Η ΣΕΙΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΗΞΕΙ ακόμα, αλλά μοιάζει σα να είδαμε το –πάντα εξαιρετικά κρίσιμο στην επίλυση της πλοκής– προτελευταίο επεισόδιο. Αναμένεται με σχετική αγωνία το φινάλε που σίγουρα θα περιλαμβάνει απρόσμενες κλιμακώσεις και ανατροπές και ίσως την «αναπάντεχη» επιστροφή επιφανών χαρακτήρων από προηγούμενους κύκλους. Η μέχρι τώρα διαδρομή του Στέφανου Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο πολιτικό προσκήνιο γενικά, δεν μοιάζει όμως τόσο με κύκλο δραματικής σειράς, αλλά με τηλεοπτικό ριάλιτι, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά ένα από τα πιο συντριπτικά κλισέ της σύγχρονης, μετα-τραμπικής πολιτικολογίας.
Πέρα από τις αναμετρήσεις, τις κόντρες, τις συστάσεις και διασπάσεις συμμαχιών, τις πισώπλατες μαχαιριές, την συντήρηση μιας διαρκούς μανούρας, υπήρχαν επίσης στιγμές –στα πιο αυστηρά και βλοσυρά του, όπως όταν επιχειρούσε να επιδείξει εσωκομματική πυγμή– που έμοιαζε να ενσαρκώνει το απόλυτο κλισέ της reality τηλεόρασης, όπως αρθρώθηκε για πρώτη φορά στην αυγή του αμερικανικού Survivor πριν από καμιά εικοσαετία πλέον: «Δεν είμαι εδώ για να κάνω φίλους, είμαι εδώ για να κερδίσω».
Την ίδια ώρα που συμβαίνανε οι τελευταίες (σε μια μακρά και αβάσταχτα κουραστική πλέον σειρά) δραματικές εξελίξεις στον (πρώην;) ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός δέσποζε σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια συγχρόνως.
Και χθες, μετά την επεισοδιακή καθαίρεσή του, ξεκίνησε την ομιλία του με μια φράση που θα μπορούσε να προέρχεται απευθείας από το πιο τυπικό ριάλιτι: «Είμαι λυτρωμένος διότι είδαν όλοι οι πολίτες τη μομφή που ζω από την πρώτη μέρα που ψηφίστηκα». Σαν τη Ντόροθι στον «Μάγο του Οζ», ο μέχρι χθες πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (και μέχρι προχθές σχεδόν, άγνωστος τοις πάσι) τράβηξε το παραπέτασμα, αποκαλύπτοντας την ευτέλεια που κρυβόταν από πίσω.
Το πρόβλημα με τα ριάλιτι είναι ότι πολλοί τα παρακολουθούν –φανατικά συχνά– αλλά κανείς σχεδόν δεν τα σέβεται. Και ακόμα λιγότερο τους παίχτες, ειδικά τους πιο προβεβλημένους. Το όργιο χειραγώγησης, υστεροβουλίας και τοξικότητας που χαρακτηρίζει την υφή αυτών των εκπομπών κερδίζει την προσοχή αλλά όχι την υποστήριξη. Παρότι σημαίνουν το ίδιο πράγμα, η πραγματικότητα παραμένει πιο ισχυρή από ένα ριάλιτι, ακόμα κι από το πιο δημοφιλές.
Ούτε όμως και το έντονο (και αλύπητο) επικοινωνιακό υπόδειγμα που εισήγαγε στην πολιτική ζωή, φαίνεται να καθιερώνεται, αν και αυτό μένει να αποδειχτεί. Το rebranding που επιχείρησε (ένα πρότζεκτ που μετέφερε την μακάβρια αύρα του θνησιγενούς εξαρχής) μοιάζει, εκ του αποτελέσματος, καταστροφικό, σαν αποτυχημένο reboot μιας παλιότερης δημοφιλούς σειράς. Τα πολύτιμα συστατικά –η εμφάνιση, η άνεση, η λάμψη, η φωτογένεια, ο «γκλάμορους» γάμος– δεν αρκούν από μόνα τους. Απαιτείται μια ιδανική σύνθεσή τους και μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Ούτε στην μαζική ψυχαγωγία ούτε στην πολιτική.
Την ίδια ώρα που συμβαίνανε οι τελευταίες (σε μια μακρά και αβάσταχτα κουραστική πλέον σειρά) δραματικές εξελίξεις στον (πρώην;) ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός δέσποζε σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια συγχρόνως (πότε θα σταματήσει αυτή η φαιδρά ολοκληρωτική παράδοση, ειδικά σε τόσο στημένες και εθιμοτυπικές εκδηλώσεις όπως η ομιλία του ΠΘ στη ΔΕΘ;) σα να μέμφεται κι εκείνος, όχι τον κ. Κασελάκη προσωπικά, αλλά οποιαδήποτε απόπειρα αμφισβήτησής του.
