Πεθαίνοντας σ' ένα νοσοκομείο

Πεθαίνοντας σ ένα νοσοκομείο Facebook Twitter
Χωρίς χρήματα τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για κάποιον με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0

Κατάλαβε ότι είχε μπει στην έρημη
και παγωμένη περιοχή του θανάτου.

— Χόρχε Σεμπρούν*


ΠΕΡΝΑΓΑΝ ΗΜΕΡΕΣ, ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ
φτάσανε μήνες από τότε που είχε συμβεί το χειρότερο και οι γιατροί, όταν τον συναντούσαν σε νοσοκομεία, λες και ήταν συνεννοημένοι μεταξύ τους, τον ρώταγαν σχεδόν με την ίδια διατύπωση: «Τι θυμάστε από εκείνες τις ημέρες; Είδατε μια λάμψη; Τι σας αποτυπώθηκε πιο έντονα στη μνήμη εκείνες τις ημέρες; Θυμάστε κάτι συγκεκριμένο;». Έκαναν έρευνες για τους ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά στον θάνατο, αλλά σώθηκαν, τον ρώταγαν γι’ αυτό που, προνομιούχοι και πληβείοι, φοβόμαστε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, την επιθανάτια εμπειρία. Σκεφτόταν πως οι γιατροί θα κατέγραφαν σε ένα χαρτί τις απαντήσεις του, θα τις άθροιζαν μαζί με τις υπόλοιπες που είχαν μαζέψει από άλλους και όταν αυτές γίνονταν πολλές, θα έγραφαν μια μελέτη που θα παρουσίαζαν επίσημα σε διεθνές ιατρικό συνέδριο με τίτλο «Τι βλέπουν οι άνθρωποι την ώρα του θανάτου τους» ή κάτι σχετικό.

Τους περιέγραφε δωμάτια χωρίς εξοπλισμό, χωρίς στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες, όπου στοιβάζονται πολλοί ασθενείς και κάποιοι εξαιρετικοί γιατροί ξεπερνάνε τον εαυτό τους για να τα βγάλουν πέρα. Τους μετέφερε ακόμα λόγια ασθενών που περίμεναν πολλούς μήνες, κάποιοι και χρόνια, για να τους δεχτεί ένα δημόσιο νοσοκομείο για μια επέμβαση.

Αυτός όμως τους απογοήτευε συνεχώς, δεν είχε δει καμιά λάμψη, κανένα φως, δεν θυμόταν καμιά μικρή ή μεγάλη λεπτομέρεια, δεν είχε κρατήσει ούτε μία στιγμή από εκείνες τις ημέρες που, αρκετά αργότερα, έμαθε ότι ήταν «θνήσκων» ‒ τι λέξη κι αυτή. Μόνο εφιάλτες έβλεπε και ήταν έτοιμος να τους περιγράψει στους γιατρούς, αλλά αυτοί δεν ήθελαν κάτι τέτοιο, όσοι περνάνε από τις ΜΕΘ, του έλεγαν, και είναι σε απόλυτα οριακές καταστάσεις, αλλά τελικά σώζονται, εφιάλτες βλέπουν. Θυμόταν και κάτι άλλο όμως και το θεωρούσε εξαιρετικά σημαντικό για να τους το πει. Διατηρούσε στη μνήμη με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα συνέβησαν πριν και μετά από εκείνες τις οριακές ημέρες, προτού μπει σ’ ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο όπου είχε δει ασθενείς να συνωστίζονται σε μεγάλες ουρές για να πάρουν ένα πολυπόθητο χαρτάκι-διαβατήριο για να συναντήσουν έναν γιατρό, αλλά και μετά, όταν σε αξιοθρήνητους θαλάμους άνθρωποι προσπαθούσαν να επιβιώσουν μετά από μια επέμβαση σε συνθήκες που από την περιγραφή τους η λέξη «αξιοπρέπεια» θα απούσιαζε ηχηρά. Όμως, οι γιατροί δεν είχαν ενδιαφέρον ούτε γι’ αυτό, τα γνώριζαν αυτά περισσότερο από τον καθένα.

Ενδιαφέρον για τις εξιστορήσεις του τελικά έδειξαν οι φίλοι του αργά τα βράδια, πίνοντας τεκίλες στα μπαράκια. Αυτοί τον άκουγαν και ήθελαν να μάθουν όλο και περισσότερα, ο φόβος ενός ξαφνικού θανάτου από έναν σχεδόν αστείο λόγο τους συγκλόνιζε, ήθελαν λεπτομέρειες. Και αυτός τους τις έδινε. Τους μίλαγε όχι μόνο για τους εφιάλτες του αλλά και για όσα συνάντησε στα νοσοκομεία τους αρκετούς μήνες που τον φιλοξένησαν. Τους έκανε εντύπωση πώς ένα ιατρικό λάθος σε μια επέμβαση ρουτίνας (2.000 είχε κάνει ο διάσημος γιατρός) είναι ικανό να οδηγήσει κάποιον στον θάνατο, τόσο εύκολο είναι. Και πώς κάποιοι άλλοι γιατροί, χωρίς σπουδαίο όνομα και περγαμηνές, μπορούν με εξαιρετική δυσκολία και επιμονή να τον επαναφέρουν. Δεν έμαθε ποτέ γιατί έγινε το λάθος, υπάρχει άλλωστε πάντα και εκείνο το 2-3% περιθώριο αποτυχίας που καλύπτει όλα τα ανομήματα. Μετά δεν υπάρχει λογοδοσία, δεν υπάρχουν ευθύνες, δεν υπάρχει τίποτα.

Τους έλεγε ακόμα για το τεράστιο νοσοκομείο που δέχεται εκατοντάδες ασθενείς κάθε μέρα, το καμάρι πολλών υπουργών που καυχώνται γι’ αυτό, το οποίο δεν είχε καν έναν ωτορινολαρυγγολόγο για να καλύψει στοιχειωδώς τις ανάγκες του, και όταν χρειαζόταν έφερναν κάποιον από ένα γειτονικό νοσοκομείο! Τους μίλαγε για τους μοναχικούς ασθενείς που δεν είχαν βοήθεια από πουθενά, χωρίς φίλους και συγγενείς, και με ανήμπορες τις νοσοκόμες να προσφέρουν λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας. Τους περιέγραφε δωμάτια χωρίς εξοπλισμό, χωρίς στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες, όπου στοιβάζονται πολλοί ασθενείς και κάποιοι εξαιρετικοί γιατροί ξεπερνάνε τον εαυτό τους για να τα βγάλουν πέρα. Τους μετέφερε ακόμα λόγια ασθενών που περίμεναν πολλούς μήνες, κάποιοι και χρόνια, για να τους δεχτεί ένα δημόσιο νοσοκομείο για μια επέμβαση. Τελικά όλοι συμφωνούσαν σε μια διαπίστωσή του: χωρίς χρήματα τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για κάποιον με σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Μια στιγμή αυτή την προεκλογική περίοδο φαντάστηκε ότι άνοιγε μια τηλεόραση από τις πολλές και παρακολουθούσε μια συζήτηση αρχηγών κομμάτων, έστω εκπροσώπων τους, που δεν θα ψέλλιζαν τα ίδια ξύλινα λόγια γεμάτα υποσχέσεις και βερμπαλισμούς που ακόμα και οι πιστοί ψηφοφόροι βαριούνται αφόρητα. Αλλά θα μίλαγαν για όλα αυτά. Ήταν μόνο μια στιγμή όμως, αμέσως συνειδητοποίησε πως αυτό δεν θα γίνει ποτέ.

Το βιβλίο «Ο δεύτερος θάνατος του Ραμόν Μερκαντέρ» του Χόρχε Σεμπρούν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θεμέλιο.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ