«Όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις»

Eνηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη Facebook Twitter
Δεν είσαι το παιδί κάποιου. Δηλαδή είσαι, αλλά εκείνος ο κάποιος δεν είναι πια εδώ να το βεβαιώνει. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


Η ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ ΤΕΛΙΚΑ
είναι μια φάση που διαρκεί πολλά χρόνια. Τυπικά ξεκινά στα 18, όταν πλέον θεωρείσαι ανεξάρτητο άτομο, δεν δείχνεις ταυτότητα για να αγοράσεις τσιγάρα και απολαμβάνεις τη δυνατότητα να βγαίνεις και να πίνεις με τις ευλογίες του νόμου. Αυτά τυπικά. Γιατί ουσιαστικά, ακόμα κι όταν μεγαλώσεις αρκετά, διαλέξεις σύντροφο, σπίτι, αυτοκίνητο, κάνεις παιδιά, ανακαλύψεις τις πρώτες σου ρυτίδες, αποκτήσεις γέφυρες στα δόντια και αποδεχτείς ότι για άσκηση σού ταιριάζει μόνο η γιόγκα και το πιλάτες, ακόμα και τότε, υπάρχει μια απόσταση που σε χωρίζει από την ουσιαστική ενηλικίωση. 

Όσο χτυπάει το τηλέφωνο και βλέπεις στην οθόνη «μαμά» ή «μπαμπάς» ή οποιοδήποτε όνομα τέλος πάντων έχεις δώσει σε αυτούς που σε γέννησαν ή σε μεγάλωσαν, τότε θα υπάρχει πάντα ένα κομμάτι ανήλικου εαυτού που θα γελάει αυτάρεσκα με τη σιγουριά ότι, αν χρειαστεί, υπάρχει κάποιος να μαζέψει τα σπασμένα ή, στη χειρότερη, να σου δώσει ένα χεράκι για να τα μαζέψεις πιο γρήγορα.

Δεν συζητώ για τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας, όπου παραμένεις «λεβεντάκος» ή «ματάκια όμορφα» ακόμα και ως προχωρημένος μεσήλικας. Το είδαμε στην οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, αλλά το βλέπουμε και κάθε μέρα γύρω μας. Είμαστε μια κοινωνία «μεγάλων παιδιών» που πιστεύουμε (ελπίζουμε;) ότι οι δικοί μας θα ζουν για πάντα, θα έχουν την έγνοια μας, θα μας ετοιμάζουν ένα πιάτο φαγητό ή θα παίρνουν ένα τηλέφωνο να μας θυμίσουν από τα γενέθλια της ξαδέρφης μέχρι τη δήλωση της εφορίας ή την προθεσμία για την εγγραφή στο κτηματολόγιο. Ενοχλητικά τηλεφωνήματα, επίμονα, με ringtones που διαπερνούν το τύμπανο, όπως εκείνο το πρωινό μάντρα: «Ξύπνα, θα αργήσεις στο σχολείο».

Το αστείο είναι πως όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, τη ρίζα της ίδιας σου της ύπαρξης, ακόμα κι αν δεν θεωρείσαι τυπικά «ορφανός», είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις. Έχεις ζήσει τόσα χρόνια με τη φροντίδα –ακόμα και τη νοητή φροντίδα– κάποιου, που δεν ξέρεις πώς γίνεται να ζεις χωρίς αυτή.

Μετά, τα τηλεφωνήματα σταματούν. Η επαφή «μαμά» ή «μπαμπάς» δεν εμφανίζεται στην οθόνη και αν δεν πάρεις εσύ ή δεν περάσεις να δεις αν παίρνουν τα χάπια τους, μπορεί και να κάνεις μέρες να ακούσεις τη φωνή τους. Επισκέψεις που σε βγάζουν από το πρόγραμμα, σε αναγκάζουν να μπλέξεις στην κίνηση και σε κουράζουν ψυχικά και σωματικά. Μετά, οι επισκέψεις σταματούν. 

Η ενηλικίωση έρχεται απότομα και δεν έχει καμιά «sweet sixteen» χαριτωμένη μορφή. Είναι άγρια και απόλυτη. Δεν είσαι το παιδί κάποιου. Δηλαδή είσαι, αλλά εκείνος ο κάποιος δεν είναι πια εδώ να το βεβαιώνει. Δεν θα ρωτήσει πώς πάει η δουλειά, αν έχεις λεφτά, μήπως χρειάζεσαι κάτι, τι κάνουν τα παιδιά, γιατί αδυνάτισες, πάχυνες, κουτσαίνεις, γιατί πιάνεις τα μαλλιά σου κότσο αφού δεν σου πάνε. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τα μαλλιά σου, τη δουλειά σου και τα παιδιά σου, αλλά αρχίζει να σου λείπει το «ξύπνα, θα αργήσεις στο σχολείο».

Το αστείο είναι πως όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, τη ρίζα της ίδιας σου της ύπαρξης, ακόμα κι αν δεν θεωρείσαι τυπικά «ορφανός», είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις. Έχεις ζήσει τόσα χρόνια με τη φροντίδα –ακόμα και τη νοητή φροντίδα– κάποιου, που δεν ξέρεις πώς γίνεται να ζεις χωρίς αυτή. Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει τρόπος να ενηλικιωθείς πριν από τον θάνατο των γονιών, ακόμα κι αν σε έχουν προετοιμάσει γι’ αυτό, έχεις πάρει από νωρίς τη ζωή στα χέρια σου και έχεις κόψει τους οικογενειακούς δεσμούς. 

Επίσης, δεν είμαι σίγουρη αν παίζει ρόλο η σχέση που έχεις μαζί τους. Με σιγουριά μπορώ να πω μόνο ένα: η ενηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη, είναι ένας μικρός θάνατος. Το παιδί που ήσουν θάβεται μαζί με τον πατέρα ή τη μητέρα –αναλόγως ποιος φεύγει πρώτος– κι αυτό που μένει είναι ένας ενήλικας να φωνάζει με παιδική φωνή «μαμά!», «μπαμπά!» και να μην παίρνει απάντηση. Και τώρα πήγαινε μάζεψε μόνος τα σπασμένα σου.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ