Κεντρώα τεχνοκρατία ως «σοσιαλδημοκρατία»

Κεντρώα τεχνοκρατία ως «σοσιαλδημοκρατία» Facebook Twitter
Εικονογράφηση: bianka/LiFO
0

ΕΧΟΝΤΑΣ ΔΙΑΤΡΕΞΕΙ ΑΠΟΨΕΙΣ και σχόλια ενός κόσμου που φαίνεται να δείχνει ενθουσιασμό με την υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μένω με μια παράξενη εντύπωση. Πολλοί/-ές αντιλαμβάνονται ως μεταρρυθμιστικό ή και προοδευτικό «σπάσιμο αυγών» κάποια, τουλάχιστον αμφιλεγόμενα αν όχι μάλλον ανατριχιαστικά, πράγματα. Λόγου χάρη:

1. Και άλλη επέκταση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης προς τα άνω ή την εξαήμερη εργασία αντί της τετραήμερης και δίχως μείωση αποδοχών απασχόλησης, που είναι πλέον βασικό σημείο αναφοράς όλων σχεδόν των σοβαρών ερευνών και σχεδίων για τους πολίτες-εργαζόμενους, την οικολογική ανθεκτικότητα και το συλλογικό ευ ζην.

 2. Διάφορα μεγαλεπήβολα σχήματα που η κατάληξή τους είναι τελικά κοινωνίες τουριστών και προνομιούχων digital nomads που «ζουν το όνειρό τους» ενώ η πλειοψηφία των κατοίκων στις περισσότερες γειτονιές βιώνει υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής της.

Θεωρούν κουλτούρα αριστείας την εμπέδωση του ανταγωνιστικού-ωφελιμιστικού πνεύματος προσοντοθηρίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, μαγεμένοι από τα ψηφιακά νηπιαγωγεία και τις υπόλοιπες εκδοχές μιας εκπαίδευσης στην υπηρεσία των λογισμικών.

3. Κάθε είδους φορολογική και χωροταξική διευκόλυνση των εταιρειών της Big Tech ή των real estate εξαγορών και εξευγενισμών. Χαιρετίζεται η λεγόμενη «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» χωρίς προηγουμένως να έχει ληφθεί κάποια ουσιαστική μέριμνα για τα πνευματικά δικαιώματα και την εξασφάλισή τους, για τις θέσεις εργασίας και το ύψος των μισθών αλλά και για τους υπαρξιακούς, ψυχολογικούς και πολιτισμικούς κινδύνους που φέρει μαζί της η απερίσκεπτη εισαγωγή της Τεχνητής Νοημοσύνης (στην εκπαίδευση, στη δημοσιογραφία και αλλού).

4. Θεωρούν κουλτούρα αριστείας την εμπέδωση του ανταγωνιστικού-ωφελιμιστικού πνεύματος προσοντοθηρίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, μαγεμένοι από τα ψηφιακά νηπιαγωγεία και τις υπόλοιπες εκδοχές μιας εκπαίδευσης στην υπηρεσία των λογισμικών.

5. Έχουν σαφή προτίμηση για ένα συρρικνωμένο και «στοχευμένο» κοινωνικό κράτος ως μεικτό σχήμα δημόσιου-ιδιωτικού με επωφελούμενους και μαθητευόμενους/επανακαταρτιζόμενους ή επιδοτούμενους, όχι με πρόσωπα τα οποία διαθέτουν ηθική ακεραιότητα και εργασιακή αξιοπρέπεια. Η εμφύτευση ιδιωτικοοικονομικών μεθόδων μάνατζμεντ σε κάθε δημόσιο θεσμό επιδοκιμάζεται ως χειραφέτηση από τη φθαρμένη δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία. Η εργοδοτική αυθαιρεσία και το όνειδος των ταπεινωτικών σχέσεων εξάρτησης δεν προκαλούν κανέναν αποτροπιασμό.

6. Εκφράζουν σχεδόν πάντα απέχθεια για κάθε συνδικαλιστική ή όποια άλλη οργανωμένη έκφραση διεκδίκησης. Έχοντας ως δικαιολογία τις πραγματικά διεφθαρμένες πελατειακές/συντεχνιακές πρακτικές ενός ορισμένου συνδικαλισμού της Μεταπολίτευσης, συμπεραίνουν πως η κοινωνική ειρήνη προκύπτει μόνο από μια διαρκή υποχρέωση… συναίνεσης του πολίτη σε κυβερνητικές αποφάσεις και νομοθετικές πρωτοβουλίες. Απορρίπτοντας κάποια αντιδημοκρατικά παραπροϊόντα της κινηματικής κουλτούρας, έχουν φτάσει στην ξινή περιφρόνηση για κάθε έκφραση κινημάτων και «εξωθεσμικής» κοινωνικής ενεργοποίησης.



Όλα τα παραπάνω μπορεί να δει κανείς πως βρίσκονται στους αντίποδες μιας πραγματικής σκέψης για τις κρίσεις της εποχής μας. Μοιάζουν περισσότερο με επιβιώσεις και παραλλαγές στο τέλος του εικοστού αιώνα και στις αυταπάτες μιας ευεργετικής για όλους φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Δεν έχουν σχέση με μια νέα δημόσια φιλοσοφία για το κοινό καλό, ούτε συνδέονται με τα επείγοντα της ριζοσπαστικής αναθεώρησης του μοντέλου κοινωνικής ευημερίας. Σπεύδουν απλώς να αναβιώσουν στη φαντασία τους τις ευκαιρίες, τη γλώσσα και τα σύμβολα μιας εξιδανικευμένης «χρυσής εποχής».

Το 2024, ωστόσο, δεν χρειαζόμαστε έναν επαναφορτισμένο «μπλερισμό», ούτε τις ρητορικές υποσχέσεις των ‘90s. Αν η δεκαετία της μνημονιακής χρεοκοπίας και έπειτα τα χρόνια της συριζαϊκής διακυβέρνησης έφεραν μαζί τους τα δικά τους ηθικά και πολιτικά τραύματα, η «μητσοτακική» υβριδική κεντροδεξιά δοκιμάζει πλέον κάτι άλλο: να δεσμεύσει εκ προοιμίου το πεδίο της διακυβέρνησης προωθώντας ομοιόμορφες πολιτικές και συγγενή μέχρι ταυτίσεως προγράμματα. Πώς; Παίζοντας πάντα με το φετίχ μιας μεγεθυμένης μεσαίας τάξης, με τα συναισθήματα πικρίας και θυμού από πράξεις και λόγια μέσα στην ελληνική αριστερά, με την κόπωση πολλών πολιτών από τις λυρικές μεγαλοστομίες που δεν βοήθησαν πολιτικά μια δικαιότερη και πιο ανθρώπινη ζωή. Έτσι, ο λεγόμενος σοβαρός κεντρώος τεχνοκρατικός λόγος εμφανίζεται ως μοναδικός λόγος κυβερνησιμότητας. Εκμεταλλεύεται τις ανεπάρκειες, τις αποτυχίες, την ιδεολογική ατροφία και τα τοξικά πρόσωπα που συναντάμε σε διάφορες τοποθεσίες της κεντροαριστεράς και της αριστεράς.

Παρά την ανανεωτική φιλοδοξία του, ωστόσο, αυτός ο κεντρώος τεχνοκρατικός παραινετικός λόγος εκφράζει απλώς μια συμμαχία συντηρητικών προνομίων της θέσης, της γνώσης και του πλούτου. Είναι μια φιλοσοφία για υψηλούς αξιωματούχους του κράτους, επιτελείς του επιχειρείν και την ανώτερη, παγκοσμιοποιημένη μερίδα της μεσαίας τάξης και των seniors. Η πιο κεντροαριστερή του έκφανση έχει κάποιες πολιτισμικές και πολιτικές διαφορές από τη φιλελεύθερη δεξιά, όχι όμως τόσες ώστε να δικαιολογείται η αυτόνομη πολιτική έκφραση μιας τέτοιας τεχνοκρατικής συνιστώσας. Όσο, ωστόσο, δεν δημιουργείται μια άλλη διανοητική και κοινωνική συμμαχία, ένα αντίπαλο μέτωπο με τη δική του, αυτόνομη λογική διακυβέρνησης (πέρα από τη συντηρητική «κυβερνησιμότητα»), τόσο θα επανακάμπτουν εξαντλημένα σχήματα ιδεολογίας και οι φυσιογνωμίες που τα ενσαρκώνουν. Και εδώ κάπου βρισκόμαστε σήμερα, με την αμηχανία, την παραζάλη και τις αναβιώσεις, κυρίως όμως με τη συνδρομή του φόβου για το χειρότερο. Και ο φόβος για το χειρότερο είναι ο αιώνιος ψυχολογικός ρυθμιστής μιας κοινωνίας μετριασμένων και ηττημένων προσδοκιών.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Μποτιλιαρισμένοι στην Αθήνα: Δαπανούμε έναν μισθό στον δρόμο κάθε έτος

Οπτική Γωνία / Κάθε χρόνο χάνουμε 110 ώρες από τη ζωή μας κολλημένοι στο τιμόνι

Πώς μπορεί να μειωθεί άμεσα το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της πρωτεύουσας; Γιατί η λεωφόρος Κηφισού δεν θα αδειάσει ποτέ; Ο συγκοινωνιολόγος και καθηγητής του ΕΜΠ, Κωνσταντίνος Κεπαπτσόγλου, εξηγεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Βασιλική Σιούτη / Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Οι εκ των υστέρων αποκαλύψεις για τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν κατέδειξαν τις πραγματικές ισορροπίες στο πεδίο των διεθνών σχέσεων: καμία πλευρά δεν κερδίζει άνευ ανταλλαγμάτων και οι διεθνείς σχέσεις δεν καθορίζονται από προσωπικές συμπάθειες.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Βασιλική Σιούτη / Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα Τέμπη και με την ακρίβεια, που προκαλεί κοινωνική δυσφορία, ο Νίκος Δένδιας εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής που θα οδηγήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις στη νέα εποχή.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ