«17 Νοέμβρη», είκοσι χρόνια μετά το τέλος

17 noembri Facebook Twitter
Mετά την εξάρθρωση πολλοί δεν θέλησαν να υπάρξει ανεξάρτητη από κρατικές και κομματικές σκοπιμότητες έρευνα στις πηγές του φαινομένου.
0

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ από εκείνη τη βραδιά του Ιουνίου του 2002 που από μια «λάθος» έκρηξη βόμβας φτάσαμε στις συλλήψεις και στις δίκες ενός αριθμού ανθρώπων που συνδέθηκαν με τη μεταπολιτευτική ένοπλη βία και τρομοκρατία.

Γράφτηκαν τότε πολλά και μάλλον βιαστικά και πάνω στη φούρια (για εμπορικούς λόγους, προφανώς), πλήθος ρεπορτάζ έγιναν στη βάση διαρροών από την αστυνομία και τους δικηγόρους και έπειτα κόπασε ο θόρυβος και ο κορεσμός από την τρομοκρατολογία οδήγησε στα επόμενα καυτά θέματα της επικαιρότητας.

Τι ήταν η «επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη»; Ανεξάρτητα από το αν η μακριά διαδρομή της μέσα στον αθηναϊκό (κυρίως) ιστό συναντήθηκε με παρεμβάσεις τρίτων παραγόντων, ο ένοπλος χώρος της Μεταπολίτευσης γεννήθηκε σαν ένα παρακλάδι της ιστορικής αριστεράς στην επαφή της με μια «νέα αριστερά». Τέκνο διεργασιών, συζητήσεων και εμπειριών που υφάνθηκαν στις μεταπολεμικές δεκαετίες και ιδίως στη γενιά που γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο και τα επόμενα δέκα-δεκαπέντε χρόνια (σχηματικά από το 1943 ως τα τέλη της δεκαετίας του ’50).

Υπήρξαν φυσικά πολλές προσπάθειες να παρουσιαστεί η ιστορία αυτή ως προσωπική λόξα ή ιδιορρυθμία κάποιων ατόμων δίχως ιστορικούς δεσμούς, δίχως αναφορές στην κανονική ελληνική αριστερή μνήμη. Η απαξίωση των συλληφθέντων, οι σιωπές και οι αρνήσεις τους (κυρίως αυτή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου) φάνηκαν έτσι βολικές και ανακουφιστικές για όσους γνώριζαν, είχαν ψιλοσυναινέσει εκ του ασφαλούς ή δεν θέλησαν να δουν στα σοβαρά το φαινόμενο και αρκέστηκαν σε ψιθυριστά ανέκδοτα. 

Κάποια πρόσωπα θεωρήθηκαν ιερά, παρέες λογαριάστηκαν εκ προοιμίου υπεράνω υποψίας, ερωτήματα θυσιάστηκαν κάτω από δημοσιογραφικές ευκολίες και πολιτικές κατασκευές. Κάπως έτσι η αριστερή πολιτική βία αποδόθηκε σε έναν-δυο ανθρώπους σαν ένα σπαγγέτι γουέστερν με δυο κακούς και είκοσι ηλίθιους ή μειωμένου καταλογισμού.

Προφανώς, στην ιστορία της ελληνικής ένοπλης βίας η μεγάλη ευθύνη βαραίνει δράστες, αυτουργούς και στενούς συνεργάτες. Θα τους μυθοποιούσαμε όμως υπερβολικά (σαν μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια χρονικά των οργανώσεων αυτών) αν λέγαμε πως έμεναν ασύλληπτοι για δεκαετίες εξαιτίας του συνωμοτικού τους ταλέντου.

Σε μια πιάτσα, όπως η μεταπολιτευτική Αθήνα των μπαρ και των ταβερνείων, παίχτηκε ένα άλλο δράμα: οι σιωπές αυτών που γνώριζαν και στη συνέχεια οι στοχευμένες «καμπάνιες» που δυσκόλεψαν την οποιαδήποτε έρευνα, αφήνοντας πάντα τις υπόνοιες σκευωρίας εναντίον αγωνιστών.

Η 17 Νοέμβρη ασφαλώς υπήρξε ολιγάριθμη και συνωμοτική. Όμως αυτοί και αυτές που θεώρησαν (παρά τις όποιες αντιρρήσεις ή και το τι έσερναν κατ’ ιδίαν στους τρομοκράτες) πως δεν είναι θέμα πολιτικής τιμής για τους ίδιους να σταματήσουν οι δολοφονίες, αυτοί που πολιτεύτηκαν είκοσι χρόνια ψευδομαρτυρώντας για χάρη παλιών φίλων ή για λόγους κυνικού πολιτικού ναρκισσισμού, αυτός ο χώρος των πολύ περισσότερων και μαζί κάμποσων αξιόλογων της κοινοβουλευτικής κεντροαριστεράς και αριστεράς έχει τις δικές του ηθικές ευθύνες.

Αυτές οι ηθικές ευθύνες ούτε συζητήθηκαν σοβαρά ούτε έγιναν θέμα πολιτικό, όπως θα άρμοζε, τουλάχιστον ενώπιον των θυμάτων. Γι’ αυτό άλλωστε και μετά την εξάρθρωση πολλοί δεν θέλησαν να υπάρξει ανεξάρτητη από κρατικές και κομματικές σκοπιμότητες έρευνα στις πηγές του φαινομένου. Κάποια πρόσωπα θεωρήθηκαν ιερά, παρέες λογαριάστηκαν εκ προοιμίου υπεράνω υποψίας, ερωτήματα θυσιάστηκαν κάτω από δημοσιογραφικές ευκολίες και πολιτικές κατασκευές.

Κάπως έτσι η αριστερή πολιτική βία αποδόθηκε σε έναν-δυο ανθρώπους σαν ένα σπαγγέτι γουέστερν με δυο κακούς και είκοσι ηλίθιους ή μειωμένου καταλογισμού. Η μετατροπή της τραγωδίας σε γραφική φάρσα ευνόησε τη λήθη, την απόσειση ευθυνών και την αιώνια αθωότητα των καλών προθέσεων.

Η ελληνική πολιτική βία, είτε στην πιο σοφτ είτε στην πιο ακραία και φονική της εκδοχή, δεν έχασε ποτέ τη «νομιμοποίησή» της σε περιβάλλοντα και χώρους. Απλώς λόγω των τεχνολογικών προόδων της αστυνομικής έρευνας, αυτή η βία δεν μπορεί να γίνει εύκολα συνωμοτική τρομοκρατία παλιού τύπου. Άλλες γενιές, άλλα υπαρξιακά και κοινωνικά μεγέθη.

Είκοσι χρόνια μετά τη βόμβα του Ξηρού βρισκόμαστε πάντα με τα σύνδρομα όσων λένε (ψευδώς) πως διαφωνούσαν από πάντα με τη βία και άλλων που (πιο απίθανοι αυτοί) που εξακολουθούν να κάνουν τους έκπληκτους ανήξερους. Κάποτε, αν ζουν ακόμα, ίσως αισθανθούν την ανάγκη να πουν κάτι παραπάνω. Έστω για μια ανάγκη ιστορικής αυτογνωσίας και προσωπικής αξιοπρέπειας.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Από το «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» στο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη»

Δημήτρης Πολιτάκης / Από το «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» στο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη»

Αποτελεί αυτό το πανό, που εμφανίστηκε στη διαδήλωση για τον Δ. Κουφοντίνα, μια σύγχρονη μετάλλαξη του «κλασικού» αναρχικού συνθήματος; Αν ναι, πρόκειται για μια μάλλον δυσάρεστη εξέλιξη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
17 Νοέμβρη: Ο ένας που βγήκε, οι πέντε που παραμένουν στη φυλακή

Ρεπορτάζ: Βασιλική Σιούτη / 17 Νοέμβρη: Ο ένας που βγήκε, οι πέντε που παραμένουν στη φυλακή

Ενώ αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η αποφυλάκιση του Ηρακλή Κωστάρη, η συζήτηση που αναμένεται τον Σεπτέμβριο για το εάν θα αποφυλακιστούν και τα υπόλοιπα μέλη της 17Ν που βρίσκονται στη φυλακή, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει διενέξεις.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Το κράτος δικαίου δεν είναι α λα καρτ: αφορά και τον Κουφοντίνα

Δημήτρης Χριστόπουλος / Το κράτος δικαίου δεν είναι α λα καρτ: αφορά και τον Κουφοντίνα

Το ποινικό δίκαιο αφορά τον σκληρό πυρήνα της δημόσιας τάξης, είναι το δίκαιο της καταστολής των πράξεων με τον πιο σκληρό όρο που διαθέτει μια δικαιοταξία: την ποινή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Μποτιλιαρισμένοι στην Αθήνα: Δαπανούμε έναν μισθό στον δρόμο κάθε έτος

Οπτική Γωνία / Κάθε χρόνο χάνουμε 110 ώρες από τη ζωή μας κολλημένοι στο τιμόνι

Πώς μπορεί να μειωθεί άμεσα το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της πρωτεύουσας; Γιατί η λεωφόρος Κηφισού δεν θα αδειάσει ποτέ; Ο συγκοινωνιολόγος και καθηγητής του ΕΜΠ, Κωνσταντίνος Κεπαπτσόγλου, εξηγεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Βασιλική Σιούτη / Ο Ερντογάν που (δεν) τα πήρε όλα και οι αποκαλύψεις πίσω από τις εντυπώσεις

Οι εκ των υστέρων αποκαλύψεις για τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν κατέδειξαν τις πραγματικές ισορροπίες στο πεδίο των διεθνών σχέσεων: καμία πλευρά δεν κερδίζει άνευ ανταλλαγμάτων και οι διεθνείς σχέσεις δεν καθορίζονται από προσωπικές συμπάθειες.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Βασιλική Σιούτη / Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα Τέμπη και με την ακρίβεια, που προκαλεί κοινωνική δυσφορία, ο Νίκος Δένδιας εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής που θα οδηγήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις στη νέα εποχή.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ