Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο φοιτητή της περιφέρειας;

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο φοιτητή της περιφέρειας; Facebook Twitter
Η κατάργηση του Τμήματος Μουσειολογίας –και αρκετών άλλων τμημάτων με αντίστοιχα προβλήματα– ήταν επιβεβλημένη.
0



ΑNAMEΣΑ ΣΤΑ ΠΟΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ της ανώτατης εκπαίδευσης που τους τελευταίους μήνες απασχόλησαν την κοινή γνώμη, η κατάργηση του Τμήματος Μουσειολογίας στον Πύργο πέτυχε το ασύλληπτο: τη διακομματική σύμπνοια όλων των τοπικών παραγόντων σε τηλεδιάσκεψη την 4η Φεβρουαρίου με ένα κοινό αίτημα: η Ηλεία να μη γίνει νομός χωρίς πανεπιστημιακό τμήμα.

Ο πρωτευουσιάνικος, κυρίως φιλοκυβερνητικός, Tύπος σχολίασε με ειρωνεία τη νοοτροπία που βρίσκεται πίσω από αυτή την αντίδραση, τη νοοτροπία του «κάθε νομός και πανεπιστήμιο, κάθε πόλη και τμήμα», παραβλέποντας το γεγονός ότι είναι μια πολιτική που μπορεί να εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ και να κορύφωσε ο Κ. Γαβρόγλου, αλλά είχε υιοθετηθεί και από κυβερνήσεις της ΝΔ.

Η κατάργηση του Τμήματος Μουσειολογίας –και αρκετών άλλων τμημάτων με αντίστοιχα προβλήματα– ήταν επιβεβλημένη. Είναι ένα τμήμα με πολύπλοκο γνωστικό αντικείμενο που απαιτεί μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, όπως αυτό που προσφέρεται από κοινού από τα πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Δυτικής Μακεδονίας. Δεν διαθέτει μόνιμο προσωπικό για τις διδακτικές ανάγκες. Δέχεται αριθμό φοιτητών δυσανάλογα μεγάλο ως προς τις ανάγκες της αγοράς εργασίας (192 το 2020). Ήταν 1η-3η προτίμηση μόνο για 194 από τους 5.128 υποψηφίους και 1η-3η επιλογή μόνο για 21 από τους 192 εισαχθέντες. Η βάση εισαγωγής ήταν από τις χαμηλότερες στην Ελλάδα (5.635 μόρια).

Είναι ένα τμήμα μη βιώσιμο, δημιουργημένο με την προϋπόθεση ότι όσοι φοιτητές εισαχθούν δεν θα σπουδάσουν, όσοι σπουδάσουν δεν θα πάρουν πτυχίο κι όσοι πάρουν πτυχίο δεν θα βρουν δουλειά.

Η προσφορά εναλλακτικών προοπτικών απαιτείται για τις πόλεις που θα στερηθούν πανεπιστημιακά τμήματα. Το αίτημά τους να έχουν κι αυτές ένα μερίδιο από τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η ανώτατη εκπαίδευση είναι δικαιολογημένο· η ίδρυση απομονωμένων τμημάτων δεν είναι.
 

Το Τμήμα Μουσειολογίας δείχνει παραδειγματικά τα αποτελέσματα μιας πολιτικής για τα ΑΕΙ που επί δεκαετίες δεν υπαγορευόταν από τις ανάγκες της κοινωνίας, της επιστήμης, του πολιτισμού και της οικονομίας για την καλλιέργεια ενός γνωστικού αντικειμένου και δεν λάμβανε υπόψη συνολικά τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας. Η πολιτική υπαγορευόταν κυρίως από την απαίτηση της ελληνικής οικογένειας όλα τα βλαστάρια της να βρουν θέση στο πανεπιστήμιο και από τις πιέσεις τοπικών πολιτευτών και της τοπικής οικονομίας (των ιδιοκτητών διαμερισμάτων και φαστφουντάδικων).

Ήταν μια βολική πολιτική, γιατί το «παρκάρισμα» νέων για κάποια χρόνια σε ΑΕΙ τούς απομακρύνει (προσωρινά) από τις στατιστικές για την ανεργία. Και ήταν μια πολιτική που ενισχύθηκε από τη γενικότερη ευρωπαϊκή τάση να εξαλείφεται η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην ανώτατη επαγγελματική εκπαίδευση (που παρείχαν μέχρι πρότινος τα ΤΕΙ) και την επιστημονική εκπαίδευση (που ήταν υπόθεση των πανεπιστημίων). Τμήματα που ως περιφερειακά ΤΕΙ εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της κοινωνίας και παρείχαν επαγγελματική εκπαίδευση που οδηγούσε σε απασχόληση βρέθηκαν να είναι πανεπιστημιακά τμήματα χωρίς να είναι προετοιμασμένα να αντεπεξέλθουν στις αντίστοιχες απαιτήσεις και διεκδικώντας την ίδια μεταχείριση με τα παραδοσιακά πανεπιστημιακά τμήματα. Οι χαμηλές βάσεις εισαγωγής σε αυτά τα τμήματα σόκαραν το 2020, το νέο δεδομένο όμως δεν ήταν αυτές αλλά το γεγονός ότι τα ΤΕΙ είχαν γίνει ξαφνικά ΑΕΙ.

Σε αυτή την πολύ επιγραμματική περίληψη χρόνιων προβλημάτων ας προσθέσουμε τη χαμηλής ποιότητας φοιτητική ζωή σε πόλεις με μονωμένα τμήματα –φοιτητική ζωή δεν είναι μόνο η στρατολόγηση από κάποια νεολαία αλλά και ο θεατρικός όμιλος, ο αθλητισμός ή η χορωδία–, την απροθυμία των διδασκόντων να ζήσουν στις πόλεις όπου διδάσκουν και τον μεγάλο αριθμό μετεγγραφών που επηρεάζει πολύ αρνητικά την εκπαιδευτική διαδικασία, όπως έχουν δείξει σχετικές έρευνες.

Δυστυχώς, η πολιτική πόλωση και οι εμμονές τις ελληνικής κοινωνίας δεν επιτρέπουν την αναγκαία νηφάλια συζήτηση των προβλημάτων. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη θέσπιση ελάχιστης βάσης για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Επικρίθηκε από περιφερειακά πανεπιστήμια επειδή θα οδηγήσει στη δραματική μείωση των εισαχθέντων και από την αντιπολίτευση επειδή θα οδηγήσει τους αποτυχόντες σε ιδιωτικά κολέγια.

Σκεφτείτε το εξής σενάριο. Επειδή σε μια χώρα αυξάνεται ο αριθμός τροχαίων ατυχημάτων, η κυβέρνηση αποφασίζει να κάνει αυστηρότερες τις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης και η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται, επειδή έτσι θα μειωθούν οι πωλήσεις αυτοκινήτων και θα αυξηθούν οι δωροδοκίες των εξεταστών. Ένα πολύπλοκο πρόβλημα –τα ατυχήματα μπορεί να οφείλονται π.χ. και στην κακή συντήρηση των δρόμων– καταλήγει σε αντιπαράθεση συνθημάτων και όχι σε λύσεις.

Λύσεις υπάρχουν, π.χ. ελάχιστος βαθμός εισαγωγής και στις ιδιωτικές σχολές, βελτίωση του επαγγελματικού προσανατολισμού και, το κυριότερο, προσφορά εναλλακτικών προοπτικών για την επαγγελματική εκπαίδευση. Λύση δεν είναι ούτε η εισαγωγή σε πανεπιστημιακά τμήματα φοιτητών που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για σπουδές ούτε η απερίσκεπτη ίδρυση τμημάτων.

Η προσφορά εναλλακτικών προοπτικών απαιτείται για τις πόλεις που θα στερηθούν πανεπιστημιακά τμήματα. Το αίτημά τους να έχουν κι αυτές ένα μερίδιο από τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η ανώτατη εκπαίδευση είναι δικαιολογημένο· η ίδρυση απομονωμένων τμημάτων δεν είναι.

Εναλλακτικές προοπτικές δεν έχουν συζητηθεί, επειδή η ίδρυση τμημάτων θεωρούνταν πανάκεια από τις ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας και τους τοπικούς βουλευτές. Όμως εναλλακτικές προοπτικές υπάρχουν. Αναφέρω ενδεικτικά την οργάνωση από τα ΑΕΙ θερινών μαθημάτων και εργαστηρίων εξειδίκευσης σε εκείνες τις πόλεις που προσφέρονται λόγω των υποδομών τους (π.χ. μουσεία και αρχαιολογικές θέσεις), της οικολογίας τους ή της γεωγραφικής τους θέσης· την οργάνωση συνεδρίων· τη μεταφορά των διδασκαλείων ελληνικής γλώσσας για ξένους φοιτητές από τις έδρες των πανεπιστημίων σε πόλεις της περιφέρειας· με λίγα λόγια, την ίδρυση όχι τμημάτων αλλά παραρτημάτων των ΑΕΙ για ειδικούς σκοπούς.

Όταν το Χάρβαρντ διατηρεί Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στο Ναύπλιο και οργανώνει θερινά μαθήματα στην Ολυμπία, ανάλογες δραστηριότητες μπορούν να ξεκινήσουν και από τα ελληνικά ΑΕΙ, ιδίως στο πλαίσιο της διεθνοποίησής τους. Και η ποιότητα της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης θα βελτιωθεί και η περιφέρεια θα ενισχυθεί. Χορηγοί για καινοτόμα πιλοτικά προγράμματα προς αυτή την κατεύθυνση μπορούν να βρεθούν.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ