Δευτέρα σήμερα και νιώθετε ότι πρωταγωνιστείτε στο «The Office»;

steve office
Τι θα ήταν, άραγε, η σειρά The Office χωρίς τον Steve Carell;
0


ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ, τον Μάρτιο του 2005, έκανε πρεμιέρα μία από τις αγαπημένες μου σειρές, το αμερικανικό «The Office». Συνειδητοποίησα με πόση μανία την παρακολουθούσα όταν ένα βράδυ ο γιος μου, που τότε ήταν 16 μηνών και έτρωγε στο καρεκλάκι του στην κουζίνα, αναγνώρισε τη μουσική της σειράς και άρχισε να χτυπάει παλαμάκια ενθουσιασμένος, κάτι που έκανε κάθε βράδυ για μήνες.

Η σειρά ξεκίνησε από τη Βρετανία το 2001, γνωρίζοντας πρωτοφανή επιτυχία και μετατρέποντας τον σεναριογράφο, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της Ricky Gervais σε σούπερ-σταρ εν μια νυκτί. Ενώ η βρετανική βερσιόν κράτησε μόνο για 2 σεζόν (με 14 επεισόδια η καθεμία), η σειρά θεωρείται πλέον κλασική και ήταν και η πηγή έμπνευσης του αμερικανικού «The Office» που διήρκεσε 9 ολόκληρες σεζόν (201 επεισόδια).

Η σειρά είναι mockumentary, κάτι σαν ψευδοντοκιμαντέρ, δηλαδή υιοθετεί το ύφος του ντοκιμαντέρ, με τους ηθοποιούς να μιλούν πολλές φορές απευθείας στην κάμερα, και εκτυλίσσεται στο Σκράντον της Πενσιλβάνια, σε μια βαρετή εταιρεία χαρτικών, την Dunder Mifflin.

Πέρα από το τρομερά αστείο σενάριο, πιστεύω πως δεν υπάρχει άλλη σειρά που να έχει πιάσει το οικοσύστημα του χώρου εργασίας με τέτοια ακρίβεια: οι ίντριγκες, οι κλίκες, η συνύπαρξη και η φιλία με ανθρώπους που πιθανόν δεν θα διάλεγες ποτέ στην «κανονική» ζωή σου.

Το γραφείο βρίσκεται κάπου στα προάστια της πόλης, σε ένα τυπικό, κακοφωτισμένο κτίριο γραφείων και σε αυτό δουλεύουν χαρακτήρες που θα αναγνωρίσει οποιοσδήποτε έχει δουλέψει σε παραδοσιακό εργασιακό χώρο: το άχρηστο αφεντικό που όλοι μετά βίας ανέχονται (τι θα ήταν, άραγε, η σειρά χωρίς τον Steve Carell, ο οποίος έλειψε από τις τελευταίες δύο σεζόν, προς μεγάλη απογοήτευση των περισσοτέρων φαν της;), ο ιδιόρρυθμος πωλητής που είναι παράλληλα και αγρότης με αγάπη στα παντζάρια (αν σας ξενίζουν τα παντζάρια, βάλτε στη θέση του τον συνάδελφό σας που πάει στο χωριό του να ραντίσει για τον δάκο και τη μουχρίτσα), το αξιαγάπητο ζευγάρι που ερωτεύεται και παντρεύεται στη δουλειά (η ανασφαλής ρεσεψιονίστ και ο χαρισματικός πωλητής), ο ηλικιωμένος κύριος που λουφάρει στη γωνία, η ομάδα του λογιστηρίου που εδώ απαρτίζεται από μία θρησκευόμενη στρίγκλα, έναν γκέι ισπανόφωνο κι έναν λίγο κουτό κύριο (τον οποίο όλοι κοροϊδεύουν, λέγοντας ότι τους θυμίζει το Cookie Monster του «Μuppet Show») και ο υποτιθέμενος υπεύθυνος ανθρώπινου δυναμικού που βρίσκεται μονίμως στα όρια νευρικού κλονισμού. 

Πέρα από το τρομερά αστείο σενάριο (πολλοί από τους σεναριογράφους, όπως η Mindy Kaling και ο BJ Novak, εμφανίζονταν συστηματικά στο σίριαλ), πιστεύω πως δεν υπάρχει άλλη σειρά που να έχει πιάσει το οικοσύστημα του χώρου εργασίας με τέτοια ακρίβεια: οι ίντριγκες, οι κλίκες, η συνύπαρξη και η φιλία με ανθρώπους που πιθανόν δεν θα διάλεγες ποτέ στην «κανονική» ζωή σου, η επίγνωση πως περνάς περισσότερο χρόνο με τους συναδέλφους σου απ’ ό,τι με τους φίλους και την οικογένειά σου και κυρίως η ατέλειωτη βαρεμάρα σε μια δουλειά με μηδενικές προοπτικές ή ενδιαφέρον. 

Πιθανώς να είναι αυτή ακριβώς η βαρεμάρα που οδηγεί σε ένα από τα πιο ξεκαρδιστικά κομμάτια της σειράς: τους (συνήθως) αταίριαστους έρωτες που επιβεβαιώνουν τη θεωρία πως σε αυτές τις «βαρετές» δουλειές (τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, γραφεία πώλησης χαρτικών) είναι που φουντώνουν οι περισσότεροι νόμιμοι και παράνομοι δεσμοί. Πέρα από τον χαριτωμένο έρωτα του Τζιμ και της Παμ, ποιος μπορεί να ξεχάσει τη διεστραμμένη σχέση του Μάικλ και της Τζαν ή την αλλόκοτη αγάπη του Ντουάιτ και της Άντζελα που κάνουν σεξ βάσει συμβολαίου σε κάθε αποθήκη και τουαλέτα της εταιρείας;

Υπάρχει, βέβαια, και μια πιο φιλοσοφική ανάγνωση της σειράς, που αφορά στην ίδια τη φύση της δουλειάς. Οι χαρακτήρες μοιάζει να γνωρίζουν πως το γραφείο, αυτό το βαρετό, αλλά κάπως καθησυχαστικό μέρος, αρχίζει να ανήκει πλέον στο παρελθόν. Γνωρίζουν πως πουλάνε ένα αντικείμενο, το χαρτί, που πλέον χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουν, κάπως, να δουλεύουν εκεί, ματαιωμένοι, ανέμελοι και εφησυχασμένοι, ακολουθώντας τη ρουτίνα τους.

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ