LIVE!

Πού πήγε το 2021; Αποχαιρετώντας τη χρονιά που βρεθήκαμε στη «Χώρα των Θαυμάτων»

Πού πήγε το 2021; Αποχαιρετώντας τη χρονιά που βρεθήκαμε στη «Χώρα των Θαυμάτων» Facebook Twitter
“Το δικό σου ρολόι λέει τι χρόνος είναι;”. “Φυσικά όχι”, είπε η Αλίκη, χωρίς να τα χάσει.
0



«ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟ ΛΑΓΟΥΜΙ
προχωρούσε ολόισια σαν σήραγγα, όμως σε λίγο έπαιρνε απότομα να βαθαίνει, τόσο απότομα που, προτού καν η Αλίκη προλάβει να σκεφτεί να σταματήσει, βρέθηκε να πέφτει μέσα σε κάτι που έμοιαζε να ’ναι ένα πολύ βαθύ πηγάδι. Ή το πηγάδι ήταν τρομερά βαθύ ή εκείνη έπεφτε τρομερά αργά, μια και είχε όλον τον καιρό στη διάθεσή της, καθώς έπεφτε να ρίχνει ματιές γύρω της και να διερωτάται σαν τι άλλο επρόκειτο να της συμβεί [....] Βαθιά, ολοένα βαθύτερα. Δεν θα τέλειωνε καμιά φορά αυτό το πέσιμο! “Αναρωτιέμαι πόσα χιλιόμετρα να διέτρεξα ως τώρα πέφτοντας”, είπε δυνατά. “Θα πρέπει να πλησιάζω κάπου στο κέντρο της Γης”» (Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, Lewis Carroll, μτφρ. Μένης Κουμανταρέας, εκδόσεις Πατάκης). Στο βιβλίο του Lewis Carroll που κυκλοφόρησε το 1865, η μικρή Αλίκη δραπετεύει στη Χώρα των Θαυμάτων ή του Παραδόξου, εκεί όπου βασιλεύει, όπως σημειώνει ο Κουμανταρέας, το Παράλογο ή το Παρανοϊκό, ο χρόνος είναι εύπλαστος ‒ σταματά και ξαναρχίζει, όπως και η ίδια η Αλίκη, που σε ένα μόλις δευτερόλεπτο γίνεται μικροσκοπική και αμέσως μετά πανύψηλη και παραμορφωμένη. Το βιβλίο, που είναι ίσως το διασημότερο παιδικό βιβλίο του εικοστού αιώνα, και που, όπως είπε χαρακτηριστικά η Βιρτζίνια Γουλφ, «δεν είναι παιδικό βιβλίο αλλά είναι το μοναδικό με το οποίο γινόμαστε παιδιά», μιλάει πολύ για τον χρόνο σε ένα κόσμο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. 

«Η Αλίκη, σκυμμένη πάνω από τον ώμο του, κοιτούσε με κάποια περιέργεια. “Τι αστείο ρολόι” έκανε. “Λέει τις ημέρες του μηνός, αλλά όχι την ώρα”. “Γιατί να την πει;” μουρμούρισε ο κάπελας. “Το δικό σου ρολόι λέει τι χρόνος είναι;”. “Φυσικά όχι”, είπε η Αλίκη, χωρίς να τα χάσει. “Όμως είναι γιατί μένουμε στον ίδιο χρόνο ένα πολύ μεγάλο διάστημα».

Εάν το 2020 ήταν μια χρονιά δυνατού συλλογικού σοκ και τραύματος, που βρεθήκαμε ξαφνικά σπίτι μας να αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατό να ζούμε μια πραγματικότητα που θύμιζε ταινία επιστημονικής φαντασίας, το 2021 θύμιζε τη Χώρα των Θαυμάτων, τον κόσμο του Παραλόγου και του Παρανοϊκού ‒ ένα μικρό ονειρικό σίκουελ φθοράς, όπου ο χρόνος έπαψε να έχει σημασία. Πότε μέσα, ξανά κλεισμένοι, πότε έξω, για λίγο, μια ενδιάμεση μουδιασμένη κατάσταση, οπότε απλώς περιφέραμε τη ματαιότητά μας από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα και από την κρεβατοκάμαρα στο σαλόνι, σαν ερειπιάκια με μαλλί σφηκοφωλιά και ρόμπα. Το 2021 τρύπησαν όλες μου οι φόρμες.

Εάν το 2020 ήταν μια χρονιά δυνατού συλλογικού σοκ και τραύματος, που βρεθήκαμε ξαφνικά σπίτι μας να αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατό να ζούμε μια πραγματικότητα που θύμιζε ταινία επιστημονικής φαντασίας, το 2021 θύμιζε τη Χώρα των Θαυμάτων, τον κόσμο του Παραλόγου και του Παρανοϊκού ‒ ένα μικρό ονειρικό σίκουελ φθοράς, όπου ο χρόνος έπαψε να έχει σημασία.

Κοιτώντας πίσω περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε κάπου στις αρχές του 2020, ίσως γιατί όλα έπαψαν να είναι ιδιαίτερα προσωπικά ή έντονα. Αναρωτιέμαι συνέχεια πού πήγε αυτή η χρονιά. Το 2021 κάθε στιγμή έμοιαζε να κυλά απελπιστικά αργά, την ώρα που τη βίωνα, αλλά κοιτώντας πίσω είναι σαν να τέλειωσε σε ένα λεπτό. Νιώθω πως χρειάζομαι χρόνο για να καταλάβω τι ακριβώς μου συνέβη τη χρονιά που πέρασε. Αναρωτιέμαι, υπάρχει κανείς που να αισθάνεται έτοιμος για το 2022; 

Πρόσφατα η «Guardian» δημοσίευσε μια έρευνα για το ανθρώπινο σώμα από τότε που άρχισε η πανδημία: ο κόσμος έχει χάσει τα μαλλιά του, τρίζει τα δόντια του την ώρα που κοιμάται, υποφέρει από δερματικά προβλήματα και αυτοάνοσα, από ψωρίαση μέχρι δερματίτιδα, έχει αυξημένη μυωπία, αδύναμη καρδιά και συκώτι. Στο φόντο της σωματικής φθοράς, το παρανοϊκό: οι βουτιές των χρηματιστηρίων, δουλειές που εξαφανίστηκαν και μετά ξαναεμφανίστηκαν σε λιγότερο από δεκαέξι μήνες, οι πάγοι που λιώνουν, τα ποστ των αντιεμβολιαστών, ένας κόσμος που μοιάζει με παράλογη άσκηση ματαιότητας.

«Δες, δες παράξενα που είναι όλα σήμερα! Χτες ακόμα όλα τα πράγματα πήγαιναν ρολόι. Άραγε, μήπως είμαι εγώ που άλλαξα τη νύχτα; Για στάσου να σκεφτώ ‒ εγώ ήμουν αυτή που σηκώθηκα σήμερα το πρωί; Θαρρώ, θυμάμαι πως ένιωσα κομμάτι αλλιώτικη. Όμως, αν δεν είμαι εγώ η ίδια, τότε δεν μένει παρά να ρωτήσω ποια στην ευχή είμαι. Α, ιδού το μεγάλο ερώτημα».

Στο τέλος του βιβλίου η Αλίκη ξυπνάει και διηγείται την περιπέτειά της στην αδερφή της. Κοιτώντας πίσω, ο μόνος τρόπος να μετρήσω το 2021, έτσι ώστε να μοιάζει λιγότερο με παράλογο όνειρο, κοιτάω τον γιο μου. Όταν μπήκε η χρονιά ήταν τεσσάρων μηνών. Σήμερα τρέχει πάνω κάτω σαν δαίμονας και φωνάζει: «Mαμά, μπαμπά, παππού, γιαγιά, κακά, παπά, μάι, μάι».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Οπτική Γωνία
0

LIVE!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM