Ρεπορτάζ / «Empty the Tanks»: Πότε θα σταματήσει η αιχμαλωσία των δελφινιών;

Η παγκόσμια καμπάνια «Empty the Tanks» εναντιώνεται στην αιχμαλωσία και την εκμετάλλευση των δελφινιών. Πώς εκφράζεται η κινητοποίηση στην Ελλάδα και ποια η τύχη των δελφινιών του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου; Μιλούν στη LIFO εκπρόσωποι οργανώσεων, αλλά και ο ιδρυτής του Αττικού Πάρκου.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Υψηλοί τόνοι για τα Τέμπη, χαμηλοί για τα ελληνοτουρκικά 

Οπτική Γωνία / Υψηλοί τόνοι για τα Τέμπη, χαμηλοί για τα ελληνοτουρκικά 

Τα Τέμπη συνεχίζουν να πυροδοτούν εντάσεις μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αντιθέτως στα ελληνοτουρκικά και στο θέμα της πώλησης των Eurofighter στην Τουρκία που απασχόλησε την επικαιρότητα, η κριτική για τη στάση της κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σε χαμηλούς τόνους.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Οδός Βύρωνος: Ένας δρόμος-ντροπή για τον δημόσιο χώρο

Aθήνα / Οδός Βύρωνος: Ένας δρόμος-ντροπή για τον δημόσιο χώρο

Τα πεζοδρόμια στην καρδιά της πόλης έχουν παραδοθεί στα τουριστικά καταστήματα, αποκλείοντας τους πιο ευάλωτους πολίτες, ενώ η Αθήνα χάνει τον βασικό λόγο ύπαρξής της: να είναι μια πόλη για ανθρώπους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Έχετε «επιστροφή φόρου»: Οι συχνότερες περιπτώσεις phishing

Οπτική Γωνία / «Έχετε επιστροφή φόρου, πατήστε εδώ»: Πώς να γλιτώσεις από το phishing

Παραπλανητικά μηνύματα, αποκάλυψη προσωπικών δεδομένων, χακάρισμα τραπεζικών λογαριασμών. Το phishing είναι πιο συχνό και πολύ πιο επικίνδυνο πιο επικίνδυνο απ' ό,τι νομίζουμε. Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Κυβερνοασφάλειας στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Πειραιώς και επικεφαλής της Εθνικής Ομάδας Κυβερνοασφάλειας, Χρήστος Ξενάκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Το χρονικό των χαμένων βίντεο των Τεμπών

Οπτική Γωνία / Το χρονικό των χαμένων βίντεο των Τεμπών

Η υπόθεση των χαμένων βίντεο των Τεμπών αναδεικνύει, για ακόμη μία φορά, λανθασμένους χειρισμούς που έγιναν σε κρίσιμες φάσεις της ανακριτικής διαδικασίας, αφήνοντας πλήθος αναπάντητων ερωτημάτων.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΕΠΕΞ Ιλιρίντα Μουσαράι: «Ο πατέρας μου κατάφερε φέτος για πρώτη φορά να ψηφίσει και να αισθανθεί πολίτης όχι στην Ελλάδα, όπου ζει εδώ και τριάντα χρόνια, αλλά στην Αλβανία»

Πολιτική /  Ιλιρίντα Μουσαράι: «Η Αλβανία δεν είναι η “Κολομβία της Ευρώπης”»

Με αφορμή τις αλβανικές κοινοβουλευτικές εκλογές της 11ης Μαΐου, μία επίκαιρη συζήτηση με την Ιλιρίντα Μουσαράι, την αλβανικής καταγωγής πολιτική επιστήμονα και υποψήφια διδάκτορα στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του ΕΚΠΑ.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Πόσο κοστίζει σήμερα το μεγάλωμα ενός παιδιού στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Είσαι γονιός στην Ελλάδα; Θα γονατίσεις οικονομικά

Πόσο κοστίζει το μεγάλωμα ενός παιδιού στην Ελλάδα και πώς σχετίζεται με το δημογραφικό προβλημα; Τα έξοδα ξεκινούν από τη βρεφική ηλικία και αυξάνονται σταδιακά. Τι αναφέρουν οι ίδιοι οι γονείς, τι συμβουλεύουν οι ειδικοί επιστήμονες και τι μέτρα έχει λάβει η κυβέρνηση;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Φυλακές Κορυδαλλού: Πότε θα πάνε στον Ασπρόπυργο και ποιο είναι το σχέδιο για την τύχη των παλιών κτιρίων

Ρεπορτάζ / Πότε θα φύγουν τελικά οι φυλακές από τον Κορυδαλλό;

Η απομάκρυνση των φυλακών Κορυδαλλού και η μεταφορά τους στον Ασπρόπυργο αποτελεί πάγιο αίτημα της τοπικής κοινωνίας και είναι ένα έργο βαρύνουσας σημασίας. Πότε θα γίνει η μετεγκατάστασή τους και πώς θα αξιοποιηθούν τα παλιά κτίρια;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ