Γιατί οι άνδρες είναι παθιασμένοι με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;

ΡΩΜΑΙΟΙ Facebook Twitter
Φαίνεται πως οι περισσότεροι που ασχολούνται με τους Ρωμαίους ασχολούνται αποκλειστικά με την ανδροκεντρική εμπειρία των στρατιωτικών ζητημάτων, εστιάζοντας στο μεγαλείο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αγνοώντας τις προόδους των μη ευρωπαϊκών αρχαίων πολιτισμών. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0

ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 2023, ο Gaius Flavius (λογαριασμός με αναπαραστάσεις από την αρχαία Ρώμη) μοιράστηκε ένα βίντεο στο Instagram με τη λεζάντα: «Πολλές από εσάς δεν συνειδητοποιείτε πόσο συχνά σκέφτονται οι άνδρες τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία», κι έτσι ξεκίνησε το περσινό trend του TikTok όπου γυναίκες κάνουν την παραπάνω ερώτηση στους συντρόφους τους και οι περισσότεροι απαντάνε: «Κάθε μέρα» (εάν δεν τον έχετε ρωτήσει, σπεύσατε). Το παραπάνω παραμένει εντός επικαιρότητας, αποδεικνύοντας πως μπορεί να έχουν περάσει πάνω από 2.000 χρόνια από το απόγειο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και κάτι μήνες από το απόγειο αυτού του trend, αλλά, όπως φαίνεται, η ερώτηση παραμένει, φέρνοντας κι άλλες:

Τελικά πώς η ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέκτησε το ανδρικό συλλογικό ασυνείδητο; Οι γυναίκες στην αρχαία Ρώμη ρωτούσαν τους συζύγους τους πόσο συχνά σκέφτονται την αχαιμενιδική ή την ακκαδική αυτοκρατορία; Και πάνω απ’ όλα, θυμάστε τη σκηνή από το «Life of Brian» στην οποία ο John Cleese φωνάζει: «Τι έχουν κάνει οι Ρωμαίοι για μας;». Η απάντηση είναι ότι, από γέφυρες μέχρι στάδια, οι αρχαίοι Ρωμαίοι έχουν αφήσει το στίγμα τους στον κόσμο μας, με τρομερή επιρροή στην τέχνη και την αρχιτεκτονική. Οι δυσαρεστημένοι Ιουδαίοι στη ταινία «Life of Brian» αναφέρουν ένα σωρό ρωμαϊκά επιτεύγματα, όπως υδραγωγείο, αποχέτευση, δρόμους, ιατρική και φυσικά, κρασί.

Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τις Ρωμαίες, αλλά ξέρουμε πως εκτιμούνταν κυρίως ως σύζυγοι και μητέρες και παρόλο που σε κάποιες επιτρεπόταν περισσότερη ελευθερία, υπήρχε πάντα ένα σαφές όριο, ακόμη και για την κόρη ενός αυτοκράτορα.

Στο γιατί συγκεκριμένα οι άνδρες είναι παθιασμένοι με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, απαντάνε ιστορικοί: οι δυτικές κοινωνίες έχουν ιστορικά υπερτονίσει τις πτυχές της ρωμαϊκής ιστορίας που συνδέονται με τον ανδρισμό στη λαϊκή φαντασία. Σύμφωνα με την ιστορικό Hannah Cornwell, το πρώτο πράγμα που φαίνεται να έρχεται στο μυαλό όταν γίνεται αναφορά στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι «μια εικόνα της ρωμαϊκής λεγεώνας, του αυτοκρατορικού αετού και αυτού του είδους τη στρατιωτική πτυχή −μαζί με τους μονομάχους− που έχει μια μακρά σχέση με την αρρενωπότητα και την εξουσία». Η Cornwell αναφέρει πως από τον 19ο αιώνα οι ιστορικοί έτειναν να βλέπουν την αρχαία Ρώμη μέσα από το πρίσμα της πολιτικής και του πολέμου, εν μέρει ως αποτέλεσμα της εξάρτησής τους από και του θαυμασμού τους για τις «ελίτ και ανδρικές» πηγές πληροφόρησης και αναμετάδοσης της γνώσης, κάτι που μας θυμίζει πως η ιστορία έχει τάξη και φύλο.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, με άνδρες να παραδέχονται πως πρόκειται για μια αξεπέραστη ανδρική φαντασίωση, ενώ η θέση της γυναίκας ήταν η γνωστή / άγνωστη. Φαίνεται πως οι περισσότεροι που ασχολούνται με τους Ρωμαίους ασχολούνται αποκλειστικά με την ανδροκεντρική εμπειρία των στρατιωτικών ζητημάτων, εστιάζοντας στο μεγαλείο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αγνοώντας τις προόδους των μη ευρωπαϊκών αρχαίων πολιτισμών. Η αρχαία Ρώμη, πράγματι, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά το trend αυτό αποδεικνύει πως ίσως η γοητεία της να έχει προσανατολιστεί στους λάθος λόγους. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως για την αλλαγή του Twitter σε Χ, ο Elon Musk είχε γράψει: «Ίσως να χρειαζόμαστε έναν σύγχρονο Σύλλα», αναφερόμενος στον συντηρητικό, εκδικητικό Ρωμαίο στρατηγό.

Σύμφωνα με το PBS, η αρχαία Ρώμη ήταν ο κόσμος των ανδρών − αποφάσιζαν ακόμη και αν ένα μωρό θα ζούσε ή θα πέθαινε και ενώ τα κορίτσια παντρεύονταν στην αρχή της εφηβείας τους, οι άνδρες περίμεναν μέχρι περίπου τα 35 έτη. Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τις Ρωμαίες, αλλά ξέρουμε πως εκτιμούνταν κυρίως ως σύζυγοι και μητέρες και παρόλο που σε κάποιες επιτρεπόταν περισσότερη ελευθερία, υπήρχε πάντα ένα σαφές όριο, ακόμη και για την κόρη ενός αυτοκράτορα. Οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να είναι ενεργές στην πολιτική, επομένως κανείς δεν έγραψε γι’ αυτές, ούτε μάθαιναν να γράφουν και έτσι δεν μπορούσαν να πουν τις δικές τους ιστορίες.

Η Cynthia Boaz, καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών, αναφέρει: «Υποθέτω ότι οι περισσότεροι από τους άνδρες που λένε ότι σκέφτονται συνέχεια τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι λευκοί, cis άνδρες. Και δεν είναι τυχαίο, γιατί η ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι μια από τις πιο πατριαρχικές και ιεραρχικές κοινωνίες που έχουν υπάρξει ποτέ». Γυρνώντας στους Monty Python, προκύπτει το ερώτημα, καλύτερα τοποθετημένο: «Τι έκαναν οι δυτικές αυτοκρατορίες για οποιονδήποτε άλλο εκτός από τους προνομιούχους άνδρες της εποχής;» Και η πρόοδος των αρχαίων αυτοκρατοριών συνδέεται με τη φεμινιστική τοποθέτηση πως ο σύγχρονος κόσμος χρωστάει τα πάντα στις μαύρες γυναίκες. Όταν είναι λυμένο κάθε πρόβλημα επιβίωσης και διαβίωσης, τότε η πρόοδος είναι το λιγότερο αναμενόμενη.

Η ακαδημαϊκός McKenzie Wark αναφέρει: «Η κυρίαρχη κουλτούρα πάντα προωθούσε μια πατριαρχική κοινωνία, αλλά όλο και περισσότερα media υπάρχουν για τους άνδρες, τα οποία δεν διαπραγματεύονται καν τη θέση των γυναικών στον κόσμο τους. Πρόκειται για μια βρεφική αρρενωπότητα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την παρουσία των γυναικών ως αυτόνομων όντων». Επίσης, έχει ενδιαφέρον η σιγουριά της κατάκτησης και όχι του κατακτημένου, παρά τα στατιστικά: εάν ένας άνδρας ξυπνούσε σήμερα στην αρχαία Ρώμη, μια ποικιλόμορφη και βάναυση αυτοκρατορία, κατά πάσα πιθανότητα θα είχε πολύ ταπεινή καταγωγή. Περίπου 1 στους 4 ανθρώπους κατά τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο ήταν υποδουλωμένος, ενώ οι περισσότεροι άλλοι, αν ήταν ελεύθεροι, ήταν αγρότες ή τεχνίτες. Πιθανότατα ο μέσος Ρωμαίος θα είχε πεθάνει νέος από υποσιτισμό ή ασθένεια, δουλεύοντας κοπιαστικά ως αγρότης σε ένα σιταροχώραφο, βλέποντας μια Ρώμη με πολύ περισσότερους εξαθλιωμένους σκλάβους και καταπιεσμένες γυναίκες, παρά αυτοκράτορες ή στρατιώτες.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ