Losing my edge (ή, γιατί η ενηλικίωση είναι σκατά)

Losing my edge (ή, γιατί η ενηλικίωση είναι σκατά) Facebook Twitter
Η ενηλικίωση είναι σκατά, γεμάτη ευθύνες και θέλει και δουλειά, πολλή δουλειά για να γίνεις ο εαυτός σου..
0

ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, την ώρα που κάναμε την καθιερωμένη βόλτα της πανδημίας, αυτήν που κάνουν όλοι όσοι έχουν παιδί και πρέπει κάπου να το πάνε, πέσαμε πάνω σε ένα τσούρμο ΜΑΤ μπροστά σε μια σειρά από παρκαρισμένες κλούβες που έκλειναν την Ηρώδου Αττικού. «Κοίταξέ τους, κοίταξέ τους» μου ψιθύρισε ο Θ. και συμπλήρωσε με νόημα, κουνώντας τα φρύδια του, «μας βλέπουν με το μωρό και θεωρούν ότι είμαστε ακίνδυνοι». Συνειδητοποίησα πως στις φαντασιώσεις του Θ. τα ΜΑΤ μας κοιτούσαν με ένα μείγμα φόβου και σεβασμού, υποψιασμένοι ότι κρύβουμε μολότοφ στη θήκη για τις πάνες, μαζί με τα μασητικά του μωρού. Στο μυαλό του, αντί για δύο μεσήλικες με ένα μωρό σε καρότσι, ήμασταν δύο έξαλλα εικοσάχρονα, έτοιμα να βάλουν φωτιά στον δρόμο της εξουσίας.

Όταν επέστρεψα πρώτη φορά στην Ελλάδα από την Αγγλία ήμουν είκοσι πέντε ετών. Οι συνομήλικοί μου εκεί είχαν αρχίσει ήδη να συγκατοικούν, να παντρεύονται και να παίρνουν το πρώτο τους στεγαστικό δάνειο. Τότε απαιτούσα από ανθρώπους κοντά στα σαράντα να κάνουν πράγματα που αρμόζουν στην ηλικία τους, όπως το να έχουν τουλάχιστον ένα αντιανεμικό μπουφάν, να μεγαλώνουν την πολυμελή οικογένειά τους, να συναρμολογούν παζλ και να πίνουν κακάο, φορώντας θερμαντικά καλτσάκια.

Η επιστροφή μου στην Αθήνα των αιώνιων εφήβων με ανακούφισε. Τα μπαρ ήταν γεμάτα με 35άρηδες που σέρνονταν στα πατώματα και τραγουδούσαν το «Losing my edge» των LCD Soundsystem, χωρίς ίχνος αυτοσαρκασμού: «Τα πιτσιρίκια είναι έτοιμα να με προσπεράσουν / Χάνω το προβάδισμά μου από πιτσιρίκια από τη Γαλλία και το Λονδίνο/ Αλλά ήμουν εκεί / Ήμουν εκεί το 1968 / Ήμουν εκεί στην πρώτη συναυλία των Can στην Κολωνία / Χάνω τα φυσικά μου προνόμια / Χάνω το προβάδισμά μου από πιτσιρίκια ‒ ακούω τα βήματά τους στα dj decks».

Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πως στην Ελλάδα μπορείς να ξεχειλώσεις την εφηβεία σου όχι επειδή η κοινωνία είναι τόσο προοδευτική και χαλαρή, που σου επιτρέπει να κρεπαλιάζεις στα μπαρ ως τα βαθιά γεράματα, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο – επειδή η κοινωνία είναι τόσο συντηρητική που παραμένεις πάντα το παιδί των γονιών σου.

 

Σε ένα από τα πρώτα ρεπορτάζ που έκανα ως 25χρονη συντάκτρια είχα ζητήσει από αθηναϊκές γκαλερί να μου προτείνουν νέους καλλιτέχνες. Το σχέδιο ήταν να φωτογραφηθούν όλοι μαζί σε έναν βιομηχανικό χώρο και να πουν λίγες κουβέντες ο καθένας για τη δουλειά του. Αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολο να βρω οποιονδήποτε κάτω των τριάντα, ενώ μία από τις γκαλερί με εξαπάτησε και μου είπε ότι ένας καλλιτέχνης είναι τριάντα πέντε και μου έστειλε έναν 42χρονο καραφλό κύριο. Αναγκαστήκαμε να τον φωτογραφίσουμε στο σκοτεινό βάθος της αίθουσας ‒ κάπου που να μη φαίνεται το γήρας του.

Τέυχος 678
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πως στην Ελλάδα μπορείς να ξεχειλώσεις την εφηβεία σου όχι επειδή η κοινωνία είναι τόσο προοδευτική και χαλαρή, που σου επιτρέπει να κρεπαλιάζεις στα μπαρ ως τα βαθιά γεράματα, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο – επειδή η κοινωνία είναι τόσο συντηρητική που παραμένεις πάντα το παιδί των γονιών σου. Η ενηλικίωση είναι σκατά, γεμάτη ευθύνες και θέλει και δουλειά, πολλή δουλειά για να γίνεις ο εαυτός σου, αλλά η εναλλακτική λύση, αυτός ο ανθρωπότυπος που υπάρχει παντού στην Ελλάδα, ο αιώνιος άντρας-παιδί ή αντίστοιχα η γυναίκα-παιδί, παραμένει κάπως χαριτωμένος στα τριάντα πέντε, αλλά βαθιά θλιβερός στα πενήντα.

Ακούω πως έχεις αγοράσει ένα synthesizer και ένα arpeggiator και πέταξες τον υπολογιστή σου έξω από το παράθυρο επειδή θέλεις να φτιάξεις κάτι «αυθεντικό» / Θέλεις να φτιάξεις ένα άλμπουμ των Yaz / Ακούω ότι εσύ και το συγκρότημά σου έχετε πουλήσει τις κιθάρες σας και έχετε αγοράσει πικάπ / Ακούω ότι εσύ και η μπάντα σου έχετε πουλήσει τα πικάπ σας και έχετε αγοράσει κιθάρες / Ακούω πως όλοι όσοι γνωρίζεις είναι πιο κουλ από όλους όσους γνωρίζω εγώ / Αλλά έχεις δει τους δίσκους μου;

Πιστεύω ακόμα πως το «Losing my edge» παραμένει το καλύτερο τραγούδι για τη σύγχρονη ενηλικίωση: μισο-πληγωμένο, μισο-σαρκαστικό και φανταστικά αστείο. Μέχρι να διαβάσει, βέβαια, κανείς τα σχόλια στο YouTube. Σταχυολογώ ενδεικτικά: «Ίσως το πιο μεσήλικο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ», «Έχω ενεργό λογαριασμό στο Hotmail», «Ο Φόρεστ Γκαμπ στον κόσμο του art rock», «Ο θρήνος του γερο-χίπστερ» και το τελειωτικό χτύπημα: «Αυτό το τραγούδι είναι σκατά. Το παίζουν στα Starbucks».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Παρασκευής: «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Οπτική Γωνία / «Φέτος, έπειτα από καιρό, ο κορωνοϊός παρουσιάζει έξαρση»

Ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ, Δημήτρης Παρασκευής, εξηγεί γιατί κάθε φθινόπωρο αυξάνονται οι ιώσεις του αναπνευστικού, ποια είναι η εικόνα του Covid-19 στην Ελλάδα και ποια μέτρα πρέπει να πάρουμε εν όψει του χειμώνα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ