Πρωτοεκδόθηκε στα αγγλικά το 2017, εστιάζοντας στα μπλεξίματα της φοβερής και τρομερής πανκ μουσικής-ακτιβιστικής μπάντας Pussy Riot και βέβαια της συγγραφέως του, Μαρία «Μάσα» Αλιόχινα, με τις ρωσικές αρχές εξαιτίας της «βλάσφημης», αντιεξουσιαστικής περφόρμανς που επιχείρησαν φορώντας μπαλακλάβες στον καθεδρικό ναό του Σωτήρος στη Μόσχα τον Αύγουστο του '12 καταγγέλλοντας τον Πούτιν, τον ασφυκτικό εναγκαλισμό Εκκλησίας - κράτους και καλώντας την Παναγία να γίνει φεμινίστρια!
Η εκ νέου αυθαίρετη φυλάκιση του ηγέτη της αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι και οι διώξεις κατά χιλιάδων υποστηρικτών του, ύστερα από διαμαρτυρίες που ξέσπασαν σε όλη τη χώρα, το καθιστούν μάλιστα πιο επίκαιρο, καθώς υπενθυμίζει ότι ο δεσποτισμός και η δυσανεξία στην όποια διαφορετική άποψη έχουν μακρά παράδοση στη Ρωσία, είτε στην αυτοκρατορική, είτε στη σοβιετική, είτε στην «πουτινική» εκδοχή της (στο «Riot Days» γίνεται αναφορά στον Ναβάλνι που, παρότι ιδεολογικά δεν είναι και τόσο κοντά τους, είχε σταθεί στο πλευρό των κοριτσιών, όπως και ο πολιτικός Μπορίς Νεμτσόφ, που αργότερα δολοφονήθηκε).
Η αφήγηση, που διανθίζουν σκίτσα και ιστορικές αναφορές, ξεκινά περιγράφοντας πώς στήθηκε το παράτολμο εκείνο εγχείρημα, τα «προεόρτιά» του με τις δράσεις διαμαρτυρίας κατά του Πούτιν, το σοκ που προκάλεσε, το άγριο κυνηγητό και τις συλλήψεις που οδήγησαν στη φυλάκιση της Αλιόχινα και άλλων δύο μελών του συγκροτήματος στη Μόσχα αρχικά και ακολούθως στη Σιβηρία, με τις κατηγορίες του χουλιγκανισμού και της υποδαύλισης θρησκευτικού μίσους ‒ οι Pussy Riot πιθανώς εμπνεύστηκαν το εν λόγω χάπενινγκ από έναν Γάλλο λετριστή, ο οποίος εισήλθε μασκαρεμένος καλόγερος στην Παναγία των Παρισίων το Πάσχα του '50, για να φωνάξει την ώρα της θείας λειτουργίας «Ο θεός είναι νεκρός!».
Ο παθιασμένος αυτός αγώνας, που δεν καταλάβαινε ούτε από απομόνωση, ούτε από στερήσεις, ούτε από απεργίες πείνας, ευοδώθηκε εν τέλει χάρη και στη μεγάλη διεθνή συμπαράσταση και αλληλεγγύη που ξεσήκωσε η υπόθεση των Pussy Riot.
Ακολουθεί μια μύηση στον εφιαλτικό μικρόκοσμο των ρωσικών φυλακών και στις απάνθρωπες, εξευτελιστικές συνθήκες τους μέσα από μια σειρά ακραίων βιωμάτων που όχι μόνο δεν έκαμψαν αλλά πείσμωσαν περισσότερο την Αλιόχινα στον αγώνα της, τόσο για τα δικά της δίκια όσο και για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής όλων των κρατουμένων και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Φόρο τιμής αποτίνει, επιπλέον, στους ηρωικούς εκείνους συμπατριώτες της που πάλεψαν και παλεύουν για μια αλλιώτικη Ρωσία, από τους τσαρικούς και τους σοβιετικούς αντιφρονούντες μέχρι τους σύγχρονους, στη διωκόμενη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, καθώς και συνολικά στις ιδέες και τις προσωπικότητες που την καθόρισαν.
Ο παθιασμένος αυτός αγώνας, που δεν καταλάβαινε ούτε από απομόνωση, ούτε από στερήσεις, ούτε από απεργίες πείνας, ευοδώθηκε εν τέλει χάρη και στη μεγάλη διεθνή συμπαράσταση και αλληλεγγύη που ξεσήκωσε η υπόθεση των Pussy Riot. Στις 23/12/2013 ο Ρώσος Πρόεδρος απένειμε χάρη στα δύο εναπομείναντα φυλακισμένα μέλη της μπάντας, τη Μαρία και τη Νάντια Τολοκονίκοβα, θέλοντας να φανεί διαλλακτικός και μεγαλόψυχος στη διεθνή κοινότητα εν όψει της διεξαγωγής των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι. Η Αλιόχινα, που την απειλούσαν ότι θα σάπιζε στη φυλακή για τις δράσεις και τη θαρραλέα στάση της τόσο ως κρατούμενης όσο και στις δικαστικές αίθουσες «υιοθετήθηκε» από τη Διεθνή Αμνηστία, ενώ τη στήριξαν δημόσια πολιτικοί, καλλιτέχνες και άνθρωποι του πνεύματος σε Ευρώπη και Αμερική.
Εντούτοις, οι δύο αυτοί «θηλυκοί μπελάδες» δεν συμμορφώθηκαν, αποπειράθηκαν μάλιστα παρέμβαση στη διάρκεια των Αγώνων του Σότσι, για να συλληφθούν ξανά και να απελευθερωθούν δίχως κατηγορίες. Εξέδωσαν επίσης το ιντερνετικό περιοδικό «Mediazona» ως δυναμικό αντίλογο στο ρωσικό δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα. Όπως γράφει, άλλωστε, και στην κατακλείδα του βιβλίου της η Μαρία, «δεν υπάρχει ελευθερία αν δεν παλεύεις γι' αυτήν κάθε μέρα».
Η 32χρονη σήμερα Αλιόχινα, μητέρα ενός παιδιού που ήταν ακόμη 4 ετών όταν φυλακίστηκε, εξακολουθεί να ζει στη Μόσχα και να ασχολείται με τα δικαιωματικά, αξιοποιώντας εκεί τις δημοσιογραφικές της σπουδές. Το 2014 της απονεμήθηκε το βραβείο πολιτικής σκέψης Χάνα Άρεντ, ενώ την επόμενη χρονιά Μαρία και Νάντια εμφανίστηκαν σε ένα επεισόδιο του «House of Cards» να τα «χώνουν» ξανά στον Πούτιν. Η πρώτη έκδοση του «Riot Days» συνοδεύτηκε με μια παγκόσμια περιοδεία της Αλιόχινα βασισμένη σε αυτό, με τις αφηγήσεις της να πλαισιώνουν μουσική και βίντεο. Διαβάστε το και θα καταλάβετε γιατί ακόμα και οι Sex Pistols φαντάζουν μαμόθρεφτα κολεγιόπαιδα μπροστά στις Pussy Riot!
Αποσπάσματα:
• «Κλειδωθήκαμε στην τουαλέτα των Στάρμπακς και για μισή ώρα δίναμε συνέντευξη μέσω Skype. Οι σερβιτόροι έκλεισαν το φως, ανεβοκατέβαζαν με δύναμη το χερούλι της πόρτας, λέγοντας ότι θα φωνάξουν τον υπεύθυνο. Ήθελα να φωνάξω: "Ποιον υπεύθυνο! Εδώ μας ψάχνει η μισή αστυνομία της Μόσχας!". Τελικά, ανάψαμε τους φακούς των κινητών μας και συνεχίσαμε να μιλάμε».
• «Μας προτείνανε να φύγουμε, αρνηθήκαμε. Είχαμε επιλογές, στα βάθη της Ρωσίας, μακριά από την πρωτεύουσα. Κάποιοι καλοί άνθρωποι μας προτείνανε να ζήσουμε μαζί τους σε ένα απομονωμένο μέρος. Ποια θα μπορούσε, όμως, να συμφωνήσει σε αυτή την εθελούσια εξορία; Δεν έγιναν όλα αυτά για να εξαφανιστούμε».
• «Η πρώτη απεργία πείνας, όπως και η πρώτη αγάπη, είναι κάτι που δεν μπορείς καθόλου να το καταλάβεις... Όση πείρα κι αν έχεις, την πρώτη φορά θα νιώσεις μόνο πόνο, τα πόδια σου θα τρέμουν και θα βλέπεις φρικτά όνειρα. Όμως αξίζει σίγουρα να δοκιμάσεις. Αλλιώς, τι θα 'χεις να λες;»
• «Κοιμόμαστε σε μεταλλικά κρεβάτια με τα μπουφάν... στο κελί κάνει τόσο κρύο, που περπατάμε με κόκκινες μύτες και παγωμένα πόδια. Απαγορεύεται να κάτσεις στο κρεβάτι κάτω από τις κουβέρτες πριν από το σιωπητήριο. Στα παράθυρα οι ρωγμές είναι βουλωμένες με σερβιέτες και μπαλάκια από ψίχα ψωμιού. Τις νύχτες ο ουρανός είναι πορτοκαλί από τα φώτα».
• «Το μοναδικό τους έγκλημα είναι ότι είναι νέες, τολμηρές και όμορφες» ‒ Η Patti Smith για τις Pussy Riot
• «Ορθώς τις συλλάβανε και ορθώς το δικαστήριο πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση. Δεν μπορείς να παραβαίνεις τους ηθικούς κανόνες, να καταστρέφεις τη χώρα. Τι θα μας απομείνει τότε;» ‒ Ο Βλαντίμιρ Πούτιν μετά την καταδίκη των Pussy Riot
• «Δυο πακέτα τσιγάρα δεν περνάνε ανάμεσα από τα κάγκελα. Πρέπει ένα-ένα. Γρήγορα, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί η υπάλληλος να πάει προς την πόρτα και να τα δει. Και τότε τη βάψαμε. Όχι εγώ, οι συγκελίτισσές μου. Εγώ είμαι πολιτική κρατούμενη, η Μαντόνα βγάζει για χάρη μου την μπλούζα της στην τηλεόραση, αυτές θα τιμωρήσουν. Το ξέρω».
• «Η εξουσία που είναι θεμελιωμένη στον ολοκληρωτισμό δεν μπορεί να αναγνωρίσει τα λάθη της... είναι σημάδι αδυναμίας, υποχώρησης. Ήττας. Αυτή η εξουσία βλέπει παντού να εξυφαίνονται συνωμοσίες πίσω απ' την πλάτη της... πρέπει να βρίσκεται πάντα σε επιφυλακή, πάει να πει ότι πρέπει να επιβραβεύει στο μάξιμουμ τους υπηρέτες της, να παρουσιάζεται ανίκητη, απόλυτη».
• «Εκεί, πίσω από τα κάγκελα, δεν πρέπει να ξεχνάς τίποτα. Εκεί, άμα προδώσεις την εαυτή σου μια φορά, δεν σταματάς, θα γίνεις κάποια άλλη, ξένη, θα γίνεις φυλακισμένη. Που σημαίνει ότι έχασες. Και ότι σου στέρησαν όντως την ελευθερία σου».
• «Τον τελευταίο χρόνο (η Αλιόχινα) μετατράπηκε σε αυτόν τον τύπο κρατούμενης που είναι ειδική στο θέμα των δικαιωμάτων. Λένε ότι στη φυλακή πηγαίνει παντού με έναν φάκελο, μέσα στον οποίο έχει άπειρα χαρτιά με παραβάσεις που συμβαίνουν μέσα στη φυλακή και με μηνύσεις» ‒ Μάσα Γκέσεν, συγγραφέας, δημοσιογράφος και ΛΟΑΤΚΙ ακτιβίστρια
• «Πρέπει, είμαστε υποχρεωμένες να αλλάξουμε τη Ρωσία, το πρόσωπό της γίνεται τρομακτικό και χάνεται... Κατέστρεψαν τη χώρα μας. Μας κακοποιούν και μας μισούν. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, κι όμως όλο και κάτι κάνεις ‒ προκλητικά, μάταια, απελπισμένα».
• «Με αμνηστία βγήκαμε εγώ και η Νάντια... και τρεις ακόμα κοπέλες. Πέντε άτομα στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου. Όλοι χρειάζονταν αυτή την αμνηστία, εκτός από μένα... Στεκόμουν και την κοιτούσα. Μεγάλα παιδικά μαύρα μάτια. Γι' αυτήν ήμουνα μια ζωντανή ηρωίδα, ίδια με αυτήν του παραμυθιού. "Θέλω να γράψω ένα βιβλίο" είπα. "Θα είμαι στο βιβλίο;" ρώτησε η Τσιγγάνα. "Οπωσδήποτε"».
