Ο λαϊκισμός των άλλων

Ο λαϊκισμός των άλλων Facebook Twitter
0

Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ έχει καταφέρει να πετύχει κάτι πολιτικά πρωτοφανές, να συγκεντρώσει γύρω και δίπλα του ανθρώπους που δεν είχαν ιστορικά καμία πολιτική ή άλλη σχέση με τη δεξιά της χώρας. Αυτό το παράδοξο φαινόμενο, που μόνο ως στρεβλή πραγματικότητα μπορεί να χαρακτηριστεί και το οποίο συμβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια, δεν συνοδεύεται απαραίτητα από πολλές δόσεις ορθότητας ή ηθικής, αν και ειδικά η τελευταία απουσιάζει όλο και πιο συχνά από την εποχή μας. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ιστορία, που μάλιστα έπαιξε κρίσιμο ρόλο στις εξελίξεις της τελευταίας πενταετίας τουλάχιστον.

Οι Κυριακίστας βοήθησαν σε σημαντικό βαθμό να εκλεγεί ο Κ. Μητσοτάκης πρωθυπουργός της χώρας το 2019, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αμβλύνουν τις αρνητικές εντυπώσεις που συχνά προκαλούσαν τα έργα και οι ημέρες της διακυβέρνησής του, τον στήριξαν ώστε να πετύχει μια σαρωτική πρωτιά στις εκλογές του Μαΐου, το κάνουν και τώρα για να διεκδικήσει βάσιμα, όπως όλα δείχνουν, μια δεύτερη πρωθυπουργική θητεία.

Θα ήταν υπερβολή να θεωρηθεί ότι η ψήφος των Κυριακίστας έγειρε με τρόπο καθοριστικό την πλάστιγγα στις εκλογές, αριθμητικά είναι λίγοι, ωστόσο είναι περισσότερο ικανοί απ’ ό,τι φαντάζονται πολλοί για να κάνουν πολλή και μεγάλη πολιτική φασαρία. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν δημόσιο λόγο, είναι σχετικά συγκροτημένοι πολιτικά, έχουν ένα παρελθόν που προέρχεται από κόμματα της αριστεράς ή της σοσιαλδημοκρατίας και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά κάνουν τις φωνές και τα επιχειρήματά τους πιο πειστικά.

Ένας Κυριακίστας θα πείσει πολύ πιο εύκολα έναν μετέωρο ψηφοφόρο του λεγόμενου μεσαίου χώρου από έναν εκπρόσωπο της παραδοσιακής δεξιάς παράταξης, οι Κυριακίστας έχουν το πολιτικό τους παρελθόν να τους βοηθάει ιδιαίτερα και κυρίως να βοηθάει τον άνθρωπο που στο πρόσωπό του βλέπουν αυτόν που θα βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι όλοι οι Κυριακίστας είναι κάποιοι ανιδιοτελείς άνθρωποι, δεν μπορούν να μετρηθούν όλοι όσοι δεν πήραν δημόσιες θέσεις με διάφορους τρόπους από την προηγούμενη κυβέρνηση, μάλλον όμως μπορούν να μετρηθούν, και είναι αρκετοί, αυτοί που βρέθηκαν χωρίς σοβαρή αιτία να αμείβονται με δημόσιο χρήμα και παράλληλα, ως αντίδωρο, να δημοσιοποιούν με τρόπο επαναλαμβανόμενο, συνεχή και συχνά γλοιώδη το άσβεστο πολιτικό τους μίσος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εκεί ακριβώς βρίσκεται η ρίζα του κακού για τους Κυριακίστας, στον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα από τότε που το κόμμα άρχισε να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική ζωή της χώρας.

Αυτό που κατά βάση ενώνει τους Κυριακίστας δεν είναι τόσο το πρόσωπο του Κ. Μητσοτάκη (την ίδια προσωπολατρία θα έδειχναν και για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο με τα χαρακτηριστικά του) αλλά το πολιτικό μίσος για τον ΣΥΡΙΖΑ σε σημείο πολιτικής υστερίας που μοιάζει, αλλά δεν είναι, ακατανόητη. Οι Κυριακίστας δεν νιώθουν απέχθεια μόνο για τον Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, τα ίδια συναισθήματα εκφράζουν με τοξικό τρόπο ακόμα και για κάποιους απλούς ψηφοφόρους του.

Οι Κυριακίστας δεν έχουν ένα πολιτικό υπόστρωμα με την έννοια συγκρότησης μιας πλατφόρμας ή, έστω, ενός ιδεολογήματος που τους ενώνει κάτω από την ίδια κομματική στέγη, έχουν απλώς έναν κοινό εχθρό και επάνω σε αυτή την αρνητική κοινή παράμετρο κάνουν γενναίες εκπτώσεις σε όσα έως πριν από λίγα χρόνια έλεγαν και ήταν· φτάνουν σε σημείο να ακυρώνουν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό, κάτι που φαντάζομαι ότι είναι υπαρξιακά και ψυχολογικά το πιο επώδυνο απ’ όλα.

Δεν βλέπουν λαϊκισμό στον Μητσοτάκη, λαϊκισμό βλέπουν μόνο στους απέναντι, δεν σχολιάζουν παλαιοκομματικές τακτικές, αυτές συνέβαιναν μόνο την τετραετία 2015-2019, δεν τους προκαλεί απέχθεια ο συγχρωτισμός στελεχών της ΝΔ με ακροδεξιές και φασιστικές εκφράσεις, οι Κυριακίστας θυμούνται μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε με τον ακροδεξιό Καμμένο, μόνο αυτό.

Οι Κυριακίστας δεν έχουν λόγο να δώσουν εξηγήσεις σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό τους για την πολιτική τους μετάλλαξη. Και εδώ έχουν δίκιο, οι προσωπικές στάσεις και συμπεριφορές, οι έννοιες της αξιοπρέπειας και της συνέπειας είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση την οποία ο καθένας, στο τέλος της μέρας, θα πρέπει να συζητήσει με τον εαυτό του.

Όμως, υπάρχουν δύο σοβαρά θέματα με τους ανθρώπους αυτούς, το ένα αφορά την τοξικότητα με την οποία εκφράζονται στη δημόσια σφαίρα, αναπαράγοντας κλίμα άλλων εποχών, και το δεύτερο, και πιο σημαντικό, ότι, δίνοντας άλλοθι σε οποιαδήποτε ανομήματα της διακυβέρνησης της ΝΔ, συντελούν σε μια στροφή της κοινωνίας σε βαθιά συντηρητικές επιλογές.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ