«17 Νοέμβρη», είκοσι χρόνια μετά το τέλος

17 noembri Facebook Twitter
Mετά την εξάρθρωση πολλοί δεν θέλησαν να υπάρξει ανεξάρτητη από κρατικές και κομματικές σκοπιμότητες έρευνα στις πηγές του φαινομένου.
0

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ από εκείνη τη βραδιά του Ιουνίου του 2002 που από μια «λάθος» έκρηξη βόμβας φτάσαμε στις συλλήψεις και στις δίκες ενός αριθμού ανθρώπων που συνδέθηκαν με τη μεταπολιτευτική ένοπλη βία και τρομοκρατία.

Γράφτηκαν τότε πολλά και μάλλον βιαστικά και πάνω στη φούρια (για εμπορικούς λόγους, προφανώς), πλήθος ρεπορτάζ έγιναν στη βάση διαρροών από την αστυνομία και τους δικηγόρους και έπειτα κόπασε ο θόρυβος και ο κορεσμός από την τρομοκρατολογία οδήγησε στα επόμενα καυτά θέματα της επικαιρότητας.

Τι ήταν η «επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη»; Ανεξάρτητα από το αν η μακριά διαδρομή της μέσα στον αθηναϊκό (κυρίως) ιστό συναντήθηκε με παρεμβάσεις τρίτων παραγόντων, ο ένοπλος χώρος της Μεταπολίτευσης γεννήθηκε σαν ένα παρακλάδι της ιστορικής αριστεράς στην επαφή της με μια «νέα αριστερά». Τέκνο διεργασιών, συζητήσεων και εμπειριών που υφάνθηκαν στις μεταπολεμικές δεκαετίες και ιδίως στη γενιά που γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο και τα επόμενα δέκα-δεκαπέντε χρόνια (σχηματικά από το 1943 ως τα τέλη της δεκαετίας του ’50).

Υπήρξαν φυσικά πολλές προσπάθειες να παρουσιαστεί η ιστορία αυτή ως προσωπική λόξα ή ιδιορρυθμία κάποιων ατόμων δίχως ιστορικούς δεσμούς, δίχως αναφορές στην κανονική ελληνική αριστερή μνήμη. Η απαξίωση των συλληφθέντων, οι σιωπές και οι αρνήσεις τους (κυρίως αυτή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου) φάνηκαν έτσι βολικές και ανακουφιστικές για όσους γνώριζαν, είχαν ψιλοσυναινέσει εκ του ασφαλούς ή δεν θέλησαν να δουν στα σοβαρά το φαινόμενο και αρκέστηκαν σε ψιθυριστά ανέκδοτα. 

Κάποια πρόσωπα θεωρήθηκαν ιερά, παρέες λογαριάστηκαν εκ προοιμίου υπεράνω υποψίας, ερωτήματα θυσιάστηκαν κάτω από δημοσιογραφικές ευκολίες και πολιτικές κατασκευές. Κάπως έτσι η αριστερή πολιτική βία αποδόθηκε σε έναν-δυο ανθρώπους σαν ένα σπαγγέτι γουέστερν με δυο κακούς και είκοσι ηλίθιους ή μειωμένου καταλογισμού.

Προφανώς, στην ιστορία της ελληνικής ένοπλης βίας η μεγάλη ευθύνη βαραίνει δράστες, αυτουργούς και στενούς συνεργάτες. Θα τους μυθοποιούσαμε όμως υπερβολικά (σαν μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια χρονικά των οργανώσεων αυτών) αν λέγαμε πως έμεναν ασύλληπτοι για δεκαετίες εξαιτίας του συνωμοτικού τους ταλέντου.

Σε μια πιάτσα, όπως η μεταπολιτευτική Αθήνα των μπαρ και των ταβερνείων, παίχτηκε ένα άλλο δράμα: οι σιωπές αυτών που γνώριζαν και στη συνέχεια οι στοχευμένες «καμπάνιες» που δυσκόλεψαν την οποιαδήποτε έρευνα, αφήνοντας πάντα τις υπόνοιες σκευωρίας εναντίον αγωνιστών.

Η 17 Νοέμβρη ασφαλώς υπήρξε ολιγάριθμη και συνωμοτική. Όμως αυτοί και αυτές που θεώρησαν (παρά τις όποιες αντιρρήσεις ή και το τι έσερναν κατ’ ιδίαν στους τρομοκράτες) πως δεν είναι θέμα πολιτικής τιμής για τους ίδιους να σταματήσουν οι δολοφονίες, αυτοί που πολιτεύτηκαν είκοσι χρόνια ψευδομαρτυρώντας για χάρη παλιών φίλων ή για λόγους κυνικού πολιτικού ναρκισσισμού, αυτός ο χώρος των πολύ περισσότερων και μαζί κάμποσων αξιόλογων της κοινοβουλευτικής κεντροαριστεράς και αριστεράς έχει τις δικές του ηθικές ευθύνες.

Αυτές οι ηθικές ευθύνες ούτε συζητήθηκαν σοβαρά ούτε έγιναν θέμα πολιτικό, όπως θα άρμοζε, τουλάχιστον ενώπιον των θυμάτων. Γι’ αυτό άλλωστε και μετά την εξάρθρωση πολλοί δεν θέλησαν να υπάρξει ανεξάρτητη από κρατικές και κομματικές σκοπιμότητες έρευνα στις πηγές του φαινομένου. Κάποια πρόσωπα θεωρήθηκαν ιερά, παρέες λογαριάστηκαν εκ προοιμίου υπεράνω υποψίας, ερωτήματα θυσιάστηκαν κάτω από δημοσιογραφικές ευκολίες και πολιτικές κατασκευές.

Κάπως έτσι η αριστερή πολιτική βία αποδόθηκε σε έναν-δυο ανθρώπους σαν ένα σπαγγέτι γουέστερν με δυο κακούς και είκοσι ηλίθιους ή μειωμένου καταλογισμού. Η μετατροπή της τραγωδίας σε γραφική φάρσα ευνόησε τη λήθη, την απόσειση ευθυνών και την αιώνια αθωότητα των καλών προθέσεων.

Η ελληνική πολιτική βία, είτε στην πιο σοφτ είτε στην πιο ακραία και φονική της εκδοχή, δεν έχασε ποτέ τη «νομιμοποίησή» της σε περιβάλλοντα και χώρους. Απλώς λόγω των τεχνολογικών προόδων της αστυνομικής έρευνας, αυτή η βία δεν μπορεί να γίνει εύκολα συνωμοτική τρομοκρατία παλιού τύπου. Άλλες γενιές, άλλα υπαρξιακά και κοινωνικά μεγέθη.

Είκοσι χρόνια μετά τη βόμβα του Ξηρού βρισκόμαστε πάντα με τα σύνδρομα όσων λένε (ψευδώς) πως διαφωνούσαν από πάντα με τη βία και άλλων που (πιο απίθανοι αυτοί) που εξακολουθούν να κάνουν τους έκπληκτους ανήξερους. Κάποτε, αν ζουν ακόμα, ίσως αισθανθούν την ανάγκη να πουν κάτι παραπάνω. Έστω για μια ανάγκη ιστορικής αυτογνωσίας και προσωπικής αξιοπρέπειας.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Από το «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» στο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη»

Δημήτρης Πολιτάκης / Από το «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» στο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη»

Αποτελεί αυτό το πανό, που εμφανίστηκε στη διαδήλωση για τον Δ. Κουφοντίνα, μια σύγχρονη μετάλλαξη του «κλασικού» αναρχικού συνθήματος; Αν ναι, πρόκειται για μια μάλλον δυσάρεστη εξέλιξη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
17 Νοέμβρη: Ο ένας που βγήκε, οι πέντε που παραμένουν στη φυλακή

Ρεπορτάζ: Βασιλική Σιούτη / 17 Νοέμβρη: Ο ένας που βγήκε, οι πέντε που παραμένουν στη φυλακή

Ενώ αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η αποφυλάκιση του Ηρακλή Κωστάρη, η συζήτηση που αναμένεται τον Σεπτέμβριο για το εάν θα αποφυλακιστούν και τα υπόλοιπα μέλη της 17Ν που βρίσκονται στη φυλακή, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει διενέξεις.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Το κράτος δικαίου δεν είναι α λα καρτ: αφορά και τον Κουφοντίνα

Δημήτρης Χριστόπουλος / Το κράτος δικαίου δεν είναι α λα καρτ: αφορά και τον Κουφοντίνα

Το ποινικό δίκαιο αφορά τον σκληρό πυρήνα της δημόσιας τάξης, είναι το δίκαιο της καταστολής των πράξεων με τον πιο σκληρό όρο που διαθέτει μια δικαιοταξία: την ποινή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ