ΞΕΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΙ να περιμένει το κοινό από την επιτυχημένη σειρά ανθολογίας του Μάικ Γουάιτ και ο τρίτος κύκλος, που μόλις ξεκίνησε, δεν θα το απογοητεύσει, όσο κι αν είναι λίγο απογοητευτικό το γεγονός ότι το White Lotus έχει γίνει αρκετά προβλέψιμο ή «θύμα της ίδιας του της επιτυχίας», όπως θα μπορούσε εύκολα να του καταλογίσει κανείς.
Από την άλλη πλευρά όμως, είναι ακριβώς αυτή η οικειότητα με το αφηγηματικό πλαίσιο της σειράς, αυτή που καλωσορίζει κάθε φορά τον θεατή στο πολυτελές θέρετρο όπου διαδραματίζεται η πλοκή, και που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε την οικονομική άνεση να επισκεφτεί παρά μόνο μέσω της μυθοπλασίας. Κάθε κύκλος εκτυλίσσεται σ’ ένα διαφορετικό «παράρτημα» της – φανταστικής – αλυσίδας υπερπολυτελών ξενοδοχείων The White Lotus, κάθε κύκλος είναι γεμάτος από κακομαθημένους προνομιούχους τουρίστες που κουβαλάνε ακόμα και στον «παράδεισο» τις μικρότητες, τα μυστικά και τις ενοχές τους, κάθε κύκλος ξεκινά μ’ ένα μυστηριώδες έγκλημα (πιο μυστηριώδες όμως μοιάζει το πώς εξακολουθεί να λειτουργεί ένα τόσο high-end ξενοδοχειακό brand μετά από τόσους φόνους στα διάφορα παρακλάδια του ανά τον πλανήτη).
Η οπτική «γλώσσα» της σειράς πάντως παραμένει εντυπωσιακή και ο Γουάιτ καταφέρνει να κάνει το ειδυλλιακό σκηνικό να μοιάζει απροσδιόριστα απειλητικό, προκαλώντας μια αίσθηση ανησυχίας ότι κάτι φριχτό θα συμβεί.
Μετά από την Χαβάη και την Σικελία λοιπόν, βρισκόμαστε τώρα πλέον στην Ταϊλάνδη (η σειρά γυρίστηκε στο ξενοδοχείο Four Seasons Koh Samui αλλά και στα πέριξ της Μπανγκόκ) και ο νέος κύκλος ξεκινά με μια αντιστροφή του δραματουργικού αξιώματος που έχει μείνει γνωστό ως «το όπλο του Τσέχοφ», σύμφωνα με το οποίο ποτέ δεν εμφανίζεις ένα όπλο σε μια σκηνή αν δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί σε κάποια επόμενη.
Την ώρα που ένας νεαρός κάνει διαλογισμό σ’ ένα από τα κέντρα ευεξίας του θέρετρου, τον ήχο από τα πουλιά και τις μαϊμούδες διακόπτουν ξαφνικά πυροβολισμοί σαν από τυφλή, μαζική εκτέλεση, και μετά από λόγο ο έντρομος νεαρός βλέπει ένα πτώμα να επιπλέει στο νερό. Όπως και στους προηγούμενους κύκλους, θα πάμε λίγο πίσω στον χρόνο, στη μέρα άφιξης αυτού του νέου γκρουπ παραθεριστών για να μάθουμε όχι μόνο ποιος ήταν ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι, αλλά ποιος ήταν και το θύμα (ή τα θύματα).
Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να κρίνουμε το καινούριο καστ – υπάρχουν και καναδυό επισκέπτες από τα παλιά – μπορούμε όμως απλά να πούμε ότι ο γιος του Σβαρτσενέγκερ φαίνεται ιδανικός για τον ρόλο του βαθιά συμπλεγματικού πλουσιόπαιδου που υποδύεται.
Οι χαρακτήρες των ντόπιων πάντως και πάλι μοιάζουν λίγο με έθνικ «γλάστρες», εγκλωβισμένοι στο περιθώριο της αφήγησης, κι ας βρίσκεται ανάμεσα τους μια διάσημη ποπ σταρ: η Ταϊλανδή τραγουδίστρια, χορεύτρια και ηθοποιός Lisa (Manobal), μέλος του Νοτιοκορεάτικου γκρουπ Blackpink.
Συγκριτικά πάντως με τους προηγούμενους κύκλους, το νέο σκηνικό – που αναδεικνύεται με υποβλητικό και βαθιά εμπνευσμένο τρόπο από τον διευθυντή φωτογραφίας Μπεν Κούτσινς – με τους βουδιστικούς ναούς, την απόκοσμη βλάστηση και τον βαθιά ριζωμένο στην ντόπια κουλτούρα μυστικισμό, βοηθάει σημαντικά στην ανάπτυξη θεμάτων που έχουν να κάνουν με τις πολύπλευρες, υποκριτικές συχνά και ενίοτε σκιώδεις πτυχές της κουλτούρα της ευεξίας και του “detoxing” – σωματικού, ψυχικού και ψηφιακού.
Κατά κάποιο τρόπο, ο τρίτος αυτός κύκλος θυμίζει το “Enlightened” (2011-2013), την βραχύβια δυστυχώς αλλά αριστουργηματική σειρά του Μάικ Γουάιτ (επίσης για το HBO) με πρωταγωνίστρια την Λόρα Ντερν στον ρόλο μιας businesswoman που μετά από μια γερή νευρική κατάρρευση, καταφεύγει σ’ ένα πολυτελές θεραπευτικό retreat.
Κακά τα ψέματα όμως. Η δηλητηριώδης κοινωνικοπολιτική σάτιρα, το σαρκαστικό πνεύμα, οι σαρδόνιες ατάκες και η αλληγορική διάθεση που χαρακτηρίζει τις δουλειές του Μάικ Γουάιτ (ο οποίος γράφει και σκηνοθετεί όλα τα επεισόδια του “White Lotus”) δεν θα ήταν αρκετά για να κάνουν τόσο δημοφιλή τη σειρά, αν δεν υπήρχαν τα στοιχεία του «οφθαλμόλουτρου» από τα μαγευτικά μέρη, τα ρούχα και τα σκηνικά, της «σαπουνόπερας» από τα μυστικά, τις ίντριγκες και τις πισώπλατες μαχαιριές, και του μυστηρίου (ποιος σκότωσε ποιον και γιατί).
Η οπτική «γλώσσα» της σειράς πάντως παραμένει εντυπωσιακή και ο Γουάιτ καταφέρνει να κάνει το ειδυλλιακό σκηνικό να μοιάζει απροσδιόριστα απειλητικό, προκαλώντας μια αίσθηση ανησυχίας ότι κάτι φριχτό θα συμβεί, και μάλιστα στην πιο απροσδόκητη στιγμή, και για τον θεατή και για το «θύμα». Όπως είναι άλλωστε γνωστό, στις διακοπές, ακόμα και στις πολυτελείς – ή ίσως ειδικά σ’ αυτές – είναι που συχνά βγαίνουν στην επιφάνεια τα πιο περίεργα και τα πιο καταπιεσμένα ένστικτα.
The White Lotus Season 3 | Official Trailer | Max
