Γιατί τα κλασικά παιδικά παραμύθια είναι τόσο γκραν γκινιόλ;

Γιατί τα κλασικά παιδικά παραμύθια είναι τόσο γκραν γκινιόλ; Facebook Twitter
Mια όμορφη, διδακτική ιστορία για όλη την οικογένεια. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

«ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ζούσε σε έναν τόπο μακρινό ένα κοριτσάκι. Η μητέρα του είχε πεθάνει και ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε και πήρε μια γυναίκα που είχε δυο κόρες. Ούτε η γυναίκα μα ούτε και οι κόρες της αγαπούσαν το μικρό κοριτσάκι γιατί ήσαν κακές και η μικρούλα πιο όμορφη από αυτές».

Ψάχνοντας παραμύθια στο Spotify για τον τετράχρονο γιο μου, συνειδητοποίησα πως κάποιος έχει πάρει παλιές ηχογραφήσεις από το Τρίτο Πρόγραμμα (ίσως και από το «Θέατρο της Δευτέρας», δεν είμαι σίγουρη) και τις έχει λανσάρει με ποπ σκιτσάκια, από φρούτα ως παιδικά παραμύθια. Η συγκεκριμένη αφήγηση της «Σταχτοπούτας» μού θύμισε ελληνική ταινία του ’60 με τον Νίκο Ξανθόπουλο.  

Σε αυτή την αναζήτηση ανακάλυψα το χάος: ηχογραφήσεις του ’60 με την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Σταύρο Ξενίδη, ηχογραφήσεις από ανθρώπους που αφηγούνται σαν να διαβάζουν εφημερεύοντα φαρμακεία και πολλά κλασικά παραμύθια. Είχα ξεχάσει πόσο σκληρά είναι.

Σταχυολογώ μερικούς τίτλους παραμυθιών από το οπισθόφυλλο: «Ο τάφος του ζωντανού», «Η κόρη του Σατανά», «Ο θάνατος του γίγαντα», «Το παλάτι του λεπρού», «Η σκλάβα της αράχνης», «Το παιδί της αρκούδας». Δεν ξέρω πώς βρέθηκαν ηχογραφημένα σε κασέτες στην κουζίνα μας στου Παπάγου στα τέλη της δεκαετίας του ’80.

Οι ήρωες –νέοι ή παιδιά– είναι συνήθως ορφανοί από μητέρα ή έχουν κάποια κακιά μητριά (ο γιος μου νόμιζε ότι οι μητριές είναι ζώα του δάσους σαν τα λιοντάρια) και τρέχουν πάντα να ξεφύγουν από κάτι. Η μικρή γοργόνα κόβει τα πόδια της και πονάει φριχτά για να βρει αυτόν που αγαπάει, αλλά αυτός παντρεύεται μιαν άλλη, η Χιονάτη πεθαίνει για λίγο, αλλά τη θάβουν σε ένα γυάλινο φέρετρο και την ανασταίνει το φιλί ενός πρίγκιπα, τον Κοντορεβιθούλη και τα αδέρφια του τους εγκαταλείπουν στο δάσος γιατί οι γονείς τους δεν έχουν λεφτά να τους ταΐσουν, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ γλιτώνουν στο τσακ από μια κακιά μάγισσα που θέλει να τους φάει. 

Στη μητέρα μου δεν άρεσε να μας διαβάζει παραμύθια – τα ακούγαμε από ένα μεγάλο μαύρο κασετόφωνο Philips στην κουζίνα. Εγώ καθόμουν σε ένα καφέ σκαμνάκι από δερματίνη κι ο αδερφός μου σε μια καρέκλα. H κασέτα ξεκινούσε με μια υποβλητική μουσική που έφτανε σε κρεσέντο με ένα πιατίνι. Μετά έπεφτε σιωπή και μια βαθιά αντρική φωνή ανήγγελλε: «Τα παραμύθια του Νίκου Ρούτσου». Ο Ρούτσος ήταν εκδότης θρυλικών κόμικς του ’60 και του ’70, όπως ο «Ταρζάν Γκαούρ» και η «Ζούγκλα», και είχε σίγουρα εκδώσει και παιδικά παραμύθια, γιατί τα βρήκα να πωλούνται online ως συλλεκτικά.

Η έκδοση είναι του 1952. Κάποιος έχει σχολιάσει από κάτω: «Μου κάνουν εντύπωση οι σκηνές με τα διαβόλια, τα καζάνια και τους σκελετούς...! Απευθύνονται σε μικρά παιδιά...?». Σταχυολογώ μερικούς τίτλους παραμυθιών από το οπισθόφυλλο: «Ο τάφος του ζωντανού», «Η κόρη του Σατανά», «Ο θάνατος του γίγαντα», «Το παλάτι του λεπρού», «Η σκλάβα της αράχνης», «Το παιδί της αρκούδας». Δεν ξέρω πώς βρέθηκαν ηχογραφημένα σε κασέτες στην κουζίνα μας στου Παπάγου στα τέλη της δεκαετίας του ’80.

Με τον αδελφό μου συχνά ρωτάμε τη μητέρα μας αν είχε ακούσει ποτέ την κασέτα που μας έβαζε να ακούμε κάθε βράδυ. Τα παραμύθια θύμιζαν παιδικό σπλάτερ· οι ήρωες μιλούσαν με στόμφο σαν να απαγγέλλουν «Μάκβεθ» ή «Ιούλιο Καίσαρα». Τα αγαπημένα μας ήταν τα «Χωνάκια του αυτοκράτορα» και η «Καρδιά της μάνας». Στα «Χωνάκια του αυτοκράτορα» ένας βασιλιάς που έχει συνηθίσει να εισπράττει τον θαυμασμό και την κολακεία των γύρω του αποκτά ξαφνικά ένα ζευγάρι μαγικά χωνάκια που του επιτρέπουν να ακούει τι σκέφτονται πραγματικά οι γύρω του για τον ίδιο.

(«Παλιόγερε, πότε θα πεθάνεις να πάρω τη θέση σου;») Το μεγαλύτερο σπλάτερ όλων, όμως, ήταν η «Καρδιά της μάνας». Νομίζω πως είναι μύθος της λαϊκής παράδοσης. Ένας νέος ερωτεύεται μια κοπέλα που του ζητάει ως απόδειξη της αγάπης του να της φέρει την καρδιά της μάνας του. Πράγματι, ο νέος υπακούει, αλλά την ώρα που τρέχει με την καρδιά της μάνας στα χέρια σε ένα γιοφύρι, σκοντάφτει. «Χτύπησες, αγόρι μου;» του λέει η καρδιά με σπαραξικάρδια φωνή. Mια όμορφη, διδακτική ιστορία για όλη την οικογένεια.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ