Όταν τα «φρικιά» αποτυπώνουν με ειλικρίνεια τη γυναικεία εμπειρία

Όταν τα «φρικιά» αποτυπώνουν με ειλικρίνεια τη γυναικεία εμπειρία Facebook Twitter
«Ξέραμε ότι ήμασταν κάτι νέο»: Η Viv Albertine στη σκηνή με τους Slits, Alexandra Palace, 1980.
0



ΤΑ ’70s ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
 για τις γυναίκες στις τέχνες. Καμία περίοδος δεν είναι, αλλά τότε το πράγμα ήταν επικίνδυνο, ειδικά αν ήσουν γυναίκα σε πανκ συγκρότημα. Μια κοπέλα ντυμένη αλλοπρόσαλλα τραβούσε τα βλέμματα. Και σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της μουσικού Viv Albertine, έπρεπε να είσαι έτοιμη να μαχαιρωθείς, ή να τρέξεις, ή απλώς να εξηγήσεις ότι τα μαλλιά σου μπορεί να θέλεις να πετάνε, όχι δεν έπαθες ηλεκτροσόκ. Η Viv Albertine έκανε πριν από χρόνια αυτό που τώρα κάνουν πολλοί. Αμφισβητούσε τις κυρίαρχες αντιλήψεις για το ποια εμφάνιση είναι όντως αποδεκτή, είχε τη δική της γνώμη για το τι «πρέπει» να φοράει μια κοπέλα, βαριόταν τους κανονικούς και άλλο δεν ήθελε απ’ το να παίζει μουσική σε συγκρότημα ντυμένη στο στυλ της. Φυσικά, τα συγκροτήματα γύρω της ήταν ομάδες αγοριών (τα οποία τουλάχιστον είχαν τη φρονιμάδα να ντύνονται ανδρόγυνα ή κάπως διαφορετικά από τον μέσο Βρετανό υπάλληλο τράπεζας).

Οι ιστορίες τους είναι γεμάτες αλήθειες που για πολλά χρόνια δεν θεωρούνταν άξιες να ειπωθούν. Τώρα, οι γυναίκες που επέζησαν από πολλούς κινδύνους και προχώρησαν στη ζωή με τους δικούς τους όρους είναι παντού ως συγγραφείς κουλ, περιζήτητων μπεστ-σέλερ. Κάτι αλλάζει.

Η αυτοβιογραφία της Viv Albertine, clothes clothes clothes, music music music, boys boys boys είναι ό,τι πιο ωραίο διάβασα πρόσφατα (διευκρίνιση: δεν ακούω αυτήν τη μουσική, την απόλαυσα για τον απλό λόγο ότι η Albertine ξέρει να λέει ιστορίες). Όπως θα περίμενε κανείς από μια συγγραφέα που δεν φοβάται να διαλέξει τόσο μεγάλο τίτλο για το βιβλίο της, το έργο είναι ειλικρινές. Η Albertine μιλάει για το υπερβολικά αδύνατο σώμα της, την κακή υγεία της, τα ναρκωτικά και την απόρριψη. Περιγράφει πώς είναι όταν ρίχνεσαι με τα μούτρα στην κιθάρα / στους στίχους / στο αερόμπικ / στο τρέξιμο ή στις χειροτεχνίες, προκειμένου να βρεις τι θες να εκφράσεις. Αλλά κυρίως φωτίζει όψεις της ζωής των γυναικών που συχνά μένουν στη σκιά ή κάποιος πιο φοβιτσιάρης άνθρωπος δεν θα τις θεωρούσε υλικό για μπεστ-σέλερ. Την αφήγηση των χρόνων της ξέφρενης νεότητας σε αδιανόητες συναυλίες στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη ακολουθεί η αφήγηση μιας έκτρωσης, πολλών γυναικολογικών παρεμβάσεων, προκειμένου να αποκτήσει παιδί, ενός δύσκολου καρκίνου και διάφορων περιστατικών κακοποίησης. Όλα αυτά χωρίς μελοδραματισμούς και χωρίς μισόλογα: ένιωθε συχνά τόσο αποσυνδεδεμένη απ’ το ταλαιπωρημένο σώμα της, που το έβλεπε από ψηλά, σαν κάτι ξένο που αιμορραγεί. Ένιωσε ευάλωτη, ανεπαρκής και λίγη μετά από τόσα αγγίγματα γιατρών και περιστασιακών εραστών, ενώ αμφέβαλλε διαρκώς για τον εαυτό της και την ικανότητά της να γράψει μουσική ή κάτι αξιόλογο μετά τη διάλυση του συγκροτήματος Slits, όπου συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος. Τα καταφέρνει πάντα μια χαρά και επιβιώνει, για να αφηγηθεί. 

albertine

H Albertine είναι και η πανκ 23χρονη που κοιμάται σε καταλήψεις, γράφει μουσική και επιτίθεται με τις λέξεις της σε ό,τι την εξοργίζει, αλλά και η σέξι μεσήλικη που μετακομίζει σε άνετο, μεσοαστικό σπίτι πλάι στη θάλασσα, κάνει παιδί, χημειοθεραπείες, ιατρικές εξετάσεις και μοιράζει τη μέρα της μεταξύ φρουτόκρεμας και συναντήσεων με άλλες μαμάδες που πίνουν αυστηρά μόνο τσάι. Μιλάει για τις ενοχές που νιώθει όταν αρρωσταίνει (θ’ αφήσει μόνη της την κόρη της;) και αποκαλύπτει πόσο δύσκολο είναι να παίζεις όρθια κιθάρα μπροστά στο πλήθος μετά από επαγγελματικές απογοητεύσεις και χρόνια αφιερωμένα στο παιδί σου και στις θεραπείες. Διαβάζοντας πώς ένιωθε με τα γυναικολογικά, τη μοναξιά, τις σχέσεις, τις αιμορραγίες της και την αγωνία να είναι πρότυπο για την κόρη της, συνειδητοποιούσα ότι δεν χόρταινα αυτού του είδους την ειλικρινή αποτύπωση της γυναικείας εμπειρίας.

Ένα άλλο πανκ είδωλο και επιδραστική συγγραφέας είναι η Patti Smith. Οι σκέψεις της εμπνέουν έναν τεράστιο αριθμό αναγνωστών παγκοσμίως και η γυναίκα που κάποτε έπρεπε να διεκδικήσει τη θέση της στη σκηνή εδώ και χρόνια λέει κάτι που πλέον δεν φαντάζει επαναστατικό αλλά απλώς όμορφο: οι γυναίκες μπορούν να κάνουν όποια τέχνη θέλουν και να είναι πραγματικά καλές. Δεν ξέρω τι κάνει τόσο πολλούς ανθρώπους να στρέφονται σ’ αυτές τις συγγραφείς-μουσικούς, σίγουρα, μεταξύ άλλων, και η παρηγοριά τού ότι διάφοροι επιτυχημένοι άνθρωποι υπήρξαν μπερδεμένοι στα 20κάτι ή και στα 40κάτι τους, αλλά γράφουν τέλεια. Μικρή σημασία έχει πάντως. Οι ιστορίες τους είναι γεμάτες αλήθειες που για πολλά χρόνια δεν θεωρούνταν άξιες να ειπωθούν. Τώρα, οι γυναίκες που επέζησαν από πολλούς κινδύνους και προχώρησαν στη ζωή με τους δικούς τους όρους είναι παντού ως συγγραφείς κουλ, περιζήτητων μπεστ-σέλερ. Κάτι αλλάζει.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ