Ο καθένας και τα καμένα του

Blablabla-φωτιές-«α και ου»-fuego Facebook Twitter
Στη μικρή μας χώρα (που έχει θρηνήσει νεκρούς στις φλόγες) η έλλειψη προετοιμασίας για το οτιδήποτε καμουφλάρεται ως τυχαίο γεγονός, θεϊκό σχεδόν, καταστροφή για την οποία μόνο η βροχή και η φορά του ανέμου έχουν λύσεις. Φωτ.: Panayotis Tzamaros/NurPhoto via Getty Images/Ideal Image
0

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ. Όταν φτάσαμε στο πάρτι της ζωής το περιβάλλον τελείωνε. Οι φωνές των ειδικών είναι βολικές όταν είναι βολικές. Τις άλλες ώρες καλύτερα να σωπαίνουν. Παγκοσμίως. Από τον Αμαζόνιο ‒αντικείμενο προς εκμετάλλευση/αξιοποίηση‒ μέχρι την καιόμενη Ισπανία με τους νεκρούς από τη ζέστη. 

Στη μικρή μας χώρα (που έχει θρηνήσει νεκρούς στις φλόγες) η έλλειψη προετοιμασίας για το οτιδήποτε καμουφλάρεται ως τυχαίο γεγονός, θεϊκό σχεδόν, καταστροφή για την οποία μόνο η βροχή και η φορά του ανέμου έχουν λύσεις.

Θα θύμιζε αρχαία τραγωδία, αν δεν ήταν τόσο hi tech τα μέσα παρακολούθησης του ανέμου, των δασών και των στοιχείων της φύσης. Θα ήταν κάτι αποδεκτό το τυχαίο (που πάντα καθορίζει τα ανθρώπινα), αν μπορούσαμε καλόπιστα να δεχθούμε ότι υπήρξε προετοιμασία και ότι γίνονται αυτές οι πολυδιαφημισμένες προσπάθειες για προστασία του πρασίνου. 

Εμείς ή αυτοί. Αυτοί ή εμείς. Ο καθένας και η φωτιά του. Ο καθένας και τα καμένα του. Ο καθένας και το σκηνικό φρίκης (απ’ τα πολλά) που τον τραυμάτισε περισσότερο. Κοινό σημείο αναφοράς η ερώτηση «τι είναι το χειρότερο;». Χειρότερα ήταν τότε ή μήπως άλλοτε; Πολιτική με όραμα. 

Είναι εντυπωσιακές οι λέξεις. Η υποκρισία που μπορεί να φωλιάσει στην περίτεχνη χρήση τους. Γίνεται τόσο πολλή συζήτηση για τη βιώσιμη ανάπτυξη, το πράσινο, την κυκλική οικονομία. Και η καταστροφή συνεχίζεται αμείλικτη πλάι στον κόσμο της εικόνας και του online παιχνιδιού ρόλων. Από τη Βρετανία ως την Ινδία.

Μες στα καμένα είναι πεταμένες και οι λέξεις που κάποτε ίσως να είχαν μια παράδοξη σημασία. Τώρα έχει χαθεί κι αυτή, μένει το τσόφλι της λέξης. Επικοινωνιακός θόρυβος. Διαχείριση της εικόνας, των εντυπώσεων και των σημάτων. Δυνάμεις και πόροι ρίχνονται στη δημιουργία φανερών ή συγκαλυμμένων διαφημίσεων που βασίζονται στην ηθική ανωτερότητα του διαφημιζόμενου. Την ίδια ώρα δέντρα φλέγονται παντού με έναν ήχο που μας τρώει τον εγκέφαλο. 

Βιωσιμότητα; Κλιματική αλλαγή; Σχέδιο πυρόσβεσης; Μια σαχλαμάρα απ’ τις πολλές που έχουν να προσθέτουν σ’ αυτά που γράφουν, σε αναφορές, posts και tweets γραφειοκράτες του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα και όσοι διάλεξαν για δουλειά τους τη διαχείριση των λέξεων πολιτικών και εταιρειών.

Οι εταιρείες είναι ξαφνικά όλες πράσινες. Ακόμα κι αν είναι διυλιστήρια, κατασκευαστικές ή ρούχων. Παρόλο που η ανάπτυξή τους συνδέεται εγγενώς με την επίθεση στις συνθήκες της ύπαρξής μας, με τη στέρηση του περιβάλλοντός μας. 

Κι ενώ συνεχίζονται οι κύκλοι της παραγωγής και της κατανάλωσης που φέρνουν την αυτοκαταστροφή μας, όλο και πιο πολλές βιομηχανίες που έχουν γεμίσει τον κόσμο σκουπίδια και απόβλητα θα γίνονται «πράσινες». Και η διεθνής κουβέντα θα συνεχίζεται. Γελοία και θλιβερή, με σκηνικό τον πόλεμο και την ενεργειακή εξάρτησή μας απ’ τους κακούς. 

Η εγχώρια συζήτηση για τις φωτιές είναι ένα πλήρες δράμα. Θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει μακροπρόθεσμα σχέδια για το πράσινο. Για την προστασία χλωρίδας και πανίδας. Επιχειρήματα για την οικολογία, αριστερά, δεξιά και στη μέση. Κι αντί γι’ αυτό, θόρυβος πάλι.

Αυτό το blablabla που είπε η Γκρέτα για τους διεθνείς παίκτες εδώ είναι «α» και «ου». Εμείς ή αυτοί. Αυτοί ή εμείς. Ο καθένας και η φωτιά του. Ο καθένας και τα καμένα του. Ο καθένας και το σκηνικό φρίκης (απ’ τα πολλά) που τον τραυμάτισε περισσότερο. Κοινό σημείο αναφοράς η ερώτηση «τι είναι το χειρότερο;». Χειρότερα ήταν τότε ή μήπως άλλοτε; Πολιτική με όραμα. 

Συζητήσεις καλτ για το αν θα καούν κάμποσα ζώα, ή σπίτια, ή βίλες, ή άνθρωποι. Αξίες που συγκροτούν τη βάση του πολιτισμού μας αντιμετωπίζονται σαν κάτι που το ρίχνεις στη ζυγαριά και κρίνεις πόσο να κόψεις, πόσο ν’ αφήσεις. Από το περιβάλλον; Από το πράσινο; Από την ιδιωτική περιουσία; Από τις κουκουβάγιες;

Τέτοιες σταθμίσεις είναι αποδεκτές την ώρα της καταστροφής σε ένα πλαίσιο κατεπείγοντος (π.χ. όταν η Πυροσβεστική σώζει την αστάθμητη ανθρώπινη ζωή και θυσιάζει το δάσος την ώρα της φωτιάς), αλλά ας μη γίνει το σπορ μας για όλον τον χρόνο. Εδώ, στην τελική πίστα, στο game over, πρέπει να απαιτήσουμε μακροπρόθεσμο σχέδιο που να περιλαμβάνει και το ζαρκάδι και τους ανθρώπους και την καλύβα και το δάσος. Πρέπει ν’ αλλάξουν τα πάντα. 

Τα δέντρα που καίγονται είναι οι καμένες σιγουριές μας. Είναι η χαμένη ευκαιρία μας να ξαναβρούμε τα έλατα και τα βουνά των παιδικών μας χρόνων. Να ανασάνουμε εκείνον τον ωραίο αέρα. Είναι όλες οι φορές που ασφυκτιούμε στα μπαλκόνια μας, οι χαμένες μας επαφές με νυχτερίδες, ελάφια, κουκουβάγιες, τσίχλες και κοτσύφια. Το χαλί τραβιέται κάτω από τα πόδια μας, όχι αστραπιαία και ταχυδακτυλουργικά αλλά ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, με κάθε επίθεση στο πράσινό μας. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Παρασκευής: «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Οπτική Γωνία / «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ, Δημήτρης Παρασκευής, εξηγεί γιατί κάθε φθινόπωρο αυξάνονται οι ιώσεις του αναπνευστικού, ποια είναι η εικόνα του Covid-19 στην Ελλάδα και ποια μέτρα πρέπει να πάρουμε εν όψει του χειμώνα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ