Το νόημα των προσώπων που φεύγουν

Το νόημα των προσώπων που φεύγουν Facebook Twitter
Όταν αρχίζουν να πεθαίνουν οι συνομήλικοι, ιδίως μάλιστα όσοι και όσες βουτήξαμε στα ίδια πάνω-κάτω όνειρα, κλονίζεσαι αληθινά.
0

ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ άνθρωποι της γενιάς σου, συνομήλικοι ή περίπου, αισθάνεσαι πρώτη φορά τον χρόνο. Ούτε η φθορά του σώματος ούτε η κόπωση ή άλλα δεν αρκούν για να περάσει μέσα σου το ρίγος. Μόνο όταν ακούσεις «πέθανε η Γιώτα» ή «ο Άλκης», ετών 57, ετών 59. Υποτίθεται, έτσι λένε, πως στα εξήντα είσαι «νέος άνθρωπος». Νεότατος έφυγε ο ένας, νεότατη έσβησε η άλλη.

Ο χρόνος έχει γίνει αφηρημένο και άπιαστο μέγεθος για τους μοντέρνους ανθρώπους. Δεν θέλουν να τον σκέφτονται ή να τον νιώθουν από κοντά. Κάνουν πως τον αγνοούν ή πως δεν τον υπολογίζουν. Μόνο το παρόν τούς ενδιαφέρει, μόνο αυτό που συντελείται τώρα ή άντε σε έναν μήνα. Το ίδιο το κοινωνικό σύστημα που κυριαρχεί παγκοσμίως δεν σκέφτεται παρά την έκδοση του επόμενου λογισμικού, το επόμενο app, το προσεχές εξάμηνο (το πολύ). Εμείς όμως δεν είμαστε οικονομικές λογικές (όπως ο καπιταλισμός) παρά σώματα που πάσχουν, ελπίζουν και ακούνε όλο και συχνότερα κάποιες τρομακτικές ειδήσεις. Και είναι πραγματικά τρομακτική είδηση αυτοί οι θάνατοι των ανθρώπων της ίδιας γενιάς.

Ο χρόνος έχει γίνει αφηρημένο και άπιαστο μέγεθος για τους μοντέρνους ανθρώπους. Δεν θέλουν να τον σκέφτονται ή να τον νιώθουν  από κοντά. Κάνουν πως τον αγνοούν ή πως δεν τον υπολογίζουν.

Προχτές, ας πούμε, ήταν η Γιώτα Λαγουδάκου. Είχαμε ανταλλάξει λίγες κουβέντες, της είχα πει για τη συγγραφέα Χέρτα Μίλερ και την Κρίστα Βολφ και εκείνη με ευχαρίστησε για κάποιες σκέψεις που είχα εκθέσει για τη σημασία του μεταφραστή. Χαριτολογώντας –είναι όμως αλήθεια– της είχα πει ότι ένα μεγάλο μέρος των όσων κατάλαβα από τη λογοτεχνία το οφείλω σε έξι-εφτά δεινές συναδέλφισσές της. Έξαφνα μαθαίνουμε πως η Γιώτα Λαγουδάκου πέθανε στα 57 της.

Ακόμα και αν δεν είχαμε πει κουβέντα ή αν την ήξερα μόνο από το όνομα στα βιβλία του Ίμρε Κέρτες ή της Χέρτα Μίλερ, θα ένιωθα μια στιγμιαία, βίαιη ορφάνια. Προβάλλω, αναπόφευκτα, τις ζωές των συνομηλίκων σε εικόνες οικείες, σε αμφιθέατρα, πλατείες και στέκια, σε γεγονότα, εποχές και ήχους. Και η Γιώτα μπορεί να ήταν εκείνο το ωραίο, κοκκινομάλλικο κορίτσι που είχα δει κάποτε στο λεωφορείο και μαγνητισμένος κατέβηκα τρεις στάσεις πριν από τη δική μου μόνο και μόνο για  να τη δω να απομακρύνεται. Ή μπορεί να ήταν η κοπέλα στο υπόγειο της Πολιτείας, στο απέναντι ράφι, κάποιες δεκαετίες πριν.

Όταν αρχίζουν να πεθαίνουν οι συνομήλικοι, ιδίως μάλιστα όσοι και όσες βουτήξαμε στα ίδια πάνω-κάτω όνειρα, κλονίζεσαι αληθινά. Πρώτη φορά αντικρίζεις ολοκάθαρα και αδιάσειστα το κρηπίδωμα του χρόνου και περνάει μέσα σου, σαν αστραπή, η συνείδηση των ορίων της ζωής. Και αμέσως μετά θυμώνεις που, όπως κάθε μοντέρνος άνθρωπος, δεν μπορείς να υποφέρεις για πολύ τη σκέψη του ορίου παρά αγκιστρώνεσαι στο αιώνιο παρόν.

Από την άλλη όμως, τούτη η αστραπιαία περιδίνηση στην ανησυχία που φέρνει μαζί της και τύψεις και ένοχες σκέψεις γίνεται και συγκίνηση. Συγκινεί ο χαμός αυτών των παιδιών, κοριτσιών και αγοριών, της σειράς σου. Θα μπορούσατε να είχατε βρεθεί στο ίδιο πάρτι, να χορεύατε το «Let’s Dance» του Μπάουι ή αμήχανα το «Always the sun» των Stranglers. Ή ακόμα θα μπορούσατε να έχετε υπάρξει και στην ίδια πορεία μετά τη διάλυσή της τρέχοντας στη Σόλωνος και βρίσκοντας ασφαλές καταφύγιο στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας, κάνοντας πως ψάχνετε έναν τίτλο από τη γενιά του '30.

Η συγκίνηση όμως είναι πλέον ύποπτη. Με αυτή δεν καλλιεργούμε την αυταπάτη ότι αγαπάμε, ενώ συχνά απομένει μια στιγμιαία ανταλλαγή χωρίς συνέπειες και χωρίς κόστος; Έστω κι έτσι όμως ο θάνατος του ανθρώπου της ίδιας γενιάς γίνεται γεγονός της εσωτερικής σου ζωής: από δυσάρεστη εξωτερική είδηση γίνεται μήνυμα και ο αιφνιδιασμός δίνει τη θέση του στη συναίσθηση μιας κοινότητας συναισθημάτων και οφειλών.  

Συχνά δεν γνωριστήκαμε ή δεν διασταυρωθήκαμε κι όμως μας ζύμωσαν τα ίδια θραύσματα αυτής της χώρας. Και με πολλούς και πολλές μοιραστήκαμε εν τέλει πράγματα λεπτά, αμετάδοτα στους τρίτους, σχεδόν μυστικά. Ο χρόνος δεν λέει αστεία και δεν επιτρέπει τις αιώνιες υπεκφυγές μου. Μένουν όμως τα ίχνη και τα δώρα που αφήνουν πίσω τους όσοι σβήνουν, κι αυτά διατηρούν ακέραιο το νόημα των προσώπων τους.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ